Pet King นักล่าสัตว์เลี้ยง 1559

 

นานๆ ทีริชาร์ดจะรวบรวมความกล้าเพื่อผดุงความยุติธรรมให้เผ่าพันธุ์นกสักครั้ง ยังไม่ทันพูดจบ มันก็ถูกฟีน่าถลึงตาใส่ สติของมันกระเจิดกระเจิงไปพันลี้ จากนั้นก็รีบอาศัยหัวของจางจื่ออันกำบังร่างกายของตัวเอง หลบสายตาของพวกมัน กลัวว่าตัวเองจะโดนจู่โจมแก้แค้น 

 

 

รออยู่สักพักหนึ่ง การจู่โจมแก้แค้นในจินตนาการของมันก็ไม่ได้เกิดขึ้น มันจึงยื่นหัวนกของตัวเองออกมาจากหลังหัวของจางจื่ออันด้วยตัวสั่นกลัว 

 

 

ที่เหนือความคาดหมายของมันคือ วลาดิเมียร์ที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่อครู่ใจเย็นลงแล้ว และพูดว่า “ริชาร์ดพูดมาก็มีเหตุผล ตอนอยู่เมืองปินไห่ ฉันก็พยายามควบคุมพวกแมวจรจัดไม่ให้ทำร้ายสัตว์ขนาดเล็ก อย่างน้อยก็ห้ามทำร้ายสัตว์ขนาดเล็กที่มีประโยชน์ แต่พวกหนูนี่ปล่อยไปไม่ได้ และไม่ต้องห่วงว่าหนูจะเสี่ยงสูญพันธุ์ แต่อย่าไปจับนกกิน ใช้ทฤษฎีวัตถุนิยมวิภาษมาวิเคราะห์ ทุกสรรพสิ่งเหมือนกัน ไม่มีดำ แล้วจะมีขาวได้อย่างไร ไม่มีหนูอยู่ แล้วจะมีแมวบ้านในยุคปัจจุบันได้ยังไงกัน?” 

 

 

พูดไป พูดมา วลาดิเมียร์เหมือนจะจมอยู่ในห้วงความคิดและวิเคราะห์ด้านปรัชญา “มนุษย์ แน่นอนว่ารวมถึงแมวด้วย ในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ย่อมฝืนธรรมชาติไม่ได้ แต่ธรรมชาติก็มีขีดจำกัด จึงต้องปรับสมดุลของตัวเองกับธรรมชาติอยู่ตลอด อยู่ร่วมกันอย่างปรองดอง และตอบสนองความต้องการของตัวเองด้วยเงื่อนไขข้อแรกนี้” 

 

 

มันกวาดสายตามองศพแมวพวกนี้ครั้งหนึ่งอย่างเศร้าใจ แต่เจ้าพวกนี้ไม่ได้ยินปรัชญาที่มันพูดถึงแล้ว 

 

 

พอจางจื่ออันได้ยินมันพูดแบบนี้แล้วก็รู้สึกคุ้นหู ราวกับกลับไปอยู่ในความหวาดกลัวสมัยถูกควบคุมด้วยหนังสือแบบเรียนการเมืองของมัธยม 

 

 

เหล่าฉาส่ายหน้าเล็กน้อย และตรวจสอบตัวเองอยู่ในใจ เมื่อครู่แม้แต่มันก็เกือบพลาดไปแล้ว ตอนนี้มันกังวลถึงความชอบธรรม รวมทั้งความยุติธรรม และความรู้ใหม่ๆ โลกใบนี้อาจจะมีความยุติธรรมอยู่จริง แต่อาจมองได้ในทางตรงกันข้าม ขึ้นอยู่กับว่ามองเห็นปัญหาในมุมมองของใคร 

 

 

ฟีน่าถอนหายใจ “ให้ข้าพูดถึงความยุติธรรมสักหน่อยเถอะ” 

 

 

จางจื่ออันอยากแขวะทันที เธอเคยมีความยุติธรรมด้วยเหรอ? แต่พอถูกมันถลึงตาใส่ เขาก็คิดว่ากลืนคำพูดกลับไปดีกว่า 

 

 

“นกพวกนี้แค่เคราะห์ร้าย ความผิดไม่ใช่ของแมวพวกนี้ และสัตว์ป่าที่ฆ่าแมวพวกนี้ตาย แต่เป็นคนซึ่งพาแมวพวกนี้เข้าป่ามาต่างหาก” ฟีน่าพูด 

 

 

จางจื่ออันได้ยินแล้วก็ประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าเจ้าตัวนี้จะมีความยุติธรรมมากจริงๆ ทักษะการโยนความผิดช่างช่ำชองเหลือเกิน 

 

 

ฟีน่าเหมือนจะรู้ว่าเขาแอบพึมพำอะไรในใจ มันจึงเหลือบมองเขาครั้งหนึ่ง “ข้าปฏิบัติตามกฎอย่างยุติธรรมมาโดยตลอด ไม่ลำเอียง ถูกก็คือถูก ผิดก็คือผิด ไม่เช่นนั้นจะปกครองประชาชนได้อย่างไร?” 

