“ถ้าเจ้าไม่ได้เป็นม่าย และลูก ๆ ของเจ้าไม่ใช่เด็กกำพร้า ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าไปหรอกนะป้าหยุนหยิง! “
“ดูนี่สิ! ดูสิ่งที่เจ้าทำกับเสื้อโค้ทขนสัตว์ตัวนี้สิ! เจ้าได้ทำลายซับในเพราะการซักของเจ้า! “
“ข้าจะไม่โทษเจ้า แต่เจ้าก็แก่แล้วจริงๆ เจ้ามันไม่สามารถเชื่อถือได้ และหยุดทำให้ข้าเดือดร้อนได้มั้ย? “
หลิวหยุนหยางรู้สึกโกรธแค้นในตัวเขา ขณะที่เขาฟังคำตำหนิเหล่านี้ เฉิงบาปิอยู่ที่บ้านของเขาในตอนนี้
เฉิงบาปิเป็นชื่อเล่นที่น้องสาวของหลิ หยุนหยาง หรือหลิวตงเอ๋อตั้งให้กับเจ้าของร้านซักรีด ชื่อจริงของนางคือเฉิงต้าเหริน ครอบครัวหลิวคุ้นเคยกับการใช้ชื่อเล่นนี้เมื่อพูดถึงเจ้านายของแม่พวกเขา
คนที่น่ารังเกียจมักจะคิดวิธีต่าง ๆ เพื่อให้แม่ของหลิวหยุนหยางทำงานหนักมากขึ้น และได้รับเงินที่น้อยลง
นี่คือที่มาของชื่อเล่นของเฉิงบาปิที่เกิดขึ้น
หลิวหยุนหยางเปิดประตู และเข้าไปโดยไม่คิดอะไรเลย หัวของแม่ของเขากำลังก้มลงในห้องมืดสลัว และน้องสาวของเขาที่ดูเหมือนนกกระทาที่บาดเจ็บนั่งอยู่ที่มุม
สายตาของพวกเขาทำให้หลิวหยุนหยางรู้สึกเศร้า และเจ็บปวดมาก
“หยุนหยางเจ้ากลับมาแล้ว! มีอาหารอยู่บนเตา ไปกินก่อนนะลูก! ” เฉินหยุนหยิงบอกเขาเบา ๆ เธอดูอายเล็กน้อยเมื่อเห็นลูกชายของเธอ
หลิวหยุนหยางไม่ได้กิน เขากลับเดินไปหาเฉิงต้าเหรินแทน เฉิงต้าเหรินรู้สึกหวาดกลัวในใจเมื่อเห็นว่าหลิวหยุนหยางเดินมาหาเขา
ข้าจะกลัวเด็กเมื่อวานซืนได้อย่างไรล่ะ? นี่มันไร้สาระสิ้นดี …
แม้ว่าเฉินด้าเหรินไม่อาจถูกมองว่าเป็นใครในเมืองได้ แต่เขาเป็นเจ้าของร้าน และมีพี่ชายที่เป็นนักสู้ ดังนั้นการปรากฏตัวของเขาในเมืองตงลู จึงไม่สามารถเพิกเฉยได้
“หลิวหยุนหยาง เจ้ากลับมาแล้วเหรอ ข้าได้ยินมาว่าพละกำลังของเจ้า ในการทดสอบกับเหลียนยูบิน้อยกว่า 100 กิโลกรัมนิ หึหึ… ถ้าข้าเป็นเจ้า ข้าคงจะออกมาแล้ว”
ในขณะที่เฉิงต้าหรินพูดเช่นนี้ เขาก็เอนหลังของเขาบนเก้าอี้ และมองดูหลิวหยุนหยางด้วยความรังเกียจ
เฉิงหยุนหยิง ผู้ซึ่งกังวลว่าลูกชายของเธอจะเห็นเธอในสภาพนี้ จึงเปลี่ยนการแสดงออกทางสีหน้าของเธอ
“ท่านโกหก! ” หลิวตงเอ๋อพูด ” เหลียนยูบิอ่อนแอกว่าพี่ชายของข้ามากกว่า 100 กิโลกรัมในการทดสอบครั้งสุดท้าย! “
“นั่นเป็นข่าวเก่า เจ้ารู้หรือไม่ว่าเถ้าแก่เหลียนให้ขวดยาปลอมตัวแก่ลูกชายของเขา? สิ่งนั้นมีค่าใช้จ่าย 100,000 ดาหยวนเลยนะ! “
เสียงของเฉิงต้าเหรินดังขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “สถานะของนักสู้มีสูงมาก เด็กเหลือขอยากจนอย่างเจ้าไม่สามารถสร้างเส้นทางผ่านการฝึกฝนได้ เพราะเจ้ามันไม่มีพ่อที่ดีอย่างไรล่ะ! “
