The Novel’s Extra 372

บทที่ 372 ระยะเวลาการเตรียมการ (2)

 

[ห้องพักของผู้เล่น Extra7]

 

อีก 4 ชั่วโมงผ่านไปนับตั้งแต่เหตุการณ์บนชั้นที่ 20 ผมกำลังนอนอยู่

บนเตียง ในห้องพักคิดถึงการมีอยู่ของคิมชุนดงและชีวิตของเขาที่ผมใช้ในตอนแรกผมคิดว่าไม่มีอะไรสำคัญจริงๆเพราะนี่ไม่ใช่ชีวิตของผม และบางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่ถูกต้องก็ได้เพราะสุดท้าย คิมชุนดง และผมก็ต้องแยกจากกัน

 

“…เป็นเพราะการซิงโครไนซ์หรือเปล่า”

 

แต่การเผชิญหน้าของผมในวันนี้กับ คิมชุนดง เปลี่ยนมุมมองของผม แน่นอนว่าผมไม่คิดที่จะต่อว่าอะไรใน ‘การซิงโครไนซ์’ เพราะยังไงแล้ว

สุดท้ายผมก็เป็นคนที่ยืมชีวิตของ คิมชุนดง มาผมควรจะรับผิดชอบชีวิตของเขาอย่างมีจริยธรรมบางไม่ใช่เหรอ?

 

แต่ในเวลาเดียวกันจิตใจของผมก็ทรุดหนัก คิมชุนดง บอกกับผมว่า

พวกเราจะได้พบกันอีก สัญชาตญาณของผมบอกผมว่านั่นจะเป็นจุดสิ้นสุดของผม ในวันนั้น คิมชุนดง ซึ่งเป็น คิมฮาจิน จะกลับมาเป็น

คิมชุนดง อีกครั้งและ คิมฮาจิน จะกลับสู่โลกเดิม

 

“…………………”

 

ผมจ้องมองที่เพดาน

 

โลกที่ผมอยู่มา 26 ปี มีเพื่อน อพาร์ทเมนต์เล็กๆ 1 ห้อง พร้อมนิยายที่ผมแต่ง นามปากกาของผมและที่สำคัญที่สุดคือพ่อแม่ที่รักของผม

ที่นั่นผมไม่มีอะไรนอกจากเป็นคนธรรมดา

 

แต่ที่นั้นในโลกใบนี้ที่ผมอยู่มาเกือบ 6 ปีผมมีมากทั้ง เงินทอง

ความแข็งแกร่ง อำนาจ ชื่อเสียง เกียรติยศ และ….

 

บอส :「ฮาจิน」

 

ข้อความของบอส มาในเวลาที่ดีเนื่องจากผมกำลังจะถูกกลืนหายไปกับความซึมเศร้า

 

“หะ?”

 

สำหรับเนื้อเรื่องตอนนี้มีแขกคนอื่นๆ ในห้องพักของผม: เจน จินโยฮาน ชอคจุนกยอง บอสและแม้แต่ เกอิต้า ผมคิดว่าพวกเขาทั้งหมดตอนนี้ปาร์ตี้กันอยู่ในห้องนั่งเล่น

 

ผม :「คุณไม่ดื่มเหรอ? ผมได้ยินว่า เกอิต้า เอาไวน์ดีๆมาให้」

 

บอส: 「ฉันไม่ชอบแอลกอฮอล์น่ะ.」

 

ผมยิ้มกว้าง ข้อความนี้เป็นเรื่องโกหก บอสชอบดื่มเหล้า ไม่ใช่ว่าเธอไม่มึนเมา แต่เธอเป็นนักเลงตัวจริงที่มีความสุขกับรสชาติของแอลกอฮอล์ที่สุกแล้ว

 

บอส: 「นายกำลังทำอะไรงั้นเหรอ」

 

ผม:「ฉันกำลังจะนอนแล้ว」

 

บอส: 「…อืมมม ผมเห็นㅋ – ㅋ」

 

อาจเป็นเพราะบอสใช้ช่องข้อความบ่อยขึ้นดูเหมือนว่าเธอเลือกวิธีใช้

อิโมติคอน แน่นอนว่าเธอไม่สามารถเทียบได้กับผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริง

เจ้าหญิงอังกฤษผมบลอนด์ ทันใดนั้นผมก็อยากรู้ว่าบอสอยู่ที่ไหนและมองไปรอบๆ

 

“หืม?”

