“นายท่าน” น้ำเสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้น
ประมุขเกาะกาลมิติที่นั่งขัดสมาธิ หลับตาบำเพ็ญอยู่เงียบๆ บนผืนหญ้าสีเงินยวงลืมตาขึ้น เขารู้ว่าเสียงนี้เป็นของวิญญาณอาวุธจากตำหนักเทพกาลมิติมารายงาน
“มีเรื่องอันใดหรือ” ประมุขเกาะกาลมิติถาม
“เด็กน้อยที่ข้าควบคุมเอาไว้หลายคนถูกจ้าวตงป๋อบังคับพาตัวไปเสียแล้วขอรับ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยต่อไป “ทั้งยังกำจัดรอยประทับที่ข้าทิ้งเอาไว้บนดวงวิญญาณของเจ้าเด็กหลายคนนั้นด้วย เจ้าเด็กหลายคนนั้นก็คือจักรพรรดิกระบี่ นายท่านแห่งภูเขาเหมยและคนอื่นๆ ที่รู้จักกับจ้าวตงป๋อตอนอยู่ในขั้นเหนือธรรมดา”
“เฮอะ” ประมุขเกาะกาลมิติส่งเสียงเฮอะเยียบเย็น “จะพาไปก็พาไปเถิด ผู้เวียนว่ายมีเป็นพันล้านคน น้อยไปไม่กี่คนนั่นก็ไม่เห็นเป็นไร”
“ขอรับ” น้ำเสียงทุ้มต่ำยอมรับแต่โดยดี
“ไปเสียเถิด” ประมุขเกาะกาลมิติคร้านจะพูดให้มากความ
“ตงป๋อเสวี่ยอิงผู้นี้ช่างเป็นคนที่มีเมตตาเสียจริง” นัยน์ตาของประมุขเกาะกาลมิติมีประกายหนาวเหน็บ เพียงแต่ส่วนที่ลึกที่สุดในใจมีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นลางๆ เงาร่างนั้นช่างห่างไกลและเลือนรางนัก เขาเองก็เคยมีคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตมาก่อน เพียงแต่ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเพียงความจอมปลอม เป็นเพียงเรื่องน่าขันเท่านั้น
ประมุขเกาะกาลมิติหัวเราะเยียบเย็นเสียงต่ำ “ก่อนหน้านี้ก็ได้รับรายงานบอกว่าเขาย้อนเวลาไปฟื้นคืนชีพให้กับเจ้าเด็กจำนวนหนึ่งจากภายในมหานทีแห่งกาลเวลา เรียกถงซานอะไรกัน อนุชนรุ่นหลังของเฉิงหลิงซูที่แสนอ่อนแอกลุ่มหนึ่ง พวกนั้นต่างก็เป็นแค่คนของโลกเผ่าเซี่ยเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าเขาจะช่วยแม้กระทั่งผู้เวียนว่ายไม่กี่คนที่เพียงแค่ผ่านภูผาศิลาแดงมาด้วยกัน ช่างใจอ่อนเสียจริง! ใจอ่อนเช่นนี้แต่ถึงกับสามารถเป็นผู้ปกครองอย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้ได้!”
แม้ว่าเขาจะไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรมิได้
พูดถึงพลังยุทธ์ของตงป๋อเสวี่ยอิง ก็เป็นสุดยอดในบรรดาผู้ปกครอง สามารถเทียบเคียงได้กับผู้ครองชิงและผู้ปกครองนรกโลกันตร์ ถ้าหากใช้น้ำเต้าสีดำนั่น… เว้นแต่จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตจะลงมือ มิฉะนั้นก็คือไร้ซึ่งศัตรูแล้ว! ความกดดันของพลังยุทธ์นี้ ทำให้ประมุขเกาะกาลมิติได้แต่อดทน!
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสถานการณ์ของทั้งจักรวาลในตอนนี้ จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตกลายเป็นเทพอากาศ สูงส่งเหนือผู้คน! ผู้ใดก็ไม่อยากไปล่วงเกินจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิต เพราะในภายหน้าเมื่อสิ้นสุดจักรวาล ยังต้องการให้จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพาพวกเขาจากไปพร้อมกันด้วย!
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตกับตงป๋อเสวี่ยอิงยังมีความสัมพันธ์เป็นศิษย์อาจารย์กันอีกด้วย!
