Scholar’s Advanced Technological System 920 ดร. แซด

ตอนที่ 920 ดร. แซด

ณ กรุงนิวยอร์ก

มู่ลี่หน้าต่างในอพาร์ตเมนต์ปิดบังแสงจากภายนอก เสียงเครื่องปรับอากาศดังครืนๆ อยู่ในห้อง ห้องอันหนาวเย็นและมืดมิดมีบรรยากาศเหมือนห้องดับจิตไม่มีผิด

มอนิเตอร์สามเครื่องตั้งอยู่บนโต๊ะ กระป๋องเครื่องดื่มเรดบูลกระจัดกระจายไปทั่วห้อง

ชายคนหนึ่งเดินเข้าไปในห้อง มือของเขาถือพิซซ่าเอาไว้ เขานั่งลงที่โต๊ะแล้วใช้เมาส์คลิกจอ

เทอร์มินัลโค้ดสีดำสามอันปรากฏขึ้นเต็มหน้าจอ

คนส่วนใหญ่จะสับสนเมื่อได้เห็นโค้ดแต่ละบรรทัดบนหน้าจอ แต่เขาต่างจากคนพวกนั้น

“ในที่สุด…

ก็เจอแกเสียที! เพอร์เฟกต์!”

โลนวูล์ฟเดาะลิ้นแล้วยิ้มเยาะ เขาหยิบพิซซ่าชิ้นหนึ่งขึ้นมาแล้วเริ่มกิน

เขาแฮกเซิร์ฟเวอร์สำเร็จอีกที่แล้ว

ถึงบอสจะไม่ได้สั่งให้เขาทำอะไรเพิ่มเติม เขาก็เชื่อว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องขยายขอบเขตการโจมตีให้มากกว่าพวกหน่วยงานสื่อ

เพราะอย่างไรแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาเป็นองค์กรที่มีกฎเคร่งครัดอะไรอยู่แล้ว ยังไม่นับว่าสื่อของจีนส่วนใหญ่ก็โดนแฮกไปกันเกือบหมดแล้วด้วย

เขากวาดตาผ่านโค้ดหลายบรรทัดอย่างรวดเร็วแล้วหัวเราะออกมา เมื่อคิดภาพเจ้าหน้าที่คนจีนกำลังเผชิญความฉิบหายวายป่วงกันอยู่

แต่แล้วแอคเคานต์ของเขาบนเว็บบอร์ดก็มีข้อความหนึ่งเข้ามา

[นี่ ‘พัสดุ’ ฉันมาถึงแล้วเหรอเนี่ย?]

เขาไม่ได้พูดถึงพัสดุในโลกแห่งความจริง แต่กำลังพูดถึงคำสั่งโจมตี อย่างการโจมตี DDOS  หรืออะไรที่มีลักษณะใกล้เคียงกัน

การโจมตี DDOS เป็นวิธีการโจมตีทางไซเบอร์ที่แฮกเกอร์อ่อนๆ ที่ไหนก็ทำได้ ดังนั้นแล้ว การที่แฮกเกอร์ที่เชี่ยวชาญแล้ว ‘สั่ง’ ให้คนอื่นโจมตีแทนจะมีประสิทธิภาพมากกว่า

โลนวูล์ฟคลิกเปิดข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

แต่ทันใดนั้น เขาก็ชะงักไป

[เอ่อ นายท่านให้โอกาสนายไถ่โทษตัวเองแล้ว เพราะอย่างนั้นนายควรจะยอมแพ้ซะนะ ( ́◔‸◔ ‘)]

“หึ…

ฮ่าฮ่าฮ่า!”

โลนวูล์ฟหัวเราะและเอนหลังพิงพนักเก้าอี้คอมพิวเตอร์ เขาลบข้อความนั้นทิ้งและออกจากระบบจากแอคเคานต์หุ่นเชิดของเขา แล้วเปลี่ยนไปล็อกอินเข้าแอคเคานต์สำรองแทน

“ตลกตายล่ะ…คิดว่าฉันจะยอมแพ้เพราะแกหาแอคเคานต์ฉันเจออย่างนั้นเหรอ? จะไปตายที่ไหนก็ไป!”

