ปาร์กจุนอูเริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย มือของเขาสั่นเบา ๆ อย่างหวั่นวิตก เขาเคยมีตัวละครเลเวลสูงถึง 40 ทว่ากลับพ่ายแพ้ฮยอนนูอย่างราบคาบมาแล้วในครั้งนั้น แล้วในครั้งนี้เขามีเลเวลเพียงแค่ 20 จะเอาชนะฮยอนนูที่พัฒนาไปไกลยิ่งกว่าตอนนั้นได้อย่างไร?
‘จะทำยังไงดี?…ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นได้?!!’ เขากระวนกระวายยิ่งกว่าเดิมเมื่อเวลาผ่านไป
ร่างกายของเขาสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว กระทั่งบรรยากาศตึงเครียดพุ่งสูงขึ้นจนถึงขีดสุด เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นผ่านอากาศออกมาอย่างชัดเจน
[การเผชิญหน้าครั้งสุดท้าย]
[ผู้เล่น ‘คังฮยอนนู’ ดวลกับผู้เล่น ‘ปาร์กจุนอู’]
[การประลองจะเริ่มขึ้นในอีก 5…4…3…2…1]
[การประลองเริ่มขึ้นแล้ว]
เมื่อฮยอนนูมองไปยังปาร์กจุนอู สภาพที่เขาเห็นตรงหน้าไม่ใช่เรื่องที่น่าตื่นตกใจอะไรนัก เห็นทีเขาคงไม่แม้แต่จะต้องชักดาบออกมา เพราะดูแล้วมันไม่ใช่สิ่งจำเป็นที่เขาจะต้องทำเลย
‘อะไรกัน?! มันวางแผนจะทำอะไรกันแน่?’ ปาร์กจุนอูสั่นไปทั่วร่าง หน้าของเขาซีดเผือดราวกับเขาได้เห็นผี หากเขาล้มลงหมดสติไปตอนนี้แล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าประหลาดใจเลย
[ผู้เล่น ‘ปาร์กจุนอู’ อยู่ในสภาวะ ‘เบอร์เซิร์ก’]
ในตอนนั้นเองปาร์กจุนอูก็ตกอยู่ในสภาวะคุ้มคลั่ง เขากรีดร้องเสียงดังแล้ววิ่งเข้าหาฮยอนนู สิ่งที่ปาร์กจุนอูกระทำในตอนนี้นั้นไม่ต่างอะไรจากแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเลย
“ฮึบ!”
อย่างไรก็ตามแมลงเม่าก็เป็นได้แค่แมลงเม่าเท่านั้น ฮยอนนูทำลายปาร์กจุนอูด้วยค่าสถานะที่แตกต่างกันมหาศาล เขาไม่มีทางแพ้ให้กับคู่ต่อสู้ที่สูญเสียสติและเหตุผลไปแล้วเป็นอันขาด เขาคือคังฮยอนนูไม่ใช่ใครอื่น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่มีทางรู้สึกกดดันในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่มีวันเกรงกลัวและถูกจัดการโดยคนคุ้มคลั่งคนหนึ่งที่ถือมีดวิ่งเข้ามาแบบโต้ง ๆ แน่
“คัง…” มีเสียงตะโกนสั้น ๆ ออกมาก่อนที่ตัวละครของปาร์กจุนอูจะถูกลบทิ้งไปอีกครั้ง
[คุณได้รับชัยชนะในการดวล]
[รางวัลจะมอบให้ตามกฎ ‘ผู้ชนะได้ทุกอย่าง’]
‘รอบนี้ตั้งสามคนแหนะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจู่ ๆ จะเข้ามาหาแล้วมอบไอเทมให้หมดเลยแบบนี้…’
“เหมือนอยู่ ๆ ก็ได้รับมรดกเป็นที่ดินผืนใหญ่อันล้ำค่าจากญาติผู้ใหญ่ที่ไม่เคยแม้แต่จะพบกันหน้าเลยแฮะ”
เมสันเมื่อแน่ใจว่าการดวลจบลงแล้วก็รีบวิ่งเข้ามาหาฮยอนนู อย่างไรก็ตามฮยอนนูก็กำลังพึมพำอะไรบางอย่างด้วยเสียงโทนต่ำจนเมสันไม่ได้ยิน “ยกเลิกการอัญเชิญ”
***
การร่วมปาร์ตี้ล่ากับเมสันยังคงดำเนินต่อไปหลังจากดวลกับพวกปาร์กจุนอูเสร็จแล้ว จนกระทั่งสิ้นสุดลงเมื่อฮยอนนูมีเลเวล 31 และเมสันมีเลเวล 40
“เพราะฮยองเลยนะเนี่ย ฉันรู้สึกว่าวันนี้ล่าได้มากขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะเลย”
[ผู้เล่น ‘จัสติน เมสัน’ ได้ส่งคำขอเป็นเพื่อนกับคุณ]
“ครั้งหน้าพวกเรามาล่าด้วยกันอีกได้ไหม?”
