นิยาย Lv1 Skeleton
Lv1 บทที่ 87
“รุกฆาต เจอร์น่า”
ว้ววววววว
“ข้าทําให้นางร้องไห้อีกแล้วหรือ”
เธอวิ่งหนี้หลังจากความพ่ายแพ้ของเธอ มันเป็นเกมที่ยาวนานเป็นเวลาหลายชั่วโมงในการต่อสู้บนกระดาน แต่ในท้ายที่สุดด้วยการโกงของผมที่เรียกว่า ลีนา ไม่มีโอกาสที่ผมจะแพ้
ตอนนั้นเป็นเวลาตี 2 กว่าแล้วในเกมของเรา วิลด้า และผมรีบเข้านอนเพื่อเตรียมพร้อมสําหรับวันพรุ่งนี้
วันรุ่งขึ้นผมตื่น แต่เช้และพูดกับวิลด้าอย่างห่วงใย
“วันนี้เราจะลองไปผจญภัย ตั้งใจฟังแผน”
“ตกลง”
หลังจากอธิบายโครงการของผมโดยละเอียดแล้ว เราก็มุ่งตรงไปยังขอบนอกของป่า เราจัดการกระต่ายที่มีเขา 5 ตัวเพื่ออุ่นเครื่องและเพื่อให้วิลด้า ได้สร้างความมั่นใจ โดยไม่คาดคิดว่าเธอจะได้เพิ่มระดับด้วยเช่นกัน ดังนั้นเราจึงพร้อมที่จะก้าวต่อไปยังพื้นที่ที่ลึกกว่าของป่า
“เตรียมพร้อม!”
เธอพยักหน้ากลับจับไม้กายสิทธิ์ขนาดเล็กในมือแน่น ก่อนที่เราจะวางกับดักก็อบลินสี่ตัว กินศพของกระต่ายที่มีเขาซึ่งผมทิ้งไว้เป็นเหยื่อล่อ
ผมลอบมองพวกเขาด้วยกริชของผมเบา ๆ
สําเร็จ! ผมสามารถฆ่าพวกมันได้”
คิเอเอะ?
คิเอ๊กกก
คิกกเอ้กกก
ก็อบลินท่าหน้าตาประหลาดใจและไล่ตามกลุ่มของพวกเขา
บึง!
ก็อบลินที่อยู่ใกล้ที่สุดเหวี่ยงไม้ของเขามาทางผม แต่ผมก็รีบหลบ เมื่อเราห่างกันประมาณสองเมตรผมหันไปทางวิลด้า และสั่งเธอ
“ตอนนี้!”
“แก่นแท้แห่งไฟ จงโปรยสู่ศัตรูของเจ้า ลูกไฟ!”
พวา จังงง!
[+3 คะแนนประสบการณ์]
[+6 คะแนนประสบการณ์]
[+12 คะแนนประสบการณ์]
[+24 คะแนนประสบการณ์]
ผมพยายามกลิ้งตัวหนีเพื่อไม่ให้โดนผลพวงของคาถาที่ทรงพลังขนาดนี้ ซึ่งแทบจะเรียกได้ว่ามากกว่าลูกไฟ
“วีลด้า! เจ้ายอดมาก!”
เธอตกตะลึงตัวสั่น
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ข้าทําร้ายนายท่าน! ข้าขอโทษ! ข้าขอโทษ!”
“เจ้ากาลังกล่าวถึงอะไร ข้ากลิ้งตัวหลบแทบไม่ทัน แต่เมื่อกี้เจ้าไม่เห็นข้าโผล่ขึ้นมาจากพื้นหรือ? ข้าสบายดี.”
“แต่ก็ยังเป็นความผิดของข้าที่ทําร้ายนายท่าน เนื่องจากไม่สามารถควบคุมความแข็งแกร่งของตัวเองได้อย่างเหมาะสม ข้าไม่ต้องการใช้เวทมนตร์อีกแล้ว!”
“ข้าจะโกรธได้อย่างไรเมื่อได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเช่นนี้ การเป็นนักผจญภัยเป็นอาชีพที่อันตรายโดยเนื้อแท้ นอกจากนี้มันเป็นความผิดของข้าที่ตัดสินอํานาจการยิงของเจ้าไม่ถูกต้อง วิลด้าในอนาคตอย่ารับภาระจากพลังของเจ้าและใช้มันอย่างอิสระ โอ้! ขอโทษ ขอโทษ!”
