The Novel’s Extra 444

บทที่ 444 ตอนใหม่ (6)

 

“อืม…ฉันเข้าใจแล้วนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพระราชวังถึงมีสภาพนี้”

 

พวกเราให้ปศุสัตว์แก่อัศวิน

 

“พวกคุณสามารถกินหมูได้เลยในวันนี้ สำหรับไก่ให้ตั้งฟาร์มเพื่อเก็บไข่”

 

“แน่นอนฮ่าฮ่าแน่นอน! ก่อนอื่นเราจะต้องรายงานต่อราชา!”

 

อัศวินหัวเราะอย่างมีความสุขและพาเราออกไป เด็กน้อย อยู่ไม่ไกล ดูเหมือนว่าเธอต้องการเห็นปศุสัตว์โดยเร็วที่สุด

 

“…โอ้! หมู! ไก่! มีทั้งเพศผู้และเพศเมียเลย!”

 

อัศวินหนุ่มกระโดดขึ้นและลงด้วยความตื่นเต้น อัศวิน 2-3 คนยิ้มและบางคนก็ปล่อยน้ำตาแห่งความสุขออกมา

 

“ฝ่าบาทเราไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป!”

 

“เป็นเพียงเรื่องของเวลาไก่ 2 ตัวนี้จะกลายเป็นร้อยแล้วก็นับพัน…!”

 

พวกเราดูพวกเขาเฉลิมฉลอง ไม่ช้าราชาก็ทรงเข้าหาพวกเราและแสดงความขอบคุณ

 

“ขอบคุณ. ฉันไม่รู้ว่าฉันจะตอบแทนพวกคุณได้ยังไง”

 

“ฮ่าฮ่า…ยังมีอีกหลายสิ่งที่เธอจะต้องขอบคุณ”

 

“หืม?”

 

ผมให้ข้าวสาลี,ข้าวโพดและมันฝรั่งแก่เธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้าง

 

“นี่คือ….”

 

“พวกมันคือเมล็ดพันธุ์ หาย้ายอาสาสมัครไปที่บ้านต่างๆเพื่อแบ่งปันและใช้พื้นที่ที่เหลือเพื่อปลูกเมล็ดเหล่านี้”

 

เด็กน้อย จ้องมองที่เมล็ดอย่างว่างเปล่า จากนั้นเธอก็หยิบเมล็ดด้วยความงุนงง เธอเหลือบมองมาที่ผมซักครู่แล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมแว่นขยายในมือของเธอ

 

===

[แว่นขยายลึกลับ] [ไอเท็มมหัศจรรย์ระดับพินนาเคิล]

▷ระบุความความอ่อนแอ

– ใช้พลังเวทย์มนตร์เพื่อระบุจุดอ่อนของเป้าหมาย

▷การระบุอารมณ์

– ใช้พลังเวทมนต์ในการระบุความรู้สึกของเป้าหมายที่มีต่อคุณ

* เมื่อพลังเวทมนต์ของผู้ใช้ต่ำลงจุดอ่อนและอารมณ์ที่ระบุก็อาจไม่ถูกต้อง

===

 

“โอ้?”

 

แว่นขยายลึกลับ มันเป็นหนึ่งใน 4 รางวัลที่หาได้จาก อคทรีน่า Episode: แว่นขยายลึกลับ, ปากกาเวทมนต์, คริสตัลบริสุทธิ์ และ ???

 

“มันเป็นหนึ่งในสมบัติล้ำค่าของฉัน แว่นขยายนี้สามารถระบุอารมณ์ของเป้าหมายได้ เนื่องจากคุณมาจากพระวิหารฉันแน่ใจว่าคุณสามารถใช้มันได้ดีกว่าฉัน”

 

“อ้า ขอบคุณนะ”

 

ผมรับมันด้วยความขอบคุณ มันเป็นหนึ่งในสิ่งที่ผมอยากได้มานาน

 

“อย่างที่ฉันคิด ฮุฮุ ของที่มีค่าคู่ควรกับเจ้าของที่รู้ค่าของมัน”

 

เด็กน้อยซ่อนความสุขของเธอไม่ได้เพราะผมชอบของขวัญของเธอ

*************************************************************************

[เกาหลี, โซล]

 

ยูยอนฮา จ้องมองผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ

 

“… .”

 

‘เถื่อน’ เป็นคำที่เธอจะใช้อธิบายอีกฝ่าย ผมของเธอยุ่งเหมือนแผงคอสิงโตและมีบาดแผลลึกบนไหปลาร้า เมื่อรวมกับดาบยาวและเสื้อคลุม

สีดำข้างหลังของเธอ เธอดูแตกต่างจากครั้งที่แล้วที่เธอเจอเธอมากเกินไป

 

“…นายอนเกิดอะไรขึ้นในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา…?”

 

เมื่อเห็นว่า แชนายอน หันมา ยูยอนฮา ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย แชนายอน ตอบกลับด้วยเสียงเบาๆ

 

“ไม่เป็นไรฉันได้ยินว่าคิมฮาจินถูกลักพาตัว”

 

“ไม่หรอก ออร์เดน มันน่าจะโกหก”

 

“ฉันวางแผนที่จะเดินทางไปที่นั้นและทำลายทุกอย่างให้…ฮะ?”