ฮยอนนูเองก็ชอบเมสันเช่นกัน พวกเขาใช้เวลาเพียงแค่ช่วงสั้น ๆ แต่ฮยอนนูก็เข้าใจได้เป็นอย่างดีว่าคนคนนี้มีความสามารถในระดับที่ยอดเยี่ยมแถมยังมีจิตใจดีอีกด้วย
‘ไม่บ่อยเลยที่จะเจอเจ้าหนูที่มีจิตใจบริสุทธิ์แบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็ยังไม่เคยเจอพวกเด็กดีที่มีทักษะถึงระดับนี้เลย’
“ได้สิครับ”
“ถ้างั้นครั้งหน้าเรามาล่าด้วยกันอีกนะ”
จากนั้นเมสันก็หายวับไป ดูเหมือนว่าเขาน่าจะกลับหมู่บ้านอาสลานหลังจากที่ดึงใบ
วาร์ปกลับเมืองออกมาใช้
“ถ้างั้นหลังจากนี้ ฉันไปเคลียร์เควสต่อก็แล้วกัน”
ฮยอนนูเริ่มออกเดินทางต่อทันที เขายังมีธุระที่ต้องจัดการให้เสร็จโดยเร็ว
***
ปกติแล้วมอนสเตอร์ระดับบอสจะปรากฏในพื้นที่แบบสุ่ม นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฮยอนนูถึงตระเวนไปมาในเขตชนเผ่าออร์คหมาป่าแห่งท้องทุ่ง อย่างไรก็ตามเขายังคงหาดาคานไม่พบ
“หมอนั่นอยู่ที่ไหนกัน?”
เป็นไปไม่ได้เลยที่ดาคานจะถูกล่าไปแล้ว เนื่องจากการจะล่ามอนเสตอร์ระดับบอสนั้นต้องใช้ปาร์ตี้ที่มีผู้เล่นถึงหกคนเป็นอย่างน้อย ฮยอนนูรู้ดีว่าเวลาการเกิดใหม่ของดาคานอยู่ที่ 12 ชั่วโมงต่อ 1 ครั้ง พูดอีกแบบก็คือครึ่งวันเกิดครั้งหนึ่งนั่นเอง เขาอยู่ในเขตชนเผ่านี้มาเกิน 12 ชั่วโมงแล้ว และเขาก็น่าจะเป็นกลุ่มเดียวที่ล่าในเขตนี้อย่างแน่นอน
“ไอ้เจ้านายท่าน พักกันซักหน่อยเถอะ ฉันเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว”
“ได้สิ งั้นเราพักกันหน่อยก็แล้วกัน”
ฮยอนนูเริ่มเหนื่อยล้าเนื่องจากดาคานยังไม่ยอมโผล่มาเสียที ในที่สุดเขาก็เปิดประตูบ้านไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ หวังจะได้พักผ่อนอย่างปลอดภัย ทันใดนั้นข้อความหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของฮยอนนู
[คุณต้องการจะเข้าไปในที่พักของดาคาน นักสู้แห่งทุ่งหญ้าทั้งมวลหรือไม่?]
‘ดันเจี้ยนส่วนตัวงั้นเหรอ?’
ตามปกติแล้วมอนสเตอร์ระดับบอสทั่ว ๆ ไปจะไม่ปรากฏตัวในดันเจี้ยนส่วนตัว ส่วนมากพวกมันจะปรากฏในพื้นที่แบบสุ่ม ถึงอย่างนั้นที่พักของดาคานกลับเป็นดันเจี้ยนแบบส่วนตัว ทั้งนี้ก็เนื่องจากเควสของฮยอนนูนั่นเอง
“ฉันจะลุยเลยก็แล้วกัน”
และแล้วฮยอนนูก็หายไปพร้อมกับบ้านไม้หลังนั้น ราวกับว่ามันไม่เคยตั้งอยู่ที่นี่มาก่อนเลย
***
[คุณได้เข้ามาในที่พักของนักสู้ดาคานแล้ว]
ในจังหวะที่ฮยอนนูเข้าไปในดันเจี้ยนส่วนตัวนั้น เขาก็ได้รับการต้อนรับจากร่างกายอันใหญ่โตของบุคคลผู้ที่สูงเกือบสองเมตร
“มนุษย์อย่างเจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน?”
‘นี่คือดาคานงั้นเหรอ?’