ไม่ว่าจะเพราะพลังยุทธ์ หรือศักยภาพของตงป๋อเสวี่ยอิง เมื่อคิดถึงอนาคตแล้วเหล่าผู้ปกครองล้วนต้องทำดีกับตงป๋อเสวี่ยอิงเข้าไว้! ส่วนผู้มีอุปนิสัยหัวรั้นอย่างประมุขเกาะกาลมิติก็ได้แต่อดทนเท่านั้น
******
ในเมื่อตนมีพลังยุทธ์เช่นนี้ เรื่องที่ควรทำก็สมควรต้องทำ! ตงป๋อเสวี่ยอิงช่วยให้คนกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งฟื้นคืนชีพจริงๆ แต่สำหรับเขาแล้วนี่เป็นเพียงแค่เรื่องง่ายดายราวกับปอกกล้วยเท่านั้น ทว่าสำหรับผู้คนมากมายที่เขาช่วยให้ฟื้นคืนชีพนั้นช่างสำคัญเหลือเกิน ยามที่นายท่านแห่งภูเขาเหมยกับผู้คนอันเป็นที่รักของเขาพบหน้ากัน แต่ละคนก็มีน้ำตานองหน้า จักรพรรดิกระบี่ก็หัวเราะเสียงดังลั่นอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาจากการหัวเราะก็ไหลรินออกมาเสียแล้ว…
“ท่านอาจารย์”
ท่ามกลางท้องฟ้ากระจ่างดาว ตงป๋อเสวี่ยอิงมาถึงบริเวณที่มั่นของลัทธิจอมมารดา ตอนนี้ป้อมปราการทรงกลมแห่งนั้นถูกค่ายกลอันซับซ้อนรายล้อมเอาไว้ จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตยืนอยู่กลางท้องฟ้า มองดูอยู่ห่างๆ พลางควบคุมค่ายกลไปในขณะเดียวกัน แล้วคิดไตร่ตรองเป็นระยะๆ สำหรับเรือรบซวีมู่ลำนั้นได้ถูกทำลายไปก่อนแล้ว ส่วนบรรดาเจ้าลัทธิจอมมารดาที่อยู่ข้างในเหล่านั้น จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตได้ตัดศีรษะสังหารไปอย่างไม่ไว้ไม่ตรีไปหมดแล้ว
“เสวี่ยอิง เจ้ามาแล้ว” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตมองลูกศิษย์ของตนยิ้มๆ ปราดหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็มองไปทางป้อมปราการทรงกลมอันโบร่ำโบราณที่อยู่ตรงหน้าแล้วเอ่ยว่า “ภายในที่มั่นของลัทธิจอมมารดาแห่งนีัมีเพียงแค่เจ้าลัทธิสองท่านเท่านั้น ทั้งยังถูกข้าใช้วิชาลับทำให้ตกใจตายไปแล้ว ตอนนี้ภายในป้อมปราการแห่งนี้จึงไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่อีกแล้ว แต่ข้าก็เปิดมันไม่ออก ทั้งยังมิอาจหลอมแปรมันได้ด้วย เสวี่ยอิง เจ้ามีวิธีบ้างหรือไม่เล่า”
ตงป๋อเสวี่ยอิงลอบถอนหายใจ ท่านอาจารย์ของตนคู่ควรที่จะเป็นเทพอากาศจริงๆ สามารถทำลายที่มั่นของลัทธิจอมมารดาแล้วสังหารเจ้าลัทธิทั้งสองที่อยู่ภายในจนตายได้
“พูดถึงเรื่องค่ายกลและสมบัติล้ำค่า ข้ายังห่างชั้นกับท่านอาจารย์มากมายเหลือเกิน ท่านอาจารย์อย่าถามเรื่องเหล่านี้กับข้าเลยขอรับ” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตแย้มยิ้ม ก็ถูก แม้ว่าศิษย์ของตนจะร้ายกาจ แต่สิ่งที่จำเป็นในการเรียนรู้ทุกสรรพสิ่งนั้นก็คือจิตใจที่สงบ สิ้นเปลืองพลังงาน อาศัยเวลาอันยาวนาน และประสบการณ์ จึงจะก่อให้เกิดความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ได้ หากมีเวลาไม่เพียงพอก็ไม่ได้
“เจ้ามาที่นี่คงจะมิใช่มาเยี่ยมเยียนข้าหรอกกระมัง” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพูดยิ้มๆ “พูดมาเถิด มีเรื่องอันใดหรือ”
ระดับขั้นของเขาในตอนนี้ก็ล้ำเลิศไร้ศัตรูในจักรวาลแล้ว สิ่งที่เขาคิดในตอนนี้ก็คือการเดินในเส้นทางการบำเพ็ญให้ไกลยิ่งขึ้น! ‘จอมมาร’ และ ‘จอมกระบี่แห่งเกาะใจกลางทะเลสาบ’ จากเผ่าเดียวกันต่างก็เดินอยู่ข้างหน้า
“มีธุระพ่ะย่ะค่ะ” ตงป๋อเสวี่ยอิงเอ่ยอย่างจริงจัง “ท่านอาจารย์ ตำหนักเทพกาลมิติหยั่งรากลึกในโลกเทพและหุบเหวลึก ถือเป็นเนื้อร้ายชิ้นใหญ่ของโลกวัตถุ เหนือธรรมดาสัจจาชั้นสาม มันก็สามารถบีบบังคับช่วงชิงไปแล้วควบคุมวิญญาณ ทำให้พวกเขาต้องเผชิญกับภารกิจที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายครั้งแล้วครั้งเล่า… บีบบังคับให้พวกเขาต้องเคี่ยวกรำท่ามกลางความเป็นความตายแล้วคัดเลือก ตายไปกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า เว้นแต่จะมีเหนือธรรมดาสัจจาชั้นสองจึงจะมีสิทธิ์ปฏิเสธได้ แต่โลกมนุษย์ธรรมดาใบหนึ่งจะมีเหนือธรรมดาสัจจาชั้นสองถือกำเนิดขึ้นมาสักคนนั้นยากเย็นเพียงใด พูดได้ว่าชีวิตในโลกมนุษย์ธรรมดาจำนวนนับไม่ถ้วน ตำหนักเทพกาลมิติอยากจะจับกุมใครก็จับ พันล้านชีวิตถูกทรมานจนตาย แม้ว่าจะมีส่วนน้อยที่กลายเป็นเทพ ก็ถูกพวกเขาควบคุมเช่นเดิมอยู่ดี!”
