Kuro no Maou (มารดำ) 5: หมายเลข 49

♣บทที่ 5 – หมายเลข 49

เวลาผ่านไปจากวันแรกที่ผมได้ใช้มนต์ดำครั้งแรก

จาก ‘วันนั้น’ ที่ผมเผชิญหน้ากับหุ่นทั้ง 10 ตัวและแทบจะเอาชีวิตไม่รอดแม้จะเป็นร่างกายที่ผ่านการดัดแปลงมาแล้ว ผมรู้สึกว่ามาการเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติกับร่างกายจนเห็นได้ชัดว่าไปในทิศทางที่แย่ลง

ถึงเวลานอนของผมที่น้อย หรือซุปที่เหมือนขี้ หรือของเหลวแปลก ๆ อื่น ๆ ที่มอบให้ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่นอน

และหน้าที่หลักของผมในการปรับโครงสร้างร่างกาย และการปรับเปลี่ยนเวทมนตร์ ตอนนี้การทดลองเปลี่ยนเป็นการล่าสัตว์ประหลาดทุกวัน

ผมมารู้ทีหลังว่า ‘ตุ๊กตา’ ที่ผมเผชิญในวันแรกเป็นโกเลมประเภทหนึ่ง ดูเหมือนว่าจะมีโกเลมประเภทอื่น ๆ นอกเหนือจากที่ทำจากหินและดิน ในช่วงนี้ต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านั้นเช่นกัน

อย่างไรก็ตามผมถูกบังคับให้ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดหลายชนิด

ตุ๊กตาที่ติดตั้งอาวุธยุทโธปกรณ์ต่าง ๆ หรือที่เรียกว่าโกเลมแห่งแสง กลุ่มก้อบบลิ้น ไซครอป มนุษย์หมาป่า คิเมร่าสองหัว มังกรที่ดูคล้ายไดโนเสาร์ มังกรไฟตัวจริง ฯลฯ …

ผมเกือบจะถูกกินมากกว่าหนึ่งครั้ง แถมยังมีรูใหญ่ที่ท้อง แขนขาฉีกด้วย แต่ถึงกระนั้นตราบเท่าที่ผมชนะพวกสวมหน้ากากเหล่านั้นจะให้การรักษาขั้นต่ำแก่ผมทำให้รอดชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้

แต่ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าถ้าพลาดท่าแม้แต่ครั้งเดียวสิ่งที่พวกเขาทำได้ก็คือโยนศพของผมทิ้ง

ท้ายที่สุดผมก็แค่หมายเลข 49 ไม่มีแม้แต่ชื่อเป็นเพียงหมายเลขการทดลอง ถ้าผมไม่สามารถให้ผลลัพธ์ที่ดีได้ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้มีชีวิตอยู่

ถึงกระนั้นผมก็ไม่ยอมตาย

ทุกวันอาจเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย แต่ผมก็ยังไม่อยากตาย ซักวันหนึ่งผมจะออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอนและกลับไปใช้ชีวิตที่สงบสุขเหมือนก่อนหน้านี้ ——- ตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากความฝัน แม้แต่ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถทนรับต่อไปได้นานแค่ไหนกับการคิดไปเองของผม ผมอาจจะตายในวันนี้

จากวันนั้นความเปลี่ยนแปลงอีกอย่างหนึ่งก็คือเวลาที่ผมมีสติค่อยๆน้อยลง ตอนนี้แม้ร่างกายจะรับรู้ แต่เวลาที่ไม่รู้สึกตัวก็ยิ่งมากกว่า

ในเวลานั้นผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรหรือทำอะไร แต่ความรู้สึกที่แท้จริงของการทำมันด้วยตัวเองไม่มีอยู่เลย

เหมือนกับว่ากำลังควบคุมตัวละครของเกม เนื่องจากผมไม่รู้สึกเจ็บปวดและมันไม่เจ็บ มันก็สะดวกดี

