Paragon of Destruction 55: บอกลา

นิยาย Paragon of Destruction

chapter 55: บอกลา

เมื่อ อาร์รัน มาถึงกระท่อมของ เจียงเฟย เขาพบว่าประตูปิดอยู่แต่มีเสียงบางอย่างมาจากข้างใน เขาจึงเคาะประตู จากนั้นก็รอ

“รอสักครู่!” เสียงอู่อของ เจียงเฟย ดังผ่านประตู

เมื่อเธอเปิดประตูออกมาในที่สุดอาร์รันตกใจขณะที่เธอปรากฏตัวผมของเธอกระเซ็งและมีวงสีเข้มรอบดวงตา ราวกับว่าเธอไม่ได้นอนมาหลายวัน

“ขอโทษที่ทําให้นายต้องรอ” เธอพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “เข้ามา”

เมื่อเขาเข้าไป อาร์รัน ก็เห็นว่าห้องหลักของกระท่อมอยู่ในสภาพสับสนวุ่นวายพื้นเต็มไปด้วยม้วนกระดาษและกองหนังสือเขาสงสัยว่าเจียงเฟยทําอะไรมาตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา

“เธอสบายดีไหม?” เขาถาม ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเธอ

“ฉันสบายดี” เธอพูดแม้ว่าเธอจะไม่ได้มอง “ฉันแค่จะยุ่งเล็กน้อย”

“นั่นเป็นสาเหตุที่ฉันไม่เห็นเธอก่อนหน้านี้หรือ?” อาร์รัน ถามโดยคิดว่าเมื่อสองสัปดาห์ก่อนเขาเห็นเธอน้อยแค่ไหน

เธอพยักหน้าอย่างเหนื่อยล้า “มีบางอย่างที่ฉันต้องทําให้เสร็จก่อนที่เราจะไป”

“อะไรจะสาคัญขนาดนี้?” อาร์รัน ถาม

“ฉันจะโชว์ให้นายเห็น” เจียงเฟย ตอบ “แล้วฉันเอาไปไว้ที่ไหน…”

โดยไม่รอคําตอบ เธอเริ่มค้นหาม้วนกระดาษและหนังสือบนพื้นแม้ว่าอาร์รันจะสงสัยว่ามีใครสามารถค้นพบอะไรได้บ้างท่ามกลางยุ่งเหยิงแต่เธอก็โผล่ออกมาหลังจากนั้นเพียงครู่เดียวโดยถือม้วนกระดาษสองอันไว้ในมือ

“สิ่งเหล่านี้สําหรับนาย” เธอพูดพร้อมกับมอบม้วนกระดาษให้กับอาร์รัน

“พวกนี้คืออะไร?” อาร์รัน ถาม ขณะที่เขามองไปที่ม้วนกระดาษเขาสามารถเห็นได้ว่ามีการเขียนด้วยลายมือใหม่และเขาก็รู้ว่ามันเป็นของเจียงเฟย

“อันแรก มีบันทึกของฉันเกี่ยวกับคาถาดาบวายุของ อาจารย์คาเดอร์” เจียงเฟยพูด“ฉันรู้ว่าเขาให้คาถาแก่นาย เมื่อเราออกจากอาราม แต่ฉันก็รู้ว่านายยังไม่ได้ใช้เวลาศึกษามันเลยด้วยบันทึกเหล่านี้นายจะมีเวลาเรียนรู้ได้ง่ายขึ้น”

อาร์รัน หน้าซีด เมื่อเขาตระหนักว่าเขาลืมของขวัญของ อาจารย์คาเดอร์ ครึ่งปีที่ผ่านมาเขาใช้เวลาในการปรับแต่งร่างกายและเขาไม่ได้คิดถึงมันเลยแม้แต่ครั้งเดียวในการเรียนรู้คาถาที่ชายคนนั้นมอบให้

“อันที่สอง” เจียงเฟย พูดต่อ “อธิบายวิธีการใช้ผนึกเงาของ ศาสตราจารย์เชาผนึกเงาของนายพังก่อนที่นายจะมีโอกาสเรียนรู้ดังนั้นฉันจึงใช้เวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขียนทุกอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับพวกมันให้นายมันน่าจะเพียงพอสําหรับนายที่จะเรียนรู้วิธีการทําผนึกของนายเอง”

