Pet King นักล่าสัตว์เลี้ยง 1574

ตอนที่ 1574

ในฐานะที่เป็นชายหนุ่มเกิดและเติบโตในเมือง นอกจากแล่ปลาแล้ว แม้แต่ไก่ตัวเป็นๆ จางจื่ออันก็ไม่เคยฆ่า เมื่อเจอบีเวอร์ที่รูปร่างภายนอกเหมือนหนูขนาดใหญ่ยักษ์ก็รู้สึกว่าจัดการค่อนข้างยาก 

 

 

ตั้งแต่พวกฟีน่าเข้ามาในป่า วันๆ กินแต่อาหารกระป๋องพร้อมทาน กินจนเลี่ยนแล้ว แต่เห็นจางจื่ออันไม่ได้ทุ่มเทแรงกายล่าสัตว์ในป่ามาเป็นอาหาร ก็ทำได้แค่อดทนไปก่อน เพื่อกันไม่ให้ตกเป็นที่ครหาว่า ‘ทำลายสมดุลระบบนิเวศ’ ตอนนี้เห็นฝูงหมาป่าคาบบีเวอร์อ้วนท้วนสมบูรณ์มาหลายตัว ก็อดน้ำลายไหลไม่ได้ พวกมันเห็นว่าบีเวอร์ไม่ต่างอะไรกับกระต่าย คาดว่ารสชาติก็คงคล้ายกัน 

 

 

ไขมันในอาหารสำคัญกับแมวมาก ด้วยเป็นสัตว์กินเนื้อเพียงอย่างเดียว แมวจึงอาศัยเพียงโปรตีนและไขมันมาสร้างพละกำลัง ไม่ได้อาศัยแป้งข้าวโพด 

 

 

หลายวันนี้ที่เดินทางในป่าอย่างยากลำบาก ฟีน่า เหล่าฉา และเฟยหม่าซือต่างก็ซูบลงไปหนึ่งเท่าตัว อยากกินเนื้อสัตว์สดใหม่แทบรอไม่ไหวแล้ว 

 

 

จางจื่ออันกะดูปริมาณอาหารของพวกภูตสัตว์เลี้ยงเล็กน้อย แล้วหิ้วบีเวอร์สองตัวไปที่ริมแม่น้ำ ใช้มีดพับสวิตที่พกมาด้วยเปิดหนังตรงหน้าอกของมันจากตรงก้น กำจัดอวัยวะภายใน ทำเอามือของเขาเปื้อนเลือดไปหมด ถ้าไม่ใช่เพราะมีน้ำในแม่น้ำล้างมือพอดี เขายอมผิดต่อพวกภูตสัตว์เลี้ยง แต่ไม่ยอมทำเรื่องสกปรกแบบนี้ 

 

 

เรื่องยุ่งยากที่สุดคือมืดพับสวิตเล็กเกินไป แถมยังคมไม่พอ แม้แต่ตัดหางของบีเวอร์ก็เสียเวลาอยู่นาน วุ่นวายเสียจนเหงื่อแตกท่วมตัว 

 

 

กว่าจะจัดการศพของบีเวอร์จนสะอาดได้ จางจื่ออันก็ต้องวุ่นอยู่กับการล้างเลือดในแม่น้ำ จากนั้นถึงใช้กิ่งไม้ที่เหลาจนแหลมมาเสียบตัวบีเวอร์ เท่านี้ก็เตรียมย่างได้แล้ว 

 

 

แน่นอนว่าหนัง ขน และอวัยวะต่างๆ ที่เอาออกมานั้นโยนทิ้งเรื่อยเปื่อยไม่ได้ กลิ่นเหม็นคละคลุ้งจะเรียกแมลงวันได้ง่าย อาจจะยังต้อนรับสัตว์กินซากเข้ามาด้วย โยนเข้าไปในแม่น้ำก็ลดปัญหาได้ แต่ส่งผลกระทบให้น้ำในแม่น้ำสกปรกอย่างหนัก 