“พอถูกพวกเขาจับตัวไปแล้ว คิดจะได้รับอิสรภาพนั้นยากเย็นเหลือแสน”
ตงป๋อเสวี่ยอิงมองจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิต “ตำหนักเทพกาลมิติไม่ควรมีอยู่อีกต่อไป! ถึงแม้จะอยู่ต่อไปได้เหมือนเดิม ก็จะจับตัวสิ่งมีชีวิตจำนวนนับไม่ถ้วนทั่วทั้งจักรวาลตามอำเภอใจเช่นนี้อีกมิได้”
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตฟังแล้วก็พยักหน้าน้อยๆ “ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล ข้าเห็นด้วย เจ้ามาหาข้าก็เพราะอยากจะให้ข้าออกหน้าให้อย่างนั้นหรือ”
“ใช่แล้วขอรับ ประมุขเกาะกาลมิติควบคุมมิติได้ หากข้าเปิดปากพูด เกรงว่าเขาจะไม่ยอมก้มหัวให้ แต่ถ้าหากท่านอาจารย์ออกหน้า เช่นนั้นก็คงแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเลยทีเดียว” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพยักหน้าเบาๆ “ตอนนั้นข้า หยวนชู กับคนอื่นๆ ก็ต่อต้านเป็นอย่างมาก เพียงแต่ไม่สามารถทำอะไรประมุขเกาะกาลมิติได้ ก็ได้แต่ต่อรองกับเขาแล้วตรากฎขึ้นมาจำนวนหนึ่งเพื่อรักษาสมดุลของจักรวาล”
“ตอนนี้ก็ควรจะเปลี่ยนแปลงได้แล้ว” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพยักหน้า “เช่นนี้ก็แล้วกัน ต่อจากนี้เป็นต้นไป ตำหนักเทพกาลมิติจะทำได้เพียงพาวิญญาณของสิ่งมีชีวิตที่ตายแล้วเหล่านั้นไปเท่านั้น! ให้พวกเขาเปลี่ยนแปลงกายเนื้อ ทำให้พวกเขาได้เริ่มต้นอีกบทของชีวิต”
“ดีขอรับ” สายตาของตงป๋อเสวี่ยอิงทอประกายวูบหนึ่ง
สิ่งมีชีวิตที่ตายไป เดิมทีก็จบสิ้นแล้ว
ถ้าหากมีการเดินทางครั้งใหม่ ก็นับว่ากลับกลายเป็นเรื่องดี
“เรื่องนี้ก็จัดการเช่นนี้แล้วกันนะ” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพยักหน้า ด้วยสถานะของเขาในตอนนี้ วาจาประโยคหนึ่ง ประมุขเกาะกาลมิติก็ต้องฟังแต่โดยดี หากไม่ฟังคำหรือก็จะทำลายตำหนักเทพกาลมิติเสียเลย!
“ท่านอาจารย์ ข้าอยากถามมาโดยตลอดว่าตอนนั้นท่านสร้างหอสุราคมมีดโลหิตขึ้นมาเพราะเหตุใดกัน” ตงป๋อเสวี่ยอิงเอ่ยถาม
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตเลิกคิ้วขึ้นพลางแย้มยิ้ม “เจ้าเด็กนี่ ข้าสร้างหอสุราคมมีดโลหิตขึ้นที่โลกวัตถุโลกเทพหุบเหวลึก หนึ่ง เป็นเพราะมือสังหารย่อมไม่มีทางหมดสิ้นไปตลอดกาล ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นข้าก็เลยสร้างกฎให้กับกิจการมือสังหาร ข้อสอง ก็เป็นเหตุผลหลัก ที่ข้าก่อตั้งหอสุราคมมีดโลหิต เช่นนั้นเมื่อมือสังหารทั่วทั้งจักรวาลจำนวนนับไม่ถ้วนไปยังค่ายสังหาร เหตุปัจจัยเหล่านี้ต่างก็มีข้าเป็นส่วนหนึ่งด้วย… ข้าถูกเหตุปัจจัยอันไร้ที่สิ้นสุดผูกมัดเอาไว้ทุกวันทุกคืน ค่ายสังหาร คาวเลือด และความเกลียดชัง… ทั้งหมดนี้สามารถขัดเกลาระดับจิตใจของข้า ทำให้ประสบการณ์ใน ‘วิถีทำลายล้าง’ และ ‘วิถีคมมีดโลหิต’ ของข้าสามารถเพิ่มความล้ำลึกขึ้นได้”
ตงป๋อเสวี่ยอิงชะงัก
เพื่อการบำเพ็ญเช่นนั้นหรือ
เหตุปัจจัยจำนวนนับไม่ถ้วนเหตุปัจจัยผูกมัดเอาไว้ทุกวันทุกคืน คาวเลือดจำนวนนับไม่ถ้วน เสียงคร่ำครวญกึกก้องรายล้อม วันคืนเหล่านี้จะต้องเป็นความทุกข์ทรมานอย่างมาก
“ไปเถิด” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพูด
……