“ขอบคุณ” อาร์รัน พูดแม้ว่าเขาจะรู้ว่าเพียงแค่ขอบคุณก็ไม่ได้ใกล้พอสาหรับสิ่งที่เจียงเฟยทําให้เขา ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทําไมเธอถึงหายตัวไปเป็นเวลาสองสัปดาห์และทําไมเธอจึงดูเหนื่อยล้าการเขียนม้วนกระดาษเหล่านี้เป็นงานที่ใช้เวลาหลายเดือนและเธอก็ทําสําเร็จในเวลาเพียงสองสัปดาห์

“นายไม่จําเป็นต้องขอบคุณฉัน” เธอตอบ “สัญญากับฉันว่าจะศึกษาพวกมันทั้งสองทุกวัน”

“ฉันจะพยายาม” อาร์รัน พูด

เจียงเฟย ส่ายหัวอย่างแน่วแน่ “ทุกวัน”

“โอเค โอเค” อาร์รัน พูด “ฉันรักษาคําพูดของฉัน” หลังจากความพยายามของเจียงเฟย นั่นเป็นสิ่งที่เขาทําได้อย่างน้อยที่สุด

เจียงเฟย ยิ้มด้วยความพึงพอใจบนใบหน้าของเธอ “มีอีกอย่างที่ฉันมีสําหรับนาย”เธอพูด

“เธอให้ฉันมากเกินไปแล้ว” อาร์รัน ตอบ “ฉันรับไม่ได้มากกว่านี้”

เธอเพิกเฉยต่อค่าพูดของเขาและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าไม้ด้านข้างของห้องซึ่งเธอหยิบผ้าสีดามัดหนึ่งมอบให้ อาร์รัน

“มันคือเสื้อคลุม” เธอพูด “ลองใส่ดู เปลี่ยนในห้องนอนก็ได้”

อาร์รัน ทําตามที่เธอบอกระวังอย่าเหยียบม้วนกระดาษใด ๆ ที่เกลื่อนพื้น ขณะที่เขาเดินไปที่ห้องนอน

เสื้อคลุมเรียบง่ายและสีดทําจากผ้าไหมที่มีความหนา แต่อ่อนนุ่มและขาดเครื่องประดับที่ไม่จําเป็น ทันทีที่ อาร์รัน สวมใส่เขาสามารถบอกได้ว่ามันทํามาอย่างดีและ มันก็เข้ากับร่างกายของเขาราวกับว่ามันถูกสร้างมาเพื่อเขา

เมื่อเขาก้าวออกจากห้องนอน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของ เจียงเฟย

“ดีมาก” เธอพูด “ดีกว่าเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่นายชอบมาก”

“ฉันใส่มันเพราะมีเหตุผล” อาร์รัน คัดค้าน แม้ว่าเขาจะชอบเสื้อคลุมหุ้มเกราะแต่เหตุผลหลักที่เขาสวมใส่ คือ การป้องกันที่พวกมันมอบให้

“พวกมันทําให้นายดูเหมือนอันธพาล” เจียงเฟย พูดอย่างเรียบเฉย “แต่นายจะไม่ต้องการมันอีกต่อไป เสื้อคลุมนั้นน่าหลงใหลและมันควรจะแข็งแรงพอที่จะหยุดลูกธนูหรือดาบได้”

“น่าหลงใหล?” อาร์รัน ขมวดคิ้วขณะที่เขาพูด

เขารู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับความหลงใหลแม้ว่าเขาจะนึกถึงเครื่องรางที่เขานํามาจากกลุ่มโจรเมื่อหลายเดือนก่อนศาสตราจารย์เชาบอกเขาว่ามีเทคนิคที่น่าหลงใหลอยู่ภายในแต่จนถึงทุกวันนี้ อาร์รันไม่สามารถรับรู้ถึงภายในมันได้

เขาละทิ้งความคิดเกี่ยวกับเครื่องรางและถามว่า “เธอเอาเสื้อคลุมที่น่าหลงใหลมาสวมใส่ได้อย่างไร?”

