Lv1 Skeleton 27

ตอนที่ 27

ผมกลับไปที่กระโจมเพื่อเรียนรู้พื้นฐานของการเป็นนักผจญภัยของมนุษย์ จากที่ตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ที่ใกล้ที่สุดไปจนถึงการเข้าร่วมกิลด์นักผจญภัย ผมอยู่จนถึงเที่ยงคืนเพื่อซึมซับความรู้ใหม่ทั้งหมดนี้

“ ตกลง เอียนข้าต้องไปแล้ว”

“ ท่านแน่ใจหรือว่าพร้อมสำหรับสิ่งนี้”

ผมพยักหน้า.

“ ข้าไม่รู้ว่าสมาชิกในสมาคมจะกลับมาเมื่อไหร่และข้าก็ไม่พร้อมด้วย เพราะข้าต้องกลับมาที่นี่เพื่อพบกับชาวแอสโมเดี้ยนและเอลฟ์”

อืNม ข้าเข้าใจข้าจะคิดอยู่เสมอว่าจะช่วยท่านได้อย่างไร “

“ โอเค ไว้คราวหน้า!”

เราแยกทางกันและผมได้พบกับอัลเปี้ยน ขณะที่ผมกำลังออกจากกระโจม

‘อัลเปี้ยน ข้าจะส่งร่างอวตารของข้าไปยังโลกมนุษย์ ในขณะที่ข้าไม่อยู่ เราสามารถติดต่อผ่านเอียนได้ ดังนั้นโปรดแจ้งให้ข้ารู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่ ‘

‘เข้าใจแล้ว นายท่าน แต่เป็นไปไม่ได้ที่เราจะทำภารกิจนี้แทนท่าน?’

‘มันคงยาก ต้องมีการพบปะกับพวกมนุษย์มาก’

‘ท่านสามารถพาเจนน่าและเอรีนไปด้วยได้ พวกเขามีทักษะซ่อนตัว’

การเอาทั้งคู่ไป จะก่อปัญหาแน่นอนเพราะพวกเขายังคงทะเลาะกัน

‘ได้ แต่คราวนี้ข้าจะพาเอรีนไปเท่านั้น’

แม้ว่าทั้งเจนน่าและเอรีนจะสามารถใช้ซ่อนตัวได้ แต่เจนน่าที่มีความสามารถมากขึ้น โดยมีทักษะเฉพาะตัวมากกว่าอย่างไรก็ตามที่สำคัญที่สุดคือ เธอมีบุคลิกที่ไม่แน่นอนและบางครั้งก็ควบคุมไม่ได้ ผมจะรู้ดีที่ควรทิ้งเธอไว้ข้างหลังก่อน

‘อัลเปี้ยน ข้าจะกลับมา!’

‘ข้าหวังว่าจะได้เห็นท่านกลับมา นายท่าน’

เอรีนและผมบินขึ้นไปด้านบนสุดของหลุม งด้วยความช่วยเหลือของ แอนทิลเลียนทอง

“ ว้าววิวจากที่นี่ช่างงดงาม

เมื่อมองย้อนกลับไปผมจ้องมองไปที่ป่าเบื้องล่าง โดยมีแม่น้ำไหลลงสู่ทะเลสาบและสะท้อนกับดวงจันทร์ที่ส่องแสงแขวนอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน

“ ไปกันเถอะ”

ผมพาเอรีนไปและมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านของมนุษย์ที่ใกล้ที่สุด ผมถือน้ำทิพย์ขวดเล็ก เอกซ์แคลิเบอร์ห่อด้วยผ้าและสะพายหลังของผม กระเป๋าใบเล็กที่บรรจุอัญมณีล้ำค่าที่ผมเก็บซ่อนไว้

“ ท่านนาย ทำไมท่านไม่ฆ่าศัตรูทั้งหมดของท่าน?