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตเปิดปากพูด ประมุขเกาะกาลมิติก็ฟังคำแต่โดยดีในทันที จากนี้ไปตำหนักเทพกาลมิติทำได้เพียงพาดวงวิญญาณที่เสียชีวิตแล้วไป ผู้เวียนว่ายจำนวนนับไม่ถ้วนที่ถูกพาตัวไปก่อนหน้านี้ต่างก็ได้รับโอกาสเลือก.. สามารถเลือกเป็นอิสระได้! ถ้าหากเลือกที่จะเป็นผู้เวียนว่ายต่อไป ก็จะมีของกำนัลอันยิ่งใหญ่มอบให้
เวลาเคลื่อนผ่านไป
เพราะการถือกำเนิดของเทพอากาศ มีบุคคลผู้ไร้ซึ่งศัตรูท่านหนึ่งนั่งอยู่ในจักรวาล ดังนั้นภายในจักรวาลจึงกลับกลายเป็นเงียบสงบยิ่งขึ้น ต่างก็รู้ว่าเมื่อถึงจุดสิ้นยุคจักรวาลแล้วก็สามารถจากไปได้ ไม่มีความรู้สึกเร่งรัดเหล่านั้นอีกแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเหล่าผู้ปกครองแต่ละคนก็ดีขึ้นเป็นอย่างมาก
ผ่านไปปีแล้วปีเล่า
ตงป๋อเสวี่ยอิงพา รางแยกหนึ่งของลูกศิษย์ ‘เจ้าเจ็ดแห่งตระกูลฉง’ ออกมา ทำให้เจ้าเจ็ดแห่งตระกูลฉงรู้จักฟ้าดินอย่างกว้างขวางขึ้น สำหรับการบำเพ็ญและการกำหนดอารมณ์
ส่วนภรรยาจิ้งชิว ตงป๋ออวี้ ตงป๋อชิงเหยา ศิษย์โม๋ชงอวิ๋น ศิษย์เจียอวิ๋น และฉือชิวไป๋นั้น ตงป๋อเสวี่ยอิงได้ส่งพวกเขาไปยัง ‘จักรวาลคีรีมาร’ อีกครั้งหนึ่ง แต่ว่ารอคอยอยู่ในจักรวาลคีรีมารไม่ถึงล้านปี ผู้ที่ก้าวหน้าที่สุดก็คือโม๋ชงอวิ๋น รอคอยมาเก้าแสนแปดหมื่นปี แน่นอนว่า… หนึ่งล้านปีของจักรวาลผู้บำเพ็ญ แต่กลับนานกว่าสามพันล้านปีในจักรวาลคีรีมาร
มีสหายที่ดีของตงป๋อเสวี่ยอิงอย่าง ‘ท่านชายสาม’ เจียวอวิ๋นหลิวคอยช่วยเหลือ พวกอวี๋จิ้งชิวต่างก็ได้รับสิ่งแวดล้อมที่ดีที่สุดสำหรับการบำเพ็ญ สามารถบำเพ็ญระบบอื่นๆ ควบคู่ไปด้วยได้ ที่จักรวาลคีรีมารก็มีผู้แกร่งกล้าจากระบบอื่นๆ คอยชี้แนะให้
ในที่สุด
บุตรสาว ‘ตงป๋อชิงเหยา’ ใช้เวลาบำเพ็ญทั้งหมดเก้าร้อยล้านปีกว่า บรรลุสิ่งมีชีวิตผู้ยิ่งใหญ่เป็นคนแรกสุด!
ส่วนอีกคนก็คือศิษย์คนโตโม๋ชงอวิ๋น ใช้เวลาสามพันล้านปีกว่า ก็กลายเป็นสิ่งมีชีวิตผู้ยิ่งใหญ่เช่นกัน
ส่วนคนอื่นๆ ต่างก็ติดอยู่ที่ระดับขั้นเทพโลกาสวรรค์สี่ชั้นมาโดยตลอด อวี๋จิ้งชิวได้ฝึกวิถี ‘ทิพย์’ อีกสายควบคู่ไปด้วย แต่ก็ยังไม่สามารถบรรลุได้ชั่วคราวเช่นกัน
……
ทะเลหมอกดำ จวนจ้าวตงป๋อ
ตงป๋อเสวี่ยอิงอาภรณ์ขาวมองดูท้องฟ้าอยู่ตามลำพัง เงาร่างสายหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศข้างๆ ซึ่งก็คืออวี๋จิ้งชิวนั่นเอง
“เสวี่ยอิง” อวี๋จิ้งชิวเอ่ยเสียงต่ำ “พวกเขาใกล้จะไม่ไหวแล้ว”
ตงป๋อเสวี่ยอิงสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
ท่านพ่อ ท่านแม่ น้องชาย ท่านอาจง ท่านอาถงนั้น พวกเขาพยายามทุกวิถีทางแล้วพวกเขาก็ทำได้เพียงบำเพ็ญสำเร็จเป็นวิญญาณเทพ อายุขัยของวิญญาณเทพมีจำกัด โดยทั่วไปจะอยู่ที่ประมาณหนึ่งร้อยล้านปี วันเวลาก่อนหน้านี้ พวกท่านพ่อ ท่านแม่ก็ใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว แต่อาศัยสมบัติล้ำค่าคูหาสวรรค์ควบคุมความเร็วในการเคลื่อนของเวลา พวกเขากำลังรอคอย รอท่านอาจง ท่านอาถง และตงป๋อชิงสือ พวกเขาอยากจะไปพร้อมกัน พวกเขาช่างมีจิตใจดียิ่งนัก รู้สึกว่าชั่วชีวิตนี้ก็พึงพอใจมากแล้ว
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านอาจง ท่านอาถง เจ้าหินน้อย…” ตงป๋อเสวี่ยอิงสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ บุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาเหล่านั้น ตอนนี้พวกเขาจะไปแล้ว จะจากไปตลอดกาลแล้ว! ตงป๋อเสวี่ยอิงรู้สึกว่าหัวใจว่างโหวงไปหมด
ตงป๋อเสวี่ยอิงรู้สึกหวาดกลัววันนี้มาตลอด
แต่ก็ยังมาถึงจนได้!
