ขณะที่ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดมองหญิงสาวจากข้างหลัง ท่าทีผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
เขาหันกลับไปมองลู่โจวและพูด “คุณไม่น่าปฏิเสธเธอเลย”
“ทำไมล่ะ”
“คุณไม่ได้อยู่ในระบบ ถึงแม้ว่าคุณจะมีบัตรประจำตัวก็ตาม แต่คุณไม่น่าจะอยู่ในฐานข้อมูลทะเบียนบ้าน คุณไม่ได้ผลประโยชน์จากสหการพาน-เอเชียน คุณเปิดบัญชีส่วนตัวไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วคุณก็จะต้องการความช่วยเหลือ ข้อมูลส่วนตัวของคุณถูกยกเลิกไปนานแล้ว และขั้นตอนการลงทะเบียนในทะเบียนบ้านพาน-เอเชียก็ไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น…”
หลังจากที่ดูดีแล้วว่าไม่มีใครกำลังมองอยู่ ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดเอี้ยวตัวทางลู่โจวและพูดเบาๆ “ผมรู้ภาษาจีนเล็กน้อย เท่าที่ฟังจากคำพูดของผู้หญิงคนนั้น เธอน่าจะเป็นคนจีนนะ…คุณรู้ไหมว่ามันหมายความว่าอย่างไร”
“หมายความว่าอย่างไร”
“จากทะเบียนบ้านทั้งหมดของประเทศสมาชิกสหการพาน-เอเชียน ทะเบียนบ้านของประเทศจีนจะมีค่าสูงที่สุดและลงทะเบียนยากที่สุด ถ้าคุณแต่งงานกับเธอและเปลี่ยนสัญชาติสำเร็จใน 12 เดือน คุณก็จะสามารถคืนเครดิตที่คุณยืมจากผมไปได้”
“เงียบไปเถอะน่า”
บางทีลีโอนาร์ดอาจจะกลัวน้ำเสียงของลู่โจว เขากดคอและหยุดพูดทันที
…
เดิมทีลู่โจวคิดว่าการปฏิเสธของเขาไม่สุภาพพอ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเขาประเมินค่าความลุ่มหลงของคนในยุคนี้ต่ำเกินไป
ในช่วงสองวันที่ผ่านมา หญิงสาวคนนั้นเข้าหาเขาอยู่เรื่อยๆ และใช้คำหวานที่เธออาจจะอ่านมาจากนิยายโรแมนติก
บางทีอาจเป็นเพราะวิธีที่คนสมัยนี้แสดงออกในเรื่องความรักตรงเกินไป นอกเหนือจากความรู้สึกอาย ลู่โจวยังรู้สึกเหมือนโดนขืนใจอีกด้วย
ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดงุนงงในปฏิกิริยาของลู่โจว เขาพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน
“อย่าบอกนะว่า…จริงๆ แล้วคุณชอบผู้ชาย”
ลู่โจวที่กำลังดื่มน้ำอยู่ แทบจะสำลักน้ำตาย เขาไออยู่หลายครั้งก่อนจะตอบโต้
“อะไรเหรอ?”
ให้ตายเถอะ!