 

ดวงตาของแชแนายอนเบิกกว้าง

 

“จริงๆเหรอ? เธอรู้ได้ยังไง?”

 

ยูยอนฮา ยิ้มและหยิบนาฬิกาออกมา

 

“ไอเท็มมหัศจรรย์นี้ถูกซิงโครไนซ์กับสมาร์ตวอทช์ของคิมฮาจิน

ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรมันจะแสดงให้เห็นสภาพของเขา”

 

ไอเท็มนี้เป็นวิธีการป้องกันไม่ให้เธอเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงอีกครั้งจาก ยูยอนฮา มันไม่สามารถสอดแนมคิมฮาจินได้ แต่แค่บอกถึงระดับความอันตรายที่คิมฮาจินเจอ

 

“ดูนี่เธอสามารถเห็นพลังของเขาและประสาทหรือความเครียดของเขา ทุกอย่างเป็นปกติดังนั้น ออร์เดน จึงโกหก เขาแค่พยายามทำให้พวกเรากลัว”

 

“…แล้วฮีโร่คนอื่นๆล่ะ?”

 

“พวกเขาน่าจะอยู่กับคิมฮาจิน คุณไอลีนเป็นคนเสนอชื่อคิมฮาจินไปด้วยและพิกัด GPS ของพวกเขาก็ทับซ้อนกันเมื่อครู่”

 

ยูยอนฮา ตอบกลัอย่างใจเย็น เมื่อเห็นแบบนี้แชนายอนก็ทำหน้างุนงง ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในหัวของเธอ ‘ถ้าอย่างนั้นฉันต้องกลับไปที่เทือกเขาหิมาลัย … หรือเปล่า? ฉันกลับมาเพื่ออะไร ทำไมฉันคิดอะไรไม่ออก’

 

ในขณะนั้นเอง ยูยอนฮา ก็ถามว่า “…นายอน ฉันรู้ว่านี่อาจไม่ใช่เวลาที่จะถามคำถามนี้… แต่เธอพร้อมที่จะเจอเขาแล้วหรือยัง”

 

แชนายอน ยิ้มให้กับคำถามของเธอ “แน่นอน มันขึ้นอยู่กับเวลา. เธอไม่ต้องกังวล”

 

เมื่อเห็น แชนายอน พูดแบบนี้ ยูยอนฮา ก็ยิ้มอย่างขมขื่น จะเกิดอะไรขึ้นถ้า แชนายอน และ คิมฮาจิน มาเจอกันโดยใช้โอกาสนี้…? มันอาจจะเป็นเรื่องที่ดี แต่ ยูยอนฮา รู้สึกว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดเพียงแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอไม่อยากให้พวกเขาเจอกัน

 

“…ฉันเข้าใจแล้ว ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้น”

 

ยูยอนฮา ฉลาดและวิเคราะห์ได้ เธอรู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้

 

ยูยอนฮา คิดว่า คิมฮาจิน รู้เรื่องความลับที่น่าอับอายของเธอยังไงละ!!

 

ราเมนและแฮมเบอร์เกอร์

จิเก และ ซุปข้าว

โค้กและสไปรท์

 

พวกมันล้วนมีรสนิยมที่ไม่เหมือนใครซึ่งเธอจะไม่มีวันเปิดเผยให้ใครเห็น แต่คิมฮาจินรู้เกี่ยวกับพวกมัน ระบุว่าเขาเป็นผู้หวนคืน…ยูยอนฮา ทำได้เพียงเดาว่าพวกเราในอนาคตคงเป็นคู่รักหรืออย่างน้อยก็ใกล้เคียงกับคำว่าคู่รัก

 

งั้นในกรณีนี้ คิมฮาจิน มีความสัมพันธ์กับแชนายอน ยังไงก่อนที่เขาจะกลับมายุคนี้? เขาสนิทกับเธอมากกว่าฉันหรือเปล่า หรือว่าเขาเป็นคนใกล้ชิดกับเธอก่อนหน้าฉัน..แล้วใครมาก่อนมาหลัง…..?

 

ความคิดของ ยูยอนฮา วนอยู่นาน

 

วิ้งงงงงงงงง-!

 

ประกายไฟขนาดใหญ่ที่ส่องประกายบนท้องฟ้า ทำให้ ยูยอนฮา และ แชนายอน มองออกไปนอกหน้าต่าง

 

วิ้งงงงงงงงงงงง-!

 

แสงกะพริบต่อเนื่องกัน มันรุนแรงกว่าปกติมาก

 

วิ้งงงงงงงงงงงงง-!

 

แสงแฟลชดวงที่สามส่องทั่วทั้งโลก คราวนี้แสงยังคงอยู่ต่อไปอีกนานราวกับว่าดวงอาทิตย์อีกดวงถูกสร้างขึ้นบนท้องฟ้า

 

“เฮ้ ยอนฮา นั่นคือ….”

