The Novel’s Extra 682 บทส่งท้าย (2) เรื่องราวของพวกเขา [ 2]

บทที่ 682 บทส่งท้าย (2) เรื่องราวของพวกเขา [ตอนที่ 2]

“ไม่เอาน่า ฉันคิดว่าเธอจะบ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่หยุดซะอีก…ฉันเดาว่าเธอทำได้ดีสินะ โชคดีเนอะ ~”

จิ๊— ไอลีนกัดฟันของเธอ

แต่เห็นได้ชัดว่าผู้แพ้จะเป็นคนแรกที่โกรธ

“…ใช่ ~ ขอให้โชคดีเช่นกันนะ ซึงอา~ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นอันดับสองในอีก 1,000 ปีข้างหน้า อาา อาจจะไม่นานเหมือนกัน ฉันได้ยินมาว่าสมาคมศาลอังกฤษกำลังโผล่มานิ”

ไอลีนแสยะยิ้ม

หยุนซึงอายิ้มตอบ แล้วตบไหล่ของไอลีน

“โอ๊ย ทำเพื่อ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เพราะมันตลกไง นั่นเป็นเรื่องตลกที่ดี ชูนิ้วโป้งให้เลย”

“….”

ไอลีนยืนเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหัวเราะและผลักยุนซึงอา พร้อมเสียง พลัก-!

“ฮิฮิฮิฮิฮิ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ตลกดีจริงๆ”

หยุนซึงอาไม่หัวเราะและกดหัวไอลีน ในทันใดนั้นรอยยิ้มของไอลีนก็หายไป

“เฮ้ เยอะแล้วนะ ฉันคือพี่เธ -”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอหมายถึงอะไร ~ มันตลกใช่มั้ย ~?”

ไอลีนกลายเป็นคนจริงจัง และพยายามผลักมือของหยุนซึงอาออก แต่หยุนซึงอาก็ไม่ยอม

“เฮ้ เธอ! ไปเลย!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

“อ๊ากกก! ธ-เธอ…!”

หลังจากต่อสู้อย่างไร้ผล ในที่สุดไอลีนก็ปลุกพลังเวทมนตร์ของเธอและยุนซึงอาก็ต่อต้านไอลีนด้วยลมปราณ

“พี่ ทำไมจู่ๆก็ใช้เวทย์ละ!”

“เธอขอมันเองไง!”

“อะไร? พี่คือคนที่ยั่วฉันก่อนนะ!”

การทะเลาะวิวาทแบบเด็กๆ เกิดขึ้นที่หน้าวิหารอันศักดิ์สิทธิ์…

**

ในทางกลับกัน
ยูยอนฮามุ่งมั่นในการวิจัย แน่นอนมันเกี่ยวข้องกับคิมฮาจิน “การวิจัย” นี้เกิดขึ้นในสมองของเธอเท่านั้นและเป็นฝันกลางวันจริงๆ

หลังจากคิดมานานแล้ว ในที่สุดเธอก็ลืมตาและพูดอย่างเงียบๆ

“ทางเลือกสุดท้ายของบาอัล…เป็นการกำจัดการมีอยู่”

เธอทวนซ้ำความคิดเหล่านี้เป็นเวลาหลายเดือน และมาถึงข้อสรุปเดียวกันในแต่ละครั้ง

ในช่วงเวลาแห่งการทำลายล้าง บาอัลได้ลบการมีอยู่ของคิมฮาจินจากโลกนี้

เนื่องจากแชนายอนรายงานว่าการโจมตีครั้งสุดท้ายของคิมฮาจินสร้างความเสียหายที่ไม่สามารถกู้คืนแก่บาอัล ทำให้บาอัลรู้สึกว่าคิมฮาจินจะเป็นเป้าหมายของเขา

“…เฮ้ออ”

ยูยอนฮาถอนหายใจออกมา

เป็นเพราะคิมฮาจินอยู่ใกล้กับเธอเหรอ? หรือมีเหตุผลอื่นที่เธอเองไม่รู้

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ยูยอนฮาไม่สามารถเอาคิมฮาจินออกจากใจของเธอได้

คนโง่ที่เสียสละตัวเองจนเสียทุกสิ่งในที่สุด นั่นคือสิ่งที่คิมฮาจินเป็นในสายตาของเธอ
เมื่อเห็นเขาหัวเราะ แม้หลังจากทั้งหมดนี้แล้วก็ตาม หัวใจของเธอก็เจ็บปวด

“….”