 

เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องพักถัดไปแตะช่องข้อความสารของเธอ

ตรงกันข้ามกับที่เธออ้างว่าเธอไม่ชอบแอลกอฮอล์ขวดไวน์ที่ เกอิต้า

นำมาวางไว้บนลิ้นชักถัดจากเตียงของเธอ นอกจากนี้ยังมี ‘ลูกแก้ว’

เล็กๆบนตักของเธอ

 

“นั่นจะต้องเป็น [ลูกแก้วแห่งความคิด]….”

 

‘เธอใช้มันไปแล้วเหรอ?’ ผมเอา Smart Watch ออกมาและตรวจสอบไอเท็ม

 

===

[Lv.??? ลูกแก้วแห่งความคิด]

– แก้ไขเงื่อนไขและกู้คืนอดีตที่คุณเคยผ่านมาภายใน 60 นาที

– ความคิดของคุณสามารถเปลี่ยนเป็นจริงได้แม้แต่ความจริงที่เป็นไปไม่ได้ที่สุด

– สามารถใช้งานได้ 2 ครั้ง

===

 

“บอส คุณใช้ ลูกแก้วแห่งความคิด ไปแล้วเหรอ?”

 

บอส「? ไม่นะ ยังไม่ได้ใช่ ฉันจะใช้มันภายหลังตอนที่ฉันต้องการมันจริงๆ」

 

ผมยิ้มด้วยท่าทางมีชีวิตชีวาของข้อความและการเคาะผนัง บอสกำลังแตะช่องข้อความโดยใช้ 2 นิ้วสั่นๆและเงยหน้าขึ้นมองว่าเสียงมาจากไหน

 

“คุณจะไม่นอนเหรอ”

 

– …งื้ม. ฉันกลัวนะ. ฉันจะนอนแล้วละ ฮาจินเป็นยังไงบ้างละ

 

เสียงของเธอดูใจดี

 

“ฉันจะเข้านอนแล้ว”

 

– อืมมมม…ผมเข้าใจ. ผมจะหยุดส่งข้อความถึงคุณแล้ว

 

“โอเค.”

 

– ราตรีสวัสดิ์.

 

เสียงของเธอทำให้ผมนอนหลับตาลงอย่างสบายๆ

 

‘ลืมเรื่องโรคแทรกซ้อนทั้งหมดและแค่หลับอย่างมีสงบสุข …. ‘

 

*************************************************************************

 

วันถัดไป.

 

ผมตัดสินใจที่จะมุ่งหน้าลงไปที่ชั้น 15 เห็นได้ชัดว่าพวกเราไม่สามารถท้าทายชั้น 20 ได้ในทันทีดังนั้นผมจึงตัดสินใจพัฒนา

[Genkelope’s Vessel] ซึ่งสามารถนำมาใช้เพื่อช่วยท้าทายชั้นที่ 20 ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างไรก็ตามเมื่อผมมาถึงพื้นที่ 3

 

“…มันอะไรน่ะ?”

 

…มีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น ผมอยู่ในพื้นที่ 3 อย่างไม่ต้องสงสัยเลย แต่มีผู้ดูแลระบบ 5 คนที่มาหาผม จากรูปลักษณ์ของพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะตามกลิ่นหอมของหมาป่า …

 

“เธอไม่สามารถวัดค่า กลิ่นหอมของหมาป่า ด้วย TP ได้ดังนั้น”

 

“อย่างที่ฉันพูด เขาตกลงจะมอบมันให้ฉันแล้ว”

 

อย่างแรกคือ ‘ซิแมต’ ผู้ดูแลชั้น 7 เขาได้นำหุ่นยนต์ชนิดหนึ่งมากับเขาเพื่อเจรจากับผม คือ ซิแมต และ เมเดีย

 

“นายยังไม่ถึงชั้น 21 ใช่มั้ย นั่นคือพื้นที่ของฉัน ฉันจะช่วยนายเอง”

 

คนที่พูดแบบนี้คือ ‘เซริโกะ’ แต่เธอไม่สำคัญ เริ่มจากชั้นที่ 20 ไปจะมีการมอบหมายผู้ดูแลระบบ 3~4 คนให้กับแต่ละชั้น เซริโกะ เป็น 1 ใน

ผู้ดูแลระบบของชั้นที่ 21 และทำหน้าที่ทำตามคำสั่ง

 

“ฉันอยากทราบชื่อของนาย….”

