Scholar’s Advanced Technological System 204 ปัญหาที่น่าอิจฉา

งานประชุมคณิตศาสตร์แห่งชาติครั้งที่สิบสองของสมาคมคณิตศาสตร์จีนก็จบลงแล้ว มันถึงเวลาที่ลู่โจวจะบอกลาเมืองนี้แล้ว

ครั้งนี้เขาเป็นคนเดียวที่กลับจินหลิง

ส่วนศาสตราจารย์หรู เขาต้องไปเข้าร่วมประชุมสุดยอดฟิสิกส์ของอนุภาคที่เบลเยียมในเดือนพฤศจิกา ดังนั้นเขาจึงต้องอยู่สถาบัน BES ในปักกิ่ง เขาวางแผนจะทำวิจัยเล็กๆ น้อยๆ ในช่วงเวลานี้

ตอนแรกศาสตราจารย์หรูวางแผนจะพาลู่โจวไปด้วย แต่ลู่โจวต้องไปงานประชุมสมาคมคณิตศาสตร์สหรัฐที่แคลิฟอร์เนียตอนเดือนธันวา ดังนั้นลู่โจวจึงพลาดงานประชุมสุดยอดนี้ไป

เหยียนซินเจวี๋ยอยู่กับศาสตราจารย์หรูตามปกติ

เหยียนซินเจวี๋ยส่งลู่โจวไปสนามบินปักกิ่ง

ทั้งสองลงจากรถ เหยียนซินเจวี๋ยช่วยลู่โจวเอากระเป๋าลงก่อนจะตบบ่าเขาเบาๆ

“สหาย ดูแลตัวเองด้วย!”

ลู่โจวรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย “ดูแลตัวเองด้วยครับ…ผมแค่กลับจินหลิง ผมไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย”

เหยียนซินเจวี๋ยกล่าว “นายจะไปแคลิฟอร์เนียตอนธันวาใช่ไหม?”

ลู่โจวพยักหน้า “ครับ”

เหยียนซินเจวี๋ยถอนหายใจแล้วกล่าวอย่างทอดถอนใจ “คุณจางอี้ถังเป็นคนจีนจากเชื้อชาติที่ชนะรางวัลโคลของทฤษฎีจำนวน แต่ไม่มีนักคณิตศาสตร์สัญชาติจีนที่ชนะรางวัลนี้เลย นายได้รางวัลนี้ก็ถือว่าเป็นการเติมเต็มช่องว่างเหรียญของประเทศ ฉันจะรอฟังข่าวดีของนายจากเบลเยียม!”

ลู่โจวยิ้ม “ขอบคุณครับ”

ทั้งสองไม่ได้เอ้อระเหยอะไรกันอีก เมื่อพวกเขาบอกลากัน เหยียนซินเจวี๋ยก็กลับขึ้นไปบนรถ ส่วนลู่โจวลากกระเป๋าเดินเข้าไปในสนามบิน

หลังบินมาสองชั่วโมง เครื่องบินก็ลงจอดบนรันเวย์อย่างราบรื่น

นอกสนามบิน ลู่โจวก็กะจะเรียกแท็กซี่ ก่อนที่เขาจะได้หยิบโทรศัพท์ออกมา ก็มีคนเดินมาหาเขาก่อน

เขาเห็นนักศึกษาสองคนที่เหมือนจะอยู่ปีหนึ่งดึงป้ายออกมา

[ขอแสดงความยินดีลู่โจวที่ชนะรางวัลคณิตศาสตร์เฉินเสิ่งเซินครั้งที่ 15!]

พระเจ้า พวกคุณมาทำไมกัน?

คุณรู้ไหมว่าพวกคุณทั้งสองดูน่าอายแค่ไหน?

คนเดินผ่านไปมาหันมามองอย่างอดไม่ได้ นอกจากนี้ยังมีนักข่าวจากจินหลิงเดลี่ที่กำลังรอถ่ายรูปเขา

ลู่โจวลากกระเป๋าเดินต่อโดยพยายามทำตัวไม่เป็นที่สังเกต ก่อนที่เขาจะไปได้ไกล เด็กสาวคนหนึ่งก็จำเขาได้

“ลู่โจว!”