เอรีนที่เดินอยู่ข้างๆผมถามขึ้นทำลายความเงียบ

“ ในกรณีส่วนใหญ่การสร้างความสัมพันธ์กับศัตรูของเจ้า อาจเกิดผลได้มากกว่าการฆ่าทิ้ง”

“ อืม…มีผลมากขึ้น ดูเหมือนข้าจะคิดอะไรไม่ออก วิธีที่ดีที่สุดที่ข้าคิดได้สำหรับศัตรูคือใช้มันเป็นสารอาหารสำหรับเด็ก ๆ ”

ผมกังวลเกี่ยวกับความคิดของเธอ หากเธอยังคงใช้ชีวิตอย่างป่าเถื่อนรุนแรง เธอจะต้องจบลงด้วยศัตรูจำนวนมากเกินไป ซึ่งอาจเป็นจุดจบของเธอ

“ เอรีนมีหลายคนที่แข็งแกร่งกว่าเรา ดังนั้นเราจึงต้องร่วมมือและค้นหาพันธมิตรเพื่อต่อสู้กับพวกเขาด้วยกัน”

“ อย่างที่ข้าเห็นนายท่าน ท่านแข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้”

“ นั่นคือโซเลสเต้และเจ้าเคยเห็นสภาพร่างกายที่น่าสมเพชของร่างกายหลักของข้า หลังจากการต่อสู้กับสมาคมหรือไม่”

“ โซเลสเต้ติดอยู่ในสุสานของเขาและสมาคมก็ไม่มีอะไรนอกจากกลุ่มคนขี้ขลาดที่ใช้กลอุบาย ราชาเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุด!”

ในความคิดของ เอรีนดูเหมือนว่าผมจะแข็งแกร่งที่สุดในจักรวาลและผมไม่ต้องการให้ฟองสบู่ของเธอแตก

“ ถึงกระนั้นเราต้องสร้างมิตรภาพและสร้างพันธมิตรเพื่อเตรียมพร้อม สำหรับอนาคตที่ไม่แน่นอน”

“ ดูเหมือนนายท่านจะกล่าวถูก ข้ายังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจ แต่ข้าจะพยายามอย่างดีที่สุด”

ผมเห็นด้วยกับทัศนคติของเอรีนแน่นอน

หลังจากเดินมา 4 วัน ในที่สุดเราก็มาถึงหมู่บ้านที่เอียนได้กล่าวไว้

“ เอรีน เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะมาหาเจ้าเป็นครั้งคราว ดังนั้นอย่าไปไหน”

“ ทราบแล้ว นายท่าน”

“ ถ้าเจ้าเห็นมนุษย์เข้ามาใกล้ก็ไปซ่อนตัวในเนินเขาใกล้ ๆ ”

หากเธอต้องพบกับนักผจญภัยที่มีประสบการณ์ ชีวิตของเธออาจมีความเสี่ยง

“ข้า เข้าใจ.”

“ ที่แย่ที่สุด เจ้าสามารถส่งข้อความถึงข้าทางโทรจิตและถ้าเจ้าหิวก็แค่ดื่มน้ำทิพย์”

“ แล้วนายท่านล่ะ”

“ ข้าจะซื้ออาหารของมนุษย์ในหมู่บ้าน”

“ ซื้อ … กินได้ไหม”

ผมไม่มีเวลาสอน เอรีนเกี่ยวกับพื้นฐานของกิจกรรมมนุษย์

“ ข้าจะอธิบายในภายหลัง”

ทิ้ง เอรีนไว้ข้างหลัง ผมเดินเข้าไปในหมู่บ้าน

[ยินดีต้อนรับสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของนักผจญภัยมิดกาด]

ป้ายขนาดใหญ่แขวนอยู่ที่ด้านบนของทางเข้าเมือง

‘เอาล่ะได้เวลาเปิดใช้งานเป้าหลอกแล้ว’

ผมตั้งค่าสถานะของผมให้เป็นตัวแทนของมนุษย์ธรรมดา เอียนแจ้งผมว่าถ้าผมจะเข้าร่วมกิลด์นักผจญภัย พวกเขาจะตรวจสอบสถานะของผม ในขั้นตอนการสมัคร ผมระมัดระวังเล็กน้อยและผมต้องการซ่อนความจริงที่ว่านี่คืออวตารของผม ดังนั้นผมจึงใช้ตัวล่อตั้งแต่เนิ่นๆ