เขาเคยคิดว่าตนจะสามารถยอมรับได้อย่างสงบ แต่เมื่อชั่วขณะนี้มาถึงจริงๆ แล้วเขากลับพบว่า นั่นคือการที่ชีวิตของตนถูกตัดขาด! หัวใจของตนถูกตัดขาด! เจ็บ เจ็บเหลือเกิน
“ไป พวกเราไปกันเถิด” ตงป๋อเสวี่ยอิงพูด
……………………………..
อวี๋จิ้งชิวรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ ‘ตงป๋อเสวี่ยอิง’ ซึ่งสำหรับนางแล้วพลังลึกล้ำเกินหยั่งจนสามารถจัดอยู่ในตำแหน่งสามบรรพชนได้ จู่ๆ จะล้มลงไปกับพื้นภายในโลกวัตถุได้หน้าตาเฉยอย่างนั้นหรือ กฎเกณฑ์ของโลกวัตถุนั้นปกป้องสิ่งมีชีวิตข้างในเป็นอย่างมาก ต่อให้เป็นคนระดับอย่างจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตและประมุขเกาะกาลมิติ อาศัยเหตุปัจจัยของสัตย์สาบานก็ทำได้เพียงสังหารเทพโลกาสวรรค์สามชั้นเท่านั้น
ตงป๋อเสวี่ยอิงมีพลังระดับใดกัน อยู่ในโลกวัตถุก็ควรจะปลอดภัยเต็มที่!
“เสวี่ยอิง เสวี่ยอิง รีบตื่นเร็วเข้าๆ” อวี๋จิ้งชิวพยายามส่งพลังเทพโลกาสายหนึ่งหมายจะถ่ายเข้าไปในร่างของตงป๋อเสวี่ยอิงเพื่อตรวจดู จึ้กๆๆ เพิ่งจะปะทะกับผิวหนังของตงป๋อเสวี่ยอิงก็เผชิญกับการผลักไสอันไร้รูปร่าง แม้จะตกอยู่ในห้วงนิทรา แต่ลำพังแค่อานุภาพของกายหยาบตามธรรมชาติก็มิใช่สิ่งที่พละกำลังของอวี๋จิ้งชิวจะสามารถแทรกซึมเข้าไปได้
“ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้น ท่านพ่อเป็นอะไรไปน่ะ” เกาะธุลีแดงของภูผาศิลาแดงก็ใหญ่แค่นี้ ร่างแยกของตงป๋ออวี้ซึ่งบำเพ็ญอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งแค่เหลือบมองลงมาแวบเดียวก็เห็นท่านพ่อล้มลงกับพื้นไกลออกไปและท่านแม่ที่อยู่ข้างๆ เขาก็มึนงงไปหมด จึงรีบเคลื่อนที่ในพริบตามาที่นี่
อวี๋จิ้งชิวกลับมิได้สนใจบุตรชายของตนเองเลย นางกำลังดูแลสามีด้วยความร้อนใจ
สวบ
นางอุ้มตงป๋อเสวี่ยอิงขึ้นมาก่อนจะทะยานไปยังห้องด้านข้างที่ใกล้ที่สุดทันที แล้ววางสามีลงบนเตียงนอน
ในตอนนี้วิญญาณอาวุธ ‘ศิลาแดง’ ตงป๋อชิงเหยาและตงป๋ออวี้ต่างก็แตกตื่นและร้อนรนอยู่นอกห้อง
“นายท่านเป็นอะไรไปน่ะ” วิญญาณอาวุธศิลาแดงไม่อยากจะเชื่อ “ระดับขั้นอย่างนายท่าน ทั้งยังอยู่ภายในโลกวัตถุ ไยจึงตกเข้าสู่ห้วงนิทรา จะเรียกอย่างไรก็ไม่ตื่นได้เล่า”
“ไม่น่าเลย เขาควรจะปลอดภัยเต็มที่สิ” ตงป๋อชิงเหยาก็ร้อนรนใจ
ตงป๋ออวี้ก็ตึงเครียดและเป็นกังวล
ก็เพราะ ‘ควรจะปลอดภัยเต็มที่’ แต่ก็ยังคงตกเข้าสู่ห้วงนิทรานั่นเอง สถานการณ์จึงยิ่งรุนแรงขึ้น เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ทำให้ตงป๋อเสวี่ยอิงถูกกระบวนท่านี้เข้าได้…ยังเหนือกว่าระดับอย่างจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตและบรรพชนหุบเหวลึกเสียอีก
ภายในห้อง
อวี๋จิ้งชิวอยู่ข้างเตียงมองดูสามีที่กำลังหลับสนิทอยู่ตรงหน้า ในใจร้อนรนมากยิ่งขึ้น
“ฝ่าบาทจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิต” อวี๋จิ้งชิวอ้าปากตะโกนออกไป ครั้งนี้นางมิได้ตัดขาดเหตุปัจจัย ตงป๋ออวี้ ตงป๋อชิงเหยาและวิญญาณอาวุธศิลาแดงที่อยู่นอกห้องต่างก็วิตกกันไปหมด พวกเขาเข้าใจดีว่านี่คือการขอร้องให้ ‘จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิต’ ยื่นมือเข้าช่วย