หลิวหยุนหยางประกายยิ้มอย่างมีไหวพริบที่เขา และพูดว่า “ไม่ว่าข้าจะสามารถฝึกฝนได้หรือไม่มันไม่ใช่ธุระของท่าน เฉิงบาปิ! “
เมื่อได้รับการเหยียดหยามจึงทำให้เฉิงต้าเหรินสะดุ้งอย่างเปิดเผย
ผู้ชายคนนั้นมีความเห็นแก่ตัวที่ใหญ่มาก เด็กน้อยคนนี้กล้าพูดกับเขาด้วยชื่อนี้ได้อย่างไร?
คนอื่นอาจจะพูดกับเขาแบบนี้ แต่เขาต้องการเป็นคนที่ทำให้คนอื่นในหมู่บ้านสั่นสะเทือน เมื่อเขามาอยู่ต่อหน้าพวกเขา
อะไรจะทำให้เจ้าเรียกชื่อข้าถูกนะ เจ้าเด็กน้อย?
“อย่ายิ้มให้ข้า หลิวหยุนหยาง สิ่งนี้มันไม่เกี่ยวกับเจ้า” ตอนนี้เขากำลังชูเสื้อในมือของเขา “นี่มีค่า 1,000 ดาหยวน ป้าหยุนหยิง ต้องนำเงินไปให้ข้าในวันพรุ่งนี้ “
“ถ้าลูกค้าไม่รู้สึกสงสารเจ้า เขาคงจะขอให้เจ้าชำระราคาเต็ม นั่นคือ 10,000 ดาหยวน! “
ทันทีที่เฉินหยุนหยิงได้ยินเรื่องนี้ เธอก็กังวลมาก 1,000 ดาหยวนมันเป็นเงินจำนวนมาก เธอต้องซักเสื้อผ้าตลอดทั้งปีเพียงเพื่อรับ 2,000 ดาหยวน เธอจะต้องยอมสละรายได้หกเดือนเพื่อมัน
“ขนเสื้อโค้ทเป็นแบบนี้อยู่แล้ว เมื่อข้าเริ่มซักมันนะ เถ้าแก่ สงสารข้าเถอะนะ! “
“ถ้าเจ้าไม่จ่าย ข้าก็จะต้องจ่าย ฟังข้านะ หยุนหยิง มีหลายคนที่จะเข้ามาทำงานในตำแหน่งของเจ้า! ” เฉินต้าเหรินเชิดหน้าขึ้นก่อนจะพูดอย่างดุเดือด “ถ้าเจ้าไม่เอาเงินไปให้ในวันพรุ่งนี้ อย่าหาว่าข้าไม่เตือน! “
“ท่านอ้างว่าแม่ของข้าซักขนสัตว์อันนี้จนนางทำลายมัน ส่งมันให้ข้าดูหน่อย” หลิวหยุนหยางไม่รอให้แม่พูดอะไรอีก เขาเดินขึ้นไปที่เฉิงต้าเหรินทันที
แม้ว่าเฉิงต้าเหรินไม่ต้องการส่งมอบให้ แต่เขาก็ส่งเสื้อคลุมขนสัตว์ไปยังหลิวหยุนหยางโดยไม่รู้ตัว หลิวหยุนหยางตรวจสอบเสื้อในมือของเขา และสังเกตว่าที่ด้านบนของขนมิงค์สีม่วงนั้นมีรูที่กว้างเท่านิ้ว
เขาไม่สามารถบอกได้ว่ารูนี้คืออะไร
ตอนนี้ตัวควบคุมคุณสมบัติได้สร้างเส้นทางสู่ความยิ่งใหญ่สำหรับเขา และเขาไม่คิดว่า 1,000 ดาหยวนจะเป็นเงินจำนวนมาก
เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของแม่ของเขา หลิวหยุนหยางสามารถบอกได้ว่ามีบางสิ่งที่แปลกเกี่ยวกับสถานการณ์นี้
เขาแน่ใจว่าจะไม่สนุกกับการระงับความโกรธของเขา และมอบ1,000 ดาหยวนให้
เขารู้สึกอยากที่จะเอาชนะเฉิงต้าเหรินซึ่งกล่าวหาแม่ของเขาว่าทำผลงานได้ไม่ดี แต่ถึงแม้ว่าเขาจะคิดว่าตัวเองเป็นนักสู้ก็ตาม
แล้วเขาจะทำอย่างไรดี
ในขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน หลิวหยุนหยางก็จำบางสิ่งได้ทันที เขาเปิดตัวควบคุมคุณสมบัติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนคุณสมบัติของตนให้เข้ากับคุณสมบัติของจิตใจ
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเพิ่มจิตใจของเขาในระดับสูง
จิตใจ: 3.5!
หลิว หยุนหยางตกตะลึง ทันใดนั้นเขาจำได้ว่าเมื่อเขาฝึกฝนการเคลื่อนไหวการแยกโลกของปีศาจวานร พลังของเขาก็พุ่งทะลุ 500 กิโลกรัม
สายตาของเขาไล่มองไปที่รอยฉีกในเสื้ออีกครั้ง เขารู้ว่ามันไม่เหมือนกัน การฉีกขาดดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นมาก และมีขนบริเวณขอบของมัน
“เสื้อโค้ทขนสัตว์เป็นของใคร แต่ไม่ว่าจะเป็นของใคร บอกพวกเขาว่าพวกเขาถูกหลอก แล้ว “
หลิวหยุนหยางชี้ไปที่รอยฉีกและพูดว่า “รอยนี้เกิดจากลูกศร ร่องรอยบนขน และผิวหนังของเจ้าของสามารถพิสูจน์ได้”
เฉิงต้าเหรินเริ่มสั่นเทา เขารู้อย่างชัดเจนว่ารูนี้มาได้อย่างไร และตอนนี้ที่หลิวหยุนหยางค้นพบมัน เขาก็เริ่มรู้สึกกลัว
“ไอ้ขยะ จะ … เจ้าหยุดพูดเรื่องไร้สาระนะ! เห็นได้ชัดว่าแม่ของเจ้าทำมัน ข้าไม่สนใจว่าเจ้าต้องการหรือไม่ แต่เจ้าก็ยังต้องชดเชยให้ลูกค้า! “
แม้ว่าเขาจะงงงวยลึกลงไปเฉิงต้าเหรินยังคงท่าทีเดิม
“ไปให้พ้นซะ! ” หลิวหยุนหยางตะโกน ขณะที่เขาตะโกนดวงตาของเขาแดงก่ำ และเขาก็รู้สึกเหมือนสิงโตที่กำลังคำราม
เมื่อเขาตะโกนเฉิงต้าเหรินรู้สึกเหมือนค้อนหนักทุบหัวใจของเขา วิสัยทัศน์ของเขาดูเหมือนจะมืดลงเล็กน้อย และเขาเกือบจะทรุดตัวลงบนพื้น
“หละ.. หลิว… “
เฉิงต้าเหรินพูดแค่สองคำเหล่านั้นแล้วหันไปรอบ ๆ แล้ววิ่งไปที่ประตูอย่างบ้าคลั่ง
ห้องมืดและพื้นลื่น เฉิงต้าเหรินตื่นตระหนกเกินกว่าที่จะมองว่าเขากำลังไปไหน เขาจึงลื่นและกระแทกเข้ากับพื้น
ชายผู้รู้สึกราวกับว่ามีผีไล่ตามเขาลุกขึ้น และวิ่งออกไปข้างนอกด้วยความกลัว
“หึหึ … เขาดูเก่งซะเหลือเกิน! ทำไมวายร้ายถึงไม่ร่วงและตายล่ะ?” หลิวตงเอ๋อหัวเราะอย่างเต็มที่ ขณะที่ผมเปียเล็ก ๆ บนหัวของเธอแกว่งไกว
หลิวหยุนหยางลูบผมเปียน้องสาวตัวน้อยของเขาด้วยความรัก และยิ้มให้เล็กน้อย
เฉินหยุนหยิงก็ยิ้มเหมือนกัน แต่รอยยิ้มของเธอนั้นฝีนเล็กน้อย ดังนั้นมันจึงเป็นภาพที่ไม่พึงประสงค์มากกว่าน้ำตา
เฉิงต้าเหรินเจ้าเล่ห์ถูกไล่ออกไป ดังนั้นไม่จำเป็นต้องจ่ายอีก 1,000 ดาหยวน พวกเขายังคงขุ่นเคืองเฉิงต้าเหรินอยู่ด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถกลับไปที่ร้านซักรีดได้อีก ถ้าไม่มีเงินเดือนเธอจะเลี้ยงลูกสองคนของเธอได้อย่างไร?