 

ผู้ดูแลระบบคนที่ 4 คือ ‘แอนโดรมาคี’ เธอกำลังจ้องมองผมอย่างทรงเสน่ห์ แต่ผมก็ไม่สนใจเธอ ผู้ดูแล คนที่ 5 และคนสุดท้าย ‘อเฮน่า’

ผู้ดูแลชั้น 23 ได้แต่จ้องมองผมอย่างเงียบ ๆ

 

เฮ้ออออออออออออออออ—

 

ผมถอนหายใจขณะที่จ้องมองผู้ดูแลระบบที่พูดคุยกับผมในครั้งเดียว พลังเวทมนต์นั้นฝังอยู่ในเสียงของผู้ดูแลระบบและผมเริ่มรู้สึกคลื่นไส้เพียงแค่ฟังพวกเขา

 

เมื่อผมไม่สามารถทนได้อีกต่อไปผมก็นำ [กลิ่นหอมของหมาป่า] ออกมาจากคลังของผม เมื่อเสื้อคลุมที่สวยงามปรากฏขึ้นทุกคนก็หยุดพูด

 

อึก.

 

มีเพียงเสียงของการกลืนน้ำลายดังขึ้น

 

“ถูกต้องแล้วนายเล่าให้พวกเขาฟัง นายอยากที่จะมอบให้ฉันใช่ไหม?”

 

เมเดีย ถามด้วยการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่ผมไม่สนใจเธอ ผมเริ่มคำนวณในหัวของผม ผู้ดูแลระบบเหมาะสมที่จะเป็นเจ้าของ [กลิ่นหอมของหมาป่า] นี้คือ…ซิแมต เจ้าของชั้น 7

ผมส่งเสื้อคลุมไปยังซิแมต

 

“…หาาาาาาาาาาาาาาาาา?”

 

เมเดีย ได้แต่พูดพยางค์เดียวและ ซิแมต ยิ้มเบา ๆ

 

“เป็นทางเลือกที่ดี.”

 

“อย่างไรก็ตามมีไอเท็มที่ผมต้องการอยู่”

 

“อะไรงั้นเหรอ?”

 

“ใช่.”

 

ผมพูดถึงความคิดของผมในตอนนี้

 

“ไม่มี AI ประสิทธิภาพสูงที่ชั้น 7 เหรอ”

 

“ก็มีอยู่”

 

“ช่วยผมใส่ AI ไปที่เรือลำนี้ เรือลำนี้ต้องการมัน”

 

“…อืม?”

 

ซิแมต เริ่มคิดขณะที่ เมเดีย รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะล่มละลาย ซิแมต มองที่ เมเดีย และตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เขาต้องการเสื้อคลุมตัวนี้ก่อนที่เธอจะทำอะไรที่ไม่คาดคิด

 

“ใช้ได้ แต่นายไม่สามารถได้รับบริการที่จะซื้อของจากศูนย์อัพเกรดฟรี นั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถทำได้ เพราะมะนเป็นสิทธิ์พิเศษของชั้น 7 ไม่ใช่ของหุ่นยนต์”

 

“ไม่มีปัญหา. ฉันแค่อยากให้ AI ติดตั้งบนเรือลำนี้”

 

“ถ้างั้นมาทำสัญญากัน”

 

ซิแมต หยิบเครื่องเล็กๆ ที่ดูเหมือนมือถือออกมา เขาใช้มันเพื่อโทรออกและทันใดนั้น Portal ขนาดใหญ่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา หุ่นยนต์ตัวอื่นออกมาจาก Portal มันกำลังถือชิป AI อยู่ในมือ

 

“นี่คือชิป AI”

 

“ขอบคุณ.”

 

ผมได้รับชิปจาก AlphaGo และส่ง กลิ่นหอมของหมาป่า ไปยัง ซิแมต

ติ้งงงงงงงงง

 

– ช่วงเวลาที่การค้าของเราสิ้นสุดลง เมเดีย ทรุดตัวลงบนพื้นไม่สามารถทนต่อความเศร้าโศกและความโกรธเคืองของเธอเอง

 

“ฉัน ฉัน…หนึ่งเดือน…ที่นี่…สูญเปล่า …”

 

เมื่อพูดถึงเรื่องไร้สาระของ เมเดีย ด้วยความตกใจ ซิแมต ก็ดูพอใจที่ ได้รับ กลิ่นหอมของหมาป่า

 

“ข้อตกลงที่ดี.”