“ค่าสั่งแบบนี้…นายท่านมากเกินไป! ว้าาา!”
แม้ว่าผมจะไม่ได้ตั้งใจให้ค่าพูดสุดท้ายเป็นคําสั่ง แต่ผมก็ไม่ได้ยกเล็กมันเพราะ ผมรู้ว่าจําเป็นที่เธอจะต้องพัฒนาความคิดที่มั่นคง
“นั่นเป็นการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของเจ้าหรือเปล่า”
“ไม่ ข้าพยายามทําให้มันอ่อนแอลงให้มากที่สุด”
ผมค่อนข้างตื่นเต้นที่แม้แต่ลูกไฟที่อ่อนแอที่สุดของเธอก็สามารถทําร้ายผมได้ นั่นหมายความว่าพลังการยิงของเธอนั้นยอดเยี่ยมแทบจะไม่ถือว่าเป็นลูกไฟธรรมดา
“ผมสงสัยแค่ว่าความสามารถของเธอมีมากแค่ไหน
“ข้าอยากรู้ว่าคาถาที่แข็งแกร่งที่สุดของเจ้าจะเป็นอย่างไรลองใช้กับก็อบลินกลุ่มนั้นตกลงไหม”
“ใช่…แล้วโปรดระวัง แก่นแท้แห่งไฟ โปรยลงมาใส่ศัตรูของเจ้า ลูกไฟ!”
ผมถอยห่างจากก็อบลินจนกระทั่งผมอยู่ห่างออกไปอย่างน้อย 20 เมตร
ฉวาวววงงงงง คุงงงงง
“นี่ไม่เหมือนกับลูกไฟใด ๆ ที่ผมเคยเห็นมันแข็งแกร่งขึ้นอย่างน้อยสองขั้น”
ทุกสิ่งในรัศมี 8 เมตรถูกเผาไหม้เป็นสีดําไร้สิ่งมีชีวิต”
ทัลสุก
“วิลด้า!”
เธอทรุดตัวลงไปกองกับพื้น ตรวจสอบสถานะของเธอผมเห็นว่า มานา ของเธอ ว่างเปล่า
เธอใช้มานาเพิ่มเติมเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับเวทย์มนต์ของเธอหรือไม่? มันสามารถเชื่อมโยงกับคําสาปพระจันทร์สีเลือด ของเธอได้หรือไม่? เมื่อเธอตื่นผม ต้องเตือนเธอไม่ให้ใช้พลังสูงสุดอีกครั้ง
ผมดึงผ้าห่มออกมา ผมนอนลงบนพื้นหญ้า ผมพยายามใช้รักษาขั้นต่กับเธอ แต่ก็ไม่มีผลใด ๆ เพราะมันไม่ส่งผลต่ออาการของมานาพร่อง ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้นมาประมาณ 30 นาที
“เอ่อ…นายท่าน?”
“ข้าอยู่นี่”
“อ๊ะ ขอโทษ!”
เธอกอดอกและก้มหัวขอโทษ
“หยุดเถอะ…อย่าใช้พลังเวทเต็มที่ในอนาคต”
“รับทราบ”
“ดเหมือนเจ้าจะมีความสามารถโดยกาเนิดในการใช้มานามากขึ้น เพื่อเพิ่มพลังให้กับคาถาของเจ้า จากนี้เราจะมุ่งเน้นไปที่การควบคุมพลังนั้น”
“จะเป็นไรไหม”
“แน่นอน! การมีความสามารถนั้นเป็นเรื่องดี”
“อาแล้วข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเป็นประโยชน์สําหรับนายท่าน!”
เราพักผ่อนสักครู่รอจนกว่ามานาของวิลด้าจะเต็ม ก่อนที่จะออกไปหาก็อบลินอีก โดยปกติแล้วผมใช้ความช่วยเหลือจากลีนา เพื่อตรวจจับพวกมันในใบไม้ที่หนาทึบนี้ได้ง่ายขึ้น
“เราจะกําหนดเป้าหมายทั้งห้านี้ พยายามควบคุมความแข็งแกร่งของเจ้าให้มากขึ้น ในครั้งนี้”
“ได้…โปรดจัดการต่อนายท่าน ในกรณีที่ข้าท่าผิด…”
“ไม่เป็นไร ข้าจะหลบให้ดี”
ตุบ!
ผมเพิ่งเหยียบหญ้าแห้งเพื่อแจ้งเตือนก็อบลินก่อนเวลาที่ผมจะมาอยู่
“บ้า!”