 

“ใช่มันเป็นหอคอยแห่งความปรารถนา”

 

ยูยอนฮา และ แชนายอน เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและตระหนักว่ามันอีกไม่นาน …จะถึงบทสรุปของ หอคอยแห่งความปรารถนา แล้ว

 

*************************************************************************

[ทวีป อคทรีน่า]

 

วันที่ 2

 

ทหารม้าของราชาออกไปตามหา อียองอา ชินจงฮัคและซอยอนจี

 

วันที่ 3.

เด็กน้อย ดูหวงไก่เหมือนของที่มีค่ามากที่สุดในขณะนั้นในราชสำนักนั่นมีแต่เล้าไก่ เธอยิ้มดูและมองดูไก่กำลังวางไข่ เธอใช้เวลาหลายชั่วโมงนั่งข้างๆเพื่อฟังเสียงร้องของไก่

 

วันที่ 4

 

เมล็ดถูกปลูกในพื้นที่เพาะปลูกที่นำโดยจินเซยอน แม้ว่าพืชจะเติบโตอย่างรวดเร็ว แต่คนใจร้อนหลายคนก็แอบขุดต้นไม้และกินมันทำให้เกิดความปั่นป่วนเล็กน้อยในเมืองหลวง

 

วันที่ 5

 

พลังเวทมนต์และปูนซีเมนต์ช่วยเสริมกำแพงปราสาท

 

… กึกๆ

 

และกลางดึกในวันที่ 6

 

จินซาฮยอค แทรกซึมเข้าไปในห้องสมุดลับของพระราชวังเช่นเดียวกับที่เธอทำเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา มันคือการจดจำใบหน้าของคนรับใช้ที่เธอเคยมี

 

“น่าจะอยู่ที่นี่….”

 

กว่า 10 ปีผ่านไปนับแต่นั้นมาแม้ว่า จินซาฮยอค จะลืมรูปลักษณ์ของเขาภายใต้ตราประทับและเวลาในความทรงจำของเธอ แต่เธอจำชื่อของเขาได้อย่างชัดเจน เธอรู้ว่าห้องสมุดมีบันทึกและภาพเหมือนของอัศวินทุกคน

 

“ปีที่ 550, 3 กรกฎาคม….”

 

เธอตรวจสอบทุกปีที่ผ่านมา 547~549 ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาและตอนนี้เป็นผ่านไปกว่า 550 ปีทุกคนที่เข้ามาในวังจะต้องได้รับการบันทึกหน้าอย่างน้อย 1 ครั้ง

 

“ราชาต่างฤดู, ราชาต่างฤดู …เอ๊ะเอ้ย”

 

‘มี 50,000 หน้า?’ จินซาฮยอค บ่นและถอนหายใจ แต่เธอก็ยังอ่านหน้าต่อไป แรงงานทาสเป็นสิ่งที่เธอเกลียดมากที่สุดในโลก แต่เธอก็พบว่ามันมีความสำคัญสูงสุดในขณะนี้

 

ผ่านไป 1 ชั่วโมง 2 ชั่วโมง 3 ชั่วโมงผ่านไป

 

จนกระทั่งตี 4 เมื่ออัศวินผู้ลาดตระเวนเข้ามาในห้องสมุดจินซาฮยอคก็ยังคงดูประวัติต่อไป

 

แตะ แตะ

 

ในขณะนั้นเองเธอรู้สึกว่ามีคนเดินผ่านโถงทางเดินด้านนอก อัศวินผู้ขยันขันแข็งกำลังมองรอบตัวเขา

 

“… !”

 

จากนั้นเมื่ออัศวินกำลังจะเข้าห้องสมุดจินซาฮยอคก็ค้นพบชื่อของ

ข้ารับใช้ เธอรู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้นเมื่อเธอตรวจสอบชื่อ

 

[ราชาต่างฤดู ฤดูหนาว]

 

คนรับใช้คนแรกของเจ้าหญิงที่เป็น ‘เด็กน้อย’, ราชาต่างฤดู ฤดูหนาว เมื่อเห็นชื่อนี้ความทรงจำเก่าๆก็ปรากฏขึ้นในจิตใจของเธอ

 

อันที่จริง ราชาต่างฤดู ไม่มีนามสกุลเพราะเขามีภูมิหลังที่เหมือนไม่มี

จินซาฮยอค เป็นคนที่ตั้งชื่อเขาว่า ‘ฤดูหนาว’ เพราะเขาเป็นนักดาบที่มีคุณสมบัติน้ำแข็ง …

 

“อ่า … .”

 

จินซาฮยอค ดูภาพเหมือนของ ราชาต่างฤดู ข้ารับใช้ที่สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อเธอ ชื่อที่อยู่ในจิตใจของเธอพร้อมด้วยความโศกเศร้าและเสียใจ ข้ารับใช้ที่รัก สิ่งที่ฝังอยู่ในจิตใจของเธอพุ่งขึ้นมาเหมือนภูเขาไฟระเบิด!!!

Favorite