Pet King นักล่าสัตว์เลี้ยง 1568

 

ถ้าพูดจริงๆ จางจื่ออันรู้สึกว่าตัวเองมีคุณงามความดีเล็กน้อย อย่างเช่น เก็บหอมรอมริบ เก็บหอมรอมริบ และเก็บหอมรอมริบ ทำไมถึงมีแต่อย่างเดียวล่ะเนี่ย ถึงต้องพูด…ก็ไม่ควรพูดในที่สาธารณะ

 

 

อีกอย่างริชาร์ดหัวเราะเขาโอเวอร์เกินไปแล้ว ทำเอาเขาอยากใช้สเปรย์ฉีดให้มันหุบปากเลยทีเดียว

 

 

ดีที่บริเวณนี้ไม่มีคนอื่น ไม่อย่างนั้นก็น่าขายหน้าเกินไปแล้ว

 

 

จางจื่ออันไม่แน่ใจว่าเทพที่หมาป่ายุโรปตัวนี้พูดถึงคือเทพองค์ไหน และนักบุญที่พูดถึงคือนักบุญคนไหน แต่ในเมื่อเป็นเทพที่ชื่นชอบความภักดีและอดทนกับความยากจน ก็น่าจะเป็นเทพที่ค่อนข้าง…ดั้งเดิม และไม่ใช่เทพผู้ริเริ่มให้ชายหนุ่มและหญิงสาวฝึกตนร่วมกันแปลกๆ อะไร แม้จะบอกว่าเขาไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเทพ แต่ถ้าศรัทธาแล้วจีบสาวได้ เขายอมยกมือลงชื่อเป็นคนแรก

 

 

หมาป่ามองเสวี่ยซือจื่อและริชาร์ดที่กำลังหัวเราะครืนใหญ่ ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจว่าพวกมันกำลังหัวเราะอะไร จึงก้มหน้ามองนกเค้าแมวลายจุดที่อยู่บนไหล่ของเขา แล้วพูดว่า “นอกจากนั้น ข้ายังได้ยินว่าเจ้าอยู่ร่วมกับธรรมชาติอย่างปรองดอง ไม่ได้ทำร้ายสัตว์ใดในป่าเพราะความต้องการของตัวเอง”

 

 

นี่เป็นเรื่องจริง แต่เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองทำเรื่องดีมาก แค่เป็นเรื่องที่คนมีความรู้ในยุคปัจจุบันควรจะทำ

 

 

มันชมเขาจนรู้สึกเขินเล็กน้อย แถมยัง…ไม่สบอารมณ์ที่บรรยายตัวเขาผิดไปอีกด้วย เพราะถ้ามันไม่ได้พูดเรื่อยเปื่อย อย่างนั้นก็หมายความว่าการกระทำทุกอย่างตั้งแต่เขาเข้ามาในป่าถูกเทพบางองค์หรือคนบางคนบนสวรรค์จับตามองอยู่ ดีที่เขาไม่ได้นำหนังเกรดบีเข้ามาด้วย

 

 

จากเอกลักษณ์ที่มันพูดถึงพวกนี้ มันเหมือนจะไม่ได้จำผิดคน ถึงอย่างไรคนที่เข้ามาในป่าดงดิบแห่งนี้คงไม่ได้มีเอกลักษณ์เหมือนกันขนาดนี้…ส่วนพวกหลี่ผีเท่อ ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่

 

 

“แฮ่ม!” เขาเห็นมันเหมือนยังอยากชมต่อ จึงรีบกระแอมขัดจังหวะครั้งหนึ่ง “เดี๋ยวก่อน! ที่พูดก่อนหน้านี้ นายเข้าใจผิดหรือเปล่า? ฉันไม่เชื่อในเทพอะไร แล้วก็ไม่ศรัทธาอะไรด้วย ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมเทพกับนักบุญที่นายพูดถึงถึงบอกเรื่องพวกนี้กับนาย แต่ว่า…”

 

 

เขาอยากอธิบายอย่างนุ่มนวล ถ้ามันอยากเผยแพร่สิ่งที่มันศรัทธากับเขา มันก็ต้องผิดหวังแล้ว แม้ดูแล้วมันจะเป็นภูตสัตว์เลี้ยงที่แข็งแกร่งมาก แต่เขาจะไม่ฝืนใจไปศรัทธาในบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้ได้ความประทับใจของมันมา นี่เป็นปัญหาในเรื่องของจุดยืน โกหกก็ทำได้แค่ถ่วงเวลาออกไป ไม่ได้ยืดยาวไปตลอดชีวิต

 

 

มันส่ายหน้า “ศรัทธาหรือไม่ศรัทธาอะไร ล้วนไม่เกี่ยวกับข้า”

 

 

เขาได้ยินก็ตะลึง จากคำพูดของมัน เขาคิดว่ามันมีความเกี่ยวข้องกับเทพบางองค์ แต่ดูท่าทางแล้วไม่ใช่เหรอเนี่ย?