การหาแอคเคานต์หุ่นเชิดของเขาเจอไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ยากเลย วงการแฮกเกอร์ก็สนใจปฏิบัติการครั้งนี้ของพวกเขาอยู่แล้ว

คนที่ค้นข้อมูลผ่านประวัติแอคเคานต์ของเขาก็จะรู้ได้ว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มอีเกิ้ลฮันเตอร์

ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวอะไรเลย การจะหาข้อมูลส่วนตัวของเขาเจอจากแอคเคานต์หุ่นเชิดนั้นเรียกได้ว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้

แต่ที่เทอร์มินัลแห่งหนึ่งในคอม เขาก็เห็นว่าสีของเซิร์ฟเวอร์มหาวิทยาลัยจินหลิงกลายเป็นสีเขียวแล้ว

ซึ่งหมายความว่าไวรัสโทรจันถูกกำจัดโดยแอดมินเซิร์ฟเวอร์นั้นเรียบร้อย และเซิร์ฟเวอร์นั้นก็กลับมาออนไลน์ตามปกติ

ไอ้พวกโง่พวกนี้อยากตายนักใช่ไหม?

“นี่พวกมันรู้หรือเปล่าว่ากำลังเล่นกับใคร?”

โลนวูล์ฟวางมือตัวเองบนคีย์บอร์ด เขากำลังจะสั่งสอนบทเรียนให้คนพวกนี้เสียหน่อย

แต่พอเขากดปุ่มลงไปปุ่มแรก เขาก็ต้องตกใจ

กล่องข้อความโผล่ขึ้นมาบนหน้าจอเข้าอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย มันแสดงตัวอักษรปริศนายาวเป็นทอดๆ

[(*・Ω・) ✄╰ひ╯]

โลนวูล์ฟ “???”

หน่วยงานความมั่นคงไซเบอร์

ในออฟฟิศ

ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเวลากลางดึกแล้ว แต่พนักงานก็ยังทำงานอยู่ที่นี่

กระป๋องโค้กกระป๋องหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ ในขณะที่ผู้อำนวยการหงจ้องไปที่จอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า

“พ่*มึ*ตาย ไอ้พวกหนูห่*พวกนี้!”

ศัตรูพวกนี้ก็เหมือนกับหนูที่หลบหลีกเก่ง ลอบกัดพวกเขาซ้ายทีขวาทีตลอด

ผู้อำนวยการหลี่จากกระทรวงป้องกันราชอาณาจักรก็อยู่ที่นี่เช่นกัน เขาขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นว่า “แจ้งคำเตือนเรื่องความปลอดภัยไปแล้วหรือยัง?”

ช่างเทคนิคที่นั่งอยู่ข้างเขาหันไปมองผู้อำนวยการหงแล้วพยักหน้า จากนั้นเขาก็หันไปมองผู้อำนวยการหลี่แล้วพูดขึ้นว่า

“แจ้งไปแล้วครับ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเท่าไร บริษัทอย่างเทนเซนต์กับอาลีบาบาก็มีระดับความปลอดภัยที่สูงอยู่แล้ว บริษัทชั้นกลางได้รับคำเตือนของเราแล้วก็จริง แต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี…อันที่จริงผมว่าคำเตือนของพวกเราอาจจะทำให้เกิดการตื่นตระหนกเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำครับ”

ผู้อำนวยการหงกล่าวว่า “อย่างไรแจ้งพวกเราก่อนก็ดีกว่าอยู่ดี ไม่อย่างนั้นจะมีอะไรให้เราทำได้อีกล่ะ”

“ไม่มีวิธีอื่นนอกจากสลับบทบาทมาเป็นฝั่งบุกกลับบ้างแล้วล่ะครับ”

ทั้งออฟฟิศตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงพิมพ์คีย์บอร์ดเท่านั้นที่ยังดังอยู่

ผู้อำนวยการหงกระแอมแล้วพูดขึ้นว่า “โอเค ช่างมันเถอะ พวกคนเบื้องบนไม่มีทางอนุมัติให้พวกเราโจมตีกลับอยู่แล้วล่ะ แล้วถ้าเรากลายเป็นฝ่ายโจมตีล่ะก็ นั่นหมายความว่าประเทศจีนได้ประกาศสงครามไซเบอร์กับนานาชาติเลยนะ ถึงแม้พวกเราจะเป็นฝ่ายที่ถูกโจมตีก่อนก็เถอะ พวกเราก็จะถูกประณามอยู่ดี… ตอนนี้พวกเราต้องรวบรวมหลักฐานแล้วหาให้เจอว่าคนพวกนั้นอยู่ที่ไหน จากนั้นค่อยขอให้หน่วยงานในพื้นที่ของพวกแฮกเกอร์ไปจับพวกมัน”

แล้วนี่ยังไม่นับว่าพวกเขาในห้องนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกแฮกเกอร์อยู่ที่ไหนบนโลก ถ้าหากพวกเขาโต้กลับด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งล่ะก็ ความเสียหายในเวทีการเมืองนานาชาติจะกลายเป็นภาพที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

อีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้การประชุมเรื่องเครื่องชนอนุภาคแฮดรอนบนดวงจันทร์ก็กำลังดำเนินอยู่ การส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ทางการเมืองของนานาชาติคือสิ่งที่พวกแฮกเกอร์ต้องการแน่ๆ

ผู้อำนวยการหลี่กระแอมแล้วถามว่า “ตอนนี้เรื่องการกู้คืนเซิร์ฟเวอร์ไปถึงไหนแล้วล่ะ?”