“ข้าเป็นนักสู้เพื่อแม่แล้ว จากนี้ไป ข้าจะขอดูแลแม่และน้องสาวตัวน้อยของข้า!” หลิวหยุนหยางรู้ว่าแม่ของเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอกำลังคิดถึงความยากลำบากที่ขมขื่น และความคับข้องใจที่เธออดทนโดยไม่ต้องต่อสู้ แค่ความคิดก็ทำให้เธอเศร้า หลิวหยุนหยางบีบไหล่ของแม่อย่างเบาๆ
ขณะที่เธอได้ยินคำพูดของพี่ชาย หลิวตงเอ๋อก็จ้องมองเขาด้วยความไม่น่าเชื่อ เธอพูดไม่ออก
เธอรู้ดีว่านักสู้เป็นแบบใด นักสู้นำชีวิตที่ดีที่สุดในเมืองตงลู
เธอคิดเสมอว่าวันหนึ่งพี่ชายของเธอจะสามารถเป็นนักต่อสู้ได้ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าความสุขจะมาถึงในไม่ช้า เธอรู้สึกเหมือนหลอน
“นั่นเป็นเรื่องจริงเหรอ เรื่องนี้ …” เฉินหยุนหยิงรู้สึกดีใจกับข่าวนี้มาก เธอไม่กล้าเชื่อหูของเธอเอง
เช่นเดียวกับลูกสาวของเธอ เธอก็ตระหนักถึงความแข็งแกร่งของลูกชายของเธอ แม้ว่าลูกชายของเธอมีความสามารถ แต่ครอบครัวของพวกเขายากจน ดังนั้นเธอจึงไม่มีวิธีที่จะช่วยให้เขาได้รับอาหารระดับสูงได้
เกณฑ์มาตรฐานสำหรับนักสู้คือ 500 กิโลกรัม ลูกชายสุดที่รักของเธอยังไม่ประสบความสำเร็จถึง 300 กิโลกรัมเลย
“บ่ายนี้ข้าได้รู้แจ้งพิมพ์เขียวของมังกรวานรแล้ว และความแข็งแกร่งของข้าก็เพิ่มขึ้นเป็น 500 กิโลกรัมอีกด้วย! ” เมื่อเขาเห็นสีหน้าไม่เชื่อบนใบหน้าของแม่ หลิวหยุนหยางเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าพิมพ์เขียวมังกรวานร
จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาหยิบลูกบอลขึ้นมาจากโต๊ะ
มันเป็นลูกบอลที่จับได้ซึ่งเป็นเครื่องมือที่หยาบที่สุดของการวัดความแข็งแกร่งซึ่งมีราคาเพียง 10 ดาหยวนเท่านั้น อันนี้เป็นของขวัญของหลิวตงเอ๋อสำหรับวันเกิดครบรอบ 15 ปีของหลิวหยุนหยาง
“แดง ส้ม เหลือง เขียว น้ำเงิน! “
มีห้าสีที่ส่องผ่านมันก่อนที่จะตกลงบนสีน้ำเงินในที่สุด แสงสีฟ้าระยิบระยับส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงตะเกียง
“500 กิโลกรัม พละกำลังของท่านพี่ของข้าพุ่งทะลุ 500 กิโลกรัม ใช่เลย! พี่ชายของข้าคือนักสู้! ” หลิวตงเอ๋อส่งเสียงเชียร์ เสียงของเธอเต็มไปด้วยความสุข
เฉินหยุนหยิงมองดูลูกบอลสีฟ้าสดใส อย่างไรก็ตามเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้
