The Novel’s Extra 420

บทที่ 420 จุดจบของหอคอย (8)

 

[มังกรแดงแห่งบาฮามาส] เช่นเดียวกับ [โรงน้ำชาแห่งปาฏิหาริย์] นี่เป็นหนึ่งในการ์ดระดับ 8 ดาวที่ผมซื้อในอาณาจักรแห่งการ์ดบนชั้นที่ 21

ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเอามาใช้แบบนี้

 

“นั่นอะไรน่ะ?”

 

คิมซูโฮถามอย่างบริสุทธิ์ใจ ผมตอบสั้นๆ

 

“พันธมิตรของนายที่จะช่วยฝึกฝน ในขณะที่ฉันสร้างอุปกรณ์ของนายนายจะต้องต่อสู้กับเจ้านี้จนกว่าจะตาย’”

 

วันนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นของ ‘คิมซูโฮที่ยกระดับขึ้นไปอีกขั้น’

 

*************************************************************************

 

[ถ้ำแห่งหนึ่งในเทือกเขาหิมาลัย]

 

แชนายอน จ้องมองที่ คิมจุงโฮ อย่างเงียบๆเขานอนอยู่บนเตียงของเขา คิมจุงโฮ นอนหลับและใบหน้าของเขาเต็มไปหนวนและเคราขน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มั่นใจด้วยสัญชาตญาณว่านี่คือ คิมจุงโฮ แน่นอน

 

แชนายอน สงสัยว่าเธอจะพูดกับเขายังไงดี

 

‘ฉันควรจะทำยังไงดี? ฉันควรถามหรือเรียกร้องอะไรจากเขา’

 

…อย่างไรก็ตามก่อนที่เธอจะตัดสินใจ คิมจุงโฮ ก็ตื่นขึ้นมา แชนายอน สะดุ้งและถอยกลับไป 1 ก้าว

 

“… !”

 

แววตกของ คิมจุงโฮ มองมาที่ แชนายอน เห็นได้ชัดว่าเขากลัวแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ความสิ้นหวังปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา

 

“ไง….สะ…สวัสดี”

 

แชนายอน พยายามพูดเบาๆเมื่อได้ยินเสียงของเธอความกลัวของ

คิมจุงโฮ ก็ลดน้อยลง ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักเธอ

 

“ฉันคือแชนายอน พวกเราเคยพบกันมาก่อน…ถ้าฉันจำไม่ผิด”

 

พวกเขาเริ่มจากเรื่องในอดีต ที่งานศพของแม่เธอและที่งานศพของ

พี่ชายของเธอ

 

“….”

 

คิมจุงโฮ มองที่ แชนายอน อย่างเงียบๆแชนายอน จ้องมองไปในดวงตาของเขาอย่างไร้ซึ่งความหวังและส่ายหัวอย่างแรง

 

“ฉัน……..ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายคุณ”

 

“…”

 

“แค่มีรายงานแปลกๆเกี่ยวกับคุณ….”

 

‘เฮ้อออออออออ’ เสียงถอนหายใจออกมาจากปากของคิมจุงโฮ

เขายกร่างกายส่วนบนของเขาขึ้นมา

 

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”

 

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เป็นหลักฐานว่าเขาทนทุกข์ทรมานมานาน

 

“ฉัน…ใช้สิ่งนี้”

 

แชนายอน เอาเข็มทิศของ เฮย์เนค ออกมาอย่างระมัดระวัง คิมจุงโฮ มองไปที่เธอและเข็มทิศ เข็มทิศพิสูจน์ว่าเธอได้รับความเคารพจาก

เฮย์เนค เขาถอนหายใจอีกครั้งลุกขึ้นจากเตียงของเขา

 

“อย่างน้อยให้ฉันเสิร์ฟชาให้เธอ ฉันจะได้สบายใจ”

 

คิมจุงโฮ ชี้ไปที่โต๊ะและเก้าอี้ถัดจากเตียง แชนายอน ที่กำลังนั่งบนเก้าอี้อย่างเชื่อฟัง ข่าวห้องจัดเลี้ยงสีม่วงอยู่บนโต๊ะ พาดหัวข่าวหน้าแรก

: [แชจูชึลผู้กำจัดมาร] จิตใจของ แชนายอน สั่นไหว

 

“รอแปบนะ”

 

คิมจุงโฮ หายตัวไปในถ้ำและกลับมาพร้อมกับน้ำชาข้าวบาร์เลย์พร้อมถ้วย 2 ใบ ไอน้ำลอยขึ้นมาจากชาอุ่นๆ

 

เขาเทชาลงในถ้วย 2 ใบ แชนายอน นั่งนิ่งจ้องมองที่ผิวชา ไอน้ำอุ่นกระจายอยู่ใกล้กับจมูกของเธอ ในขณะนั้นคิมจุงโฮก็พูดขึ้นมา

 

“เธอมาที่นี่เพื่อรับร่างของ แชจินยุน งั้นเหรอ”

 

“…อะไรนะคะ?”