วิศวกรรักษาความปลอดภัยของข้อมูลคนที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนล้าว่า

“โดเมนของสื่อใหญ่ส่วนใหญ่จะกู้คืนกลับมาได้แล้วครับ ผมได้กู้คืนเว็บไซต์อย่างน้อยหลักสิบเว็บแล้ว แต่ผมทำแบบนี้ไปตลอดไม่ไหวหรอก”

ทันใดนั้น ช่างเทคนิคในชุดทหารที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ประกาศขึ้นมาว่า

“พวกเราเจอเว็บไซต์ใหม่ที่มีการเคลื่อนไหวแปลกๆ ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่าเว็บนี้ถูกแฮกไปแล้วครับ”

ก่อนที่ผู้อำนวยการหงจะได้ทันพูดอะไร ผู้อำนวยการหลี่ก็ถามขึ้นก่อนว่า “รอบนี้ใครโดนล่ะ?”

“เว็บไซต์ของสภาการค้าและการพัฒนาครับ”

หลังจากที่ผู้อำนวยการหงได้ยินว่ามีเว็บไซต์อีกเว็บที่ตกเป็นเหยื่อของพวกแฮกเกอร์ เขาก็ทุบกำปั้นกับโต๊ะด้วยความโกรธ

“ไอ้เย็*แม่!”

การโจมตีแพร่กระจายไปเกินขอบเขตเว็บไซต์สื่อแล้วเข้าสู่เว็บไซต์หน่วยงานรัฐบาลเรียบร้อย

ผู้อำนวยการหงเริ่มเหงื่อตก

ถึงแม้เว็บไซต์ของหน่วยงานรัฐบาลหลักๆ จะมีระบบรักษาความปลอดภัยที่รัดกุม แต่รัฐบาลของจีนเองก็ใหญ่มากเสียจนมีเซิร์ฟเวอร์กับเว็บไซต์มากมายเต็มไปหมด พวกเขาทำได้แค่หวังพึ่งไฟร์วอลแบบบิลต์อินและการป้องกันในเซิร์ฟเวอร์เองเท่านั้น

และนี่ยังไม่ใช่สิ่งที่ทำให้พวกเขากังวลที่สุด

ถ้าหากฝั่งที่โจมตีขยายขอบเขตสนามรบครั้งนี้ไปเป็นวงการอุตสาหกรรมการแพทย์ พลังงาน และโลจิสติกส์แล้วล่ะก็ ความเสียหายครั้งนี้จะเป็นระดับหายนะได้เลย…

ความสูญเสียที่จะเกิดขึ้นจะอยู่ในระดับที่เกินรับได้

อย่างไรก็ตาม จู่ๆ วิศวกรที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ขมวดคิ้วแล้วยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ จอ

“เดี๋ยวนะครับ มีอะไรบางอย่างผิดปกติ”

ผู้อำนวยการหงทักขึ้นมาทันทีว่า “อะไรล่ะ?”

“ข้อมูลการเคลื่อนไหวของผู้โจมตีที่พวกเรากำลังตามรอยอยู่ได้หายไปแล้วครับ…”

ใบหน้าของผู้อำนวยการหงเปลี่ยนเป็นสีเขียว

“นี่พวกแฮกเกอร์เจอเราแล้วเหรอ?”

วิศวกรความปลอดภัยของข้อมูลส่ายหัวแล้วบอกว่า “ผมมั่นใจว่าพวกเขายังหาเราไม่เจอ…พวกเขาทั้งหมดแค่จู่ๆ ก็เริ่มหายไปทีละคนๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุครับ”

ผู้อำนวยการหงอยากจะถามเหลือเกินว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เสียงตะโกนดังลั่นก็ดังมาจากด้านข้างของเขา

“เว็บไซต์ของสภาการค้าและการพัฒนากลับมาใช้งานได้แล้วครับ!” ชายในชุดทหารกล่าว เขาลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นแล้วพูดว่า “เหมือนพวกเขาจะยอมถอยแล้วครับ!”

ผู้อำนวยการหงขมวดคิ้วแล้วจ้องไปทางจออย่างละเอียด

“แต่ทำไมพวกเขาถึงยอมถอยล่ะ?”

