Scholar’s Advanced Technological System 1362 ฉันเสียใจ

ในช่วงเวลากลางคืนทั้งคู่พักอยู่ที่บ้านของลู่โจว

ลู่โจวนอนในห้องของเขา ขณะที่เฉินยู่ซานนอนอยู่ในห้องของเสี่ยวถง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาลู่โจวและน้องสาวของเขาต้องออกจากบ้านตลอดทั้งปี แต่ฟางเหมยก็ดูแลห้องของพวกเขาให้เป็นระเบียบเรียบร้อยดี

ตามที่เธอบอกไว้ ถ้าวันหนึ่งลูกๆ ของเธอกลับมา เธอต้องการให้พวกเขามีที่พักอาศัย

ในเช้าวันรุ่งขึ้น…

หลังจากรับประทานอาหารเช้า ลู่โจวก็พาเฉินยู่ซานเดินไปรอบๆ บ้านเกิดเพื่อดูสถานที่ที่เขาเติบโตขึ้นมา

แม้ว่าเธอจะเคยไปจินหลิงมาก่อน แต่เธอก็อยู่แค่สองสามวันและไม่ได้มองใกล้ที่เมืองเล็กๆ ที่เงียบสงบใกล้แม่น้ำแบบนี้

จากโรงเรียนอนุบาลที่เขาเคยเรียนที่โรงเรียนมัธยมของเขา ลู่โจวพาเธอไปดูสถานที่ทั้งหมดที่เขาสร้างความทรงจำ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้

เมื่อลู่โจวกลับมาที่โรงเรียนมัธยม เขาก็เห็นรูปปั้นของเขาอยู่ใกล้ประตู รูปปั้นนี้ดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นโดยผู้นำโรงเรียนเมื่อเขาเพิ่งกลับมาที่ประเทศจีนเพื่อเป็นผู้นำโปรเจกต์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้ ซึ่งโรงเรียนได้ขอให้เขาบริจาคเงินให้

ลู่โจวยังคงจำได้อย่างชัดเจนว่าเขาปฏิเสธรูปปั้นอย่างเด็ดขาดในตอนนั้น

อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่ายังมีเงินทุนเหลืออยู่หรือว่าผู้นำในท้องถิ่นต้องการทำให้เขาพอใจ ในที่สุดรูปปั้นนี้ก็ถูกสร้างขึ้นหลังจากความพ่ายแพ้หลายครั้ง

แฟนสาวของเขาแอบหัวเราะอยู่ข้างๆ ลู่โจวรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อมองดูรูปปั้นของเขา เขาหันกลับมาและอยากจะเดินหนีไป แต่ยามเฝ้าประตูก็จำเขาได้

และ…

ทั้งโรงเรียนได้ยินทันที แม้แต่ผู้อำนวยการด้านการศึกษาและผู้นำของคณะกรรมการสภาเมืองก็ยังตื่นตระหนก พวกเขายกเลิกการประชุมและรีบไปหาเขาทันที

ลู่โจวตกตะลึงเล็กน้อยกับความโกลาหลต่อหน้าเขา เขาแค่อยากพาคู่หมั้นไปดูโรงเรียนมัธยมเก่าของเขาเท่านั้น เขาไม่ต้องการรบกวนการศึกษาของเด็กๆ

ในที่สุดเขาก็ไม่หนีความอยากรู้อยากเห็นของชาวบ้านในท้องถิ่นได้ ลู่โจวขึ้นไปบนเวทีและกล่าวสุนทรพจน์อย่างกะทันหันครึ่งชั่วโมงกับนักเรียนหนุ่มก่อนที่เขาจะสามารถหลบหนีได้ในที่สุด

แค่นี้ ทั้งคู่ก็จะได้ใช้เวลาสามวันสบายๆ ในเจียงหลิงที่ลู่โจวหวนนึกถึงวัยเยาว์ของเขาได้ หลังจากนั้นลู่โจวก็พาเฉินยู่ซานไปปักกิ่ง

เธอได้พบกับพ่อแม่ของเขาแล้ว

ครั้งนี้ถึงเวลาที่เขาได้พบกับพ่อแม่ของเธอบ้าง

ในชุมชนที่มีรั้วรอบขอบชิดริมถนนวงแหวนรอบที่สอง คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นครอบครัวของผู้ปฏิบัติงาน ซึ่งทำงานในกระทรวงและคณะกรรมการ

ชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูชุมชนโดยสวมเสื้อโค้ตทหารเอาไว้ เขาจำใบหน้าของลู่โจวได้ ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้ลู่โจวเข้าไปโดยไม่ให้เขาลงทะเบียนชื่อของเขา

โดยปกติทุกคนจะต้องลงทะเบียนก่อนเข้าสู่ชุมชนแม้ว่าพวกเขาจะถูกพาโดยผู้อยู่อาศัยก็ตาม แต่มีใครบ้างล่ะที่ไม่รู้ว่าอาจารย์ลู่เป็นใคร?

ไม่ว่าจะด้วยความเคารพหรืออย่างอื่น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ได้ขอให้เขาลงชื่อเข้าใช้

ทั้งคู่เข้ามาในชุมชนอย่างเงียบๆ พวกเขามาที่ประตูบ้านของเฉินยู่ซานและกดกริ่งที่ประตู

มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลังประตู ไม่นานประตูก็เปิดออก

เฉินเป่าฮว่ามองไปที่ทั้งสองที่ยืนอยู่ที่ประตู เขาหยุดสักครู่แล้วพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอบอุ่น

“ยู่ซาน ทำไมจู่ๆ ถึงมาที่นี่ล่ะ? น่าจะบอกพ่อล่วงหน้าก่อนนะ พานักวิชาการลู่กลับบ้านด้วย… เข้ามาเลยๆ”

เฉินเป่าฮว่าเชิญทั้งสองเข้าไปในห้องนั่งเล่น เฉินเป่าฮว่ามองลู่โจวแปลกๆ ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกัน

เขารู้สึกเหมือนเฉินเป่าฮว่าประหม่าเล็กน้อย แต่เขาก็ตามน้ำไป

เช่นเดียวกับในบ้านของเขาเอง ลู่โจวได้รับการต้อนรับจากครอบครัวของเฉินยู่ซานและพักอยู่ในห้องพักในตอนกลางคืน

ลู่โจวใส่เสื้อผ้าของเขาลงในตะกร้าแล้วใส่ลงในเครื่องซักผ้า เขาหาวและกลับไปที่ห้องพัก เขาพบว่าแฟนสาวของเขาซึ่งน่าจะหลับอยู่กำลังนั่งอยู่บนเตียงของเขาในชุดนอนของเธอด้วยใบหน้าที่น่าสงสัย

ก่อนที่ลู่โจวจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเริ่มคิดก่อน

“พ่อกับแม่กำลังปิดบังอะไรฉันอยู่หรือเปล่า?”

“ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ฉันสังเกตได้ทันทีนั่นแหละ เข้าใจไหม? ว้าว นายก็กำลังปกปิดอะไรบางอย่างอยู่จริงๆ ด้วย!”

เฉินยู่ซานกำลังทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ลู่โจวมีสีหน้าที่ไร้อำนาจในขณะที่เขาพูด “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก แต่ถ้าอยากรู้ก็บอกได้”

“บอกฉันตอนนี้เลย! หรือจะต้องให้ฉันทรมานเพื่อดึงคำสารภาพออกมา”

ลู่โจวต้องการสารภาพเรื่องราวทั้งหมด แต่เมื่อเขาได้ยินเรื่องนี้เขาก็เกือบเปลี่ยนใจ

เขาอยากรู้ว่าการทรมานแบบไหนที่สามารถเปิดปากของเขาได้

หลังจากลังเลอยู่ไม่นานเขาก็พูด

“เมื่อเราเพิ่งหมั้นกัน พ่อของเธอ… หมายถึงพ่อตาของฉันแอบมาที่จินหลิง”

“เขาไปที่จินหลิง?” เฉินยู่ซานกล่าวด้วยสีหน้าประหลาดใจ “แต่… ทำไมฉันไม่ได้ยินเขาพูดถึงอะไรเลยล่ะ?”

ลู่โจว “ฉันบอกว่าเขามาอย่างลับๆ ถ้าเขาบอกเธอจะเป็นความลับได้ยังไงล่ะ?”

