Paragon of Destruction 59: ป้อมปราการโจร

นิยาย Paragon of Destruction

chapter 59: ป้อมปราการโจร

การอยู่ที่บ้านของ หัวหน้าหยาง ของ อาร์รัน นานกว่าที่เขาตั้งใจไว้ ในตอนแรกบาดแผลของเขาหายอย่างรวดเร็ว แต่การฟื้นตัวอย่างเต็มที่กลับไม่เร็วอย่างที่เขาคาดไว้

ในท้ายที่สุด เขาก็ยังคงอยู่กับ หัวหน้าหยาง เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์ มีความสุขกับการต้อนรับของชายคนนั้นและความเงียบสงบของเมืองเล็ก ๆ ที่เขาอาศัย

จากนั้นบาดแผลของเขาก็หายเป็นปกติและเขารู้ว่าถึงเวลาต้องไป แม้ว่าเขาจะไม่ได้คิดมาก หากอยู่ต่ออีกสักสองสามสัปดาห์

เขาจากไปหลังจากกล่าวคาว่าลากับ หัวหน้าหยาง พร้อมกับทิ้งทองค่าจํานวนเล็ กน้อยไว้ให้เขา แม้จะมีการคัดค้านของชายคนนั้นก็ตาม หลังจากสองสัปดาห์ที่บ้าน ของเขาและความช่วยเหลือที่ หัวหน้าหยางมอบให้เขาในการเผชิญหน้ากับพวก เรดสโตน อาร์รัน คิดว่าเขาเป็นหนี้เขาไม่น้อยก็มาก

การเริ่มต้นการเดินทางของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีความล่าช้ําที่คาดไม่ถึงหรือการเผชิญหน้าที่ไม่ต้องการ ไม่ว่าฝนตกหรือท้องฟ้าที่ปลอดโปร่งก็ทําให้ วิญญาณของ อาร์รัน เบิกบาน

ในที่สุด เขาก็มาถึงพื้นที่ที่ควรจะเป็นที่มั่นของกลุ่มโจร แต่พบว่ามันแน่นหนากว่าที่ เขาคาดไว้ สําหรับเวลาสองวันที่เขาค้นหาอย่างเปล่าประโยชน์ โดยตระเวนไปตาม เนินเขาและป่ารอบ ๆ ถนนโดยไร้ผลลัพธ์

เขาพบฐานที่มั่นเพราะความโชคดี เมื่อพบกองทหารลาดตระเวน ซึ่งเขาตามกลับไปยังฐานที่มั่น ป้อมปราการแห่งนี้กลายเป็นปราสาทขนาดใหญ่ที่มีทหารรักษาการณ์หลายสิบคนยืนอยู่บนกําแพง

ทันใดนั้น เขาก็เข้าใจว่า หัวหน้าหยาง เข้าใจผิดเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของกลุ่มโจรหรือเขาคิดว่าชายคนนั้นโกหกเขา เพราะกลัวว่า อาร์รัน จะถอยหลังกลับ ถ้าเขารู้ว่าเขากําลังเผชิญกับอะไร

ซ่อนตัวอยู่ในดงต้นไม้ที่มองเห็นปราสาท เขาได้แง่คิดบางอย่าง ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจว่า หัวหน้าหยาง ต้องไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งที่แท้จริงของกลุ่มโจร การโกหกจะ ไม่มีจดหมาย ไม่มีทางที่ อาร์รัน จะไม่สังเกตเห็นความแข็งแกร่งของพวกเขาก่อนที่ จะโจมตี

การมองเห็นปราสาททําให้เขากังวลเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะทหารรักษาการณ์ ถ้า พวกเขาไม่ใช่นักเวทย์ จํานวนของพวกเขาก็ไร้ประโยชน์ แต่เพราะเขากลัวว่าด้วย ฐานที่มั่นเช่นนั้นก็อาจมีนักเวทย์เช่นกัน

ตลอดทั้งวันทั้งคืน เขาเฝ้าสังเกตปราสาท เฝ้าดูการลาดตระเวน เมื่อพวกเขาเข้า และออก แม้ว่าเขาจะเห็นโจรมากมาย แต่ก็ไม่มีใครเป็นนักเวทย์และเขากําลังพิจารณาที่จะโจมตี