วิศวกรคนนั้นส่ายหัว

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ…”

เขามั่นใจ 100% ว่าฝั่งที่โจมตีไม่มีทางรู้ว่าพวกเขากำลังตามรอยการเคลื่อนไหวข้อมูลของฝั่งนั้นอยู่

แต่ก็ไม่มีเหตุผลอื่นแล้วว่าทำไมคนพวกนั้นถึงยอมถอยแบบนี้

สิ่งที่เกิดขึ้นกับเซิร์ฟเวอร์ที่ถูกโจมตีพวกนั้นมันน่าอัศจรรย์ใดมาก แต่หน่วยงานความมั่นคงไซเบอร์ก็ไม่ได้พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

การจับตัวผู้โจมตีไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะเจอการโจมตีระลอกสองตอนไหนก็ได้

ถ้าพวกเขาหาสาเหตุของการยอมถอยครั้งนี้ไม่ได้ พวกเขานอนไม่หลับคืนนี้แน่ๆ

ผู้อำนวยการหงมองไปรอบออฟฟิศแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“สืบหาข้อมูลต่อไป การโจมตีหยุดแล้วก็ไม่สำคัญอะไร พวกเรายังต้องตามหาพวกมันอยู่!”

“รับทราบ!”

ถึงพวกเขาจะไม่ชนะในศึกครั้งนี้ แต่ก็ยังนับว่ามีชัยชนะเล็กๆ เกิดขึ้นอยู่

‘ทหาร’ ในออฟฟิศนี้กำลังสู้อยู่แนวหน้า

ผู้อำนวยการหงพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในออฟฟิศ เขากำลังจะนั่งลงพอดีก็มีเสียงเคาะประตูมาขัดเขาเสียก่อน

“เข้ามาสิ”

ประตูเปิดออก แล้วเจ้าหน้าที่ร่างผอมแห้งก็เดินเข้ามา

“ผู้อำนวยการครับ!”

ผู้อำนวยการหง “อะไรล่ะ?”

“พวกเราได้รับอีเมลมาฉบับหนึ่งครับ…มันค่อนข้างจะพิเศษนิดหน่อย”

“อีเมลแบบไหนล่ะ?”

“มีโค้ดแปลกๆ อยู่ในอีเมลครับ แล้วก็มีข้อความบอกว่า…” เจ้าหน้าที่คนนั้นลังเลนิดหน่อยก่อนจะพูดออกมา “พวกเขาเจอไอพีแอดเดรสของผู้โจมตีแล้วครับ”

พวกเขาเจอไอพีแอดเดรสของผู้โจมตีแล้วเหรอ?

ผู้อำนวยการหงมีความสุขสุดๆ

เขาถามทันทีว่า “แล้วใครส่งอีเมลมา? พวกเรามีวิธีติดต่อเขากลับไหม?”

“ไม่ครับ…” เจ้าหน้าที่คนนั้นส่ายหัวแล้วพูดต่อ “อีเมลถูกลงชื่อว่ามาจากคนคนหนึ่ง”

“ใคร?”

“ดร. ซี ครับ…”

ผู้อำนวยการหง “…?”

ผู้อำนวยการหลี่ “???”

………………………

Related

Scholar’s Advanced Technological System

Scholar’s Advanced Technological System

Score 10
Status: Completed

ตอนที่ 1 – 801 อ่านนิยาย

( อ่านต่อข้างล่าง )


หลังจากทุกข์ทรมาณจากลมแดดขณะทำงานภายใต้ความร้อนที่ร้อนระอุของฤดูร้อน ลู่โจวนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ยากจนแต่ขยันขันแข็งได้กลายเป็นเจ้าของระบบเทคโนโลยีขั้นสูง ด้วยความโกงที่ระบบมอบให้ ชีวิตในรั้วมหาลัยของเขาจึงเปลี่ยนไปในข้ามคืน

ปริญญาโท? ง่ายดายยิ่ง

ปริญญาเอก? นั่นไม่ใช่ปัญหา

จากที่ไม่มีใครรู้จัก เขาได้กลายเป็นดาราดังแห่งวงการวิทยาศาสตร์อย่างรวดเร็ว ด้วยภารกิจที่ระบบมอบให้ เขากำลังเดินอยู่บนเส้นทางผู้ชนะรางวัลโนเบล

“ระบบ แต้มแลกเป็นเงินได้ไหม?”

“ไม่ได้”

“เชี่ย งั้นนายทำไรได้!?”

“ระบบจะทำให้ท่านกลายเป็นสุดยอดนักวิชาการ กลายเป็นผู้ปกครองเหนือมวลมนุษย์ ท่านจะเอาเงินไปทำอะไร?”


Options

not work with dark mode
Reset