เจียงเฟย หน้าแดง “ฉันขอร้องลุงหมีสําหรับบางสิ่งที่ฉันสามารถให้กับนายได้”เธอพูด“มันต้องใช้เวลาอ้อนวอนแต่ในที่สุดเขาก็ให้เสื้อคลุมตัวนี้แก่ฉันมันเป็นชุดที่เขาสวมเมื่อตอนที่เขายังเด็กกว่านี้”

อาร์รัน ประหลาดใจกับความคิดที่ว่า ขุนนางเจียง ผอมพอที่จะใส่เสื้อคลุมได้และเขาสงสัยว่านั่นมันเมื่อกี่ศตวรรษที่ผ่านมา

ทันใดนั้น เจียงเฟย ก็ก้าวมาข้างหน้าก่อนที่อาร์รันจะตอบสนอง เธอก็กอดเขาเป็นเวลานานที่พวกเขายืนอยู่อย่างเงียบๆร่างกายดันเข้าหากันในที่สุดเพียงเฟยก็หลุดจากอ้อมกอดและเมื่อเธอกําวถอยหลังอาร์รันก็เห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ

“ฉันจะคิดถึงนาย” เธอพูด เสียงของเธอสั้น ขณะที่เธอพูด

“ฉันก็จะคิดถึงเธอเช่นกัน” เขาตอบโดยตระหนักว่ามันเป็นเรื่องจริง

เขาไม่รู้แน่ชัดว่ามันเกิดขึ้นเมื่อใด แต่ในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันพวกเขาสนิทกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ อาร์รัน พบว่าตัวเองต้องการให้พวกเขาไม่ต้องแยกกัน

พวกเขาใช้เวลาหลายชั่วโมงตามด้วยกันคุยกันขณะเดินผ่านสวนของที่ดินขณะที่พวกเขาเดินไปอาร์รันรู้สึกอยากจับมือของเจียงเฟยแต่ทุกครั้งที่เขากําลังจะทําเช่นนั้นเขาก็รู้สึกกระวนกระวาย

เขาได้ต่อสู้เพื่อความตายกับโจรนักดาบของตระกูลเจียงและแม้แต่นักเวทย์ของโรงเรียนถึงอย่างนั้นตอนนี้เขาพบว่าตัวเองกังวลเมื่อคิดว่าจะจับมือเจียงเฟย

เขาส่ายหัวด้วยความไร้สาระของความกังวลใจอย่างกะทันหันและเพิกเฉยต่อความลังเลเขาเอื้อมมือไปจับมือของ เจียงเฟยไว้ในมือของเขา

ด้วยความโล่งใจ เธอยอมจับมือเขาอย่างเงียบ ๆ ขยับเข้ามาใกล้เขาขณะที่พวกเขาเดินไปเรื่อย ๆ พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเล็กน้อยทั้งคู่ไม่เต็มใจที่จะพูดคุยเกี่ยวกับการแยกกันที่ใกล้เข้ามา

ในที่สุด แสงแห่งวันก็เริ่มจางหาย

“เราจะได้เจอกันอีกไหม?” อาร์รัน ถาม

“เราจะต้องเจอกัน” เจียงเฟย พูด “ฉันจะเจอแน่นอน แค่…สัญญากับฉันว่านายจะไม่ตาย”

อาร์รัน ขมวดคิ้ว “ฉันจะพยายาม…”

“นั่นยังไม่ดีพอ”เธอขัดจังหวะเขา “สัญญากับฉัน”

“ฉันสัญญา” อาร์รันพูด

แม้ว่าจะไม่มีคําสัญญา แต่เขาก็จะทําทุกวิถีทางเพื่อให้มีชีวิตอยู่ไม่ว่าจะมีนักเวทย์ของโรงเรียนและกลุ่มโจรที่ตายไปกี่คนก็ตาม ถ้านั้นยังไม่เพียงพอ… ไม่ใช่ว่าเจียงเฟยจะโกรธเขา ถ้าเขาไม่สามารถรักษาสัญญาได้