“ฉันจะแนะนําให้สู้กับพวกเขา” เสียงดังขึ้นด้านหลังของ อาร์รัน

เขาตกใจหมุนตัวไปรอบ ๆ มือของเขาเอื้อมไปหยิบดาบทันที

“ฉันก็แนะนําให้เก็บเจ้านั่นด้วยเช่นกัน”

ชายที่พูดนั้นมีอายุและตัวเตี้ย สูงไม่เกินห้าฟุต ศีรษะที่เต็มไปด้วยผมสีขาว ยุ่งเหยิงและใบหน้าเหี่ยวย่น เขาสวมเสื้อคลุมสีขาวและเพียงชั่วพริบตานั้น อาร์รัน ก็กลัวสิ่งที่เลวร้ายที่สุด

แม้ว่าชายคนนั้นจะดูไม่สง่างาม แต่ อาร์รัน ก็สัมผัสได้ถึงออร่าของพลังที่น่ากลัวที่ เล็ดลอดออกมาจากเขา

“นายคือใคร?” อาร์รัน ถามเสียงสั่น “นายเป็นพวกโรงเรียน?”

“ฉันเป็นใครนั่นคือธุรกิจของฉัน” ชายคนนั้นพูดอย่างใจเย็น “แต่นายสามารถเรียกฉันว่า เซเนซิโอ ได้ สําหรับโรงเรียน ฉันคิดว่านายสามารถพูดได้ว่าฉันอยู่กับพวกเขา”

ในขณะที่ค่พูดออกจากปากชายคนนั้น อาร์รัน ก็เอื้อมมือไปหาดาบของเขา แม้ว่า ชายคนนี้อาจดูเหมือนเป็นมิตร ถ้าเขาอยู่กับโรงเรียน ชีวิตของ อาร์รัน ก็ตกอยู่ในอัน ตราย แต่ในขณะที่เขาพยายามชักดาบ เขาพบว่าตัวเองขยับไม่ได้

“ฉันบอกแล้วว่าอย่าทําอย่างนั้น” เซเนซิโอ พูด “เลิกหงุดหงิดได้แล้ว ฉันมาที่นี้ เพื่อเรื่องที่สําคัญกว่าเด็กบางคนที่มีอาณาจักรต้องห้าม”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ดวงตาของ อาร์รัน ก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ “นายรู้?!” เขาถาม

“ฉันรู้เกี่ยวกับอาณาจักรต้องห้ามของนายและนักเวทย์ที่นายฆ่าไปนั่น คือ สิ่งที่ฉัน กังวล

แม้ว่า อาร์รัน จะรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยกับคําพูดของชายคนนั้น แต่เขาก็ยังห่างไกลจากความสบายใจ “ทําไมนายถึงอยู่ที่นี่?” เขาถาม

“เพื่อดูแลบางสิ่งที่ฉันต้องให้ความสนใจ” เซเนซิโอ ตอบ “ตอนนี้นายจะตามฉันไป หรือนายยืนยันที่จะถามคําถามที่ไม่มีจดหมายมากกว่านี้”

“ตามนาย?” อาร์รัน ตกตะลึง เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา เขาคิดว่าชายคนนั้นจะฆ่าเขา แต่ กลับถูกปฏิบัติเหมือนนักเรียน

“นายสร้างนิสัยแบบนั้นหรือเปล่า? การพูดซ้ํา ๆ คําพูดของผู้คนกลับมาที่พวกเขาด้วยสีหน้าขี้อาย?” ชายชราขมวดคิ้ว “ใช่ ตามฉันมา นายอยู่ที่นี่เพื่อจัดการโจรพวกนั้น ใช่ไหม?”

“ใช่” อาร์รัน พูด

“ถ้าอย่างนั้น ตามมา” โดยไม่มีค่าพูดใด ๆ เซเนซิโอ เริ่มเดินไปที่ปราสาท ดูเหมือนชายชราที่อ่อนแอระหว่างทางไปโรงน้ําชามากกว่านักเวทย์ที่ทรงพลังที่กําลังจะทํา สงคราม

อาร์รัน ลังเล แต่เพียงชั่วครู่ ความอยากรู้อยากเห็นเอาชนะได้ด้วยความระมัดระวัง และต่อต้านการตัดสินที่ดีกว่าของเขา เขาจึงตามชายชราไป

เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ปราสาท เสียงตะโกนก็ดังขึ้นและไม่นานต่อมากลุ่มโจรติดอาวุ ธจํานวนมากก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขา

กลุ่มโจรไม่ได้ทําให้ อาร์รัน กังวลมากนัก แต่มือของเขายังคงถือดาบของเขา หากต้องการ เขาก็พร้อมที่จะต่อสู้

เซเนซิโอ ไม่ตอบสนอง แม้ขณะที่พวกโจรเข้ามาใกล้เขา แต่กลับเดินต่อไปราวกับว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น อาร์รัน ที่ตามหลังเขาค่อนข้างกังวล พร้อมที่จะลงมือ

ในไม่ช้ อาร์รัน ก็พบว่าเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือ เมื่อพวกโจรเข้าใกล้ชายชรา พวกเขาก็แข็งที่อทันที วินาทีต่อมามีแสงแฟลชสั้น ๆ จากนั้นร่างของชายพวกนั้นก็หายไป แทนที่ด้วยหมอกสีแดงที่สลายไปเกือบจะในทันที

เซเนซิโอ เดินไปเรื่อย ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แม้จะมีประสบการณ์ในช่วงปีที่ผ่านมา แต่ภาพของมันก็ทําให้ อาร์รัน ตกตะลึง เขา เข้าใจว่าอย่างน้อยชายชราก็แข็งแกร่งพอ ๆ กับ ศาสตราจารย์เช่า ถ้าไม่แข็งแกร่งก ว่าอีกนะ

เมื่อพวกเขาเข้าใกล้กําแพงปราสาท อาร์รัน สามารถมองเห็นนักธนูหลายคนอยู่บน นั้น พวกเขายิงลูกธนูมาที่ เซเนซิโอ และ อาร์รัน เช่นเดียวกับกลุ่มโจรที่โจมตีพวก เขาก่อนหน้านี้ ลูกธนูจะแข็งตัวกลางอากาศ จากนั้นก็กลายเป็นหมอกบาง ๆ นักธนูได้ พบกับชะตากรรมเดียวกันเพียงไม่กี่อึดใจต่อมา

จากทั้งหมดนี้ เซเนซิโอ ไม่เคยให้ความสนใจกับผู้โจมตีเลยแม้แต่น้อย โดยทํา ราวกับว่าพวกเขาไม่มีอยู่จริง

ชายชราเดินเข้ามาใกล้กาแพงปราสาทและถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่หยุดหรือลังเล เขายังคงก้าวเดินอย่างช้า ๆ เช่นเดิมและเมื่อเขาเข้าใกล้กําแพง มันก็เริ่มสลายตัวอย่าง รวดเร็วเหลือเพียงชั้นฝุ่นบาง ๆ ตรงหน้าเขา

ชายชราเดินต่อไป ผ่านช่องว่างที่เพิ่งเปิดใหม่ในกําแพง พวกเขาถูกโจมตีมากกว่า เดิมหลายเท่า แต่ไม่มีผู้โจมตีคนใดอยู่ได้นานกว่าหนึ่งหรือสองวินาที

ในที่สุด พวกเขาก็เข้ามาในปราสาท ผ่านฝนของประตูไม้หนาทึบเมื่อครู่ก่อนหน้านี้

ภายในเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีแสงสลัวและที่ปลายสุดของมัน อาร์รัน สามารถมองเห็นชายร่างสูงคนหนึ่ง

ขณะที่พวกเขาเข้าไปใกล้ชายคนนั้น อาร์รัน ก็เห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของเขา เขาสูงกว่าคนอื่น ๆ ที่ อาร์รัน เคยเห็น ไหล่กว้างจนดูเหมือนไม่ใช่ มนุษย์ บนศีรษะของเขา อาร์รัน เห็นสิ่งที่เขาหยิบมาเป็นหมวกกันน็อคในตอนแรก แต่เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ เขาก็ตระหนักว่าศีรษะของชายคนนั้นมีเขาขนาดใหญ่คู่หนึ่งเหมือนของวัว

ดวงตาของ อาร์รัน เบิกกว้าง เมื่อเขาจําได้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ผู้ชายแม้แต่น้อย แต่มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดูเหมือนปีศาจที่มีผิวสีดําแดงและดวงตาสีแดงเข้ม ยืนสูงอย่าง น้อยแปดฟุต ถ้าไม่มากกว่านั้น