“ดาคานใช่ไหม?” ฮยอนนูมองไปยังร่างกายอันใหญ่โตที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาเฉยเมย
ทุกอย่างต่างออกไปจากสิ่งที่เขาเคยคิดไว้มาก ทั้งรูปลักษณ์และความรู้สึก ทุก ๆ อย่างดูต่างไปเสียหมด ตัวของดาคานไม่ต่างอะไรจากสัตว์ประหลาดเลยสักนิด ฮยอนนูไม่มีทางสู้ดาคานได้ในขณะที่มีเลเวล 31 แน่
“ข้าถามว่าทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?”
“ฉันมาหาแรคคูน” ฮยอนนูแสดงสร้อยคอกระดูกของแคนคูนให้ดู
“นี่มันสร้อยของแคนคูนไม่ใช่เหรอ? เจ้าแคนคูนนั่น…ข้าดีใจที่เจ้าเอาสร้อยคอนี้มา เอาล่ะ เจ้ากลับไปได้”
“ฉันจะเอาสร้อยนี้ให้แคนคูนด้วยตัวเอง”
คำพูดของฮยอนนูทำให้ความกดดันอันน่ากลัวปะทุออกมาจากตัวดาคาน
“ข้าบอกให้เจ้ากลับไปไง”
“ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก”
ฝีมือของฮยอนนูเองก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน เขาตั้งรับแรงกดดันที่ปล่อยออกมาได้อย่างชำนาญ ทันใดนั้นเองดาคานก็หัวเราะและปล่อยแรงกดดันออกมาอีกครั้ง “ใจสู้แบบนี้ข้าขอยอมรับในความกล้าหาญของเจ้า แต่ว่าเจ้าต้องมีพลังที่มากพอก่อนถึงจะเข้าพบหัวหน้าได้ ข้าจะให้การทดสอบนี้แก่เจ้า”
[ภารกิจถูกสร้างขึ้นแล้ว]
[ภารกิจ: การยอมรับของดาคาน]
[คุณต้องได้รับการยอมรับจากดาคานก่อนที่จะสามารถพบแรคคูนได้ ประลองกับดาคานและทำให้เขายอมรับ]
ระดับ: D+
เงื่อนไข: การยอมรับของดาคาน 0/1
รางวัล: ความชื่นชอบจากดาคาน สร้อยคอของดาคาน
‘ของรางวัลดูดีเลยไม่ใช่หรือไง?’
ฮยอนนูคิดจะหันหลังให้กับเควสนี้ แต่แล้วเมื่อเขาเห็นของรางวัลที่ไม่ธรรมดาความมุ่งมั่นก็กลับมาอีกครั้ง
‘สร้อยคอนี้อย่างน้อยก็ต้องมีระดับแรร์เป็นอย่างต่ำ ถ้าหากฉันโชคดีละก็ มันอาจจะมีระดับถึงยูนีคเลยก็เป็นไปได้’
“ถ้างั้นเรามาเริ่มกันเถอะ”
[การทดสอบของดาคานได้เริ่มขึ้นแล้ว]
***
‘แข็งแกร่งมาก’ ดาคานผู้นี้เป็นบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ฮยอนนูเคยสู้มานับตั้งแต่เริ่มต้นเล่นเกมอารีน่าครั้งนี้ เขาช่างสมบูรณ์แบบ พลัง ความรู้ และเทคนิคต่าง ๆ ไม่มีสิ่งใดที่บกพร่องเลย
‘นี่มัน…ไม่ยากเกินไปหน่อยเหรอ?’
ดาคานน่าจะเป็นบอสที่มีเลเวลอย่างน้อย 150 พูดง่าย ๆ คือเขาไม่ต่างอะไรจากสัตว์ประหลาดเลย หากดาคานยังมีฝีมือขนาดนี้ เขาไม่อยากคิดเลยว่าแรคคูนจะเป็นอย่างไร
‘ตัวฉันในตอนนี้งั้นเหรอ? ฉันไม่มีแม้แต่ความมั่นใจเลยด้วยซ้ำ ยังไงก็ไม่มีทางจัดการหมอนี่ได้จนกว่าจะมีเลเวลซัก 200 พร้อมกับไอเทมยูนีคทั้งตัว’
“แต่ยังไงก็น่าจะโจมตีโดนซักครั้งละนะ”
ฮยอนนูดึงดาบยาวปลายมนอันแหลมคมของเขาออกมาและเหวี่ยงมันอย่างรวดเร็ว
***
“จบแล้วงั้นเหรอ? ฝีมือแค่นี้ยังมีไม่มากพอจะขอพบหัวหน้าหรอกนะ” ดาคานพูดกับฮยอนนูที่ถอยห่างออกไปตั้งหลัก
‘ระดับต่างกันเกินไป กะแล้วเชียว แค่การควบคุมอย่างเดียวไม่พอที่จะชดเชยได้ทุกอย่าง’
“ไม่สิ ยังมีอีกอย่างที่ยังไม่ได้ลอง”
ตอนนั้นเองวงเวทเล็ก ๆ ก็รวมตัวขึ้นข้าง ๆ ฮยอนนู เจ้าตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ทังอีได้ถูกอัญเชิญออกมา
“ไอ้เจ้านายท่าน ทำไมถึงเรียกฉันออกมาตอนนี้ล่ะ? ฉันคิดว่านายจะไม่รอดแล้วซะอีก”ทังอีปล่อยคำพูดออกมารัว ๆ หลังจากที่ได้รับการอัญเชิญออกมาแล้ว
“อะไรกัน? แกคือเจ้าตัวจุ้นจากเกาะบุงบุงไม่ใช่เหรอ?”ดาคานรู้จักทังอี
“เอ๋? ท่านลุง?”
