นิยาย Lv1 Skeleton
Lv1 บทที่ 85
“โจร่า มาที่นี่ได้อย่างไร”
เราเลือกจุดที่เงียบสงบดีเพื่อหยุดรถม้าและกินอาหารกลางวันของเรา
“มันคือแซนวิชใช่ไหม”
“ใช่ เจ้าไม่ชอบพวกมันหรือ”
“ไม่ ข้าแค่ไม่แน่ใจ”
เมื่อ เลวินส่งแซนวิชให้วิลด้า เธอก็หยิบมันออกมาอย่างเป็นธรรมชาติและก้าวออกไปข้างนอก
“วิลด้า กาลังจะไปไหน”
“ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ของคนรับใช้ที่จะร่วมรับประทานอาหารกับเจ้านายของนาง”
“เรื่องไร้สาระ วิลด้า กลับมาที่นี่”
เธอปืนกลับเข้าไปในรถม้าด้วยสีหน้าอึดอัดใจ
“ไปกินข้าวกันเถอะ”
เลวินมองผมแปลก ๆ แต่ผมก็ไม่สนใจเขาและมุ่งความสนใจไปที่อาหารกลางวันของผม ในทํานองเดียวกัน วิลด้า ก็จ้องมองมาที่ผม
“มีอะไรที่เจ้าไม่ชอบกินไหม”
เธอส่ายหัวเธอเริ่มกินแซนด์วิชของเธอ
“ว้าวมันอร่อยมาก!”
“ใช่ โจร่า พ่อครัวของเคานท์เป็นคนดีมากเพราะพ่อของข้าซึ่งเป็นหัวหน้าพ่อบ้านเป็นคนพิถีพิถันในการคัดเลือกพนักงาน”
เลวินพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจราวกับว่าพ่อของเขาเป็นฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่
วีลด้าเพิ่งกินอาหารกลางวันของเธออย่างเงียบ ๆ จนหมดที่มุมห้อง
“วิลด้า มีอะไรผิดปกติ
เธอส่ายหัวซ้ายขวา
เธอกลัวคนแปลกหน้าหรือเปล่า?
หลังจากทานอาหารเสร็จเราก็ออกเดินทางอีกครั้งและไม่นานก็กลับไปที่คฤหาสน์ จิลเลี่ยนและเจอร์น่าอยู่ข้างนอกแล้วรอการมาถึงของเราด้วยสายตาที่กระตือรือร้น
“ข้ากลับมาแล้ว”
“โจร่า ผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลังท่านเป็นทาสศึกหรือ”
พวกพี่น้องกระโดดขึ้นลงเพื่อดู วิลด้าที่ซ่อนอยู่ข้างหลังผม เมื่อพวกเขาเห็นเธอ เขาและเจอร์น่าก็มีสีหน้าประหลาดใจ
“จิลเลี่ยนเป็นอะไร?”
“เธอค่อนข้างน่าเกลียด…เป็นเรื่องปกติสําหรับทาสในสนามรบใช่ไหม”
“จริงๆข้าคิดว่าเธอค่อนข้างสวย”
การได้ยินคําพูดของผม การแสดงออกของเจอร์น่าก็เย็นชามาก
“ข้าจะขอห้องเพิ่มได้ไหม จิลเลี่ยน
“แน่นอนข้าจะดูแลให้ดี”
อย่างไรก็ตาม วิลด้า เดินตามผมไปที่ห้องของตัวเองอย่างเงียบ ๆ
“ทําไมนางถึงอยู่ที่นี่? ข้าไปหาเจ้าที่ห้องของเจ้าเองแล้วทําไมเจ้าไม่นอนที่นั่นล่ะ”
เธอส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่บลัชออนล็กมาถึงแก้มของเธอ
“เจ้าอยากนอนห้องนี้ไหม”
เธอพยักหน้ากลับในขณะที่ใบหน้าของเธอแดงเข้มขึ้น
“โอเคมันจะไม่มีปัญหา เจ้านอนบนเตียงได้แล้วข้าจะเอาโซฟา”
เธอหันไปมองเตียงด้วยสีหน้าเคอะเขิน
“ราตรีสวัสดิ์ วิลด้า พักผ่อนให้เพียงพอเพราะเรามีเรื่องต้องคุยกันในวันพรุ่งนี้
ผมเหนื่อยล้าจากการช้อปปิ้งมาทั้งวันและหลับไปทันทีที่หัวกระแทกหมอน อย่างไรก็ตามผมตื่นขึ้นมากลางดึกเนื่องจากเสียงแปลก ๆ
ดมดมว้ววว
เมื่อมองผ่านดวงตาที่ปิดครึ่งหนึ่งของผม ผมก็พบกับฉากที่น่าอาย
“ออกไปก่อนที่เจ้าจะปลุกเขา เจ้าเป็นทาสที่ไร้ประโยชน์! เจ้ากล้าขึ้นเตียงของนายได้ยังไง เจ้าควรคิดว่าตัวเองโชคดีที่ได้รับอนุญาตให้นอนห้องเดียวกันด้วยซ้ํา!”
สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องและเมื่อเห็นทาสของผมนอนอยู่บนเตียงจึง พยายามลากเธอออกไป อย่างไรก็ตาม วิลด้า กางผ้าปูที่นอนด้วยกําลังทั้งหมดของเธอโดยไม่ยอมขยับเขยื้อน
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
วิลด้า ดีใจมากที่ได้ยินเสียงของผม รู้ว่าผมตื่นแล้ว อย่างไรก็ตามสาวใช้รีบออกจากห้องทําให้ วิลด้ามองทางออกอย่างเกลียดชังอีกครั้ง ขณะที่สาวใช้หลบหนี วีลด้า ถอนหายใจอย่างร่าเริง สิ่งนี้ทําให้เธอยอมทิ้งผ้าปูที่นอนที่เธอจับไว้และล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ใส่ใจ
“เกิดอะไรขึ้น วิลด้า? เจ้าสบายดีไหม?”
เธอนั่งลงบนพื้นพร้อมกับหายใจเข้าลึก ๆ และเธอก็ฉีกที่อกของเธอเอง
หมจะเกิดอะไรขึ้นถ้า … ?
“เจ้ากล่าววาจาไม่ได้หรือ”
เธอส่ายหัว
“มีบางอย่างที่ทําให้เจ้าไม่กล่าววาจาหรือเปล่า”
เธอพยักหน้าอีกครั้งและกรงเล็บที่หน้าอกของเธอแรงยิ่งขึ้น
“เจ้าถูกห้ามไม่ให้กล่าววาจาหรือเปล่า”
เธอพยักหน้าอีกครั้งในขณะที่เธอยังคงกดหน้าอกของเธอ
“เป็นอะไรไปข้ายอมให้เจ้า กล่าววาจาอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ วิลด้า! สนทนากัน
ได้!”
“ฮฮา !! โปรดยกเลิกคําสั่งของท่านที่ว่าข้าควรนอนบนเตียงของท่าน พะอา”
“ก็ได้ วิลด้า เจ้าไม่จําเป็นต้องนอนบนเตียง”
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ในที่สุดผมก็เข้าใจการกระทําในอดีตของเธอและสาเหตุที่ทําให้เธอหายใจล่าบาก และน้ําตาไหลที่หน้าอกก็เป็นสัญญาณบ่งบอกผม
“เจ้าถูกห้ามจากเจ้านายคนก่อน ไม่ให้กล่าววาจาหรือเปล่า”
“ใช่…”
เธอตอบด้วยน้ําเสียงขี้อาย
“ข้าขอโทษข้าไม่รู้เรื่องนั้น”
“ไม่เป็นไรข้าจะอธิบายทุกอย่างให้นายท่านเข้าใจ”
ผมยื่นมือช่วยเธอขึ้นจากพื้นแล้วเราก็นั่งบนเตียง
“แล้วเจ้าอยากจะกล่าวอะไร”
“ถ้าท่านเรียกชื่อข้าสิ่งที่ท่านกล่าวหลังจากนั้นก็จะกลายเป็นค่าสั่งที่สมบูรณ์”
“โอ้! ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเรียกชื่อเธอไปอย่างไม่ใส่ใจ!
“ข้าขอโทษ ข้าจะระวังให้มากขึ้นในอนาคต”
“ไม่เลยมันเป็นหน้าที่ของข้าที่จะทําตามความปรารถนาของเจ้านายของข้า”
“ข้าจะไม่สั่งเจ้า มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าจะขอจากเจ้าและนั่นก็คือเจ้าไม่มีวันทรยศข้า”
“แน่นอน”
ข้ารู้สึกว่าดวงตาของเธอสดใสขึ้น
จุลกก
“ข้าล็อกประตูแล้วตอนนี้สบายดี”
“ข้าจะพานายท่านไปนอนบนเตียง”
“เรื่องไร้สาระข้าเป็นผู้ชายและเจ้าเป็นผู้หญิง มันเป็นการให้เกียรติ”
วิลด้า ยังคงดูไม่เต็มใจ
“ข้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
เธอพยักหน้ากลับไป
“ทําไมถึงอยากนอนห้องเดียวกัน เจ้ามีความคาดหวังแปลก ๆ หรือ
“อ่าไม่เลย ข้ารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ ท่านจะสนใจคนขี้เหร่อย่างข้า แค่ข้าเริ่มรู้สึกแย่มากถ้าเราอยู่ไกลเกินไป”
เธอก้มหัวลงอย่างอ่อนน้อม ..