‘โอ้ ใช่ผมยังไม่มีชื่อ’

แม้จะพยายามตั้งชื่อให้ตัวเอง แต่ก็ไม่ปรากฏไม่ว่าผมจะเอาแต่ใจมากแค่ไหนก็ตาม โจร่าเป็นที่ยอมรับ แต่ชอมปี้น่าอายเกินไป หลังจากคิดได้ผมก็ตัดสินใจเชื่อมต่อโทรจิตกับเอียน เพราะเธอมีความรู้สึกในการตั้งชื่อที่สมเหตุสมผล

‘เอียน เป็นอย่างไรบ้าง?’

‘โอ้ ท่านโจร่า! ไม่เป็นไรแค่วอลเล่ฉี่อยู่ในกระโจม ข้าก็เลยดุเขา มีอะไรให้ช่วยไหม? ‘

เป็นเวลานานแล้วที่หนูน้อยเริ่มอ้วนและขี้เกียจ ไม่ยอมออกจากกระโจมแสนสบาย

‘คุยกับอัลเปี้ยน แล้วพาเขาไปออกกำลังกาย ข้ากำลังไปได้ดี แต่ข้ามีเรื่องที่จะถามเจ้า’

‘บอกข้าสิ ข้าจะช่วยท่านทุกอย่าง!’

‘ข้าต้องการชื่อ! ข้ากังวลเพราะอวตารของข้าไม่มีชื่อ ‘

‘อืม … แล้วกาสพาร์ดล่ะ? ข้าได้ยินมาว่ามันเป็นชื่อของราชา ในบางประเทศ ข้าคิดว่ามันเหมาะกับท่าน! ‘

‘กาสพาร์ด … ข้าคิดว่ามันจะต้องดีแน่ๆ’

[ชื่อ กาสพาร์ดถูกเลือกแล้ว]

เมื่อผมเข้ามาในเมืองและเดินไปตามถนนสายหลัก ดูเหมือนว่ามีร้านค้าหลายแห่งพยายามขายสินค้าให้กับนักผจญภัย ผมตัดสินใจเลือกอัญมณีและเดินเข้าไป

ดิง ดิง

กระดิ่งขนาดเล็กที่แขวนอยู่ด้านบนของประตู ทำให้พนักงานคนหนึ่งก้าวออกมาจากหลังเคาน์เตอร์เพื่อรับผม

“ ยินดีต้อนรับ… .?”

บางทีเขาอาจคิดว่าผมเป็นขอทาน เพราะเสื้อผ้าของผมเป็นผืนผ้า ผมหยิบกระเป๋าออกมาแล้วเปลี่ยนความคิดในหัวของเขาทันที ขณะที่ผมนำอัญมณีหลายเม็ดวางบนเคาน์เตอร์ของเขา

“ โอ้โฮ ขายหมดนี่เหรอ? ”

ผมพยักหน้าตอบและพนักงานก็เริ่มตรวจสอบอัญมณีอย่างตื่นเต้น โดยใช้เลนส์เพื่อมองหาสิ่งสกปรก

“ เรียนลูกค้า ข้าไม่ต้องการอะไรมากนอกจากซื้ออัญมณีเหล่านี้ทั้งหมด แต่น่าเสียดายที่มันเกินมูลค่าของร้านค้าของข้า! ข้าขอซื้อแค่สองอย่างนี้ได้ไหม”

ผมมองไปที่อันดับของอัญมณีที่เขาถืออยู่ในมือ พวกมันทั้งคู่เป็นอัญมณีระดับ E ซึ่งควรได้รับประมาณ 10 เหรียญทองสีม่วง

“ดี. เจ้ายินดีจ่ายเท่าไหร่”

“ อัญมณีเหล่านี้เป็นอัญมณีที่มีเอกลักษณ์ แต่สภาพของมันไม่ดีนัก…แล้วเหรียญทองสีม่วง 1 เหรียญต่อชิ้นล่ะ?”