“อ้อ อวี๋จิ้งชิว มีเรื่องอันใดหรือ” บัดนี้จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตเองก็ยุ่งมาก ร่างแยกร่างหนึ่งกำลังสำแดงค่ายกลสองขั้วฟ้าออกมาเพื่อบีบบังคับให้ลัทธิจอมมารดาปรากฏกาย ส่วนอีกสองร่างก็กำลังค้นคว้าบัญชีหมื่นสรรพสิ่ที่ตง ป๋อเสวี่ยอิงนำกลับมาจากจักรวาลคีรีมาร เมื่อรู้สึกว่าด้านหมื่นสรรพสิ่งของตนค่อยๆ ยกระดับขึ้นเรื่อยๆ จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตก็ย่อมอารมณ์ดีมากเป็นธรรมดา
หากเป็นผู้บำเพ็ญทั่วไปกล้าเอ่ยเรียกนามของจักรพรรดิเทพแล้วล่ะก็ จะถือเป็นการล่วงล้ำจักรพรรดิเทพ
แต่อวี๋จิ้งชิวเป็นภรรยาของตงป๋อเสวี่ยอิง น้ำเสียงของจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตจึงยังนับว่าดีอยู่
“เสวี่ยอิงตกเข้าสู่ห้วงนิทรา มิอาจปลุกให้ตื่นได้ ฝ่าบาทจักรพรรดิเทพโปรดทรงช่วยด้วยเถิดเพคะ ช่วยเสวี่ยอิงด้วยเพคะ” อวี๋จิ้งชิวพูดรัว
“อะไรนะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตก็ตกตะลึงไปเช่นกัน
……
ไม่นานนัก
ร่างแปรร่างหนึ่งก็ร่อนลงมายังโลกวัตถุ มาถึงโลกภูผาศิลาแดง วิญญาณอาวุธศิลาแดงก็มิได้สกัดกั้นเลย
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตที่ร่อนลงมาสวมอาภรณ์สีขาวตัวหลวม เนื่องจากเป็นเพียงร่างแปรที่สะท้อนลงมา พลังก็ประสบกับการกดดันของโลกวัตถุจึงย่อมอ่อนแอมากเป็นธรรมดา ทว่าสายตาและระดับขั้นของเขาล้วนยังอยู่ครบ
“ฝ่าบาท” อวี๋จิ้งชิว ตงป๋ออวี้ ตงป๋อชิงเหยาและวิญญาณอาวุธศิลาแดงพากันโค้งคำนับต้อนรับ
“อื้ม”
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตมองบุตรและภรรยาของศิษย์ตนแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาก็จับที่ชายหนุ่มอาภรณ์ขาวซึ่งทอดกายอยู่บนเตียง เขาเผยสีหน้าร้อนรนออกมาอย่างมิอาจควบคุมได้ เมื่อก้าวออกไปก้าวหนึ่งก็ไปถึงข้างเตียง
“เรื่องอันใดกันนี่” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตมองศิษย์ของตน จากนั้นก็ยื่นมือออกไป นิ้วมือจิ้มลงกลางหว่างคิ้วของตงป๋อเสวี่ยอิง พลังงานอันไร้รูปร่างสายหนึ่งเริ่มแทรกซึมเข้าไป แม้จะประสบกับการกดดันของโลกวัตถุ แต่ลูกไม้ของเขาก็ยังคงพิสดารสูงส่งเลิศล้ำ…เหมือนกับที่บรรพชนเพลิงชาดช่วยตงป๋อเสวี่ยอิงคืนชีพให้อวี๋จิ้งชิวในตอนนั้น
“จึ้กๆๆ…” ร่างกายซึ่งบรรลุถึงวิชาลับผู้ท่องขั้นที่แปด กลับมีอานุภาพอันน่าเกรงกลัว มันขจัดการตรวจสอบของจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตออกไปในทันใด
“เอ๊ะ”
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตขมวดคิ้ว แล้วลองวิธีอื่นๆ ดูอีกครั้ง
หลังจากเปลี่ยนวิธีการต่างๆ อย่างต่อเนื่อง ท้ายที่สุดดวงตาทั้งคู่ของจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตก็เปล่งประกายออกมา ประกายนั้นปกคลุมตงป๋อเสวี่ยอิงเอาไว้ แล้วจึงเข้าไปภายในร่างกายได้โดยมองข้ามอุปสรรคของร่างกายไป “ศิษย์ข้าคนนี้ช่างมีร่างกายที่แข็งแกร่งเสียจริง เกรงว่าในบรรดาผู้ปกครอง คงมีกว่าครึ่งที่ร่างกายสู้ศิษย์ข้าคนนี้ไม่ได้กระมัง ข้าไม่รู้เลยว่าร่างกายของเขาแข็งแกร่งปานนี้”
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตลอบตกตะลึง จากนั้นก็ตรวจสอบวิญญาณของตงป๋อเสวี่ยอิงโดยละเอียด