“ทําไมถึงเป็นอย่างนั้น? มันเป็นส่วนหนึ่งของสัญญาทาส ที่เราสร้างขึ้นหรือไม่”
เธอพยักหน้ากลับไป
“เอาล่ะ วิลด้า ข้าจะตรวจสอบให้แน่ใจว่าพวกเขาติดตั้งเตียงอีกหลังในวันพรุ่งนี้ แต่สาหรับคืนนี้ข้าจะนอนโซฟา”
เมื่อผมใช้ชื่อของเธออย่างกะทันหันการแสดงออกของเธอก็ไม่สบายใจ
“อาขอโทษที่ลิ้นมันลื่น”
เมื่อเห็นว่า วิลด้า หลับไปแล้วผมก็หลับไปบนโซฟา
ก๊อกก๊อก!
“ฮะ? วิลด้า?”
“ใช่”
วีล
นั่งคุกเข่าอยู่ข้างโซฟารอให้ผมตื่น
“นั่งสบาย ๆ. ใช่ คือใคร?”
“สวัสดีตอนเช้า โจร่า!”
ไม่ใช่สาวใช้ แต่เป็นเจอร์น่าที่อยู่ที่ประตู
“…ว่าไง”
“มาเล่นหมากรุกกันเถอะ!”
เธอเดินถือกระดานหมากรุกและวางไว้บนโต๊ะ ในระหว่างเกมของเราเธอจะแอบมอง วิลด้าเป็นครั้งคราว การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยความหึงหวง
“หึมเจอร์น่า? วันนี้สบายดี”
“เดี๋ยวก่อน! ข้าต้องคิดให้ดี!”
เกมของเราดําเนินไปตลอดเพราะบางครั้งเธออาจใช้เวลามากกว่า 20 นาทีสําหรับการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว ด้วยเหตุนี้ผมจึงถูกขังอยู่ในห้องของตัวเองเล่นหมากรุกในช่วงสองสามชั่วโมงที่ผ่านมา
วิลด้า นั่งลงบนโซฟาและมองดูพวกเราเล่น เราทานอาหารกลางวันในห้องนอนของผมด้วย พวกเราสามคนถูกขังอยู่ในห้องเนื่องจากเกมนี้
“… ใช้เวลานานเกินไป ผมควรจะแกล้งแพ้หรือไม่? ไม่ ถ้าเธอคิดออกมันก็จะแย่ลงเท่านั้น
เจอร์น่า กําลังเจาะรูบนกระดานด้วยการจ้องมองมันเป็นเวลานาน
“อ๊าก! ท่านจะอ่านล่วงหน้าได้อย่างไร? ข้าคิดว่าข้ามีโอกาสที่จะชนะในครั้งนี้!
น้ําตาเอ่อคลอในดวงตาของเธอ
“ดี..”
ว้าาาาา!
เธอร้องไห้อย่างทําอะไรไม่ถูก
“นายท่าน ท่านไม่มีความเมตตาเลย”
“วิลด้า ข้าเสียใจกับวาจาของเจ้า”
วิลด้า หน้าซีดทันที่ด้วยความกลัว
“อะไร? มันเป็นปฏิกิริยากับสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไปหรือเปล่า”
“ การลงโทษ…มันยากที่จะหายใจ
“โอ้ วิลด์ ได้โปรดหยุดมัน ข้าขอโทษ”
“ไม่เลยเป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะได้รับโทษจากการทําร้ายเจ้านายของข้า”
“ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นทาสของข้า วิลด้า แต่เป็นเพื่อนร่วมงานของข้ามากกว่า”
“เพื่อนร่วมงาน?”
น้ําตาเริ่มก่อตัวขึ้นในดวงตาของเธอ
“ข้าพูดอะไรผิดหรือเปล่า”
“ไม่ ตรงกันข้าม
เธอโยนศีรษะลงไปบนตักและเริ่มปรายตาออกมา
“ผมต้องเป็นคนที่แย่มากเพราะผมทําให้ผู้หญิงสองคนร้องไห้ในเช้าวันเดียวกัน ผมควรจะไตร่ตรองถึงการกระทําของผม….
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