“นายควรไปเก็บข้าวของของนายเดี๋ยวนี้” เจียงเฟย พูด “หลังจากนั้นเราจะไปหา
ลุงหมี”

อาร์รัน ขมวดคิ้ว “เก็บของ? ฉันคิดว่าฉันยังเหลือเวลาอีกสองสามวัน”

เจียงเฟยส่ายศีรษะ“นายต้องออกไปคืนนี้ก่อนที่เราจะทํา ยิ่งมีคนน้อยที่รู้ว่านายอยู่ที่ไหนก็ยิ่งดีหลังจากการต่อสู้กับสาขาเรดสโตนจะมีคนที่ต้องการแก้แค้นลุงหมีสามารถปกป้องฉันได้แต่นาย… นายจะต้องดูแลตัวเอง”

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงต่อมาอาร์รันกาลังเดินไปกับเจียงเฟย และขุนนางเจียงไปตามกําแพงด้านนอกของที่ดินพวกเขากล่าวว่าอาลาไปแล้วและตอนนี้อาร์รันกําลังจะจากไปเพื่อเดินทางไปยังสมาคมเงาอัคนี้ด้วยตัวเอง

“มันน่าจะอยู่แถว ๆ นี้” ขุนนางเจียง พูด “อ๊ะ! มันอยู่นั่น!”

เขาชี้ไปที่ส่วนที่ดูเหมือนไม่ธรรมดาของกําแพงโดยเฉพาะเมื่ออาร์รันมองอย่างใกล้ชิดเขาสามารถสร้างประตูเล็ก ๆ ที่ทาสีให้กลมกลืนกับส่วนที่เหลือของผนังได้

“นี่นําไปสู่เส้นทางเล็ก ๆ นอกที่ดิน”ขุนนางเจียงพูดขณะที่เขาเปิดประตู “ถ้านายเดินตามทางไปสักชั่วโมงสองชั่วโมง นายน่าจะสามารถข้ามเมืองได้โดยไม่มีใครสังเกตเห็น”

อาร์รัน พยักหน้า ความคิดที่จะจากไปยังคงทําให้เขาเต็มไปด้วยความกังวลแต่ตอนนี้เขาทําอะไรไม่ได้แล้ว ณ จุดนี้สิ่งที่เขาทําได้คือเดินหน้าต่อไป

“สิ่งสุดท้าย” ขุนนางเจียงพูด “ดาบคู่หูของนาย…จงดูแลมันให้ดี เมื่อใช้มัน มันจะทรงพลังมากขึ้น”

“ขอบคุณ” อาร์รัน พูดพร้อมพยักหน้า “สําหรับทุกอย่าง”

“อย่าพูดถึงมัน” ขุนนางเจียงตอบ “ฉัน…อาฉันจะปล่อยให้เธอสองคนอยู่ล่าพังตอนนี้เดินทางดี ๆ และขอให้ปลอดภัย”

ด้วยคําพูดสุดท้าย ขุนนางเจียงก็เดินออกไปและหายไปในเงามืดในเวลาต่อมา

เมื่อ อาร์รัน มองไปที่ เจียงเฟยเขาสามารถเห็นได้ว่าดวงตาของเธอเปียกไปด้วยน้ำตาเขาพยายามคิดสิ่งที่จะพูดแต่ไม่มีคําพูดใด ๆ เกิดขึ้นพวกเขายืนอยู่ที่นั่นสักพักไม่มีใครพูดอะไร

ในที่สุด เขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าเอาแขนโอบเธอและดึงเธอเข้ามาใกล้ขณะที่เขาจูบเธอการจูบดําเนินไปชั่วขณะและเมื่อทั้งคู่แยกจากกันอาร์รันก็รู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นรัวในอก

“เราจะพบกันใหม่” เขาพูด

ในขณะที่เขาก้าวออกไปข้างนอก เขารู้สึกเสียใจชั่วครู่ทั้งจากการจากเจียงเฟยไปและในช่วงท้ายของเวลาที่เขาอยู่ที่ที่ดินนี้

เขารู้ดีว่าหนทางข้างหน้านั้นอันตรายและอีกนานกว่าที่เขาจะปลอดภัยอีกครั้ง