มันรู้สึกหงุดหงิด ยูยอนฮายืนขึ้นแล้วเดินออกไปที่ระเบียง เธอสนุกกับการยืนอยู่ที่นั่นเพราะมันแสดงให้เห็นถึงมุมมองแบบเต็มของกรุงโซล มองลงมาจากกรุงโซลจากที่นี่เธอรู้สึกถึงความชื่นชมและความกลัว

มันไม่ได้อยู่ที่ทิวทัศน์ แต่อยู่ที่ตัวเธอเอง เพื่อความสำเร็จทั้งหมดของเธอ

บางคนกล่าวว่าการได้รับทุกสิ่งจะเหลือไว้ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า แต่ยูยอนฮาไม่เห็นด้วย ในความเป็นจริงเธอถือว่าสิ่งนี้เป็นคำพูดที่สร้างขึ้นโดยผู้ที่ไม่สามารถทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการได้

ยูยอนฮาเดินตรงไปสู่ความทะเยอทะยานและมาถึงสิ่งที่หลายคนจะเรียกว่า ‘จุดสูงสุด’
อย่างไรก็ตาม ตัวเธอยังคงเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

ในความเป็นจริง เธอหวังว่าจะบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าในอนาคต นี่เป็นเพราะเธอรู้โดยสัญชาตญาณว่าความท้าทายและการทดลองยากกว่าที่เธอเผชิญอยู่กำลังรอเธออยู่

“…ฉันจะเอาชนะให้หมด”

ยูยอนฮาพึมพำด้วยเสียงเบาๆ แต่ใครละที่เธอพูดด้วย? พ่อของเธอเหรอ? ชินจงฮักเป็นคนที่เธอชอบมานาน และยอมแพ้ในที่สุดหรอ? หรือว่าเป็นคนนั้น…

ในขณะนั้น เสียงหนึ่งก็ไหลออกมาจากข้อมือของเธอ

—ท่านรองคะ รายงานค่ะ

จินเซชานติดต่อเธอพร้อมรายงานที่กำหนดไว้ ยูยอนฮาเปิดรายงานขณะที่ยืนพิงรั้วระเบียง เรื่องแรกเกี่ยวข้องกับชินจงฮัก

“จงฮัก…ยังอยู่ในแอฟริกา”

– ค่ะ เขากำลังวางแผนพัฒนาภารกิจกับออร์เดน

ออร์เดนและชินจงฮัก
ยูยอนฮาไม่รู้ว่าทั้งสองมาทำงานร่วมกันอย่างไร แต่ออร์เดนเดินทางไปแอฟริกาหลังจากทำสัญญากับสมาคมและชินจงฮักเดินทางไปแอฟริกา เป็นส่วนหนึ่งของงานอาสาสมัครของเขาด้วย

“ฉันมั่นใจว่าจงฮักดูแลตัวเองได้ เราจะต้องถามเขาเกี่ยวกับความสามารถของออร์เดนในภายหลังอีกที”

– เรื่องต่อไปเกี่ยวข้องกับการค้ากับเคร์ปวอนค่ะ

“อ่า สิ่งนี้สำคัญมาก”

ยูยอนฮาได้เจรจากับเคร์ปวอนโดยใช้ [มิติเอนโทรปี] เพื่อสร้างโพสต์การซื้อขายที่จะเปิดทุกเดือน

นี่เป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่โดดเด่นในยุคต่อไปทั้งสำหรับกิลด์ Essence of the Strait และโลก

ยูยอนฮาพูดคุยเรื่องนี้กับจินเซชาน จนกระทั่งทิวทัศน์ของกรุงโซลเปลี่ยนไปในตอนกลางคืน

“…เราจะหารือเรื่องส่วนที่เหลือระหว่างการประชุมอย่างเป็นทางการครั้งต่อไป”