“มีคนที่เป็นเจ้านายของแกได้ด้วยงั้นเหรอเนี่ย?”
“เจ้ามนุษย์คนนี้เป็นไอ้เจ้านายท่านของฉันเอง” ฮยอนนูรู้สึกได้ว่าคำพูดของทังอีฟังดูแปลก ๆ ทว่าอย่างไรก็ตามตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจเรื่องนั้น “จะว่าไปแล้วไอ้เจ้านายท่านมีธุระอะไรกับท่านลุงกันล่ะ? สู้กันอยู่เหรอ?”
“เรียกว่าเป็นบททดสอบจะดีกว่านะ ฉันต้องผ่านมาตรฐานที่กำหนดให้ได้ก่อนที่จะได้พบแรคคูน”
“อ้อ! ตาแก่คนนั้นน่ะเหรอ? อืม…นายทำได้อยู่แล้ว ยังไงนายก็เจ๋งพอ ดังนั้นฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง แต่จะร่ายเวทให้นายและคอยดูอยู่ด้านหลังนะ ไอ้เจ้านายท่าน” ทังอีร่ายทักษะบัฟให้ฮยอนนูแล้วถอยไปด้านหลัง
[คุณได้รับบัฟ ‘การเคลื่อนที่ของหมี’]
[พลังโจมตีทางกายภาพเพิ่มขึ้น]
[พละกำลังเพิ่มขึ้น]
[คุณได้รับบัฟ ‘คำอวยพรแห่งป่า’]
[พลังป้องกันเพิ่มขึ้น]
[พลังชีวิตจะฟื้นฟูอย่างต่อเนื่อง]
ฮยอนนูรับรู้ถึงพลังที่ไหลผ่านในตัวเขา ในตอนนี้เขารู้สึกว่าไม่ว่าอะไรเขาก็ทำได้ทั้งนั้น
‘จะดีขนาดไหนกันนะหากฉันสามารถรู้สึกแบบนี้ได้ตลอดเวลา?’
“นี่คือพลังทั้งหมดของฉัน”
ฮยอนนูพุ่งกลับเข้าไปหาดาคานอีกครั้ง
***
สุดท้ายแล้วฮยอนนูก็พ่ายแพ้ อย่างไรก็ตามนี่เป็นการพ่ายแพ้ครั้งแรกของเขา อีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยังมีระดับสูงลิ่ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกผิดหวังอะไรมากมายนัก
“อ๊าก! ฉันจะไม่ไหวแล้วทังอี”
“ไอ้เจ้านายท่านสภาพดูไม่จืดเลยนะเนี่ย แต่ว่านายก็สู้กับท่านลุงได้ดีเลยนะ” ทังอีเข้าไปหาฮยอนนูที่ล้มลงและใช้บัฟกับเขา มันเป็นบัฟที่ช่วยฟื้นฟูพลังกายและพลังชีวิตให้แก่ฮยอนนู
“เท่านี้ถือว่าเพียงพอแล้ว ข้าคงไม่ต้องกังวลอะไรอีกหากมีเจ้าหนูนี่”
[คุณสำเร็จภารกิจ ‘การยอมของดาคาน’]
[คุณได้รับความชื่นชอบจากดาคาน]
[คุณได้รับสร้อยคอของดาคาน]
[แรคคูนจะปรากฏตัวขึ้นเมื่อผ่านไปพักหนึ่ง]
ฮยอนนูนำสร้อยคอเข้าไปยังช่องเก็บของของเขาหลังจากเห็นข้อความแจ้งว่าแรคคูนจะปรากฏตัว เขาไม่มีความคิดที่จะตรวจสอบคุณสมบัติของไอเทมในตอนนี้ เพราะว่าพลังงานที่กำลังใกล้เข้ามาทำให้ร่างกายทั้งร่างของเขาชาไปหมด
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
