บทที่ 443 ตอนใหม่ (5)
กระสุนปืนพุ่งออกมา หอกและดาบที่สร้างจากพลังเวทมนต์หล่นลงมาจากท้องฟ้าและลูกศรเวทมนตร์ก็ตกลงมา สายฟ้าที่เกิดจากคำพูดฟาดลงมาและดาบเวทมนต์ของอัศวินก็ยิงออกมา
…นั่นคือคำอธิบายของการต่อสู้ทั้งหมด
มีมอนสเตอร์อย่างน้อย 1 หมื่นตัวที่เป็นฝั่งตรงข้าม แต่พวกเราทุกคนต่างก็มั่นใจในการต่อสู้ พวกเรา 4 คนพร้อมด้วยความช่วยเหลือจากอัศวินทั้ง 300 หรือมากกว่านั้นได้ทำลายล้างกองทัพทั้งหมดของ
มอนสเตอร์อย่างง่ายดาย อัศวินที่ยังมีชีวิตอยู่ ณ จุดนี้เป็นทหารผ่านศึกทุกคน
“…เฮ้อออออออ.”
หลังจากการต่อสู้สิ้นสุดลงผมก็ถอนหายใจและเก็บปืนลง วันนี้ผมใช้กระสุนถึง 3,000 นัดแม้กระทั่งไอลีนและจินซาฮยอคผู้ซึ่งเป็นเหมือนมอนสเตอร์ด้านพลังเวทมนต์ก็ยังมีอาการอ่อนแรงไม่น้อย
ลมหายใอันรุนแรงของอัศวินดังออกมา เมื่อผมหันหลังกลับไปดวงตาคู่หนึ่งก็กำลังจ้องมองพวกเรา ดวงตาของเด็กน้อยจินซาฮยอคเต็มไปด้วยความชื่นชมผมสงสัยว่าเด็กน่ารักคนนี้สามารถเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงมันไม่สมเหตุสมผล
“เฮ้เฮ้เฮ้เฮ้” ในทันใดนั้นไอลีนก็เรียกผม “ฉันต่อสู้เพราะไม่มีทางเลือกมากนัก แต่ตอนนี้มันจบลงแล้วนายรู้ไหมว่าพวกเราอยู่ที่ไหน?”
“ใช่แล้วที่นี่ไม่เหมือนโลก…นี่ก็เป็นกับดักของ ออร์เดน อีกงั้นเหรอ”
จินเซยอน เพิ่ม
ดูเหมือนว่าพวกเธอจะไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นผมเองก็ว่าพวกเธอไม่ได้เพราะมันยากที่ใครจะเชื่อว่าพวกเขาถูกส่งไปยังอีกโลกหนึ่ง
“ไม่มันไม่ใช่กับดัก มันซับซ้อนนิดหน่อย แต่…คือพวกเราอยู่ในอีกโลกหนึ่ง เธอก็รู้จักสินะนิยายต่างโลก”
“ต่างโลก? หาอะไรละนั้น”
“ฉันจะบอกรายละเอียดในภายหลัง ยังไงก็ตามพวกเธอ 2 คนถูกจับได้ยังไง”
เมื่อได้ยินแบบนี้ไอลีนก็พูดออกมา “ฉันไม่รู้ ฉันเป็นลมและถูกใส่กุญแจมือตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา”
“อ้อแล้วมอนสเตอร์พวกนั้นล่ะ?”
“ไม่รู้สิพวกมันไล่ตามพวกเรามาเรื่อยๆ”
“ฮะ? ทำไมพวกมัน….”
ในขณะนั้นเอวผมก็ค้นพบบางอย่างในเส้นผมของ ไอลีน มันส่องแสง
ดังนั้นมันจึงค่อนข้างเห็นได้ชัดเจนด้วยสายตาของผม
“…อาาา!”
จากการตรวจสอบผมก็รู้ว่ามันเป็นเพียงส่วนเล็กๆของคริสตัล ผมรีบหยิบมันจากเส้นผมของไอลีน
===
[ชิ้นส่วนแบบคอนติเนนตัล]
– คริสตัลที่เก็บรักษาอดีตเอาไว้
– เพิ่มเติม ส่งกลิ่นที่ดึงดูดมอนสเตอร์
===
“ฮะ? นั่นอะไร?”