แซ่บ!
ผมฟาดฟันพวกเขาอย่างรวดเร็วด้วยกริชของผม ผมกลิ้งตัวออกไปและตะโกนไปทางวิลด้า
“ตอนนี้เบาที่สุดของเจ้า!”
“แก่นแท้แห่งไฟ โปรยลงมาใส่ศัตรูของเจ้า ลูกไฟ!”
ฮวารรร
“ชิพหายยยแล้ววว! ผมยังอยู่ใกล้เกินไป!
เมื่อลูกไฟพุ่งผ่านผม ผมก็รู้ว่าผมยังอยู่ห่างจากก็อบลินประมาณ 4 เมตร ซึ่งแน่นอนว่ายังอยู่ในเขตอันตราย ผมพยายามที่จะกลิ้งออกไปให้ไกลกว่านี้ แต่มีเวลาน้อยเกินไปในที่สุดผมก็ยังโดนอ่า
ฮวางงงง
“นายท่าน!
ผมได้ยินเสียงกรีดร้องของวิลด้า ในขณะที่ผมถูกกลืนเข้าไปในเปลวไฟที่แผดเผา ซึ่งทําให้ผิวหนังของผมไหม้เกรียม
ผมควรจะสบายดีกับไฟระดับนี้ แต่ผมแค่กังวลว่าเธอจะพัฒนาความเสียหายต่อเวทมนตร์ของเธอเนื่องจากสิ่งนี้
“รักษาขั้นต่ํา! …รักษาขั้นต่ํา! . รักษาขั้นต่! . รักษาขั้นต่ํา! รักษาขั้นต่ําา!… รักษาขั้นต่ํา!
“เชอะ! ท่าน!”
ผมยังคงร่ายเวทโดยหันหลังไปหาเธอ ไม่ให้แขนซ้ายของผมลุกเป็นไฟให้พ้นสายตา มันเป็นการต่อสู้ของการขัดสีระหว่างมานาของผมและเปลวไฟที่แขนของผม ในที่สุดผมก็คว้าชัยชนะมาได้อย่างหวุดหวิด เมื่อเปลวไฟดับลงและผิวหนังของผมยังคงไม่เป็นอันตราย
“ไฟนั้นคงอยู่นานกว่าที่ผมคาดไว้มาก
โชคดีที่ตําแหน่งของผมยังอยู่ในบริเวณด้านนอกของเขตระเบิด ดังนั้นด้วยคุณสมบัติการทนไฟของเกราะหนังผมจึงสามารถออกไปได้โดยไม่ได้รับอันตราย
“นายท่าน! ข้าผิดไปแล้ว!”
เธอน้ําตาไหลขณะคุกเข่าลงกับพื้นดึงเสื้อของผม ผมพูดกับเธอเบา ๆ ขณะลูบผมของเธอ
“เจ้าไม่ได้ทําอะไรผิด ทั้งหมดเกิดจากการคํานวณผิดของข้า ดูข้าสบายดี”
ตามธรรมชาติแล้ว วิลด้าสันนิษฐานว่าผมได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เมื่อเธอมองไปที่แขนซ้ายของผมเธอก็ตกใจเมื่อเห็นผมไม่ได้รับบาดเจ็บ หลังจากนั้นเธอก็เริ่มสงบลงตามธรรมชาติ แต่ก็ยังใช้เวลาเกือบ 30 นาทีก่อนที่เธอจะพูดได้อย่างถูกต้อง
“เจ้าไม่จําเป็นต้องร้องไห้กับการบาดเจ็บที่ผิวเผินเช่นนี้”
“ แต่นายท่าน ข้าเกลียดที่เห็นท่านเจ็บปวด!:
ซุ้ดดด (สูดอากาศ)
ดูเหมือนวันนี้เราจะไปต่อไม่ได้อีกแล้ว
“เตรียมตัวให้ดีขึ้น สาหรับครั้งต่อไป”
เรามุ่งหน้ากลับในเมืองไปยังร้านค้าที่ขายสินค้าที่มีการป้องกันเวทย์มนตร์
“เจ้าต้องการจับมังกรแดงใช่ไหม”
“ฮ่าฮ่า…สถานการณ์ของข้า แค่เรียกร้องให้มีการต้านทานเวทย์ไฟนิดหน่อย”
ไอเทมที่ได้รับการต้านทานไฟล้วนมีราคาค่อนข้างแพง แต่จําเป็นสําหรับกลยุทธ์การล่าของเรา
“ข้าขอโทษนายท่าน มันเป็นความผิดของข้าทั้งหมด!”