– รับทราบค่ะ

ถึงกระนั้น พวกเขาก็ไม่สามารถสรุปได้ ยูยอนฮาวางสายและรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าดวงอาทิตย์นั้นเต็มแล้ว

“เวลา…ผ่านไปอย่างรวดเร็ว”

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้น

ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไร เธอก็ยิ่งต้องคิดถึงผู้คนมากขึ้นเท่านั้น แน่นอนว่ายังมีคนที่เธอไม่เคยลืม

“โอ้ใช่”

ทันใดนั้นเธอก็จำบางสิ่งได้ ยูยอนฮามองดูสมาร์ทวอทช์ของเธอ
จากนั้นเธอก็จำได้ว่ามีข้อความยาวที่บันทึกไว้ในนั้น

มันเป็นข้อความที่เธอเขียนถึงคิมฮาจิน

มันน่าตกใจพอที่จะปลุกความทรงจำของเธอทุกครั้ง เธอยังคงตะลึงอยู่เลยว่าเธอทำให้ตัวเองเขียนข้อความแบบนี้ได้ยังไง

ยูยอนฮาส่ายหัวแล้วกลับไปดูทิวทัศน์ของกรุงโซล

หลังจากดูเมืองและแม่น้ำฮั่นมาพักหนึ่ง เธอก็รู้ทันทีว่าไม่มีใครในกรุงโซลที่เธอต้องการ

“หืม…คุณเซชัน?”

ยูยอนฮาเปิดสมาร์ทวอทช์ของเธออีกครั้งและส่งข้อความไปถึงจินเซชาน

“ทำให้กำหนดการสัปดาห์หน้าของฉันว่างให้หมด”

– ได้ค่ะ สำหรับสถานที่นั้น ถูกต้องไหมคะ?”

“ใช่”

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อเห็นผู้คนที่นั่นแล้วมันทำให้ความเหนื่อยล้าของเธอหายไปและชาร์จพลังงานของเธอ และไม่ใช่แค่เขา คนอื่นๆ ที่นั่นช่วยกระตุ้นให้เธอใช้เวลาทำงานมากขึ้น

พูดอีกอย่าง พวกเขาเป็นเหมือนยากู้คืนความเมื่อยล้า

“…เฮ้อออ~”

ยูยอนฮาปล่อยลมหายใจที่น่ายินดีออกมา และทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้โยกที่ระเบียง

ฟิ้วววว-

สายลมเย็นอันสดชื่นพัดผ่านรอยยิ้มที่โผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ

ภายในสายลมยามค่ำคืนที่เย็นสบายนี้ ยูยอนฮาก็พล่อยหลับสนิทไปอย่างช้าๆ

**

ดวงอาทิตย์ของแอฟริกาขึ้นสู่กลางท้องฟ้า เมื่อเผชิญหน้ากับลำแสงที่แข็งแกร่งกว่าที่อื่น ชินจงฮักและสมาชิกคนอื่นๆ ของ ‘Pioneering Crew’ ก็แต่งตัวด้วยไอเท็มฝังเวทมนตร์ ต้องขอบคุณกังหันและเสื้อคลุมที่ติดตั้งเครื่องปรับอากาศที่พวกเขาสามารถทำงานได้อย่างสะดวกสบาย

แต่แม้กระทั่งอุปกรณ์ที่ดีที่สุดก็มีข้อจำกัด

การโจมตีอย่างรุนแรงของสัตว์ประหลาดทะเลทรายทำให้แผนการพัฒนาหยุดชั่วคราว และสมาชิกของ Pioneering Crew ได้กลับไปยังค่ายฐานโอเอซิสก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นไปกลางท้องฟ้า

“…คุณเหนื่อยไหม?”

ออร์เดนเข้าหาชินจงฮักผู้นำPioneering Crew ซึ่งกำลังส่ายหัวอยู่ในโอเอซิส ชินจงฮักเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบ

“มันร้อน”

“สำหรับมนุษย์ ใช่”

ออร์เดนได้ออกจากรัสเซียและพบสถานที่สำหรับตัวเองที่นี่ เขาได้ทำข้อตกลงลับกับสมาคมแล้วซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสนใจและความว่องไวที่มีต่อออร์เดน

Favorite