 

 

“ฝ่าบาททรงปรีชาสามารถ!” แม้เสวี่ยซือจื่อจะฟังไม่เข้าใจ แต่กลับประจบประแจงอย่างไม่ยอมเสียโอกาส 

 

 

“ฝ่าบาททรงปรีชาสามารถ! ขอฝ่าบาททรงเกษมสำราญ มีพระชนมายุยิ่งยืนนาน” วลาดิเมียร์ช้าไปก้าวหนึ่ง แอบเสียใจอยู่เหมือนกัน แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มา 

 

 

เห็นไหม ถ้าสองตัวนี้อยู่ในยุคโบราณต้องอาศัยการประจบจนเป็นใต้เท้าใหญ่โตได้แน่นอน จางจื่ออันคิดในใจ 

 

 

แขวะไปก็เท่านั้น คำพูดของฟีน่ามีเหตุผลมากจริงๆ 

 

 

ส่วนสัตว์ที่ไม่เข้าใจเหตุผล พวกมันไม่มีจิตสำนึกของความดีและความเลว ดังนั้นต้องให้มนุษย์มาคอยควบคุม ไม่ว่าจะเป็นแมวบ้านกินสัตว์ขนาดเล็กหรือสุนัขกัดคน สุนัขรบกวนคน สืบสาวราวเรื่องแล้วล้วนเป็นเพราะมนุษย์ไม่ได้ควบคุมให้อยู่ในระเบียบตามที่ควรจะมี 

 

 

เลี้ยงแต่ไม่สอน เป็นปัญหาของเจ้าของ สอนแต่ไม่ถูกวิธี เป็นความผิดพลาดของเจ้าของ 

 

 

แม้แมวเลี้ยงไม่จำเป็นต้องฝึกสอนเหมือนสุนัขเลี้ยง แต่ในฐานะที่เป็นเจ้าของ พาแมวของตัวเองไปที่ไหนได้ไม่ได้ หรือไม่อยากเลี้ยงก็ทิ้งไว้ข้างนอกตามอำเภอใจ ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ? 

 

 

ทอดทิ้งแมวให้ศูนย์รับเลี้ยงสัตว์จรจัดพาไป และถูกการุณยฆาตเพราะไม่มีคนรับเลี้ยงเป็นเวลานาน นี่แตกต่างอะไรกับการพาแมวเข้ามาในป่า ปล่อยให้กินนกและถูกสัตวป่าอื่นฆ่าล่ะ? 

 

 

ด้วยเหตุนี้ตำหนิศูนย์รับเลี้ยงสัตว์จรจัดว่าไม่มีความรับผิดชอบหรือโหดร้ายทารุณ ต่างก็ไม่ยุติธรรมทั้งนั้น 

 

 

ไม่อย่างนั้นใครจะออกเงินเลี้ยงแมวจรจัดไม่จบไม่สิ้น แล้วให้ใครจะมารักษาสมดุลของระบบนิเวศป่านี้ไม่ให้ถูกทำลายเหรอ? 

 

 

บทเรียนเกิดภัยหมาป่าไคโยตีเอ่อล้น เนื่องจากหมาป่าถูกฆ่าจนเกลี้ยง กระทั่งบุกรุกเข้ามาในเมืองยังไม่พอเหรอ? 

 

 

จางจื่ออันไม่ใช่นักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมสุดโต่งแบบผู้ต้องสงสัยวาย แต่อย่างน้อยก็รักษาขอบเขตในฐานะที่เป็นคนมีการศึกษาในยุคปัจจุบัน นำอาหารเข้ามาในป่าเอง ทำให้กระเป๋าสะพายหนักมาเป็นพิเศษ นอกจากพ่นสเปรย์ใส่หมีดำตัวหนึ่งและเผาแบดเจอร์อเมริกันตัวหนึ่งเพื่อปกป้องตัวเอง ก็ไม่ได้ทำร้ายสัตว์ตัวไหนเพราะความหิวกระหายส่วนตัวเลย 

 

 

ป่าเรดที่ล้ำค่าไม่เพียงเป็นของอเมริกา แต่เป็นสมบัติของมวลมนุษยชาติด้วย ก็เหมือนไปเที่ยวต่างประเทศแล้วจะสลักว่า ‘XX มาเที่ยวที่นี่’ เพราะโบราณสถานนั้นเป็นของต่างประเทศไม่ได้ ที่เสียหายก็คือประเทศจีนทั้งประเทศ 

 

 

ความผิดมากมายนี้ ใครพาแมวพวกนี้เข้ามาในป่า ก็เป็นความผิดของคนนั้นนั่นแหละ 

 