นี่ถ้าฉันสำลักน้ำตายหลังจากที่ช่วยพวกเราจากการปล้นบนเครื่องบิน คงน่าอายน่าดูเลย
“ผมก็แค่สงสัย” ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดยักไหล่และเหลือบไปมองแถวหน้า “แม้ว่าคุณจะไม่ชอบเธอ ทำไมคุณถึงไม่ลองดูก่อนล่ะ หรือคุณไม่ชอบที่เธอมีลูกแล้ว”
“แล้วทำไมผมจะต้องเสียเวลาลองด้วยล่ะครับ ผมไม่เห็นด้วยกับตรรกะของคุณ…” ลู่โจววางถุงน้ำดื่มลงและพูดต่อ “ยิ่งไปกว่านั้นนะ ในยุคของเรา ความรักควรเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนกว่านี้ อีกอย่าง ผมก็รับไม่ได้”
“เข้าใจแล้ว…นั่นเป็นข้อมูลที่มีค่าจริงๆ ”
หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น ศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดหยิกคางตัวเองและพยักหน้า
แต่จู่ๆ เขาก็สังเกตเห็นว่าลู่โจวพยายามตีตัวออกห่างเขาอย่างเงียบๆ
ลีโอนาร์ดรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงอธิบาย “อย่าเข้าใจผิดนะ ผมหมายถึงค่านิยมในเรื่องของการศึกษาวัฒนธรรมโบราณ”
ลู่โจว “…”
…
สองวันหลังจากที่ผ่านสถานีเทียนโจว ยานลาดตระเวนสองลำของสหการพาน-เอเชียนก็เดินทางมาถึงเที่ยวบิน N-177
หลังจากทำการควบคุมยานอวกาศสำเร็จแล้ว ยานลาดตระเวนสองลำประกบเที่ยวบิน N-177 ในขณะที่เรือเทียบท่าปล่อยตัวขับเคลื่อนออกมา
ขณะที่ลู่โจวมองดูทหารพาน-เอเชียขึ้นเครื่อง ในที่สุดใจของเขาก็ผ่อนคลายได้เสียที สีหน้าของความเหนื่อยล้าในห้องโดยสารแสดงออกถึงความโล่งใจ
นี่อาจจะเป็นสายการบินที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของพวกเขา
แต่สำหรับลู่โจวแล้ว นี่คือเวลาปกติสำหรับการเดินทางระหว่างดาวอังคารและโลก
นอกจากแสดงความเสียใจแล้ว ทหารของสหการพาน-เอเชียนยังตรวจสอบบัตรประจำตัวของผู้โดยสารบนเครื่อง
เหตุผลก็เพื่อยับยั้งอันตรายที่อาจเกิดขึ้นและป้องกันผู้สมรู้ร่วมคิดกับโจรสลัดจากการซ่อนตัวในหมู่ผู้โดยสาร อีกเหตุผลก็คือเมื่อตรวจดูว่ามีคนหายหรือเสียชีวิตหรือไม่
พูดตรงๆ ก็คือตอนที่ถึงตาของเขา ลู่โจวรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
เพราะสุดท้าย เขาก็ไม่ได้อยู่ในระบบ ถ้าเกิดปัญหาขึ้น มันคงสำหรับเขาที่จะอธิบายตัวเอง
โชคยังดีที่ความกังวลของเขาดูจะไม่สำคัญอะไรเพราะเสี่ยวไอพึ่งพาได้มากกว่าทุกครั้ง
เมื่อทหารที่สแกนไอดีของเขาไม่พบปัญหาอะไร เขายื่นบัตรคืนให้อย่างสุภาพและเดินไปยังผู้โดยสารคนถัดไป
ทหารพวกนี้ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้โดยสาร
หลังจากที่จัดการกับศพและหุ่นยนต์ที่พังเสียหายแล้ว พวกเขาบางคนก็กลับไปยังเรือลาดตระเวน เหลือไว้เพียงแค่นักบินและทหารเรือสองนายบนเครื่อง
ลู่โจวสงสัยว่าพวกเขาจะเขียนในรายงานการสืบสวนว่าอย่างไรหลังจากที่เห็นซากหุ่นยนต์พวกนั้น
สลิงช็อตแม่เหล็กก็พอจะอธิบายง่ายอยู่ แต่เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องเกราะไนโตรเจนว่าอย่างไร
แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจเขาคือทหารสหการพาน-เอเชียนพวกนั้นไม่ค่อยมีคำถามอะไรมากนัก พวกเขาแทบจะไม่มีอาการประหลาดใจและชื่นชมในความกล้าหาญของเขาเลย พวกเขาก็แค่ทำอย่างอื่นที่ต้องทำ