แต่ถ้ายังคงดำเนินต่อไปตลอดไปผมมั่นใจเลยว่าจะไม่ใช่ตัวของตัวเอง ไม่ใช่ คุโรโนะ มาโอะ แต่ฉันจะเป็นหมายเลข 49 เท่านั้น ความจริงที่ว่าสิ่งนี้ไม่ไกลจากความเป็นจริงนั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง —-

“ หมายเลข 49 ออกมา”

เสียงที่คุ้นเคยก็ได้ดังขึ้น

ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วไปที่ประตู ถ้าอย่างนั้นผมสงสัยว่าวันนี้ผมจะต้องฆ่ามอนสเตอร์ประเภทไหน……

ผมคุ้นชินกับห้องโถงทรงกลมนี้ ผมเริ่มเรียกมันว่าลานประลอง

ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ทำก็ค่อนข้างคล้ายกัน

และคู่ต่อสู้ของวันนี้คือ –

“ โกเลมแสงตัวเดียว?”

ราวกับการที่ได้ต่อสู้ในวันแรกอีกครั้ง. ปรากฏเพียงโกเลมที่สวมเกราะเหล็กและไม่มีอาวุธ

“ ไม่…มันต่างกัน…มันเป็นรุ่นใหม่หรือเปล่า”

โกเลมแสงมักจะใช้อาวุธ แม้ว่าจะยังไม่มีตัวใดใช้เวทมนตร์ได้จนถึงตอนนี้ แต่ผมก็สัมผัสได้ถึงพลังเวทย์จากมันอย่างชัดเจน

ยิ่งไปกว่านั้นธรรมชาติของพลังเวทย์ให้ความรู้สึกคล้ายกันมาก เป็นผู้ใช้มนต์ดำคล้ายกับผมเหรอ?

“ …… .. ”

ดูเหมือนจะไม่มีคำอธิบายใด ๆ จากโกเลมตัวนี้ ในครั้งนี้หมายความว่าผมสามารถเริ่มตอนไหนก็ได้

“เปิดหน้ามันเลยแล้วกัน.”

ผมพึมพำเล็กๆ ทำกำลังใจตัวเองอีกครั้งในวันนี้

ผมจะเปิดหน้ามันก่อน ——-

“ บั๊กช็อต [buckshot] !!”

เพียงแค่บีบอัดเวทย์มนตร์เข้าด้วยกันในรูปแบบกระสุนแล้วยิงด้วยความเร็วสูง แม้ว่าผมจะเรียกมันว่าบั๊กช๊อต แต่ก็ไม่มีอะไรนอกจากสร้างกระสุนขนาดเล็กจำนวนมากและยิงมันเข้าด้วยกัน แต่มันกลายเป็นปืนลูกซองจริงๆ

ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีกระบอกปืนหรือสิ่งใด ๆ ที่ลอยอยู่แล้วยิงออกมาจากอากาศ แต่นี่คือเวทย์มนต์ แม้ไม่มีปืนคุณก็สามารถยิงกระสุนได้

นอกจากนี้จินตนาการยังมีความสำคัญต่อการใช้เวทมนตร์ ดังนั้นการตะโกนชื่อทักษะก็เพื่อช่วยให้จินตนาการนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น แม้ว่าสัตว์ประหลาดที่ใช้เวทมนตร์จะไม่ทำเช่นนั้นเมื่อต่อสู้กับผม

เหนือสิ่งที่สำคัญคือวิถีกระสุนของบั๊กช็อต มันเป็นเวทย์มนตร์โจมตีที่หมายถึงการโจมตีเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว ดังนั้นพลังในการโจมตีจึงเบาลงไปไป แต่ก็ยังสร้างความเจ็บปวดหากต้องโดนมันตรงๆ

ถ้าใช้กับลูกกระจ๊อกอย่างก็อบลินตัวเล็กๆ ก็แค่นั้น………

แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่สะทกสะท้าน

“ มันมีโล่จริงๆ…… .. ”