 

 

มันมองก้อนเมฆบนท้องฟ้า ก่อนจะพูดอย่างผิดหวัง “ข้าเคยทำร้ายคนและสัตว์มามากมาย ถึงถูกคนตีตายก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่…เขาไม่ได้กระทำแบบเดียวกับที่ข้ากระทำกับผู้อื่น เขาไม่ได้เห็นข้าเป็นหมาป่าที่ทำผิดจนให้อภัยไม่ได้ แต่เห็นข้าเป็นพี่น้อง พูดกับข้าอย่างอดทน และข้าก็รู้สึกกับเขาเหมือนพี่น้อง…ส่วนคนอื่น พวกเขาเทิดทูนข้าเพราะความสัมพันธ์ของข้ากับเขา กระทั่งสร้างรูปปั้นให้ข้า นั่นเป็นความคิดของพวกเขา ไม่เกี่ยวกับข้า”

 

 

คำพูดของมันชวนให้วลาดิเมียร์รู้สึกร่วม

 

 

วลาดิเมียร์ได้รับความเคารพจากพวกแมวจรจัดมาโดยตลอด แต่ตัวมันเองไม่ได้หวังที่จะได้รับการบูชาแบบนั้น ขอแค่พวกมันเห็นด้วยกับแนวคิดของมันก็พอ

 

 

ดูท่าทางภูตสัตว์เลี้ยงหมาป่าก็เป็นแบบนั้น มันไม่หวังที่จะได้รับการบูชาของมนุษย์ มันอยู่กับเขาที่มันพูดถึง เพราะมันเห็นด้วยกับแนวคิดของเขา ซาบซึ้งในความคิดของเขา ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ บอกลาความโหดร้ายของตัวเองเมื่อครั้งอดีต

 

 

“สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้มีจิตใจคับแคบ ขอแค่เจ้าจิตใจดี ไม่ว่าเจ้าเชื่อมั่นหรือไม่ ไม่ว่าเจ้าเป็นคนหรือหมาป่า ก็ได้รับการเอาใจใส่ดูแลจากทวยเทพทั้งนั้น”

 

 

จางจื่ออันนึกขึ้นได้ว่าทีแรกภูตสัตว์เลี้ยงตัวนี้เหมือนจะปรากฏตัวที่โบสถ์เกรซ แต่ทฤษฎีที่มันยึดมั่นเหมือนจะเปิดกว้างและรับได้เหมือนโบสถ์เกรซ นี่เป็นสิ่งที่คนนับถือศาสนามากมายทำไม่ได้ อาจจะเพราะมันเป็นหมาป่าตัวหนึ่ง ดังนั้นเลยมองบางสิ่งบางอย่างทะลุมากกว่าคน ก็เหมือนเซียวเฟิงภายใต้ปลายปากกาของคุณลุงจิน ทำให้คนอื่นมีความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นต่อการต่อสู้ของชนชาติฮั่นในฐานะประวัติศาสตร์ของต่างชาติ

 

 

“คนคนนั้นที่นายพูดถึง ทำไมเขาถึงตั้งใจพูดถึงฉันให้นายฟังล่ะ?” จางจื่ออันถาม เขาเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ถึงแม้มีคุณงามความดีที่มันพูดมา แต่คนที่มีคุณงามความดีแบบเดียวกันก็ไม่น้อย ได้ยินว่าถ้ารักษาคุณงามความดีถึงอายุสามสิบยังยิงลูกไฟขนาดใหญ่ได้ด้วย…

 

 

“เพราะความคิดของเจ้าใกล้เคียงกับพวกเรามาก และเพราะป่าแห่งนี้ต้องการความช่วยเหลือของเจ้า ก่อนจะต้องด่างพร้อยไปโดยสิ้นเชิง” มันเก็บรอยยิ้ม และพูดอย่างเคร่งเครียด

 

 

“นายหมายถึง…พวกหลี่ผีเท่อเหรอ” ในที่สุดเขาก็ถามคำถามที่กวนใจมานาน “แมวพวกนั้น…นายสั่งให้ฝูงหมาป่ากัดแมวพวกนั้นตายเหรอ”

 

 