 

 

ดังนั้นเขาจึงใช้พลั่วขุดหลุม เพื่อฝังหนัง ขน และอวัยวะต่างๆ ลงไป 

 

 

ขณะที่เขาขุดหลุม ริชาร์ดที่เหม็นกลิ่นคาวจนหนีไปก็บินกลับมา ก่อนจะเกาะบนกิ่งไม้กิ่งหนึ่งใกล้ๆ และใช้ปีกปิดจมูกพลางร้องว่า “แกว๊กๆ! เจ้าโง่! ไม่เห็นเหรอว่ายังมีหางกลิ่นเหม็นโชยไม่ได้ฝัง? หรือจะบอกว่าเอ็งคิดจะเอาหางสีดำหนาสองหางนี้ไปทำอะไรอีก?” 

 

 

ริชาร์ดพูดถึงหางของบีเวอร์ที่ตัดออกมา จางจื่ออันโยนหางทั้งสองอันนี้ทิ้งไว้ริมแม่น้ำ ริชาร์ดจึงคิดว่าเขาลืมฝัง โวยวายเสียงดังไม่หยุด มันกังวลว่าหางพวกนี้จะเรียกสัตว์กินซากจากชายทะเลมา เช่น แร้งคอนดอร์แคลิฟอร์เนีย 

 

 

แต่สิ่งของรอบๆ ก้นทุกอย่างก็เหม็นเสียเป็นส่วนใหญ่ ถึงริชาร์ดที่เป็นนกไม่ได้มีจมูกไวต่อกลิ่นมากนัก ก็ยังได้กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นสาบที่โชยมาจากหาง 

 

 

จางจื่ออันกลบหลุม แล้วมองบนใส่มัน ก่อนจะต่อว่า “นายจะเข้าใจอะไร! ฉันตั้งใจเหลือไว้โอเคไหม?” 

 

 

“แกว๊ก?” ริชาร์ดมองบนใส่เขาอย่างไม่ยอมแพ้ “เจ้าโง่ เอ็งลืมแล้วแน่ๆ ยังจะปากแข็งอีกเหรอ เอ็งเหลือหางสองหางนี้ไว้ทำอะไร? หางนี้มีเนื้อไม่เท่าไรนะ!” 

 

 

“มีประโยชน์สิ” 

 

 

จางจื่ออันใช้น้ำในแม่น้ำล้างหางบีเวอร์ที่ถลกหนังแล้วจนสะอาด จากนั้นถึงเอาไปวางไว้บนก้อนหินริมแม่น้ำที่ค่อนข้างเรียบและมีหลุมเว้าเข้าไปข้างใน แล้ววักน้ำในแม่น้ำมาล้างหางเล็กน้อย กะสัดส่วนคร่าวๆ และเพิ่มเกลือลงไปจำนวนหนึ่ง 

 

 

“จิ๊ๆ! ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าคิดจะรูดแท่งสินะ?” 

 

 

“ไม่ใช่สักหน่อย” 

 

 

จางจื่ออันสะบัดน้ำบนมือจนหมด และเริ่มเก็บฟืนเตรียมก่อไฟ 

 

 

ภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นอยากรู้อยากเห็นทีเดียว เห็นท่าทางเขาแล้วไม่เหมือนอยากกินหางของบีเวอร์ งั้นเหลือไว้ทำอะไรล่ะ? 

