Supreme Uprising 72: การกลับบ้าน

“เจ้าออกไปข้างนอกแล้วสัมผัสเท้าเหม็นของคนอื่นเมื่อวานนี้ เพื่อทำตัวเหมือนหมูที่โง่และจะถูกฆ่าวันนี้! ” มีบางคนพูดอย่างแผ่วเบาบนหัวสะพานที่เงียบสงบ

คำที่พูดนั้นเลวร้ายจริงๆ  หยุนเล่ยและคนอื่นๆอยากจะทุบตีคนที่พูดถ้อยคำเหน็บแนมเหล่านี้ แต่เมื่อพวกเขาเห็นผู้นำของกองทัพทหารเลิศนภากำลังยืนอยู่ถัดจากบุคคลนั้น สิ่งที่พวกเขาทำได้คือกล้ำกลืนฝืนทนกับความโกรธ

หัวหน้าผู้สอนลู และ ราชาอินทรีต่างก็วิตกกังวล  แม้ว่าหลิวหยุนหยางทำให้พวกเขาภูมิใจ แต่คนอื่นก็มีความสำคัญเช่นกัน

“มันยังไงบ้าง ” ชายทั้งสองถามอย่างรวดเร็วเมื่อกวนวานหลี่ ซุนเมียวเมียวและคนอื่นๆก็เดินไป

กวนวานลี่เงียบขรึม แต่ซุนเมียวเมียวพูดเบาๆว่า “เราพยายามจัดการเพื่อได้รับแหล่งกำเนิดของเหลวระดับ เอ! “

หัวหน้าผู้สอนลู และราชาอินทรีมองดูกันอย่างตกใจ  ในความเห็นของพวกเขาถึงแม้ว่าซุนเมียวเมียว และกวนวานหลี่จะเป็นนักสู้ที่เก่งกาจ แต่พวกเขามีความสามารถในการได้รับแหล่งกำเนิดของเหลวได้แค่ระดับ บี เท่านั้น

พวกเขายังขาดการฝึกฝนอยู่มาก

“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความสามารถของผู้นำหลิว  ในขณะที่เราพยายามที่จะยึดแหล่งกำเนิดของเหลวระดับ เอ ไม่มีใครกล้าที่จะลองและคว้ามันไปจากเรา  เมื่อซุนเมียวเมียวฆ่าลิงสีหมอกหลังเหล็ก และคว้าป้ายแแหล่งกำเนิดของเหลวระดับ เอ ในตอนที่มีอย่างน้อยสามทีมอยู่รอบตัวเรา”

ดูเหมือนว่าหยางยี่รุ่ยจะมีความมุ่งมั่นสูง “พวกเขาเห็นพวกเรา และยอมแพ้ทันที! “

การกวาดต้อนโดยการบังคับ ไม่ได้ถูกห้ามในระหว่างการแข่งขันแหล่งกำเนิดของเหลวบนเกาะใจกลางทะเลสาบ  กองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นอ่อนแอเสมอมา ดังนั้นจึงเป็นตกเป็นเป้าหมายที่ง่ายที่สุดในการปล้นชิง

อย่างไรก็ตามไม่มีทีมใดกล้าจู่โจมกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นในเวลานี้ เนื่องจากนักสู้เยาวชนไม่ต้องการที่จะยั่วยุอารมณ์ของหลิวหยุนหยาง

ในที่สุดผู้กล้าหาญคนสุดท้ายก็เดินกลับโดยการข้ามสะพานยาวห้ากิโลเมตร และการแข่งขันบนเกาะก็จบลง  กองทัพทั้งแปดแห่งฝั่งตะวันออกได้รับผลตอบแทนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ็ดเสาหลักแห่งเลิศนภา ผู้ซึ่งได้รับหกแหล่งกำเนิดของเหลวระดับ เอ อย่างดุเดือด

อย่างไรก็ตามในขณะที่บางคนพึงพอใจ แต่ก็มีบางคนที่ผิดหวัง  ทีมของกองทัพผืนป่าหลวงไม่ได้รับแหล่งกำเนิดของเหลวระดับ เอ แม้แต่อันเดียวในเวลานี้ ดังนั้นมันพวกเขาจึงค่อนข้างผิดหวัง

แน่นอนว่าผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ กองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นโดยธรรมชาติ ซึ่งได้รับสามแหล่งกำเนิดของเหลวระดับ เอ และ ของเหลวในร่างกายสีทองซึ่งเดิมเป็นของกองทัพทหารเลิศนภา  ของเหลวในร่างกายสีทองมีความสำคัญอย่างน้อย 10 ถึง 100 เท่าของของเหลวที่มาจากระดับ เอ