“ เฮ้ เจ้าพยายามหลอกลวงข้าหรือ”

“ สิบสองสำหรับทั้งสองชิ้น ข้าจะไม่ยอมรับอะไรที่น้อยไปกว่านั้น”

ผมเริ่มใส่อัญมณีกลับเข้าไปในกระเป๋าของผม

ใบหน้าของเขาตื่นเต้นและดวงตาของเขาดูเหมือนจะฉีกขาด เมื่อเขาเห็นอัญมณีที่หายไปต่อหน้าต่อตาของเขา

“ สี่เหรียญทองสีม่วง แต่ละเหรียญนี่เป็นเพียงเพื่อความสัมพันธ์ที่ดีของเราข้าถึงกับขาดทุนที่นี่”

มันต่ำกว่ามูลค่าที่แท้จริงของพวกมันอย่างแน่นอน แต่อัญมณีเหล่านี้มีค่าเพียงเล็กน้อยในสายตาของผมและผมต้องการเงินเพื่อซื้อสิ่งของของมนุษย์ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะขาย ผมได้เรียนรู้จากเอียนว่า 1 เหรียญทองสีม่วงมีค่าเท่ากับ 10 ทองคำขาว ซึ่งจะมีมูลค่า 30 เหรียญทองปกติและแต่ละเหรียญสามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้ 100 เหรียญ บ้านเดี่ยวในหมู่บ้านห่างไกลเช่นนี้อย่างมากที่สุดจะมีมูลค่า 10 เหรียญทอง

‘ว้าวนี่เป็นเพียงอัญมณีเวทมนตร์ระดับต่ำ ซึ่งผมหยิบขึ้นมาจากสุสานใต้ดิน … ‘

ผมรู้สึกประหลาดใจว่าตอนนี้ ผมให้มูลค่าเพียงเล็กน้อยกับเงิน ในชีวิตที่แล้วของผม ถ้าผมได้รับเงินมากขนาดนี้และกลายเป็นผู้ประกอบการผมคงจะมีความสุข

“ เพียงแบ่งหนึ่งในเหรียญสีม่วงออกเป็นเหรียญย่อย ๆ ไม่เช่นนั้นจะซื้อสินค้าในร้านค้าทั่วไปได้ยาก”

“ ได้ ตามใจท่านลูกค้าเลย”

ผมออกจากร้านพร้อมกับเหรียญจำนวนหนึ่งในกระเป๋า และมุ่งหน้าไปหาช่างตีเหล็ก เพื่อเตรียมอาวุธและชุดเกราะที่เหมาะสม หวังว่าจะเสนอตัวเป็นนักผจญภัยมือใหม่

‘ถึงเวลาสมัครเข้ากิลด์แล้ว’

เสียงดังเอี๊ยด

เมื่อเปิดประตู ซึ่งใหญ่กว่าศาลากลาง ผมเดินเข้าไปในห้องที่มีนักผจญภัยหลายสิบคนมารวมตัวกันและพูดคุยถึงการหาประโยชน์ล่าสุดของพวกเขา ขณะที่ผมเดินไปที่โต๊ะของพนักงานต้อนรับ ผมรู้สึกว่าพวกเขาหันมามองผม

“ สวัสดีตอนเช้า นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเจอเจ้าที่นี่ ข้าชื่รีน่า ข้าจะทำอะไรให้ท่านได้บ้าง”

ผู้หญิงที่อยู่หลังโต๊ะทำงานถามผมด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก

“ ข้ามาที่นี่เพื่อลงทะเบียนเป็นนักผจญภัย”

ผมได้ยินคนนินทาเกี่ยวกับผมจากด้านหลัง

“ เยี่ยมมากเพียงกรอกข้อมูลตรงนี้และค่าธรรมเนียมการสมัครเป็นเงินหนึ่งเหรียญ”

ผมหยิบเหรียญเงินออกมาจากกระเป๋าและกรอกแบบฟอร์ม

เมื่อได้ยินเหรียญสั่นจากกระเป๋าของผม พนักงานต้อนรับก็โน้มตัวมาและพูดกับผมด้วยเสียงแผ่วเบา