 

 

“เอ็นหางของบีเวอร์สร้างขึ้นจากคอลลาเจน เหมาะที่จะใช้เป็นไหมเย็บทางการแพทย์มาก ฉันคิดว่าอาจจะมีประโยชน์ หลังจากกินเสร็จแล้วจะเหลือเอ็นหางไว้ ถ้าได้ใช้ขึ้นมาล่ะ?” เขาอธิบาย 

 

 

ก่อนหน้านี้กวางแดงตัวจ่าฝูงถูกหมีดำข่วนจนบาดเจ็บสาหัส เขาแค่ฆ่าเชื้อและพันแผลให้มันเท่านั้น แต่ข้อแรกเป็นเพราะไม่มียาชา และข้อสองคือไม่มีไหมเย็บแผล ดังนั้นจึงเย็บแผลให้มันไม่ได้ ดีที่มันร่างกายแข็งแรงทีเดียว 

 

 

ลูกวาฬมิงก์ตัวที่เกยตื้นบนชายทะเลเมืองปินไห่ก่อนหน้านี้ เขาใช้เชือกว่าวเย็บแผลให้มัน เพราะแผลของวาฬแกลบทั้งใหญ่ ทั้งลึก ไม่เย็บก็คงต้องตายแน่นอน อีกอย่างตอนนั้นลูกวาฬแกลบเกยตื้นบนชายหาดขยับตัวไม่ได้ และหนังวาฬกับไขมันก็ค่อนข้างหนา อาจจะไม่ค่อยรู้สึกเจ็บมาก เขาจึงได้รวบรวมความกล้าเย็บแผลให้ลูกวาฬแกลบทั้งที่ไม่มียาชา 

 

 

แต่ทำอย่างนั้นกับกวางไม่ได้ กวางหนังบาง และไม่ได้มีไขมันมากขนาดนั้น พอเจ็บจะต้องหนีหรือดิ้นแน่นอน อีกอย่างก็ไม่มีไหมเย็บ งั้นช่างเถอะ 

 

 

ตอนเห็นบีเวอร์ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นที่ไหน ดูเหมือนจะมีเขียนไว้ในคู่มือปฐมพยาบาลที่ยืมมาจากซุนเสี่ยวเมิ่ง หลังจากจัดการเอ็นหางของบีเวอร์แล้ว สามารถเอามาใช้เป็นไหมเย็บแผลได้ หลังจากเย็บแผลได้ประมาณหนึ่งเดือนก็จะละลายไปเอง ไม่ต้องตัดไหม 

 

 

ในเมื่อมีบีเวอร์ตัวเป็นๆ เขาก็คิดจะลองทำสักหน่อย ดึงเอ็นหางออกมาเตรียมสำรองเอาไว้สักสองสามเส้น แต่อะไรก็ไม่แน่นอน ถ้าถึงตอนได้ใช้ เดี๋ยวก็รู้วิธีใช้เอง 

 

 

ส่วนเรื่องยาชา ตอนนี้ยังไม่รู้จะทำยังไง 

 

 

ปากเขาอธิบาย แต่มือก็ไม่ได้หยุด เดินเก็บฟืนแถวนั้นรอบหนึ่งให้เพียงพอกับการก่อไฟ จากนั้นก็วางบีเวอร์ไว้บนฟืน ตัวหนึ่งทาเกลือบางๆ ทั้งนอกและในชั้นหนึ่ง ส่วนอีกตัวหนึ่งไม่ได้ทาเกลือ และยัดผักผลไม้ป่ากินได้ไว้ข้างในท้องจำนวนหนึ่งเพื่อดับกลิ่นคาว 

 

 

พอจุดกองไฟเสร็จ บีเวอร์ตัวอ้วนก็ถูกย่างจนมีน้ำมันเยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว 

 

 

ขณะที่รอเนื้อย่างสุก เขาก็เลาะเนื้อบริเวณหาง หาสิ่งที่คล้ายกับเอ็นหาง แล้วใช้เกลียวดึงจุกก๊อกขวดไวน์ที่เปิดขวดรูปร่างเหมือนใบพัดในมีดพับสวิตแทงเอ็นหางและเกี่ยวเอาไว้ ก่อนจะดึงเอ็นออกมาจากหางช้าๆ คัดเลือกเส้นที่เหมาะสม และแช่ไว้ในสารเหลวไฮโดรเจนเพื่อฆ่าเชื้อ 