“ไม่ ข้าคิดว่ามันเป็นการลงทุนสําหรับอนาคต ข้าจะไว้วางใจในแนวการยิงของเจ้า”
เธอพยักหน้ากลับอย่างลังเลเล็กน้อย
ระหว่างทางกลับเราได้แวะที่กิลด์นักผจญภัยเพื่อส่งภารกิจของเรา ปากของโชวลดลงเมื่อเธอเห็นผลของการเติบโตของเรา
“พวกนายทําบ้าไรเนี่ย? เพิ่มระดับขึ้นมาก … ไม่ ไม่ มีข้อห้ามที่จะถาม…”
สี่วันต่อมาเรากลับไปที่จุดเดิมเพื่อกําจัดก็อบลินในบริเวณใกล้เคียง ผมจะฟันด้วยกริชของผมและกระโดดหนีทันที ขณะที่วิลด้าเผาพวกเขาจนกรอบ เมื่อเธอควบคุมพลังได้ดีขึ้นผมได้รับบาดเจ็บน้อยลงและเธอสามารถประหยัดมานาได้มากขึ้น ซึ่งจะเพิ่มประสิทธิภาพในการล่าของเราอย่างมาก
เมื่อถึงเวลาที่เราสามารถล่าก็อบลินได้ 30 – 40 ตัวต่อวันเราได้ฆ่าพวกมันทั้งหมดในพื้นที่รอบนอกแล้ว
“ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขา”
“อา ข้าคิดว่าข้าเศร้านิดหน่อย”
วิลด้า ยังคงมี ร้อยยิ้ม ส่วนใหญ่
“เราควรลองเข้าไปในป่าลึกขึ้นอีกหน่อยดีไหม”
“มันจะไม่อันตรายหรือ”
“ที่แย่ที่สุด คือเราสามารถถอยออกมาได้อย่างปลอดภัยโดยรู้ว่าเราได้ทําเป้าหมาย ลุล่วงแล้ว ในทิศทางนี้”
“อา ข้าเข้าใจแล้ว”
หลังจากเดินลึกเข้าไปในป่าอย่างระมัดระวัง ไม่นานเราก็เจอค่ายก็อบลิน ปัญหา เดียวคือมี 20 คนและหนึ่งในนั้นเป็นระดับแรร์
“หืม…ดูเหมือนว่าจะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมในการทดสอบเวทมนตร์ใหม่ของข้า”
หลังจากศึกษาหนังสือเวทมนตร์ที่ผมได้รับจากกิลด์เวทมนตร์ ผมได้รับคาถา [หมอกพิษ ระดับ1]
เมื่อแลกเปลี่ยนความเห็นอย่างรวดเร็วกับ วิลดํา ผมลอบเข้าไปใกล้ ก็อบลินที่อยู่ใกล้ที่สุดและฟันเขาด้วยกริชของผม
คิเอะ? ขวีน!
ก็กี้
คือออออ!
“บ้าเอ้ย!”
มันค่อนข้างเป็นปัญหา ถ้าเขาทําเสียงดังขนาดนี้ใกล้กับค่าย เมื่อมองไปที่สถานะของเขา ผมก็ตะลึงเมื่อเห็นทักษะของเขา [เรียกพวก]
“ข้าควรตรวจสอบสถานะของเขาก่อน!”
ฝูงชนที่ประกอบด้วยก็อบลินหลายร้อยตัวกาลังวิ่งมาที่ตาแหน่งนี้จากทั่วทั้งป่า
“ไม่นี่อาจเป็นโอกาสที่ดีแทน หมอกพิษ!”
ผมร่ายคาถาไว้ข้างหลัง ขณะที่ผมถอยออกไป ก็อบลินทุกตัวต้องวิ่งผ่านคาถาของผม ในขณะที่พวกมันไล่ล่าผมและถูกวางยาพิษอย่างรวดเร็วในตอนที่ผมอยู่ห่างจากวิลด้า เพียง 20 เมตร
“วิลด้า! อํานาจการยิงสูงสุดของเจ้า!”
ด้วยความพยายามครั้งสุดท้ายผมพุ่งไปข้างหน้า ขณะมองย้อนกลับไปและสังเกตว่าก็อบลินอยู่ข้างหลังผมเพียงไม่กี่เมตร
“แก่นแท้แห่งไฟ โปรยลงมาใส่ศัตรูของเจ้า ลูกไฟ!”
