Scholar’s Advanced Technological System 385 คณิตศาสตร์ยากมาก

สำเร็จ!

เสียงเฮที่ดังขึ้นมานั้นวิเศษมาก

ในเวลานี้ เลือดเนื้อและหยาดเหงื่อที่เสียไปกับโปรเจกต์นี้ล้วนคุ้มค่า เบื้องบนของ PPPL ที่สงสัยศักยภาพโปรเจกต์นี้ก็ลบความสงสัยนั้นไป

ลู่โจวดูสัญญาณไฟกะพริบแล้วคลายหมัด เนื่องจากอะดรีนาลีนที่แล่นเข้ามาในหัวใจ เขาจึงกำหมัดอีกครั้ง

การทดลองยังไม่จบ

หลังความพยายามสำเร็จครั้งแรก งั้นก็ต้องทำครั้งที่สองและสาม…

อนุภาคฮีเลียม3 ถูกเร่งไปจนถึงขีดจำกัดพลังงานจลน์ก่อนจะทะลวงพลาสมาและปะทะเข้ากับวัสดุเป้าหมายทังสเตนไทเทเนียม

ข้อมูลถูกรวบรวม ทับซ้อนกันและถูกป้อนเข้าสู่ฐานข้อมูลในรูปแบบมาตรฐาน ซึ่งอีกเดี๋ยวจะถูกนักวิจัยเชิงทฤษฎีนำไปวิเคราะห์

ศาสตราจารย์เลเซอร์สันมองหน้าจอคอมพิวเตอร์พลางตบแขนลู่โจวเบาๆ

ในทางกลับกันผู้อำนวยการบร็อกกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังปิติยินดี เขาจ้องมองข้อมูลบนหน้าจออย่างโง่งมโดยไม่ได้พูดอะไร

“ฉันบอกคุณแล้ว” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันพูดขณะเดินไปหาผู้อำนวยการบร็อกด้วยรอยยิ้ม เขาตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ “ฉันบอกแล้วว่ามันเป็นไปได้! คุณเชื่อเรายัง?”

บร็อกได้สติกลับมา เขากระแอมอย่างหนักก่อนจะกล่าว “มันก็แค่ผลการวิจัยที่อยู่ระหว่างดำเนินการ มันยังเร็วเกินไปที่จะบอก”

“ใช่ๆ มันเป็นแค่ผลการวิจัยที่อยู่ระหว่างดำเนินการ” ศาสตราจารย์เลเซอร์สันยิ้มแล้วกล่าวหยอกล้อ “พอฉันได้ไปยืนบนโพเดียมสต็อกโฮล์ม อย่ามาอิจฉาฉันแล้วกัน”

“รอคุณชนะรางวัลโนเบลก่อนค่อยคุย”

ผู้อำนวยการบร็อกยืนอยู่เงียบๆสักครู่ก่อนจะเดินเข้าไปหาลู่โจว

จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ข้างนักวิชาการหนุ่ม เขาถอนหายใจก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเชิงขอโทษ

“ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้…ฉันขอโทษด้วย”

แม้ว่าลู่โจวจะโกรธเล็กน้อยกับคำพูดของผู้อำนวยการบร็อก แต่เมื่ออนุภาคฮีเลียม3 ปะทะกับวัสดุเป้าหมาย ความโกรธของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นความสุขจากความสำเร็จ

“ไม่มีอะไรต้องขอโทษ คุณแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ” ลู่โจวกล่าวขณะมองดูข้อมูลบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงสบายๆ “มันก็เหมือนกับที่เราทำในสิ่งที่ควรทำ”

“ขอบคุณที่เข้าใจ…ฉันหวังว่าพวกคุณจะสำเร็จตามต้องการ”

ผู้อำนวยการบร็อกรู้สึกขอบคุณ จากนั้นเขาก็ออกจากห้องแล็บโดยไม่ได้เอ่ยถึงการล้มเลิกโปรเจกต์อีก

ถ้าเทคโนโลยี He3 อะตอมโพรบถูกนำไปใช้ ห้องแล็บฟิสิกส์พลาสมาใหญ่ๆทั่วโลกจะสามารถ’สังเกต’พลาสมาอุณหภูมิสูงแทนการ’คาดการณ์’

การสังเกตกับการคาดการณ์เป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นการค้นพบระดับรางวัลโนเบล!