 

 

นี่เป็นงานที่ละเอียดอ่อน ในหางทุกหางไม่ได้มีเอ็นหางแค่เส้นเดียว มีทั้งสั้นและยาว มีทั้งหนาและบาง แน่นอนว่าสั้นและบางเกินไปใช้ประโยชน์ไม่ได้ มีบางเส้นที่ค่อนข้างยาวอยู่แล้ว แต่ก็อาจจะขาดอยู่ในหางระหว่างที่กำลังดึงออกมา ดังนั้นจึงต้องมีความอดทนและระมัดระวังเป็นพิเศษ 

 

 

บีเวอร์ตัวอื่นถูกฝูงหมาป่ากินจนเกลี้ยงแล้ว ส่วนฟราเทอร์ไม่ได้กิน ดูท่าทางมันก็เหมือนกับภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่น ไม่กินเนื้อสดๆ แต่รอกินเนื้อบีเวอร์ที่ย่างจนสุกแล้ว 

 

 

คิดๆ ดูแล้วก็ถูก ถึงแม้ฟราเทอร์จะเป็นหมาป่า แต่ในเมื่อมันเป็นภูตสัตว์เลี้ยงที่ถูกเรียกออกมา ก่อนหน้านี้มันจะต้องเป็นสัตว์เลี้ยงของใครบางคนแน่นอน หรือมีความสัมพันธ์แนบชิดกับใครสักคน ในเมื่อเป็นอย่างนั้น มันย่อมเคยชินกับการกินอาหารสุกกับคนคนนั้นมาก 

 

 

ฟราเทอร์ฟังเขาอธิบายเรื่องหางบีเวอร์แล้วก็เข้าใจแจ่มแจ้งทันที ก่อนจะกล่าวชม “หากผู้คนในอดีตมีความรู้เช่นนี้ จะต้องช่วยชีวิตคนไว้ได้มากมายเป็นแน่” 

 

 

ภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นชินกับความรู้มากมายที่ไม่รู้ว่าเขาไปได้มาจากไหนพวกนี้แล้ว แทนที่จะคิดถึงที่มาของความรู้พวกนี้ พวกมันสนใจกลิ่นของเนื้อบีเวอร์ย่างที่หอมเตะจมูกมากกว่า ถึงขั้นต้องกลืนน้ำลายไม่หยุด 

Pet King นักล่าสัตว์เลี้ยง

Pet King นักล่าสัตว์เลี้ยง

Score 10
Status: Completed

ตอนที่ 1 – 1740 อ่านนิยาย

(จบ)

อ่านตอนต่อไปข้างล่าง


สวัสดี! ยินดีต้อนรับเข้าสู่โลกของนักล่าสัตว์เลี้ยง นี่คือเกมที่มหัศจรรย์อีกเกมหนึ่ง! เมื่อเล่นเกมของเรา คุณจะสามารถไล่ล่าจับสัตว์เลี้ยงที่มีชีวิตหรือสัตว์เลี้ยงเสมือนจริงได้ แม้กระทั่งภูตสัตว์เลี้ยงสามพิภพก็สามารถเข้ามาอยู่ในกระเป๋าของคุณกลายเป็นคู่หูที่ซื่อสัตย์ได้ วัยรุ่น! รีบดาวน์โหลดเกมของพวกเราแล้ววิ่งไปกับแสงอาทิตย์ยามเย็นกันเถอะ

คู่มือการอ่าน

1.ดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่นที่น่าสงสัยนี้

2.ออกไล่จับภูตสัตว์เลี้ยงมหัศจรรย์มาเป็นคู่หู

3.ตะลุยไปในเส้นทางการบริหารร้านขายสัตว์เลี้ยงให้รุ่งเรือง

แล้วชีวิตคุณจะไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

Options

not work with dark mode
Reset