“ ข้ารู้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ท่านมาที่นี่ แต่มีคนมากมายอยู่ข้างหลังท่านและในฐานะนักผจญภัยมือใหม่ที่ร่ำรวย ท่านอาจสร้างปัญหาให้กับตัวเอง ท่านเป็นนักผจญภัยคนแรกที่ข้าลงทะเบียน ดังนั้นข้าจึงอยากให้คำแนะนำกับท่านและหวังว่าท่านจะอยู่รอดไปได้นาน ๆ ”

การฟังเคล็ดลับของเธอเปลี่ยนการรับรู้ของผมที่มีต่อนักผจญภัยที่อยู่เบื้องหลังผม

“ ขอบคุณ รีน่า ข้าหวังว่าจะได้พบเจ้าอีกครั้งนี่คือแบบฟอร์มที่สมบูรณ์”

“ เยี่ยมมากมันกรอกข้อมูลทั้งหมดแล้ว ตอนนี้โปรดวางมือของท่านลงบนหินนักผจญภัย”

ผมวางมือบนหินที่รีน่าวางไว้ตรงหน้าผมและหน้าสถานะของผมก็ปรากฏขึ้น แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่ผมตั้งไว้กับเป้าหลอก แต่ดูเหมือนเธอจะยอมรับมัน เธอล้วงมือเข้าไปในลิ้นชักและยื่นเหรียญให้ผม

“ เอาล่ะมันคือเหรียญทองแดงของนักผจญภัยมือใหม่แค่ห้อยไว้ที่คอ สามารถใช้เป็นบัตรประจำตัวและจำเป็นในการทำภารกิจ ดังนั้นอย่าลืมพกติดตัวไว้ตลอดเวลา”

ผมพยักหน้า เอียนได้แจ้งผมเกี่ยวกับการจัดอันดับกิลด์นักผจญภัยแล้ว เพชร> ทองคำขาว> ทอง> เงิน> เหล็ก> ทองแดง.

“ นอกจากนี้ท่านยังมีกระดานภารกิจอยู่ทางด้านขวา ดังนั้นท่านสามารถเลือกได้ว่าจะมีอะไรที่ถูกใจท่านหรือไม่ โปรดรู้ว่ามีการจำกัด การให้คะแนนสำหรับแต่ละภารกิจ”

ผมเดินไปยืนต่อหน้า กระดานภารกิจมองไปรอบ ๆ

“ เฮ้เพื่อนดูเหมือนเจ้าจะเป็นมือใหม่ ข้าชื่อทาร์ตัน ทำไมเจ้าไม่เข้าร่วมกับเรา เราเป็นนักผจญภัยระดับเหล็กสองคน”

เขาดูเหมือนพวกเจ้าเล่ห์จะมองผมเป็นคนโง่ที่ไร้เดียงสา

“ ไม่สนใจ เว้นแต่จะเป็นปาร์ตี้ที่เหมาะสม ข้าจะไปคนเดียว”

“ โอ้ ~ อย่าเป็นอย่างนั้น เจ้าไม่รู้ว่าเจ้าโชคดีแค่ไหน ที่ได้ร่วมมือกับทหารผ่านศึกอย่างเรา? ภารกิจที่เรากำลังดำเนินอยู่คือ ถ้ำออร์คและเราไม่แน่ใจเกี่ยวกับจำนวนของพวกมัน เป็นเหตุผลเดียวว่า ทำไมมือใหม่อย่างเจ้าถึงได้มาร่วมงานกับเรา เจ้าจะว่ายังไง?”

เขาพยายามวางมือบนไหล่ของผมอยากดูจริงใจ แต่ผมเลี่ยงที่จะสัมผัสเขา โดยหลบเล็กน้อย

“ อ๊ะ? ทำไม?”