“ตาแก่” สิ่งมีชีวิตพูด เสียงของมันทุ่มลึกผิดธรรมชาติและมีบางสิ่งที่แปลกประหลาดเกี่ยวกับวิธีการสร้างเสียงราวกับว่ามันไม่คุ้นเคยกับการพูดลิ้นของมนุษย์ “นายยังอยู่ที่นี่”

“ใช่ฉันเอง” ชายชราตอบ

“ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีนาย โลกนี้ก็จะล่มสลาย” สิ่งมีชีวิตนั้นพูด มันแยกเขี้ยวฟันเหมือนกริชของมันด้วยการแสยะยิ้มที่น่าเกลียด

“บางที่อาจจะใช่” เซเนซิโอ พูด “แต่เจ้าจะไม่อยู่ที่นี่ เพื่อดูมัน”

สิ่งมีชีวิตส่งเสียงคารามอย่างโกรธเกรี้ยว ทันใดนั้น มันก็พุ่งไปข้างหน้าเพื่อโจมตี โดยยื่นมือที่มีกรงเล็บไปทาง เซเนซิโอ

รอบตัวสิ่งมีชีวิตนั้น เส้นแห่งความมืดหมุนวนเหมือนหนวดนับร้อย ทําให้ทุกสิ่งที่ สัมผัสกลายเป็นฝุ่นสีดําละเอียด ภาพที่เห็นท่าให้ อาร์รัน เต็มไปด้วยความน่ากลัว

เซเนซิโอ เหยียดแขนขวาของเขาออกไป ในขณะที่สิ่งมีชีวิตกําลังจะมาถึงเขาและ ในไม่ช้ มันก็ถูกแช่แข็งอยู่กับที่

“เจ้าไม่คิดว่าจะได้ผลใช่ไหม?” ชายชราพูดด้วยน้ําเสียงเยาะเย้ย

สิ่งมีชีวิตนั้นคาราม ดูราวกับว่ามันต่อสู้กับพันธนาการที่มองไม่เห็นที่ยึดมันไว้ รอบ ๆ สิ่งมีชีวิตนั้น เส้นแห่งความมืดดูเหมือนจะสั้นและมีสีแดงเข้มปรากฏขึ้นในบางส่วนในไม่ช้ มันก็ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตกําลังจะหลุดพ้น

ใบหน้าของ เซเนซิโอ แข็งกระด้างและเขาก็เหยียดแขนซ้ายออกเช่นกัน สีหน้าของเขาเริ่มตึงเครียดและในช่วงเวลาหนึ่งทั้งชายชราและสิ่งมีชีวิตนั้นก็ไม่ขยับ

ในขณะที่ อาร์รัน เข้าใจว่าการต่อสู้กําลังเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง ต่อตาเขา ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งสองยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่เคลื่อนไหว เซเนซิโอ ด้วยสีหน้าตึงเครียดและสิ่งมีชีวิตนั้นก็แยกฟันแหลมของมันออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

ทันใดนั้น สิ่งมีชีวิตนั้นก็หน้าซีด ตาของมันเบิกกว้าง ขณะที่ผิวสีดําแดงเปลี่ยนเป็ นสีเทาอ่อน ครู่ต่อมา ร่างของมันก็สลายไปในแสงวาบไม่เหลืออะไรไว้ข้างหลังนอก จากเมฆขี้เถ้า

“นั่น” เซเนซิโอ พูดพลางถอนหายใจลึก “ยากกว่าที่ควรจะเป็น

“นั่นมันอะไรกัน?!” เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง ถ้ามันอาจเรียกได้ว่าเป็นการต่อสู้ คาถา มนับพันที่เติมเต็มความคิดของ อาร์รัน ในทันที แต่ที่สําคัญที่สุด คือ ตัวตนของสิ่งมีชี วิตนั้น

“นั่นคือ ผู้ส่งสาส์นแห่งเคออส” ชายชราตอบ “และแข็งแกร่งที่สุด ในความเป็นจริง แข็งแกร่งที่สุดที่ฉันเคยพบในโลกนี้”

“ผู้ส่งสาส์นอะไร?” อาร์รัน ถาม “และคุณเอาแต่พูดว่า โลกนี้…นั่นหมายความว่า ยังมีโลกอื่นอีกหรือ?”

เซเนซิโอ มองไปที่ อาร์รัน “ฉันคิดว่าถึงเวลาแล้วที่นายจะต้องเรียนรู้ว่า โรงเรียน คืออะไร” เขาพูด