“ดูเหมือนคริสตัลนี้จะเป็นสิ่งที่ดึงดูดมอนสเตอร์มาน่ะ”
ผมได้คริสตัลมาโดยไม่ต้องใช้ความพยายามมาก เนื่องจากหน้าต่างการเปลี่ยนแปลงการตั้งค่าบอกว่ามีคริสตัล 6 ชิ้นผมจึงต้องค้นหาอีกแค่ 5 ชิ้นเท่านั้น
“ยังไงก็ตามเฟนรีล คุณช่วยอธิบายเรื่องนี้กับคนที่อยู่ข้างหลังพวกเราได้ไหม?”
จินเซยอน ชี้ไปที่คนที่อยู่ข้างหลังผมมีอัศวินและทหารทั้งหมด 600 นายที่จ้องมองพวกเราด้วยความเคารพและชื่นชม
“อ้อ…ฮ่าๆ 2 คนนี้เป็นนักบวชของพวกเราเช่นกัน อย่างที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี้พวกเรามีพลังอันสูงส่งเป็นพิเศษ”
พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกับคำอธิบายของผม พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะไม่เชื่อ ผมเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว
“พวกเขานำปศุสัตว์มามอบให้กับ พัลซาร์”
พวกเขาตอบสนองทันที ปศุสัตว์ = อาหาร ทันใดพวกเขาก็ตื่นตัว
“ปศุสัตว์?”
“นั่นมัน มันใช่สิ่งที่ฉันคิดจริงๆหรือเปล่า”
“จริงหรอ?”
ขณะที่ผมกำลังจะตอบพวกเขาก็มีมือเล็กๆยื่นออกมาและคว้าแขนเสื้อ
มันเป็น เด็กน้อย
“จริงไหมที่คุณนำปศุสัตว์มา”
ดวงตาของเด็กน้อยสั่นคลอนด้วยความคาดหวัง ผมรู้สึกประทับใจเล็กๆที่เห็นเธอดึงแขนเสื้อด้วยความคาดหวัง
ผมก้มลงเล็กน้อยและพยักหน้า
“ใช่แน่นอน ก่อนอื่นให้พวกเรากลับไปที่วังกันก่อน”
*************************************************************************
พวกเราไปที่พระราชวัง จากนั้นผมบอกคนอื่นเกี่ยวกับสถานการณ์ที่พวกเราเจอ
“ดังนั้นพวกเราต้องรวบรวมเศษคริสตัลทั้งหมดก่อนพวกเราถึงจะกลับไปได้”
“ใช่.”
“แล้วพวกเรามาที่นี่เพราะยัยคนงี่เง่านี้เหรอ”
ไอลีน ชี้ไปที่ จินซาฮยอค
“โง่? เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?
จินซาฮยอค ขมวดคิ้วเพราะคำพูดหยาบคายของไอลีน แต่ไอลีนเป็น
คนที่ไม่หวั่นไหวแม้แชจูชึลจะอยู่ต่อหน้าเธอ เธอจ้องมอง จินซาฮยอค อย่างไม่ถอย
“ใช่แล้วยัยคนงี่เง่า”
“หาาา พูดอีกครั้งเจ้าหนูตัวน้อย-”
“หุบปาก.”
“… .”
ปากของจินซาฮยอค ถูกบังคับให้ปิด เธอไม่สามารถพูดในสิ่งที่เธอต้องการได้ จินซาฮยอค พุ่งตัวไปชี้นิ้วที่ ไอลีน เธอทำท่าทางเกี่ยวกับความสูงของไอลีนว่า ‘ตัวเท่านี้เองเหรอ’
“คนโง่ก็คือคนโง่จริงๆ”
ไอลีนปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอออกมาอย่างจริงจังแน่นอนว่า
จินซาฮยอค เองก็ไม่ใช่ประเภทที่จะลงไปโดยไม่ต้องต่อสู้ เธอปลดปล่อยพลังเวทมนต์ของเธอและพยายามที่จะลบล้างข้อจำกัดที่วางอยู่บนร่างของเธอ
“เฮ้ออออออออ พอได้แล้ว”
แต่ผมหยุดพวกเธอเอาไว้
“… .”