ผู้ชายคนนั้นเกือบจะล้มลงเสียการทรงตัวแล้ว เขาก็มองไปรอบ ๆ ด้วยความลำบากใจ ขณะที่คนอื่น ๆ เริ่มหัวเราะ เขาไม่ได้มีชื่อเสียงเพียงเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเขาเป็นคนขี้ขลาดที่จะหดตัวจากอันตราย

“ ข้ายุ่ง เลยไม่มีเวลาไปปาร์ตี้กับคนอื่น”

ผมตอบอย่างเย็นชาและตรวจสอบกระดานต่อไป ผมพบภารกิจถ้ำของออร์คที่เขาเพิ่งพูดถึงและสังเกตว่ามันมีให้ในระดับทองแดง

‘หืม มันน่าจะสนุกสำหรับภารกิจแรก’

สถิติดั้งเดิมของผมที่ไม่ได้ถูกซ่อนไว้ ด้วยของล่อนั้นค่อนข้างสูงตามมาตรฐานของมนุษยชาติ จากสิ่งที่ผมสังเกตเห็น เมื่อเดินเข้าไปในกิลด์ระดับของนักผจญภัยเหล่านี้ก็คล้ายกับของเอียน

“ ข้าจะเอาอันนี้”

ผมให้รีน่าดูใบภารกิจและขอให้เธอลงทะเบียนผม

“ เจ้าแน่ใจหรือ เจ้ารู้ว่ามันอยู่ในอันดับทองแดง แต่ออกแบบมาสำหรับงานปาร์ตี้”

“ มันจะไม่มีปัญหาโปรดลงทะเบียนข้า”

“ ตกลง แต่ถ้าเจ้าตกอยู่ในอันตรายก็วิ่งหนีไปเลยนะ นอกจากนี้เจ้าควรถือว่านักผจญภัยคนอื่นเป็นศัตรู…”

หลังจากฟังคำเทศนาอันยาวนานของรีน่า ผมสามารถสรุปการตอบรับภารกิจได้และออกเดินทางไปยังถ้ำออร์ค ผมพบว่าสถานที่ตั้งมีความยากลำบากเล็กน้อย แต่เมื่อผมไปถึงมี 3 กลุ่ม ตั้งแคมป์อยู่ด้านหน้า

“ อะไร ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่? เจ้าเข้าร่วมปาร์ตี้อะไร”

เป็นทาร์ตันที่ผมเคยพบก่อนหน้านี้ในกิลด์และแสร้งทำเป็นเป็นมิตรกับผม

“ อย่ายุ่งในธุรกิจของข้า ข้าเกลียดคนที่น่ารำคาญที่สุด”

“ ถ้าเจ้าประสบปัญหาใด ๆ โปรดแจ้งให้เรารู้ ข้าไม่มีแรงจูงใจแอบแฝง”

หลังจากที่ผมพูดอย่างจริงจัง ทาร์ตันก็จากไปด้วยใบหน้าที่อึดอัดและมองกลับมาที่ผมหลาย ๆ ครั้ง ในขณะที่เขากลับไปที่ปาร์ตี้

‘เขาสังเกตเห็นว่าผมอยู่คนเดียวเหรอ? เขาวางแผนที่จะปล้นผมกับคู่หูของเขา เมื่อเราเข้าไปในถ้ำหรือไม่? ‘

หลังจากฟังคำเตือนของรีน่า แล้วผมก็สังเกตเห็นแววตาของทาร์ตันและสายตาของสมาชิกปาร์ตี้ของเขา

“ เราจะเป็นคนแรกที่เข้าไป!”

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นบนท้องฟ้า ปาร์ตี้ที่ประกอบด้วยชายสองคนและหญิงสามคนได้ประกาศเจตนารมณ์ของพวกเขาและมุ่งหน้าไป หลังจากนั้นกลุ่มของทาร์ตันจำนวน 6 คนก็ตามเข้าไปและปาร์ตี้ของผู้หญิงสามคนก็เข้าไป ในที่สุดทำให้ผมดู พวกเขาหายไปข้างใน

‘ผมไม่รีบร้อนเท่าไหร่’