แววตาของหลินอวี่เซียงเปล่งประกาย เธอกระโดดโลดเต้นพร้อมกับโบกมือเรียก

ลู่โจวอาย แต่เขาจะไม่สนใจก็ไม่ได้ เขาหยุดเดินแล้วหันหลังพร้อมกับฝืนยิ้ม

“รอง-…ประธานหลิน สวัสดี”

ลู่โจวเกือบลืมไปแล้วว่าเธอเลื่อนตำแหน่งเป็นประธานสภานักศึกษาแล้ว

เขามีเรื่องหนึ่งที่ข้องใจ

มันฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่กระโปรงคุณสั้นไปหน่อยนะ…ไม่หนาวเหรอ?

หลินอวี่เซียงยิ้มแล้วม้วนผมเล่น “ประธานอะไร…รุ่นพี่เรียกฉันว่าหลินอวี่เซียงก็พอ หรือจะเรียกแค่ชื่อก็ได้”

ทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงเรียกฉันว่ารุ่นพี่ได้ง่ายและเป็นธรรมชาติแบบนี้ล่ะ?

ลู่โจวรู้สึกอยากตายเมื่อคิดถึงผู้หญิงอายุมากกว่ากดสถานะตัวเองเป็นรุ่นน้อง

เฮ้อ…

“รุ่นพี่ เดี๋ยวฉันช่วยถือกระเป๋า!”

“ไม่เป็นไร!”

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“ลู่โจว ยินดีด้วย!”

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็ประหลาดใจ

“คณบดีหลู่?”

เขาเห็นคณบดีหลู่กับอาจารย์ของสภานักศึกษายืนอยู่ด้วยกัน พวกเขายิ้มและเดินเข้ามา

คณบดีหลู่ฟางผิงจับมือลู่โจว “คณบดีฉินมีประชุม เขาเลยบอกให้ฉันมารับเธอ!”

ลู่โจวกล่าว “ขอบคุณครับ… มันไม่ได้ไกลอะไรขนาดนั้น ผมเรียก DiDi เอาก็ได้”

“ฮ่าๆ ไม่มีทาง! เธอเป็นนักเรียนตัวอย่างของมหาวิทยาลัยเรา แถมศาสตราจารย์ที่อิจฉาเธอก็มีไม่รู้เท่าไหร่” คณบดีหลู่กล่าว เขายิ้ม “รถอยู่ทางนั้น เอาล่ะ ไปขึ้นรถกัน”

ลู่โจวยอมรับอย่างไม่เต็มใจ

มีคนมาดูมากขึ้นเรื่อยๆ บางคนก็ถึงขั้นหยิบโทรศัพท์มาถ่ายวิดิโอ

ลู่โจวอยากออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

เขานั่งอยู่บนรถแล้วคุยกับคณบดีหลู่และศาสตราจารย์หนุ่มอีกคนที่เป็นผู้ดูแลสภานักศึกษา เขาคิด ‘นี่แค่รางวัลคณิตศาสตร์เฉินเสิ่งเซินเอง พวกคุณก็ยินดีขนาดนี้แล้ว ถ้าผมได้รางวัลโคลล่ะจะขนาดไหน?’

ลู่โจวตัดสินใจเงียบๆ

เขาตัดสินใจว่าพอถึงเวลานั้น เขาจะไม่กลับมาจินหลิง กลับกันเขาจะกลับบ้านเกิดแทน

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงมหาวิทยาลัย

ลู่โจวคิดว่ามันคงจบลงแล้ว แต่เขาไร้เดียงสาเกินไป

มีป้ายขนาดมหึมาถูกแขวนไว้ที่ประตูมหาวิทยาลัย

นี่มันน่าอายกว่าเดิมอีก

อย่างไรก็ตามมันก็สมเหตุสมผล ศาสตราจารย์ที่ชนะรางวัลระดับประเทศก็จะได้รับการปฏิบัติแบบนี้แหละ ไม่ต้องพูดถึงนักศึกษาปริญญาโทที่ได้รับรางวัลคณิตศาสตร์เฉินเสิ่งเซินเลย

แน่นอนมหาวิทยาลัยทำไปเพื่อโฆษณาตัวเองด้วยเช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้วลู่โจวก็กำลังจะไปพรินซ์ตัน เขายังเด็กและยังไม่ได้สร้างครอบครัว เมื่อเขาได้สัมผัสกับวิถีชีวิตตะวันตก มันคงยากที่เขาจะรู้สึกอยากกลับมา

แล้วเขาก็สมควรได้รับเกียรติบ้าง มันจะทำให้เขาคิดถึงสถานที่แห่งนี้และรู้สึกอยากกลับมา

เมื่อลู่โจวลงจากรถ เขาก็ไม่มีโอกาสได้แตะกระเป๋าตัวเองด้วยซ้ำ มีชายสองคนจากสภานักศึกษาเดินเข้ามาแล้วเอากระเป๋าเขาไปหอ สองศูนย์หนึ่ง  ให้