 

ทันใดนั้นความคิดเก่าๆก็ปรากฏขึ้นในใจของ แชนายอน

 

‘คิมจุงโฮ บอกว่าเขาเป็นเจ้าของซากศพของมาร’

‘คิมจุงโฮ เปลี่ยนร่างของ แชจินยุน เป็นศพคนอื่นแล้วก็หายตัวไป’

 

แชนายอน กัดฟันของเธอและกำกำปั้นของเธอแน่น คิมจุงโฮ จ้องมองที่ แชนายอน อย่างเงียบๆ

 

“เธอคงมีความคิดอยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

ลมหายใจของ แชนายอน หยุดลงจากคำพูดอย่างฉับพลันของ คิมจุงโฮ หัวใจของเธอเต้นแรงและใบหน้าเธอเริ่มแดง แต่เธอก็บังคับตัวเองให้ใจเย็นๆเธอต้องรักษาสัญญาที่ทำกับเฮย์เนคและตัวเธอเอง แชนายอน กัดฟันของเธอแล้วมองตรงเข้าไปในดวงตาของ คิมจุงโฮ

 

“…คุณเก็บรักษาร่างกายของพี่ชายฉันเอาไว้สินะ”

 

เธอแทบจะไม่รู้ว่าควรถามยังไงดี คิมจุงโฮ พยักหน้า

 

“ใช่. นั่นคือเหตุผลที่ฉันหนีมาที่นี่”

 

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ แชนายอน เช็ดพวกมันออกขณะที่เธอแสร้งทำปัดผม มีอีก 1 สิ่งที่เธอต้องการยืนยัน เธอต้องการหลักฐานทางกายภาพเพื่อให้สามารถยอมรับความจริงที่ยอมรับไม่ได้ เธออยากเห็นพี่ชายของเธอด้วยตาของเธอเอง

 

“คุณ…แสดงให้ฉัน…เห็นหน่อยว่า…ว่า….”

 

มันเป็นประโยคที่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้ คิมจุงโฮ มอง แชนายอน และตอบกลับ

 

“ฉันสามารถให้เธอดูได้. ความจริงที่ว่าเธอมาจนถึงที่นี่บอกฉันแล้วว่าเธอตั้งใจแน่วแน่แค่ไหน แต่…”

 

คิมจุงโฮ หยุดพูดทำให้ถ้ำเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ความเห็นอกเห็นใจปรากฏขึ้นในดวงตาของ คิมจุงโฮ ตอนนี้เธอดูไม่มั่นคงและร่างกายสั่นไหว

 

“เธอสามารถทนรับได้จริงๆเหรอ?”

 

ถึงกระนั้นแชนายอนก็พยักหน้าโดยไม่ลังเล

 

“…ใช่. สะ-แสดงให้ฉันเห็น”

 

เธอจำเป็นต้องรู้

 

ความจริงคืออะไร?

 

คำโกหกคืออะไร?

 

“ตอนนี้…ฉันอยากรู้”

 

*************************************************************************

 

2 สัปดาห์ต่อมาปราสาทปีศาจราชา

 

“อืม … .”

 

ผมกำลังตรวจสอบ คิมซูโฮ พร้อมเสื้อผ้าใหม่ของเขาอย่างจริงจัง

เสื้อผ้าที่ผมทำใน 2 สัปดาห์โดยใช้ความพยายามอย่างที่สุดของผมในตอนนี้ส่องประกายต่อหน้าเจ้าของที่สมบูรณ์แบบของมัน

 

“อืม … .”

 

เกราะหนังสีขาวส่องประกายสดใสภายใต้เสื้อโค้ทสีเบจและสนับแข้งที่ทำเพื่อปกป้องน่องของเขานั้นกลมกลืนกับรองเท้าที่สวมใส่สบายและใหม่ของเขา นอกจากนั้นคิมซูโฮยังติดตั้งอุปกรณ์ๆและไอเท็มที่ขโมยมาจาก ฟิริเนล เสื้อผ้าที่เขาใส่ตอนนี้โดยทั่วไปมีมูลค่าสูงมากจริงๆ

 

“ดีมาก.”

 

ผมพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

 

“ไปทั้งแบบนี้ละ”

 

“…เฮ้….นี่มันไม่มากไปใช่มั้ย”

 

“เงียบไปเลย.”