 

ฟีน่าพยายามสงบเงียบเอาไว้ แน่นอนว่ามีเหตุผลอื่น แต่สิ่งสำคัญมากก็เป็นเพราะมันเข้าใจเหตุผลดี 

 

 

เหล่าฉาที่รำพึงฟ้าเวทนาคนถึงกับต้องถอนหายใจ “ริชาร์ดพูดถูก ข้าคิดว่าไม่สอนแต่เข่นฆ่าก็เท่ากับทารุณ…” 

 

 

เหล่าฉาพูดไปครึ่งหนึ่งแล้วก็ไม่พูดต่อ เพราะมันคิดดูแล้ว ทุกสรรพสิ่งไม่เหมือนกัน คล้ายกับไม่มีทางสอนได้ หรือว่าต้องให้เสือสักตัวมาอบรมสั่งสอนกระต่ายฝูงหนึ่งด้วยความจริงใจ ให้กระต่ายกินแต่แครอทเท่านั้น แต่อย่ากินสมุนไพรล้ำค่า? 

 

 

ถึงแม้จะสอนได้จริงๆ แต่กว่าพวกกระต่ายจะเข้าใจว่ากินไม่ได้ สมุนไพรอันล้ำค่าก็คงถูกกินจนหมดแล้ว หลักการถูกต้องแต่นำไปปฏิบัติจริงไม่ได้ 

 

 

อยากจะไล่สัตว์ที่มาจากข้างนอกด้วยมากแค่ไหน เพื่อรักษาระบบนิเวศของป่าดงดิบ วิธีที่เรียบง่ายและได้ผลสูงสุดก็คือฆ่าทั้งหมด เหมือนอย่างทางการเกษตรของอเมริกาฆ่าหมาป่าไคโยตีเจ็ดหมื่นกว่าตัวและสัตว์ป่าอื่นอีกสี่ล้านตัวเพื่อรักษาสัตว์ที่อยู่ในภาวะเสี่ยงสูญพันธุ์เมื่อปี 2013 และฆ่าคล้ายๆ กันนี้ทุกปี 

 

 

พฤติกรรมของสัตว์ป่าเหมือนกับทางการเกษตรของอเมริกาเปี๊ยบ 

 

 

แน่นอนว่ายังมีอีกวิธีหนึ่ง ก็คือหาแมวรอดชีวิตที่เหลือ ให้ฟีน่านำพวกมันเดินออกจากป่า ทำอย่างนี้ทั้งได้ประโยชน์กันอย่างถ้วนทั่ว และวัวหายล้อมคอก 

 

 

ปกติวลาดิเมียร์มีเหตุผลมาก แต่มันทนเห็นแมวทุกข์ยากไม่ได้ ดังนั้นจึงโมโหจนร้อนใจอยู่บ้างชั่วขณะ แต่ในเมื่อมันใจเย็นลงแล้ว ก็วิเคราะห์ปัญหาอย่างชาญฉลาด 

 

 

“ไฟไม่เปิดไม่สว่าง เหตุผลไม่แยกแยะไม่ชัดเจน! โต้เถียงเป็นเรื่องดี มีการโต้เถียงถึงจะได้ข้อสรุป!” วลาดิเมียร์โบกกรงเล็บอย่างเด็ดเดี่ยว “ตอนนี้พวกเราต้องคิดอย่างเป็นเอกฉันท์ รวบรวมความเห็นให้ตรงกัน แน่ใจในทิศทาง ดำเนินการอย่างเ**้ยมโหด คิดวิธีจัดการปัญหานี้ให้สิ้นซาก! ฉันคิดว่าน่าจะยึดหลักการ ‘ใครได้ประโยชน์ คนนั้นรับผิดชอบ’ ไม่ว่าใครจะพาแมวพวกนี้เข้ามาในป่าด้วยเหตุผลอะไร คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!” 

 

 

วลาดิเมียร์ถนัดเรื่องรายงานผลสรุป ก็เหมือนเวลาหัวหน้าพูดจบประชุม พูดแล้วเป็นชุดๆ มีเหตุมีผล มีวิสัยทัศน์กว้างไกล ชวนให้คนเชื่อถือ 

 

 

จางจื่ออันกับพวกภูตสัตว์เลี้ยงฟังแล้วก็พยักหน้ารัว ไม่เห็นต่างกับมัน 

 

 

แล้วจะตามหาคนคนนั้นได้อย่างไรล่ะ? 

 

 

เฟยหม่าซือเสนอว่า “ในเมื่อนี่เป็นสถานที่เกิดเหตุ ฉันคิดว่าตามหาแถวนี้ก่อนก็ไม่เสียหาย อาจจะเจอเบาะแสอะไรก็ได้” 

 

 

พวกภูตสัตว์เลี้ยงรับข้อเสนออย่างว่าง่าย และแยกย้ายกันไปตามหาบริเวณนี้