มันเป็นภารกิจแรกของผม แต่ผมไม่ได้กังวลว่ามันจะเสร็จสมบูรณ์ ผมอยากรู้นิดหน่อยว่าคนอื่นจะสู้อย่างไรผมจึงใช้เวลาในการเข้าไป หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที ผมก็เก็บกระเป๋าและเดินขึ้นไปที่ทางเข้าถ้ำอย่างไม่ไยดี

‘ถ้ำ…มันใหญ่กว่าสุสานใต้ดินที่ผมตื่นขึ้นมาไม่ใช่เหรอ?’ ถ้ำที่พวกออร์คใช้เป็นบ้านจริงๆแล้วเป็นอุโมงค์เขาวงกตที่กว้างขวางกว่าที่ผมจินตนาการไว้ มีเสียงกระแทกเป็นครั้งคราว แต่ผมยังไม่ได้พบกับออร์คที่ยังมีชีวิตอยู่

‘นี่อะไร? มันเป็นภารกิจปราบออร์คหรือเปล่า? ‘

“ อ๊าว! ได้โปรด…ไว้ชีวิตข้า!”

ครี ครีด

ผมได้ยินเสียงอ้อนวอนขอความเมตตาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอน่าจะมาจากกลุ่มที่เข้ามาก่อนผม ผมยังได้ยินเสียงเหมือนสัตว์ที่ทำเสียงกรนเหมือนหมูไล่เธอ

‘ออร์ค ตัวแรก!’

ผมวิ่งไปตามเสียงด้วยความตื่นเต้น

Lv1 Skeleton

Lv1 Skeleton

Score 10
Status: Completed

บทนำ

เป็นเรื่องราวของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เสียชีวิตและได้เกิดใหม่เป็นโครงกระดูก เลเวล 1 ในโลกใต้ดิน ตัวเอกของเราต้องเอาตัวรอดในการต่อสู้ราวกับเกมส์ RPG ที่ล้อมรอบไปด้วยอันตรายและมอนเตอร์ เฝ้าดูเขาชนะอุปสรรคและความเพียรอย่างเฉลียวฉลาด

ทักษะใช้ (สเตมิน่า) เวทมนตร์ใช้ (มานา)

บางครั้งมันสามารถใช้อัตราส่วน 1: 1 ของทั้ง สเตมิน่า และ มานา จากนั้นจะถูกจัดประเภทเป็นทักษะ

ทักษะไม่จำเป็นต้องใช้การร่ายใด ๆ ในขณะที่คาถาใช้

การวัดระดับทักษะ / เวทย์มนตร์

ทั่วไป→ระดับกลาง→ขั้นสูง→เหนือกว่า→หายาก (-) →หายาก→หายาก (+)

เทพ

→เทพชั้นต่ำ→เทพ→เทพชั้นสูง

แร้งค์:

– ขึ้นอยู่กับสถิติและความแข็งแกร่งโดยรวม

– ไม่ใช่การวัดความกล้าหาญของแต่ละคนอย่างแท้จริงเพราะไม่ได้คำนึงถึงทักษะหรือเวทมนตร์

– ในระดับเดียวกันความแตกต่างของทักษะหรือคาถาอาจทำให้พลังแตกต่างกันอย่างมาก

น่ากลัว – ความแข็งแกร่งของมนุษย์ทั่วไปเรียกอีกอย่างว่าอันดับของมนุษย์

ดี – ความแข็งแกร่งของมนุษย์ที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ

พอใช้ – ทหารผ่านศึกเป็นจุดสูงสุดของมนุษย์ทั่วไป

ยอดเยี่ยม – ถือว่าเป็นผู้เริ่มต้นตามเส้นทางแห่งอำนาจ

เด่น – ระดับเฉลี่ยของนักรบที่ถูกเลือก

ผู้พิชิต – อันดับสูงสุดที่นักรบที่เลือกสามารถบรรลุได้

ปฐมกาล – ความแข็งแกร่งของมังกร.

สมบูรณ์ – ความแข็งแกร่งของมังกรอาวุโส

ผู้เป็นเลิศ – ความแข็งแกร่งของราชามังกร

เทพ – ความแข็งแกร่งของเทพชั้นต่ำ

Options

not work with dark mode
Reset