“หยุนหยาง ตงเอ๋อ! รอซักครู่! แม่จะเตรียมอาหารที่ดีกว่านี้ให้พวกเจ้ากิน” เฉินหยุนหยิงเช็ดน้ำตาของเธอ และเดินไปที่ครัวชั่วคราวที่อยู่นอกบ้านหลังเล็ก
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็นำอาหารสี่จาน
แม้ว่าแม่ของเขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปรับปรุงชีวิตของพวกเขา แต่หัวใจของหลิวหยุนหยางก็มองเห็นผักเล็ก ๆ เหล่านั้น
“ข้าต้องการที่จะพยายามปรับปรุงชีวิตของแม่และน้องสาวของข้า!”
หลังจากที่เขากินแล้ว หลิวหยุนหยางก็กางเตียงของเขาในห้องนั่งเล่น บ้านไม้ของพวกเขาซึ่งมีพื้นที่เพียง 20 ตารางเมตรถูกสร้างขึ้นเมื่อประมาณ 50 ปีที่แล้วดังนั้นไม้ในหลายพื้นที่จึงแตกออกไป
ในขณะที่พวกเขานอนหลับพวกเขาจะได้ยินเสียงของไม้แตกเป็นครั้งคราว
หลิวหยุนหยางให้ความสำคัญกับการซื้อบ้านหลังใหญ่ ด้วยวิธีนี้แม่และน้องสาวของเขาไม่จำเป็นต้องพยายามเข้าไปในสถานที่เล็ก ๆ แคบๆอีกต่อไป
ในขณะที่เขาพิจารณาสิ่งนี้ หลิวหยุนหยางคิดถึงประสบการณ์ของเขาในวันนั้นด้วยแผงควบคุมคุณลักษณะ เขาไม่รู้ว่ามันมาจากไหน แต่เขาก็ตระหนักถึงความสำคัญแล้ว
แผงนี้จะกลายเป็นอาวุธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขา
ในขณะที่เขากำลังหลับไปเขาคิดเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาด้วยการตั้งค่าคุณสมบัติของจิตใจที่ 3.5
ไม่เพียงแต่เขาจะสามารถสังเกตรายละเอียดที่ดีที่สุดได้เท่านั้น แต่มันยังดูเหมือนว่าเขาได้รับความแข็งแกร่งบางอย่าง เขาไม่ได้ให้ความสนใจกับมันในเวลานั้น
เขาต้องปรับคุณสมบัติจิตใจของเขาอีกครั้ง!
หลิวหยุนหยางได้กำหนดคุณสมบัติของจิตใจที่ 3.5 อีกครั้ง
เขารู้สึกว่าสภาพแวดล้อมของเขาชัดเจนขึ้นทันที เขาสามารถสัมผัสได้ถึงยุงที่น่าเวทนาเมื่อมันบินลงไปที่แขนของตงเอ๋อ
เมื่อเขาคิดถึงความเป็นไปได้ที่แขนน้องสาวของเขาบวมในวันถัดไป เขาก็อยากจะหยุดมันโดยสัญชาตญาณ
เขาเพิ่งจะคิดถึงมัน
เขาไม่ได้คิดว่ามันจะใช้งานได้ แต่เมื่อยุงเข้ามาในทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าจะต้องเผชิญกับการต่อต้านบางอย่าง
ปัง
หลิวหยุนหยางรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแตกสลาย ทันใดนั้นนิมิตของเขาก็มืดลงเล็กน้อย และเกือบจะเป็นลม
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