ภายในห้วงสมุทรแห่งการรับรู้ กายตนจิตเทพของตงป๋อเสวี่ยอิงก็หลับตาลงแล้วตกเข้าสู่ห้วงนิทรา จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตลองปลุกให้ตื่นดู แต่เพียงแค่สัมผัสกายตนจิตเทพของตงป๋อเสวี่ยอิง ก็มีระลอกอันไร้รูปร่างแผ่กำจายออกมาถึงสติรับรู้ของจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิต
“วิ้ง”
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตรู้สึกว่าจิตเทพสั่นสะท้าน
ไม่ว่าจะเป็นร่างแยกที่กำลังควบคุมค่ายกลสองขั้วฟ้าอยู่หรืออีกสองร่างที่เหลือ ก็ล้วนแต่สูญเสียสติรับรู้ในชั่วขณะนั้นไป
ร่างแปรของจักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตถึงกับสลายไปในทันใด…
“นี่ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตส่งร่างแปรลงมาอีกครั้ง เขามองตงป๋อเสวี่ยอิงที่ทอดกายอยู่ตรงนั้นด้วยความตื่นตระหนก “ที่แท้แล้วเสวี่ยอิงถูกกระบวนท่าอันใดเข้ากันแน่ แค่คลื่นที่หลงเหลืออยู่เพียงนิดเดียวกลับทำให้ข้าสูญเสียสติรับรู้ไปชั่วขณะได้เลยหรือนี่ หากข้าถูกระลอกคลื่นนั้นปกคลุมไปตลอด เกรงว่าคงจะตกเข้าสู่ห้วงนิทราไปตลอดเลยกระมัง”
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตเข้าใจแจ่มแจ้งอย่างยิ่ง แค่คลื่นที่หลงเหลืออยู่ก็มีอานุภาพน่าเกรงกลัวถึงเพียงนี้แล้ว ตงป๋อเสวี่ยอิงถูกกระบวนท่าเข้าเต็มๆ จะต้องน่าหวาดหวั่นมากกว่าอย่างแน่นอน
“ฝ่าบาท” อวี๋จิ้งชิว ตงป๋ออวี้ ตงป๋อชิงเหยาและวิญญาณอาวุธศิลาแดงที่อยู่ด้านข้างต่างพากันมองดูด้วยความวิตก
“ยุ่งยากมากทีเดียว” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตขมวดคิ้ว หว่างคิ้วถึงกับแฝงแววดุร้ายเอาไว้ “ข้าจะลองดูว่าผู้อื่นพอมีวิธีหรือไม่”
ไม่นานนัก
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตก็เรียกตัวอีกหลายคนที่เป็นไปได้ว่าอาจจะช่วยเหลือตงป๋อเสวี่ยอิงได้มา ก็คือผู้ปกครองนรกโลกันตร์ ประมุขหยวนชูและผางอี!
ตัวผางอีเองบุกเบิกเคล็ดการบำเพ็ญใหม่ซึ่งไม่เหมือนใครขึ้นมา มีผลสำเร็จทางด้านวิญญาณลึกล้ำยิ่งนัก ประมุขหยวนชูเป็นผู้ปกครองที่เก่าแก่ที่สุด มีกลเม็ดเป็นรองเพียงจักรพรรดิเทพเท่านั้น ส่วน ‘ผู้ปกครองนรกโลกันตร์’ ก็เชี่ยวชาญทางด้านวิญญาณเป็นอย่างยิ่งเช่นเดียวกัน นรกโลกันตร์เวียนว่ายที่ ‘ผู้บัญชาการใหญ่แห่งนรกโลกันตร์’ ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาสำแดงออกมาก็คือสิ่งที่ผู้ปกครองถ่ายทอดให้
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิต ผางอี ประมุขหยวนชูและผู้ปกครองนรกโลกันตร์ พวกเขาทั้งสี่น่าจะเป็นผู้ที่แข็งแกร่งทางด้านวิญญาณที่สุดสี่คน
“ตงป๋อเสวี่ยอิงเป็นอะไรไปน่ะ” ประมุขหยวนชูเข้ามาในห้องแล้วมองไปทางตงป๋อเสวี่ยอิงซึ่งหลับใหลอยู่ตรงนั้นด้วยความตกตะลึง
“อยู่ในโลกวัตถุก็ถูกกระบวนท่าจนตกอยู่ในห้วงนิทราได้ ทีแท้แล้วเขาพบความยุ่งยากอันใดเข้ากันแน่” ผางอีก็ตกใจเช่นกัน
ผู้ปกครองนรกโลกันตร์ถามว่า “เป็นจักรวาลคีรีมารหรือ”