นี่เป็นคำถามที่พวกภูตสัตว์เลี้ยงสนใจที่สุด และพวกมันก็หูตั้งฟังอย่างตั้งใจ

 

 

“ใช่” มันพยักหน้าอย่างไม่ลังเล ก่อนจะก้มหน้ามองหมาป่าหนุ่มตัวนั้น แล้วพูดด้วยความเสียดาย “ข้าได้ยินว่า ทักษะการล่าเหยื่อของเด็กพวกนี้ยังไม่มากพอ จนปัญหาที่ควรจะจัดการได้ในครั้งเดียวต้องยุ่งยากขึ้นมาเล็กน้อย…”

 

 

ยังพูดไม่ทันจบ อยู่ๆ มันที่ยืนอยู่บนก้อนหินก็ขยับตัว กระโดดลงมาอย่างฉับพลัน พุ่งไปยังหมาป่าหนุ่มอย่างรวดเร็ว อุ้งเท้าหน้าข้างหนึ่งกดลงบนร่างกายของหมาป่าหนุ่ม และแยกเขี้ยวแหลมคมกัดลงไป

 

 

หมาป่าหนุ่มไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันได้หลบด้วยซ้ำ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่กล้าหลบ

 

 

จางจื่ออัน พวกภูตสัตว์เลี้ยง รวมถึงฝูงหมาป่าต่างก็อึ้งตะลึง ไม่รู้ว่าทำไมมันต้องจู่โจมเพื่อนอย่างกะทันหัน

 

 

ภูตสัตว์เลี้ยงหมาป่าอ้าปากเปื้อนเลือดกัดคอของหมาป่าหนุ่มจากข้างหลัง แต่ไม่ได้กัดจนมิดฟัน ฟันแค่สัมผัสร่างกายของหมาป่าหนุ่มเบาๆ เท่านั้น จากนั้นก็ปล่อยและถอย ให้หมาป่าหนุ่มยืนขึ้นมา

 

 

“ถ้าเด็กพวกนี้ไม่ได้ทำให้แมวขาดอากาศหายใจตายผ่านการกัดหลอดลม หรือกัดหลอดเลือดทำให้แมวพวกนั้นเสียเลือดตาย แต่กัดต้นคอของแมวพวกนั้นขาดเช่นนี้ แมวพวกนั้นตายแล้วก็จะลุกขึ้นยืนอีกไม่ได้” มันอธิบายเรื่องที่ฟังแล้วน่าขนลุกด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 

 

คราวนี้หมาป่าหนุ่มกับพวกฝูงหมาป่าถึงจะเข้าใจว่ามันกำลังสาธิตทักษะการล่าขั้นสูงด้วยตัวเอง ทุกตัวจึงฟังด้วยความเคารพนบนอบ

 

 

เนื่องการฆ่าหมาป่าของคนในยุคปัจจุบัน หมาป่าจึงแทบจะล้มหายตายจากไปหมดแล้ว การถ่ายทอดทักษะการล่าจึงขาดตอนไป

 

 

จางจื่ออันถอนหายใจเอาอากาศเย็นๆ ออกมาครั้งหนึ่ง พวกภูตสัตว์เลี้ยงก็มองหน้ากันพร้อมหน้าซีดๆ ในบรรดาพวกภูตสัตว์เลี้ยงก็มีผู้เชี่ยวชาญ พวกมันเห็นหลายๆ อย่างจากการโผเข้าหาและกัดครั้งนี้ อย่างเช่น ฟันแหลมคมเหมือนมีดผ่าตัดของมันกัดระหว่างซอกกระดูกต้นคอของหมาป่าหนุ่มพอดี อย่างนี้ประหยัดแรงกัดต้นคอได้มากที่สุด ขณะเดียวกันก็ไม่ได้กัดจนฟันแตกด้วย

 

 

แม้จะเป็นแค่ชั่วพริบตาเดียวเหมือนเสือดาวมองผ่านปล้องไม้ไผ่ กลับพอที่จะทำให้เขาและพวกภูตสัตว์รู้สึกได้ ว่าก่อนที่มันจะวางมีดลงนั้นโหดร้ายขนาดไหน

 

 

มันเคยเป็นฆาตกรในป่าจริงๆ ดีที่ตอนนี้กลับตัวกลับใจแล้ว ไม่อย่างนั้นจางจื่ออันยอมเจอกับสิงโตอเมริกาหรือหมีดำดีกว่า ไม่ขอไปคบค้าสมาคมกับฝูงหมาป่าที่มันเป็นผู้นำเด็ดขาด