หลังจากเติมเชื้อเพลิงเสร็จ สายการบิน N-177 กลับสู่การเดินทางอีกครั้ง
นักบินมืออาชีพปฏิบัติการยานอวกาศและซ่อมแซมโมดูลที่ถูกรื้อถอนออกไป ช่วงที่สองของการเดินทางไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น…
ลู่โจวกำลังจะเดินทางมาถึงสถานีอวกาศเทียนโจว
“สายการบินจะมาถึงในอีก 15 นาที คุณจะหยุดที่สถานีอวกาศเทียนโจวสักพักหนึ่ง แล้วขึ้นกระสวยต่อไปยังกลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซีเกียง เมืองจินหลิง
“ส่วนในเรื่องของค่าชดเชย ทางสายการบินพาน-เอเชียและสำนักงานการควบคุมจราจรการบินพาน-เอเชียจะเจรจากับคุณในอนาคต เราจะรายงานสาเหตุของอุบัติเหตุให้คุณทราบทันทีที่ผลการสอบสวนออกมา
“เราต้องขอโทษจากใจจริงกับเรื่องที่เกิดขึ้น…”
ลู่โจวไม่ได้สนใจในสิ่งที่ทหารพูด
ขณะที่เขามองดาวเคราะห์สีฟ้าที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าต่างอีกครั้งและท่าอากาศยานอวกาศสูงตระหง่าน หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและการเต้นของหัวใจก็สูงขึ้นเรื่อยๆ
มันยากที่จะอธิบายความรู้สึกที่ดาลเดือดในหัวใจของเขาตอนนี้
นอกจากท่าอากาศยานที่สูงตระหง่านและดาวเคราะห์สีฟ้าแล้ว สิ่งที่ตรึงตาของเขาก็คืออารมณ์ที่มีทั้งความตื่นเต้น ความกังวล และมันยากที่จะอธิบาย
บางทีความรู้สึกนี้อาจจะเป็นความรู้สึกของการคิดถึงบ้านก็ได้
เขาหายไปหนึ่งร้อยปี
คนส่วนใหญ่มีอายุไม่ถึงร้อยปีด้วยซ้ำ
แต่สำหรับเขา ทุกสิ่งจากเมื่อศตวรรษที่แล้วดูเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
เพียงพริบตาเดียว ทุกอย่างเปลี่ยนไป…
…
พาน-เอเชีย กลุ่มเมืองสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซีเกียง เมืองจินหลิง
คนมากมายกำลังรออยู่ใกล้ๆ พื้นที่ลงจอดของสนามบิน
มีเพียงคนบางกลุ่มที่เข้ามาเพื่อความสนุกเท่านั้น แต่คนส่วนใหญ่จะเป็นสื่อเอกชนและนักข่าวจากทั่วโลก รวมไปถึงเจ้าหน้าที่ของสหการพาน-เอเชียน
โดรนถ่ายทอดสดบินเหนือผู้คนที่เข้ามา ในขณะที่กล่องกำลังจับไปที่ท้องฟ้า
วันนี้คือวันที่ลูกเรือของเที่ยวบิน N-177 เดินทางกลับมา
ตั้งแต่ที่สายการบินโดนปล้น เรือบินขนส่งลำนี้ก็กลายเป็นจุดสนใจของสื่อทั่วโลก
นี่คือสายการบินสหการพาน-เอเชียน
สหพันธ์ระดับภูมิภาคที่ควบคุมโดยอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลก
ใครกันที่กล้ายั่วยุสหการพาน-เอเชียนผู้มีอำนาจ
แทบจะทุกคนบนโลกกำลังจับตามองเหตุการณ์การปล้นครั้งนี้อยู่ พวกเขารอการตอบโต้ของสหการพาน-เอเชียนและอธิษฐานให้ผู้โดยสารบนเที่ยวบิน
ในที่สุดหลังจากที่ได้รับข่าวร้ายมาอย่างต่อเนื่อง พวกเขาได้ได้ฟังข่าวดีกันเสียที
ผู้โดยสารที่ถูกปล้นถูกส่งตัวกลับโลก
พวกเขาจะลงจอดที่นี่ในอีกครึ่งชั่วโมง…
“เราอยู่ตรงหน้าสหการพาน-เอเชียน สนามบินการบินและอวกาศจินหลิง…”
นักข่าวสาวสวมชุดทันสมัยถือปากกาบันทึกในมืออธิบายสถานการณ์สดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น พร้อมมองไปที่โดรน
“อีกไม่นาน กระสวยจากสถานีอวกาศเทียนโจวจะลงจอดที่นี่และพามิตรสหายของพวกเรากลับมาอย่างปลอดภัย! ดูนั่น! พวกเขามานั่นแล้ว!”
ลำแสงสีเงินปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า
กระสวยโผล่พ้นมาจากก้องเมฆ และเข้าใกล้พื้นดินเข้าไปทุกที ในที่สุดมันก็ลงจอดอย่างนุ่มนวลบนพื้นที่โล่งกว้างยังจุดจอด
ทางเดินเคลื่อนที่เชื่อมต่อกับกระสวย บันไดลมเด้งขึ้นและเทียบท่าพร้อมประตูที่เปิดอยู่ ผู้โดยสารปรากฏตัวต่อหน้ากล้อง
ตอนที่ลู่โจวเดินออกมาจากกระสวยอวกาศ แสงอาทิตย์ส่องเข้าไปในตาของเขา
เขาได้รับความสนใจทันที
“ขอบคุณครับ วีรบุรุษของประชาชนพาน-เอเชีย!”
ชายวัยกลางคนในชุดทางการก้าวเข้ามาและสวมกอดเขา
“ในฐานะตัวแทนของสหการพาน-เอเชียน ผมขอเคารพและขอบคุณคุณเป็นอย่างสูง! ยินดีต้อนรับกลับบ้าน!”
ลู่โจวชำเลืองมองเขาด้วยความว่างเปล่า หลังจากที่ลู่โจวจับมือกับเขา เขาเห็นปากกาบันทึกข้อมูล กล้อง และโดรนสัมภาษณ์ที่บินอยู่ข้างหลังเขา
เพียงแค่พริบตาเดียว คำถามมากมายพรั่งพรูมาที่เขา
“ผมได้ยินว่าคุณต่อสู้กับโจรบนสายการบินเหรอครับ”
นี่น่าจะเป็นคำถามที่ง่ายที่สุด
แต่ลู่โจวให้คำตอบที่กำกวม
“ประมาณนั้นครับ…”
เสี่ยวไอเป็นคนจัดการเรื่องนี้ไป 70% ส่วนอย่างน้อย 20% ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของอาวุธไฮเทคที่ระบบจัดให้
แต่วิธีที่นักข่าวตีความคำตอบสั้นๆ ของเขาแตกต่างจากความเป็นจริงอย่างสิ้นเชิง
สถานการณ์ตอนนี้เกิดความโกลาหลขึ้น
“คุณช่วยเล่าให้เราฟังอย่างละเอียดได้ไหมครับ”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น”
นี่คือคำแนะนำจากศาสตราจารย์ลีโอนาร์ดที่มีต่อเขา ถ้ามีคำถามที่เขาไม่อยากตอบ เขาก็สามารถปฏิเสธได้
ในช่วงศตวรรษที่ 22 ไม่ว่าจะเป็นการสัมภาษณ์ของนักข่าวหรือคำถาม ถ้ามันไม่ใช่การหาเหตุของอาชญากรรม แม้แต่ศาลเองก็ไม่สามารถบังคับให้เราพูดได้
แน่นอนว่าหลังจากที่เขาปฏิเสธไปตรงๆ นักข่าวไม่ถามหารายละเอียดต่อ แม้ว่าเขาจะแสดงท่าทางผิดหวังมากก็ตาม
แต่ยังมีคำถามมากมายกำลังรอเขาอยู่
นักข่าวสาวแทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงแถวหน้าของฝูงชน เธอมองเขาด้วยสายตาแห่งความชื่นชมและพูดอย่างตื่นเต้น “คุณวีรบุรุษ ฉันขอถามชื่อคุณได้ไหม”
ชื่อ…
“ผม…”
ลู่โจวอ้าปาก
เขาอยากจะบอกชื่อที่อยู่บนบัตรประจำตัวของเขา
แต่หลังจากที่เงียบอยู่สักพัก จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจ
ผมคือลู่โจว
ผมคือลู่โจวมาโดยตลอด…
ชื่อที่พ่อกับแม่เป็นคนตั้งให้ ชื่อที่คนทั้งโลกรู้จัก มันไม่ใช่สิ่งที่มีคุณค่าหรือเป็นสิ่งที่ควรปกปิด
ลู่โจวมองไปที่หน้ากล้อง เผชิญหน้ากับปากกาบันทึกและสายตาแห่งความชื่นชม สายตาแห่งความตื่นเต้นและสายตาแห่งความสงสัย
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและมั่นใจ
“ผมคือลู่โจว”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