 

ผมตั้งใจจะไม่สนใจการคัดค้านของคิมซูโฮ ในที่สุดเขาก็เอาชนะมังกรแดงแห่งบาฮามุทเมื่อ 3 วันก่อน มังกรนั้นค่อนข้างแข็งแกร่งดังนั้นเขาจึงต้องใช้ทักษะขั้นสูงสุดของเขาออกมา

 

“ฉันทำทุกอย่างให้นาย ดังนั้นนายต้องชนะ อย่ายอมแพ้เด็ดขาด.”

 

“แน่นอน.”

 

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมสามารถช่วยเขาได้ ความท้าทายของ คิมซูโฮ น่าจะอยู่ได้นาน ในเนื้อเรื่องเดิมเขาใช้เวลาประมาณ 1 เดือนกว่าจะชนะ แต่ตอนนี้มีสิ่งต่างๆมากมาย แน่นอนว่า คิมซูโฮ นั้นแข็งแกร่งขึ้นและอุปกรณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาก แต่นั่นหมายถึงของราชาปีศาจเช่นกัน

 

“อย่างไรก็ตาม…อืม ฮาจิน ขอบคุณมาก นายช่วยฉันเสมอจริงๆ”

 

คิมซูโฮ ยื่นมือของเขาออกมา

 

“นายจำสิ่งที่ฉันบอกนายได้ใช่ไหม ว่านายควรปฏิบัติต่อฉันอย่างดี

ถ้านายรู้สึกขอบคุณฉัน”

 

ผมยิ้มและจับมือเขา ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะแตกต่างจากตอนนี้ขนาดไหน

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้แน่นอน: คิมซูโฮ จะไม่ตัดสินใจแบบเดียวกันกับที่เขาทำในะเนื้อเรื่องเดิม หอคอยแห่งความปรารถนา จะไม่พังพินาศกลับกันมันจะเปล่งประกายอย่างสวยงามจนกลมกลืนไปกับโลก

 

“…เฮ้….ฉันคิดว่าพวกเรายังเหลืออีกครึ่งวัน”

 

‘ไม่ต้องรีบไปกับต่อสู้ที่ยังไม่เริ่มเลย’ ผมคิดแล้วชี้ไปที่ลูกแก้วคริสตัล

 

“นายอยากมองไปรอบๆไหม?”

 

“แน่นอน.”

 

คิมซูโฮพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอันยิ่งใหญ่ ดวงตาของเขาโค้งได้สมบูรณ์แบบและปากของเขาก็เปิดในมุมที่เหมาะสม ปัจจัยทั้ง 2 รวมกันเพื่อสร้างเป็นรอยยิ้มไร้ที่ติ

 

“เริ่มจากชั้น 2 กันเถอะ”

 

ผมเปิดลูกแก้วคริสตัลและเริ่มค้นหาแต่ละชั้นตามลำดับ

 

… ชั้น 2 ชั้นแห่งการเริ่มต้นที่เต็มไปด้วยนักล่ามือใหม่และผู้เล่นที่เข้ามาในหอคอยเป็นครั้งแรกพร้อมความฝันอันยิ่งใหญ่ในหัวใจของพวกเขา

 

…ชั้น 3 พื้นที่อยู่อาศัยแห่งแรกใน Prestige ที่มีชีวิตชีวาและเต็มไปด้วยความหวังของ NPC และผู้เล่นที่ต่างก็ทำงานร่วมกันเพื่อสร้างเมืองที่ดีขึ้น

 

….ชั้น 7 Game Center เป็นบ้านของนักพนันและผู้ติดอันดับที่มาสนุกกันในวันหยุดพักผ่อนของพวกเขา คิมซูโฮ เจอ จินซาฮยอค ที่นั่งอยู่หน้าสล็อตแมชชีนและกำลังขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

… ชั้น 13 ฉาวโฉ่เป็นที่รู้จักกันในการลงโทษผู้เล่นที่ยอมจำนนให้กับหลับฝันร้าย ถึงตอนนี้ผู้เล่นจำนวนมากต้องหลั่งน้ำตาที่นี่

 

…ชั้น 15 เรือของ Genkelope ซึ่งตอนนี้ผมเป็นเจ้าของได้กลายเป็นมหานครแห่งอนาคต เรือทำหน้าที่เป็นจุดยุทธศาสตร์ที่ได้รับความนิยมสูงสุดสำหรับผู้เล่นระดับกลาง

 

ด้วยการใช้ลูกแก้วคริสตัลพวกเราเห็นหลายสิ่งหลายอย่างพร้อมกัน

สายตาของพวกเราสะท้อนให้เห็นถึงผู้คนมากมายที่กำลังใช้ชีวิตอยู่ในหอคอย

 

“… ฮาจิน.”

 

ทันใดนั้น คิมซูโฮ ก็เรียกชื่อผม

 

“อืม?”