ถ้าผู้อำนวยการบร็อกล้มเลิกโปรเจกต์นี้ แม้จะไม่มีใครตำหนิเขา แต่เขาก็คงเสียใจกับเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต…

…

ในวันเดียวกัน หลังลู่โจวทานมื้อค่ำเสร็จ เขาก็ออกไปวิ่งรอบทะเลสาบคาร์เนกีตามปกติ

เขาวิ่งอย่างมีความสุข และเขาก็อดวิ่งเร็วขึ้นไม่ได้

สุดท้ายเขาก็วิ่งสุดฝีเท้าเหมือนกับม้าป่า

สิ่งเดียวที่ทำให้เขาใจเย็นลงได้ก็คือสายลมเย็นๆที่พัดผ่านหน้าไป

แม้ว่ายาของระบบจะปรับปรุงเมตาบอลิกฟังก์ชันให้เขา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาเป็นนักกรีฑา

หลังวิ่งสุดฝีเท้าได้ไม่ถึงห้านาที ลู่โจวก็หยุดพักที่ม้านั่งอย่างเหนื่อยหอบ เขาจับที่พักแขนก่อนจะค่อยๆ นั่งลง

แผ่นหลังเขาชุ่มด้วยเหงื่อ ชุดกีฬาแนบติดกับตัว สายลมเย็นๆเสียดแทงไปถึงกระดูก

ลมเย็นๆทำให้ลู่โจวจามออกมา แต่มันก็ไม่ได้ดับไฟในใจเขาได้

ทันใดนั้นเอง โมลิน่าที่กำลังวิ่งรอบทะเลสาบก็สังเกตเห็นลู่โจวที่กำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่ง เธอชะลอตัวลงแล้วเดินมาที่ม้านั่ง

โมลิน่ามองเขาด้วยสายตาแปลกๆ “…อาการทางจิตกำเริบเหรอ?”

“ไม่ ฉันรู้สึกดีมาก” ลู่โจวจับเข่าหอบหายใจ จากนั้นเขาก็ฝืนยิ้มออกมาเพื่อแสดงว่าเขาสบายดี

อันที่จริงลู่โจวมีความสุขเกินไป

โมลิน่ามองเขาเหมือนเขาเป็นคนบ้า เธอไม่ได้พูดอะไร กลับกันเธอนั่งอยู่อีกฝั่งของม้านั่งแทน

เธอหยิบขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าวิ่งคาดเอวแล้วจิบน้ำด้วยท่าทางงดงาม จากนั้นเธอก็หันไปมองลู่โจวที่ยังเหนื่อยหอบอยู่ “ใกล้คริสต์มาสแล้ว คุณไม่มีแผนไปไหนเลยเหรอ?”

“ฉันอาจอยู่พรินซ์ตันนี่แหละ ศิษย์ฉันอยากจัดปาร์ตี้ จากนั้น…” ลู่โจวคิดเล็กน้อย เขานึกแผนที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว “จากนั้นฉันก็จะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน”

โมลิน่าพูดไม่ออก เธอจ้องมองลู่โจวแล้วถอนหายใจ “มันน่าเศร้ามาก…คุณไม่อยากหาแฟนไว้ใช้เวลาช่วงวันหยุดด้วยกันเหรอ?”

คุณตอกย้ำฉันเหรอ?

แต่ลู่โจวก็ไม่ได้สนใจ เพราะเขาชินแล้ว

“คณิตศาสตร์ก็ยากพอแล้ว เรื่องแฟนเอาไว้ทีหลังเถอะ” ลู่โจวพลันนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาหันไปมองโมลิน่าแล้วเอ่ยถาม “ฉันเกือบลืม คุณก็โสดไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไม่เหมือนกัน ฉันตั้งใจโสดเอง ความรู้สึกเป็นภาระสำหรับฉัน” เธอสะบัดผมบลอนด์เบาๆ “อย่าที่คุณพูดแหละ คณิตศาสตร์ก็ยากพอแล้ว”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ลู่โจวก็รู้สึกขบขัน

“แต่ฉันยังไม่เคยเห็นความสำเร็จทางคณิตศาสตร์จากคุณเลย”

ตั้งแต่รู้จักโมลิน่า ลู่โจวเปลี่ยนจากนักศึกษาปริญญาตรีมาเป็นศาสตราจารย์แล้ว แต่โมลิน่ายังศึกษาอยู่กับอาจารย์ที่ปรึกษาที่พยายามแก้ข้อคาดการณ์ของรีมันน์ที่เป็นไปไม่ได้อยู่เลย โมลิน่ายังไม่ได้เขียนวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกด้วยซ้ำ

แน่นอนลู่โจวไม่ได้มีความสุขกับความทุกข์คนอื่น อันที่จริงมันตรงกันข้ามกันเลย เขาโน้มน้าวเธอให้เลือกเป้าหมายที่ง่ายกว่านั้นหลายรอบแล้ว

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่เคยฟังคำแนะนำของเขา

โมลิน่ามองเขาอย่างเคืองๆ

เธออยากตอกกลับ แต่เธอก็เทียบอะไรเขาไม่ได้เลย

“ฝากไว้ก่อนเถอะ…งานประชุมไอโอเอ็มปีหน้า ฉันจะทำให้คุณเสียใจที่พูดแบบนั้น!”

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไป

“ฉันจะรอข่าวดีของคุณ”

ลู่โจวส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม

ใครกันที่มีอาการทางจิต?

แต่พอมาคิดอีกครั้ง ถ้ามีอาการทางจิตแล้วสร้างความสำเร็จได้ บางทีมันก็ไม่ได้แย่นัก

ลู่โจวปาดเหงื่อออกหน้าผาก จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มวิ่งไปตามทางเดินอีกครั้ง…

………………………………….