เฉินยู่ซานขมวดคิ้ว เธอรู้สึกงุนงง

“แต่… ทำไมเขาถึงเงียบล่ะ?”

ลู่โจวพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “อาจกลัวว่าเธอจะคิดมาก แต่เขาก็กังวลด้วยว่าลูกสาวตัวน้อยของเขาถูกผู้ชายรูปหล่อหลอกลวง เขาจึงมาเผชิญหน้ากับฉันเพียงลำพัง”

เฉินยู่ซานคิดอย่างรอบคอบ นี่เป็นสิ่งที่พ่อของเธอจะทำจริงๆ

เธอมีสีหน้าที่ดูกังวล เธอมองมาที่เขาและกระซิบว่า “เขาไม่ได้พูดอะไรที่ไม่เหมาะสมกับนายใช่ไหม”

ลู่โจว “ไม่ เขาแค่โกรธเล็กน้อยที่เราตัดสินใจครั้งใหญ่และไม่ได้บอกเขา แต่ก็หายเข้าใจผิดเร็วได้ไวทันที จากนั้นเขาก็ขอให้ฉันปฏิบัติต่อเธออย่างดีและไม่ทำให้เธอผิดหวัง จริงแล้วๆ ตอนที่ฉันมาปักกิ่งกับเขาก็แกล้งทำเป็นว่าฉันได้พบกับเขาเป็นครั้งแรก”

“เดี๋ยวก่อน… ครั้งแรก… เขาเคยเห็นนายมาหลายครั้งแล้วเหรอ”

ลู่โจวยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

“คิดว่านะ”

“อันที่จริงพ่อของฉันก็น่ารักนะ”

อาจเป็นเพราะความเงียบในยามค่ำคืน…

การสนทนาจึงได้จบลงอย่างกะทันหันและบรรยากาศระหว่างคนทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ ทุกอย่างรู้สึกเป็นธรรมชาติมากๆ

ลู่โจวครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะเอ่ยขึ้น “จู่ๆ ฉันก็เสียใจที่ทำแบบนั้นไป”

ร่างกายของเฉินยู่ซานเกร็ง เธอถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เสียใจที่ทำอะไรเหรอ?”

“ถามฉันอีกทีสิ”

“คำถามอะไร?”

“เมื่อกี้นี้ไง”

เธอขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “… เขาไม่ได้พูดอะไรที่ไม่เหมาะสมกับนาย… ใช่ไหม?”

“เขาก้าวร้าวน่ะ” ลู่โจวพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม เขามองดูเธอและพูดอย่างจริงจังว่า “แล้วเธอจะทำยังไงกับฉันล่ะ”

เฉินยู่ซานผงะไปครู่หนึ่ง แล้วแก้มของเธอก็แดง เธอเอื้อมมือออกไปอย่างโกรธเคืองและต่อยเขาที่ไหล่

“บ้าเอ๊ย…

“พ่อแม่ของฉันอยู่ที่นี่นะ… นาย… ยับยั้งตัวเองไม่ได้เหรอ?”

แม้ว่าฉันจะเงียบ…

แต่มันจะรู้สึกแปลกเกินไปแล้ว!

ลู่โจว “…?”

เมื่อเห็นว่าจู่ๆ ลู่โจวก็หยุดพูด เฉินยู่ซานที่ซึ่งเตรียมใจไว้แล้วอดไม่ได้ที่จะถามด้วยน้ำเสียงที่เงียบงันว่า “นายเป็นอะไรเหรอ? ไม่ได้โกรธเรื่องนี้ใช่ไหม?”

ลู่โจวส่ายหัวและพูด

“ไม่ ฉันไม่ได้โกรธ แค่แปลกใจนิดหน่อย ฉันแค่อยากให้เธอซื้อชานมให้ฉะนในวันพรุ่งนี้ แต่ไม่คิดว่าปฏิกิริยาของเธอจะรุนแรงขนาดนี้… ถ้าเธอไม่อยากก็ไม่เป็นไร”

“…”

เมื่อเธอมองไปที่ใบหน้าของลู่โจว เธอก็รู้สึกอยากจะตบเขา