“ฮ่าฮ่าฮ่า ! พวกเรามาจบเรื่องวันนี้กันดีไหม?  เด็กๆไม่ต้องเกรงใจกันไปล่ะ  เพียงกินและดื่มด่ำให้เต็มที่ด้วยใจของพวกเจ้า!  ข้าเลี้ยงเอง! ” ราชาอินทรีประกาศความกล้าหาญ และโบกแขนของเขาไปรอบๆ

ขณะที่เขาพูด เขาจับหลิวหยุนหยางและพูดว่า “พรุ่งนี้เจ้ามาที่บ้านข้า  ข้าจะแบ่งปันเทคนิคเทคนิคกรงเล็บอินทรีอันทรงพลังของข้าให้กับเจ้า!  และเจ้ายังสามารถพบกับหลานสาวของข้าในเวลาเดียวกันได้  เธอน่ะใช้ได้เลย”

หลิวหยุนหยางยังคงนิ่งเงียบ  เขารู้สึกถึงความคาดหวังเล็กน้อยเกี่ยวกับการเรียนรู้เทคนิคเทคนิคกรงเล็บอินทรีอันทรงพลังของราชาอินทรี แต่เขาไม่ต้องการพบกับหลานสาวของราชาอินทรี

“เจ้าไม่มีเวลาสอนเทคนิคของเจ้าให้หลิวหยุนหยางหรอก  เราต้องสกัดของเหลวในร่างกายอย่างรวดเร็วในอีกไม่กี่วันข้างหน้า! ” หัวหน้าผู้สอนลูมาช่วยชีวิต “พวกเจ้าสามารถหยุดได้สองสามวัน  การฝึกฝนที่เจ้าจะได้รับเมื่อเจ้ากลับมานั้นเป็นสิ่งที่ยากที่สุด ดังนั้นอย่าลืมสนุกไปกับมันด้วยหัวใจของเจ้าเอง! “

แม้ว่าการเยี่ยมชมจี่หนาน และสนุกสนานไปกับวันหยุดห้าวันฟังดูดีจริงๆ หลิวหยุนหยางก็คิดถึงแม่และน้องสาวตัวน้อยของเขา  เขาออกจากบ้านมาแล้วสามเดือน  เขาสงสัยว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันในฉางอัน และสบายดีมากแค่ไหน

“หัวหน้าผู้สอนลู ข้าอยากกลับไปเยี่ยมฉางอัน! ” หลิวหยุนหยางพูดอย่างเฉียบขาดในขณะที่เขาเผชิญหน้ากับอาจารย์ผู้สอนลู

หัวหน้าผู้สอนลูที่เข้าใจความตั้งใจของหลิวหยุนหยาง จึงหัวเราะเบา ๆ “เอาล่ ะแล้วข้าจะให้การเตรียมการที่จะนำเจ้ากลับไปฉางอัน  ไปพักผ่อนที่บ้าน  และเมื่อถึงเวลาข้าจะให้ซูจงไปรับเจ้ากลับมา”

หลิวหยุนหยางพยักหน้าและขอบคุณเขา

ซุนเมียวเมียว และคนอื่นๆมองดูหลิวหยุนหยางอย่างอิจฉาตาร้อน  มีหลายคนในหมู่พวกเขาที่อยากกลับบ้านด้วย แต่พวกเขารู้ว่าสิทธิพิเศษเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาหวังว่าจะได้สัมผัส

หลิวหยุนหยางสามารถได้รับการรักษาแบบพิเศษเพราะเขาได้รับมันด้วยความแข็งแกร่งของตัวเขาเอง

การจราจรถูกจำกัด และการเดินทางระหว่างฐานนั้นท้าทายมาก ดังนั้นตั๋วเครื่องบินจากจี่หนานถึงฉางอันนั้นจึงยากมากที่จะได้รับ

…..

ฉางอันเป็นเหมือนป้อมปราการเหล็ก

เมื่อเขากลับไปที่ฉางอันอีกครั้ง หลิวหยุนหยางก็รู้สึกขาดความมั่นใจเล็กน้อย  แม้ว่าเขาจะสามารถปรับตัวเข้ากับชีวิตในเมืองใหญ่นี้ได้ แต่อากาศที่นั่นแตกต่างกันมากเมื่อเทียบกับอากาศที่ฐาน 7

ความรู้สึกเฉียบพลันของเขาทำให้เขาสามารถตรวจจับการปรากฏตัวของปัจจัยที่หกในอากาศของเมืองฉางอันได้  อย่างไรก็ตามจำนวนของปัจจัยที่หกที่มีนั้นไม่เพียงพอ

“หลิวหยุนหยางนี่คือเขต 23  หากเจ้ามีคำถามใดๆอย่าลังเลที่จะถามข้า  ข้าได้ส่งคำขอเกี่ยวกับบ้านของครอบครัวของเจ้าแล้ว ดังนั้นเจ้าจะสามารถย้ายได้เร็วๆนี้ ” จินหยูเหมิงมองไปที่เด็กหนุ่มก่อนที่เธอจะอยากรู้อยากเห็น

ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาก็เป็นชนชั้นสูงอันดับหนึ่ง

ในฐานะสมาชิกเจ้าหน้าที่กองทัพโลจิสติกส์ของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น จินนหยูเหมิงรู้ดีว่าการต่อสู้ของชนชั้นสูงอันดับหนึ่งมีความหมายอย่างไร

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นนักสู้ชนชั้นสูง แต่เธอก็เป็นเพียงชนชั้นสูงระดับ เอฟ  สถานะของเธออนุญาตให้เธออาศัยอยู่ในฉางอันได้โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอาหารหรือที่พัก แต่การเลื่อนขึ้นเป็นความคาดหวังที่ไม่สมจริงสำหรับเธอ

เธอเคยเห็นชนชั้นสูงระดับ เอ หลายคนที่กองบัญชาการกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นของฉางอัน แต่พวกเขามักมีอายุอย่างน้อย 30 ปี

พวกเขาทุกคนก้าวหน้าอย่างมั่นคง และพึ่งพาการทำงานหนักของพวกเขาเองเพื่อเลื่อนขั้นเป็นผู้นำ  อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มก่อนที่เธอจะพึ่งพาความสามารถโดยธรรมชาติของเขา

ความสำเร็จในอนาคตคนอย่างเขาไม่สามารถประเมินได้

“ขอบคุณครับท่านพี่จิน  ข้าจะต้องทำให้เจ้ามีปัญหามากขึ้นในอนาคต” หลิวหยุนหยางกล่าวกับจินหยูเหมิงซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับในชุดเครื่องแบบกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น

เมื่อเขาลงจากเครื่องบินที่ฉางอัน จินหยูเหมิงก็ต้องไปรับเขาที่นั่น  หลิวหยุนหยางมีความประทับใจที่ดีต่อผู้หญิงที่น่ารักอารมณ์ดีผู้ได้รับประโยชน์อย่างมาก

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก  ข้าก็แค่ทำงานของข้า!”  จินหยูเหมิงปฏิบัติต่อผู้อื่นได้ดีมาก เห็นได้ชัดว่าเธอรอหลิวหยุนหยางอยู่ แต่วิธีที่เธอแสดงทำให้ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นหนี้บุญคุณหลิวหยุนหยาง “พูดถึงสิ่งที่ข้าควรจะเป็นคนขอบคุณ  ถ้าข้าไม่ต้องมารับเจ้า ใครจะไปรู้ว่าข้ากำลังยุ่งอยู่กับการทำอะไร!  แน่นอนว่าข้าจะไม่ผ่อนคลายอย่างที่ข้าเป็นอยู่ตอนนี้! ” เธอพูดด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น

หลิวหยุนหยางโบกมือลาให้กับจินหยูเหมิง และมุ่งหน้ากลับบ้าน  ครอบครัวของเขาอาศัยอยู่ที่เขต 16

หลิวหยุนหยางเปิดประตูสู่บ้านของครอบครัวภายใต้สายตาที่คอยเฝ้ายามของเขต  แม่ของเขาได้ส่งกุญแจให้เขาหลังจากที่เขาทิ้งให้ที่ฐาน 7

กุญแจล็อคเก่าแก่และประตูที่มีรอยด่างนั้นทรยศต่อความเก่าแก่ของอาคารสูง 36 ชั้น  หลิวหยุนหยางปลดล็อคประตูและผลักมันเบาๆก่อนที่จะมุ่งหน้าไป

แม้ว่าจะไม่มีใครอยู่บ้าน แต่สิ่งของที่คุ้นเคยในบ้านทำให้หลิวหยุนหยางรู้สึกอบอุ่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้  มีแมวขนาดใหญ่นอนอยู่บนโซฟา ตะกร้าเย็บปักถักร้อยบนโต๊ะกาแฟเล็กๆ และภาพครอบครัวที่แขวนอยู่บนผนัง

มันเป็นภาพเหมือนของเขา แม่ของเขา และน้องสาวตัวน้อย

หลิวหยุนหยางจ้องที่ภาพถ่าย  แม้ว่าเขาจะสวมเครื่องแบบกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นของเขาในภาพ แต่ดูเหมือนว่าในตอนนั้นเขาอายุน้อยกว่า และไม่มีประสบการณ์เมื่อเทียบกับตอนนี้

หลิวหยุนหยางมุ่งหน้าไปที่โซฟาและนอนลง  ร่างกายและจิตใจของเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์ในห้องชุดหนึ่งห้องนอนเล็กๆแห่งนี้