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพยักหน้าอย่างร้อนรน “เสวี่ยอิงไปยังจักรวาลคีรีมารและไปที่ ‘บรรพคีรีมาร’ ด้วย เพื่อนำบัญชีหมื่นสรรพสิ่งกลับมาให้ข้า…ความเป็นมาของบรรพคีรีมารนั้นไม่ธรรมดา เพราะเป็นสิ่งที่สิ่งมีชีวิตอันน่าหวาดหวั่นผู้สร้างจักรวาลคีรีมารทิ้งเอาไว้ ตอนนี้เสวี่ยอิงตกอยู่ในห้วงนิทรา หากมิใช่เพราะเทพอากาศทั้งสามลงมือ ก็ต้องเป็นอันตรายที่บรรพชนเทพมารทิ้งเอาไว้ เฮ้อ หากรู้ตั้งแต่เนิ่นๆ ข้าก็ไม่ควรให้เขาไปเสี่ยงอันตรายเลย”
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตรู้สึกผิดอยู่บ้าง
เขาได้รับประโยชน์อันใหญ่หลวงอย่างบัญชีหมื่นสรรพสิ่งมา แต่ศิษย์กลับต้องตกอยู่ในห้วงนิทรา จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้
“พวกเราลองดูหน่อยดีกว่า” พวกผางอีทั้งสามคนลองตรวจสอบต่อเนื่องกัน เมื่อตรวจดูพวกเขาก็ล้วนตื่นตระหนกกับความแข็งแกร่งของร่างกายตงป๋อเสวี่ยอิง แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นผู้ปกครองในระบบความเร้นลับของกฎเกณฑ์ ทั้งยังเชี่ยวชาญทางด้านวิญญาณเป็นอย่างยิ่ง แต่ละคนจึงสามารถตรวจสอบวิญญาณของตงป๋อเสวี่ยอิงได้ทั้งสิ้น
แต่ทว่า…
พวกเขาแต่ละคนเพิ่งจะตรวจสอบวิญญาณของตงป๋อเสวี่ยอิง ก็ถูกระลอกอันไร้รูปร่างแผ่ออกมาใส่ ร่างจริงและร่างแยกล้วนแต่สูญเสียสติรับรู้ไปชั่วขณะ ร่างแปรล้วนสลายหายไป เมื่อรวมร่างแปรขึ้นมาใหม่แล้ว พวกเขาก็ลองดูอีกหลายครั้งอย่างไม่ยอมจำนน ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงยอมรับว่า…พวกเขามิอาจปลุกตงป๋อเสวี่ยอิงให้ตื่นขึ้นได้
“นี่มันเกินกว่าระดับขั้นของพวกเราไปมากโขแล้ว พวกเรามิอาจปลุกเขาให้ตื่นได้” ผู้ปกครองนรกโลกันตร์พูดเสียงเรียบ “ขึ้นอยู่กับโชคของตงป๋อเสวี่ยอิงแล้วล่ะ”
“แม้แต่คลื่นที่หลงเหลืออยู่เพียงนิดเดียวพวกเราก็มิอาจรับได้ไหว แล้วจะช่วยได้อย่างไรเล่า” ผางอีก็ส่ายหน้า
“ขึ้นอยู่กับโชคของเขาแล้ว” ประมุขหยวนชูกล่าว
จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตเงียบงัน พลางมองดูศิษย์ที่ทอดกายอยู่บนเตียง ท้ายที่สุดก็ถอนหายใจออกมา
มิอาจปลุกให้ตื่นได้
จะเป็นหรือตายก็ยากทำนาย! ภายใต้สถานการณ์ที่ตกอยู่ในห้วงนิทรา ความเป็นความตายก็ต้องปล่อยให้ผู้อื่นควบคุมแล้ว
“อวี๋จิ้งชิว ตงป๋ออวี้ ตงป๋อชิงเหยา ทิ้งร่างของเสวี่ยอิงไว้ที่นี่ อย่าพาออกไปนอกโลกวัตถุเป็นอันขาด หากพวกเจ้ามีเรื่องอันใดก็สามารถเรียกหาข้าได้โดยตรง” จักรพรรดิเทพคมมีดโลหิตพูดประโยคหนึ่งแล้วร่างก็สลายไปทันที ผู้ปกครองอีกสามท่านส่ายศีรษะเล็กน้อยแล้วพากันจากไป
อวี๋จิ้งชิว ตงป๋ออวี้และตงป๋อชิงเหยาซึ่งเดิมทียังพอมีความหวังต่างก็รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมา บรรดาผู้ปกครองยังมิอาจช่วยได้ แล้วจะทำอย่างไรดีเล่า
“ท่านแม่” ตงป๋ออวี้และตงป๋อชิงเหยามองไปทางอวี๋จิ้งชิว
อวี๋จิ้งชิวก็หนักใจ แต่นางก็ยังคงเอ่ยว่า “พวกเรารอก่อนเถิด อีกประเดี๋ยวท่านพ่อของพวกเจ้าอาจจะตื่นขึ้นมาเองก็เป็นได้”
“ใช่” สองพี่น้องก็รอคอยเช่นกัน
……
หนึ่งวัน สองวัน สามวัน…พวกอวี๋จิ้งชิวก็รอคอยอยู่
หนึ่งปี สองปี สามปี สิบปี ร้อยปี พันปี หมื่นปี…
ตงป๋อเสวี่ยอิงกลับตกอยู่ในห้วงนิทราอยู่ตลอด
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