วอร์รรรรรรร! ฉวาวววว!
ลูกไฟขนาดมหึมาลอยอยู่เหนือหัวของผม ขณะที่ผมมองขึ้นไปและเห็นวิลด้าล้มมาที่พื้น
“วิลด้า!”
ผมรีบวิ่งไปหาเธอขณะที่หลังของผมถูกกระแทกจากการระเบิดครั้งใหญ่
คุงคิวว้าาาาา!
[+5 คะแนนประสบการณ์]
[+5 คะแนนประสบการณ์]
[+5 คะแนนประสบการณ์
[เลเวลถึงสูงสุดแล้ว]
[วิวัฒนาการได้แล้ว]
“โอ้ มนุษย์สามารถวิวัฒนาการได้ด้วยหรือ? ข้าไม่เคยรู้มาก่อน!”
การระเบิดของไฟส่วนใหญ่ถูกปิดกั้นโดยเสื้อคลุมทนไฟของผม ทําให้ผมสามารถหนีไปได้โดยไม่เป็นอันตรายซึ่งแตกต่างจากศพก็อบลินกรอบหลายร้อยชิ้นที่อยู่ข้างหลังผม แม้แต่ป่ายังลุกเป็นไฟและมันก็เริ่มลุกลาม
“! นี่คือไฟป่าขนาดใหญ่ที่เดียว มันใหญ่เกินไปที่จะใช้สร้างน้ําของข้า ดังนั้นเราต้องรีบหนี ”
ผมอุ้มวิลด้าขึ้นมา ผมวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทําได้ไปยังพื้นที่รอบนอกของป่า จากด้านหลังผมได้กลิ่นการเผาไหม้ของต้นไม้และได้ยินเสียงแตกตื่นของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่กาลังวิ่งหนีจากไฟ
“ผมสร้างปัญหาใหญ่หรือเปล่า”
เมื่อถึงเวลาที่เรามาถึงขอบป่าอย่างปลอดภัยไฟก็อยู่ภายใต้การควบคุมแล้ว
“เฮ้…นั่นมังกรหรือ”
มังกรสีน้ําเงินเข้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนกาลังบินอยู่บนท้องฟ้าร่ายเวทย์ฝนซึ่ง ช่วยดับไฟป่า
“อ๊ะ ข้าน่าจะซ่อน”
ผมรีบซ่อนเราไว้หลังก้อนหินใกล้ ๆ ออกไปจากที่ตั้งของมังกรฟ้าซึ่งบินวนเป็นวงก ลมอยู่ในพื้นที่สักพักก่อนที่จะจากไปในที่สุด
“ว้าวมันหายไปแล้ว มันคงไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะเผชิญหน้ากับมังกรอย่างที่ข้าเป็น อยู่ในตอนนี้”
เมื่อไปรับวิลด้าอีกครั้งผมก็มุ่งหน้ากลับไปที่เมือง
“เอ่อ…นายท่าน?”
“อืม วิลด้า?”
“ข้าทําได้ดีไหม”
“ใช่”
“ข้าจะทําทุกอย่างเพื่อช่วยนายท่าน ..”
เธอหลับไปในอ้อมแขนของผมและเลวินก็พาเรากลับไปที่ที่ดินโดยรถม้า เธอหลับ ทั้งที่ผมอุ้มเธอ
“วันนี้งานเยอะผมควรนอนด้วย
ผมเข้าสู่ห้วงนิทราทันทีที่หัวกระแทกหมอน ผมจะจัดการกับวิวัฒนาการของผม หลังจากได้พักผ่อนในคืนแรก
ชื่อ: วิลด้า
เพศหญิง
สถานะ: ปกติ
เผ่าพันธุ์: ดาร์คเอลฟ์
ชั้น: ทาส
อันดับ: H+
ระดับ: 24/77
เลือด: 71/71
มานา: 121/121
โจมตี: 11 (+5)
พลังป้องกัน: 7(+10)
ความคล่องตัว: 21
ความฉลาด: 42
ทักษะเฉพาะ
[ไฟช็อค ระดับ 4] [ขโมยทักษะ ระดับ1] [สมุนไพร ระดับ1] [ไฟบอล ระดับ4]
ฉายา
[ทาสเวทย์ (โจร่า)][ค่าสาปพระจันทร์สีเลือด]
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