ส่วนลู่โจว เขาก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากอาจารย์ใหญ่สวี่

อาจารย์ใหญ่เป็นนักวิชาการอาวุโส เขามีลักษณะเฉพาะของนักวิจัยวิทยาศาสตร์ คำพูดของเขาสั้นและกระชับ แม้ว่าเขาจะอยู่สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ เขาก็รู้ถึงความสำคัญของเครื่องมือทางคณิตศาสตร์

ท้ายที่สุดแล้วมหาวิทยาลัยจินหลิงก็เด่นด้านฟิสิกส์ และฟิสิกส์ก็ไม่อาจแยกออกจากคณิตศาสตร์ได้

…

ตอนกลางคืน ชั้นบนสุดของโรงอาหาร…

ลู่โจวคิดว่าเขาได้รับการต้อนรับยิ่งใหญ่พอแล้ว เขาไม่คิดเลยว่ามหาวิทยาลัยจะจัด’งานเลี้ยงแสดงความยินดี’แก่เขา

ความนิยมของลู่โจวในมหาวิทยาลัยนั้นไม่เลว เขาสนิทกับศาสตราจารย์อาวุโสหลายคน

ขณะที่ทานอาหารอยู่ ศาสตราจารย์ถังที่ดื่มกับลู่โจวก็กล่าวอย่างทอดถอนใจ “สำหรับข้อคาดการณ์สำคัญอย่างข้อคาดการณ์ของปอลิญัก ปกติมักจะต้องใช้เวลาห้าปีสิบปีกว่าจะได้เห็นผลลัพธ์ แต่เธอแก้มันได้ในหนึ่งปี มันน่าชื่นชมจริงๆ ! ฉันไม่คิดว่าเธอจะมีพรสวรรค์ด้านทฤษฎีจำนวนมากขนาดนี้!”

ลู่โจวยิ้มแล้วกล่าวอย่างถ่อมตน “ศาสตราจารย์พูดเกินจริงไปแล้ว จู่ๆ ผมก็ได้แรงบันดาลใจเฉยๆ “

“ถ้าอยากถ่อมตนต่อหน้าศาสตราจารย์สวี่ก็ทำไป แต่ทำไมต้องมาถ่อมตนกับฉัน?” คณบดีหลู่กล่าวแล้วยิ้ม “อีกเรื่อง เตรียมรายงานด้วย ลองดูว่าจะเสร็จก่อนการตรวจสอบประจำปีเดือนธันวา ถ้าเธอยังอยู่มหาวิทยาลัยจินหลิงและผลการวิจัย เงินรางวัลแสนหยวนจะรอเธออยู่”

แม้ว่าลู่โจวจะได้เงินล้านหยวนมาตอนพิสูจน์ข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่แฝดและข้อคาดการณ์ของโจว แต่ครั้งนี้ทางมหาวิทยาลัยไม่ได้มอบเงินให้เขามากนัก

เหตุผลนั้นเรียบง่ายมาก ครั้งแรกเป็นเพราะเขาได้สร้างชื่อในต่างประเทศ มหาวิทยาลัยทุกแห่งจะมอบเงินให้อยู่แล้วห้าแสนหยวน ส่วนครั้งที่สองเงินมาจากเงินทุนวิจัยจากการสนับสนุนของบริษัท

มหาวิทยาลัยสามารถให้รางวัลได้เพิ่ม แต่มันไม่มีประโยชน์ อย่างมากพวกเขาก็สามารถมอบค่าเดินทางหรือทุนวิจัยให้ลู่โจว

ลู่โจวเข้าใจเรื่องนี้ เขาไม่อาจเพิ่งพาเงินรางวัลของมหาวิทยาลัยไปได้ทั้งชีวิต ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขากำลังจะจบการศึกษา

อย่างไรก็ตามเมื่อคณบดีหลู่พูดถึงเรื่องนี้ จู่ๆ เขาก็นึกเรื่องบางอย่างได้

ตอนที่เขายื่นคำร้องหัวข้อวิจัย เขาลงข้อคาดการณ์ของปอลิญักไว้

ตอนนี้ผลการวิจัยของเขาถูกตีพิมพ์แล้ว แถมเขายังต้องเขียนรายงานสรุป

ปัญหาก็คือ…

เขายังไม่ได้ใช้เงินทุนวิจัยหนึ่งล้านหกแสนหยวนเลย…

……………………………….