จินซาฮยอค หยุดและจ้องมาที่ผม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความขุ่นเคือง เธอยากให้ผมทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้?
จินซาฮยอค ถอนหายใจด้วยความเย็นชาแล้วก็วิ่งออกไปข้างนอก
“…อ้อ ใช่พวกเราทำอะไรกับปศุสัตว์ ฉันไม่มีอะไรแบบนั้นนะ” ไอลีนพูด
“โอ้ นั่น? ไม่ต้องห่วง ฉันสามารถสร้างมันขึ้นมาได้”
“ …สร้างมันขึ้นมางั้นเหรอ?”
“ช่ายยยย.”
โลกใบนี้เป็นโลกที่เกิดขึ้นจากพลังของ ทาวเวอร์คริสตัล แม้ว่ากฎของมันจะเป็นไปตามโลกแห่งความเป็นจริง แต่ ทาวเวอร์คริสตัล สามารถใช้เป็นพลังอันทรงอำนาจได้และในมือของผมมีชิ้นส่วนของคริสตัลอยู่
“นายจะสร้างไก่งั้นเหรอ? นายบ้าไปแล้ว?”
“คุณ ไอลีนพูดถูก การสร้างสิ่งมีชีวิตนั้นเป็นไปไม่ได้และมันเป็นเรื่องต้องห้าม”
ไอลีน และ จินเซยอน คัดค้านทันทีผมได้แต่ยิ้ม
“ฉันบอกพวกเธอแล้วว่าสถานที่แห่งนี้ไม่เหมือนโลกแห่งความจริง”
ผมใช้พลังเวทย์ของรอยสักในชิ้นส่วนคริสตัล เพราะมันมีขนาดเล็กเกินไปด้วย รอยสักแถวเดียวของผม ผมทำได้แค่ทำไก่ตัวเดียว
กระต๊าก, กระต๊าก!
“โว้ว!”
“ เกิดอะไรขึ้น!”
ไก่โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ทำให้ไอลีนและจินเซยอนกระโดดขึ้นมาด้วยความตกใจ
“นี่คือพลังของ ทาวเวอร์คริสตัล”
“ว้าวมันน่าสนใจ ฉันก็ทำได้งั้นเหรอ?”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นไอลีนเอื้อมมือไปที่ชิ้นส่วนคริสตัล อย่างไรก็ตามผมไม่ให้เธอเด็ดขาด
“ไม่”
“อย่าตระหนี่ขี้เหนียวไปเลย มันเป็นของฉันแต่แรกนะ”
“ไอลีนไม่สามารถทำได้ ฉันเป็นคนเดียวเท่านั้นที่สามารถทำได้”
“อะไรนะ? ทำไม?”
ไอลีนอาจเปลี่ยนภูมิทัศน์หรือสิ่งของได้อย่างง่ายดาย แต่การสร้างสิ่งมทีชีวิตนั้นแตกต่างกันเล็กน้อย คริสตัลเป็นแหล่งกำเนิดพลังของโลกนี้และพลังเวทมนต์ของรอยสักสามารถกลายเป็นอะไรก็ได้เป็นพลังศักดิ์สิทธิ์ ผมสามารถสร้างชีวิตได้โดยการรวม 2 สิ่งนี้เข้าด้วยกัน
“…เธอจะไม่เข้าใจแม้ว่าฉันจะอธิบาย เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นอันดับ 1 ของโลกในด้านทฤษฎี เธอต้องคำนวณหลายอย่างในหัวสร้างมันขึ้นมา”
ผมสร้างคำแก้ตัวที่น่าเชื่อหรือเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถหักล้างได้
“…ว้าว นายน่าทึ่งมาก ~ ไม่สิเท่ไปเลย”
“อย่าประชดประชันสิ คุณไอลีน”
ความจริงจังอย่างฉับพลันของ จินเซยอน ทำให้ไอลีนขมวดคิ้ว
“เธอว่าใคร จะบอกว่าฉันเหน็บแนมหรือไง?”