 

ด้วยสิ่งนั้นเขาเข้าสู่ Portal และออกไป

 

“นายจะเสียใจกับสิ่งนี้ เตรียมตายบนชั้นที่ 21”

 

“นายเลือกผิด”

 

เซริโกะ และ แอนโดรมาคี กลับไปที่ชั้นของพวกเธอ เหลือเพียง เมเดีย และ อเธน่า ผมส่งชิป AI ให้กับ โฮเนอร์ เป็นครั้งแรก

 

“โฮเนอร์… ?”

 

“รับทราบ ผู้บัญชาการเรือ”

 

“เสียบนี่เข้ากับเรือ”

 

ด้วยชิป AI นี้ [เรือของ Genkelope] จะจดจำ ‘ผม’ ในฐานะเจ้าของได้อย่างสมบูรณ์

 

“ใช่ ฉันจะทำให้มันสำเร็จ”

 

“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด-!”

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังจนสามารถทำให้กระจกหน้าต่างแตกดังออกมา โฮเนอร์ และผมปิดหูของพวกเราแล้วหันหลังกลับไปมอง

 

“นั่นอะไรน่ะ?”

 

“แก แกคิดอะไรอยู่!”

 

เมเดีย กระโดดขึ้นมาและพุ่งเข้าใส่ผม

 

“จะทำอะไรน่ะคุณ?”

 

“แกบอกว่าจะให้มันเป็นของขวัญกับฉัน แก แก ไอ้สารเลว-!”

 

“ก็คุณบอกว่าคุณไม่ต้องการมัน”

 

“นะ-นั่นคือ…เพราะนาย ฉันเลย สูญเสียสถานะการมีอยู่ของฉันไปเป็นเดือน -!”

 

เมเดีย แสดงความโกรธของเธออย่างชัดเจน แม้คุณอาจจะคิดว่า

‘มันแค่ชิ้นเดียวเท่านั้น’ แต่ เมเดีย เป็นผู้หญิงที่โลภและเริ่มคิดว่า

กลิ่นของหมาป่าจะเป็นของเธอตั้งแต่แรก ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งนี้

‘เกี่ยวอะไรกับ’ 1 เดือน แต่ถ้าผู้ดูแลระบบออกจากพื้นไปนานเกินไปสิ่งที่เรียกว่า ‘สถานะการดำรงอยู่ของผู้ดูแลระบบ’ จะค่อยๆลดลง ดังนั้นเธออาจพูดถึงเรื่องนั้นอยู่

 

“แก แกอย่าฝันที่จะก้าวเข้าสู่ เพรสทีจ อีกครั้ง”

 

“ผมจะทำให้คุณใหม่ สิ่งที่ดีกว่า”

 

“แม่งเอ้ย ไอ้บ้า! ดีกว่างั้นเหรอ อะไรนะ….คือ…หา…?”

 

เมเดีย หน้าแดงสักครู่และ กะพริบตารั่วๆจากนั้นเธอเอียงศีรษะของเธออย่างงุนงง

 

“ดีกว่าเหรอ?”

 

“ใช่. ผมได้รับสิ่งนี้จาะการชนะเอาการแข่งขันฝีมือ”

 

ผมแสดงสิ่วของ ฮิฟีสตัส ร่างกายของเธอสั่นสะท้าย

 

“ผมสามารถทำเสื้อผ้าที่สวยกว่าด้วยสิ่งนี้ได้…. โอ้เมื่อกี้คุณพูดอะไรกับผม แม่งเอ้ยไอ้บ้าเหรอ?”

 

ผมแกล้งทำเป็นไม่พอใจ

 

“แม้ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนเลว แต่มีคนน้อยที่โดนด่าแล้วไม่โกรธ”

 

ผมพูดอย่างนั้นเมื่อผมจ้องมองไปที่ เมเดีย เมเดีย มองมาที่ผมอย่าง

ว่างเปล่า…จากนั้นก็ยิ้มอย่างอดสู

Favorite