และยิ่งไปกว่านั้น มันก็ทำได้ดีกว่าผม เพื่อป้องกันการโจมตีของคู่ต่อสู้ด้วยกำแพงเวทย์ ผมจึงเรียกมันว่าโล่ เมื่อฉันเห็นแม้แต่มอนสเตอร์ที่ไม่ใช่รุปร่างมนุษย์จะสามารถใช้เวทมนตร์สร้างโล่ได้ ผมจึงตระหนักว่ามันอาจเป็นความสามารถทั่วไปในการใช้โล่ดังกล่าว

แน่นอนว่าผมสามารถสร้างโล่สีดำด้วยเวทของตัวเองได้ แต่มันก็สามารถสร้างโล่ที่แข็งแกร่งเช่นนี้ได้ในพริบตา ผมคิดว่ามันจะแตกเมื่อโดน [บัคช็อต] ของผม แต่มันไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

“ —–อ”

ในขณะที่ผมกำลังจะโจมตี คู่ต่อสู้ของผมก็ขยับเข้ามาแล้ว

เพลิงทมิฬก็ถูกปลดปล่อยออกมาโดยไม่มีเสียงใด ๆ

“เอิ่ม…เขาทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ”

มันเป็นวิธีการโจมตีที่ผมยังไม่เคยลอง

เพลิงทมิฬก็ปกคลุมร่างของผมในทันที แต่ถ้าคู่ต่อสู้ใช้เวทย์มนต์ดำ ผมก็เหมือนกัน ผมก็น่าจะต้านทานมนต์ดำนั้น เพราะ ไม่น่าจะมีธาตุอื่น

“เปล่าประโยชน์!”

ร่างกายของผมถูกปกคลุมไปด้วยเพลิงทมิฬ แต่มันก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์อย่างที่ผมคิด  แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะสร้างความเสียหายร้ายแรง

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อผมเอาชนะคู่ต่อสู้ได้สำเร็จ เปลวเพลิงก็หายไป เพียงแต่มันไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ –

“เวรเอ้ย!?”

เมื่อเพลิงได้มอดลงแล้ว มีควันดำลอยขึ้นมา

เนื่องจากเป็นมนต์ดำเหมือนกัน ทำให้เห็นการโจมตีจะมาช้ากว่าที่จะเห็นมัน แต่ผมก็ยังสามารถหลบมันได้

“ นั่นมันโคตรอันตราย ทำได้เพียงเบี่ยงตัวหลบ ——“

ตัวตนที่แท้จริงของเพลิงสีดำนั่นคือลูกไฟมนต์ดำที่สร้างขึ้นโดยการบีบอัดเปลวเพลิงเหล่านั้นเข้าด้วยกัน

ขณะที่มันบินผ่านไป ผมก็ตระหนักว่าด้วยพลังเวทย์มนตร์ที่หนาแน่นนั้น ผมจะไม่ได้รับบาดเจ็บแค่เพียงเล็กน้อยหรือรอยไหม้แนๆ ถ้าโดนมัน แต่นั้นก็ยังไม่เพียงพอที่จะเอาชนะผมอย่างแท้จริง

“ กระสุนต่อต้านวัตถุ !!”

ภาพของสัญลักษณ์แสดงหัวข้อย่อยที่มีพลังมากกว่า [บัคชอต] นั่นคือ ปืนต่อต้านวัตถุ [Anti-material Rifle]

เป็นปืนไรเฟิลลำกล้องสูงซึ่งไม่ได้มีไว้สำหรับใช้กับมนุษย์

จินตนาการถึงความแข็งแกร่งที่จะเปลี่ยนชายคนหนึ่งให้กลายเป็นเนื้อสับด้วยการยิงเพียงครั้งเดียวแล้วสร้างมันออกมาเป็นเวทมนตร์ จินตนาการต้องมีความละเอียดและแม่นยำที่สุด ภายในสมองของผมเป็นภาพที่เคยแสดงให้ผมเห็นโดยเพื่อนที่คลั่งไคล้เกี่ยวกับทหาร และด้วยท่ายิงปืน ผมยิงกระสุนสีดำที่เป็นรูปธรรมในขณะที่หมุนด้วยความเร็วสูง

*ปัง*!!