 

ผมหันหน้าไปหาคิมซูโฮ เขาจ้องมองลูกแก้วคริสตัลด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าของเขา

 

“…นายรู้,”

 

เสียงของเขาฟังดูเคร่งขรึม ไม่ช้ารอยยิ้มก็จางหายไปจากใบหน้าของเขาซึ่งตอนนี้แข็งตัวด้วยความกังวลใจ เสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลออกมาจากปากของเขา

 

“มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากบอกนายก่อนออกเดินทาง”

 

คิมซูโฮหันมามองมาที่ผม สายตาของพวกเราสบกัน ในขณะที่พวกเรานิ่งเงียบ

 

…ความเงียบดำเนินไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง

 

ดูเหมือนว่าคิมซูโฮจะต้องใช้เวลาในการรวบรวมคำพูดของเขาดังนั้น

ฉันจึงรอเขา คิดได้ไม่ยาก สำหรับพระเอกที่ต้องใช้เวลานานในการพูดนั่นหมายความว่าสิ่งที่เขาวางแผนจะพูดต่อไปนั้นสำคัญมาก

 

…ความเงียบขยายออกไปเรื่อยๆ

 

ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมรอคิมซูโฮ ในที่สุดเขาก็พูดออกมา

 

“นายจะเชื่อฉันไหมถ้าฉันบอกว่าฉันมาจากต่างโลก”

 

คำพูดของเขาเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง

 

*************************************************************************

 

[โซล, เกาหลีใต้]

 

ปัจจุบันฝนตกในกรุงโซล ราวกับว่ามันมีรูทะลุท้องฟ้า ยูยอนฮา จ้องมองที่นอกหน้าต่างแล้วหยิบ Smart Watch ของเธอขึ้นมา

 

[นายอน ฉันคิดว่าเธอควรหยุด]

[นายอน ?]

[นายอน เธอยุ่งไหม?]

[นายอน ได้โปรดตอบกลับด้วย]

 

ยูยอนฮา ส่งข้อความไปหา แชนายอน หลังจากเธอบอกเธอว่ากำลังจะได้พบกับ คิมจุงโฮ แต่ไม่มีคำตอบใดๆจาก แชนายอน นั่นหมายความว่าเธอยังอยู่ที่นั่นโดยกำลังตามหา คิมจุงโฮ หรือแย่กว่านั้นเธออาจพบเขาแล้ว บางทีเธอรู้ความจริงจากเขาและตอนนี้ก็เจ็บปวดทรมาน

 

“โธ่ ….”

 

ยูยอนฮา รู้สึกเสียใจแม้ว่า แชนายอน จะรู้ความจริงแล้วว่าคิมฮาจินเป็นคนเดียวที่เธอต้องขอโทษแต่เขาก็ไม่อยู่แล้ว เธอจะได้แต่เจ็บปวดมากกว่าเดิม….ยูยอนฮาปิดใบหน้าด้วยมือของเธอแล้วร้องไห้ออกมา

เรื่องราวของพวกเขามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง เธอรู้สึกว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเธอ นั่นทำให้ทุกอย่างน่าสังเวชและเจ็บปวดมากขึ้น เสียงฝนตกข้างนอกทำให้ดูเหมือนว่าโลกกำลังร้องไห้กับเธอ

 

– ดิงดอง

 

ทันใดนั้นออดก็ดังขึ้น ยูยอนฮา ไม่ขยับ เธอไม่สามารถแกล้งทำเป็นมีความสุขให้แขกของเธอเห็นได้ในขณะนี้

 

– ดิงดอง – ดิงดอง – ดิงดอง – ดิงดอง

 

แต่กริ่งประตูยังคงดังก้องและ ยูยอนฮา ก็ลุกออกจากเตียงของเธอ

 

“ตอนนี้แล้ว เป็นใครกันนะ….”

 

เธอหงุดหงิดและมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่นพร้อมมองไปที่อินเตอร์คอม

เธอวางแผนที่จะโทรหาพนักงานรักษาความปลอดภัยและเตะใครก็ตามที่ส่งเสียงกริ่งอยู่ตอนนี้ออกไป

 

“…ฮะ?”

 

อย่างไรก็ตามช่วงเวลาที่เธอจับจ้องที่อินเตอร์คอมร่างกายและสมองของเธอก็แข็งตัว ผู้หญิงที่ไม่มีร่มกำลังยืนอยู่ที่ประตูด้านหน้าของคฤหาสน์ของเธอ ตัวเปียกโชกแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูทรุดโทรม แต่

ยูยอนฮา รู้ว่าเธอเป็นใคร เธอรู้ดีเลยละ

 

เป็น แชนายอน

Favorite