“เขาช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้นะ”
“… อืมมม.”
ผมใช้ชิ้นส่วนหอคอยเพื่อสร้างหมู ไก่ตัวผู้และไก่ตัวเมีย ผมรู้สึกงุนงงเล็กน้อยหลังจากใช้ รอยสัก ทั้ง 5 เส้น แต่ยาแก้ปวดที่ทรงพลังของ [Medicinal Memory Physique] ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
“…เฮ้อออออออออ”
ผมถอนหายใจจากความเจ็บปวดเบาๆที่เหลืออยู่และตรวจดูปศุสัตว์
===
[หมู]
– หมูอ้วน ดูเหมือนน่าอร่อย
[ไก่ตัวเมีย]
– ไก่ตัวเมียที่วางไข่จำนวนมาก
[ไก่ชาย]
– ไก่ตัวผู้ที่ดี
===
โชคดีที่ไม่มีอะไรผิดปกติกับพวกเขา
“ทีนี้มาดู….”
ผมหยิบ [ลูกเต๋าแบบบสุ่ม] ออกมา การฟื้นฟู พัลซาร์ เป็นเป้าหมายที่
2 ผมทอยลูกเต๋าขณะที่คิดถึงสิ่งของที่สามารถช่วยสถานการณ์อดอยากอาหารของพวกเขาได้
[ข้าวที่เติบโตเร็ว]
[ข้าวสาลีที่เติบโตเร็ว]
[ข้าวโพดแสนโอชะ]
[มันฝรั่งเค็ม]
[ปูนซีเมนต์ประสิทธิภาพสูง]
เนื่องจากพวกเราไม่ได้อยู่ใน หอคอยแห่งความปรารถนา ผมเลนไม่ได้รับไอเท็มแฟนตาซีๆ แต่สิ่งที่ผมได้รับนั้นมากเกินพอที่จะช่วยสถานการณ์ปัจจุบันของ พัลซาร์
“นายมีทักษะแปลกๆมากมายจริงๆ” เอลีนกล่างชื่นชม
“เอาละไปกันเถอะ”
ผมมองผ่านประตู หลังจากได้ยินว่าพวกเรากำลังเตรียมที่จะเลี้ยงปศุสัตว์ อัศวินนับไม่ถ้วนก็กำลังรออย่างกระตือรือร้นอยู่นอกห้อง
ผมจับไก่หนึ่งตัวแล้วจินเซยอนกับไอลีนก็จับหมูและไก่ที่เหลืออยู่
ทันทีที่พวกเราเปิดประตูอัศวินผู้รออยู่ข้างนอกก็เข้ามาหาพวกเรา เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่อยู่ในมือพวกเราทุกคนต่างก็ประหลาดใจ
“พระ-พระเจ้า! ไก่! มีไก่!”
“มะ-มีหมูด้วย”
“พะ-พวกคุณมีของเหล่านี้ได้ยังไง”
ปฏิกิริยาอันน่าหลงใหลของพวกเขาทำให้ไอลีนตกใจ เธอเดินมาหาฉันแล้วกระซิบ“ ทำไมคนพวกนี้ถึงมีความสุขจัง”
ผมอธิบายอย่างเงียบ ๆ “เพราะการเปลี่ยนแปลงดินแดนปีศาจแหล่งอาหารของโลกส่วนใหญ่กลายเป็นของหายากและสิ่งที่ไม่ได้รับผลกระทบจึงถูกขโมยโดย ชูเบิร์ท”
เมื่อปศุสัตว์เหยียบลงบนพื้นดินของปีศาจมันก็เปลี่ยนเป็นอมนุษย์ เช่นเดียวกันสำหรับพืช ต้นข้าวที่ดีเลิศก็กลายมาเป็นมอนสเตอร์ที่มนุษย์ไม่สามารถกินได้
—————-2—————–
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