แทนที่จะเป็นดินปืน แต่พลังเวทย์มนตร์ดำที่ระเบิดและเกิดเสียงดัง โดยที่ผมได้คาดเดาไว้แล้วว่า ฝ่ายตรงข้ามจะโล่ขึ้นมากกัน

แต่คราวนี้เป็นกระสุนเน้นความแรง ตามที่คาดไว้กระสุนไรเฟิลต่อต้านวัตถุของผมเจาะเข้าไปในโล่ แต่ไม่สามารถเจาะทะลุได้ทั้งหมด ทันทีโล่เริ่มก่อตัวขึ้นใหม่ แต่ –

“ เอาไปอีกดอก !!”

ผมไม่คิดว่ากระสุนเพียงนัดเดียวจะเพียงพอต่อการโจมตีใหสำเร็จ  กระสุนอีกนัดได้ถูกปล่อยออกมาโดยเล็งไปที่จุดเดียวกันอีกครั้ง ด้วยเสียง * ปัง * โล่ถูกทำลาย

ผมยิงเข้าไปในจุดเดียวกันซึ่งเริ่มอ่อนแอจากการยิงครั้งแรก ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีทางที่จะไม่พัง ผมเรียนรู้การควบคุมระดับนี้แล้วตอนที่เจาะเกล็ดของมังกร

เมื่อโล่แตกช่วงเวลาของผมจะมาถึงอย่างแน่นอน

และตามที่คาดไว้เนื่องจากการกระแทกของโล่แตกทำให้ฝ่ายตรงข้ามชะงักเล็กน้อย

ที่นี้อาวุธที่ใช่อยู่ก็เพียงพอแล้ว แต่ในระยะนี้โจมตีโดยตรงจะมีประสิทธิภาพมากกว่าการยิงกระสุนอีกนัด

ในสนามรบจำเป็นต้องมีการตัดสินใจที่รวดเร็ว ก่อนที่คู่ต่อสู้จะทำอะไรผมจะทำลายมันก่อน!

“ หลุมหลบภัย !!!”

เวทมนตร์แรกที่ผมเคยใช้ อันที่ทะลุด้านหลังของตุ๊กตาตัวนั้น การเปิดใช้งานทำได้ง่ายและความเร็วในการเปิดใช้งานจึงเร็วที่สุด

ก่อนที่มันจะขยับตัวผมก็เล็งไปที่หน้าอกโดยตรง

ด้วยการการบีบอัดพลังงาน [อาวุธต่อต้าน] ที่ไม่มีเวทย์มนตร์ใด ๆ ต้านทานได้นั้น ก็ไม่ต่างจากกระดาษที่อยู่ต่อหน้าเปลวเพลิงสีดำที่รวบรวมอยู่ในมือขวาของฉัน

และไม่มีการขัดขืนใด ๆ หมัดของผมก็เจาะเข้าไปในร่างกาย

ในขณะนั้นเลือดสาดกระจายไปทั่วบริเวณ

“ เอ๊ะ………”

เลือดสีแดงกระจายไปทั่วการมองเห็นของผม

คู่ต่อสู้ของฉันคือโกเลมแสง ฉันเอาชนะพวกเขามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน พวกมันไม่มีเลือดแดงอยู่ภายใน

เมื่อใช้แรงกับพวกมันพวกมันก็แตกออกเหมือนกระเบื้อง

แล้วนี่เลือดของใคร?

“ ……… .. ”

ผมไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่ครั้งเดียว มันเป็นร่างกายของผม ผมจึงรู้ดีที่สุด

แต่เลือดยังคงไหลออกมาแม้ตอนนี้

ถูกต้องจากหน้าอกของโกเลมแสงฉันเจาะด้วยมือของผม

“ มันเป็นไปไม่ได้……….”

ผมสังหรณ์ใจแปลก ๆ

ใจเย็น ๆ ไม่มีทาง; ถ้านี่ไม่ใช่โกเลมแสงก็ต้องเป็นสัตว์ประหลาดคล้ายมนุษย์ตัวอื่น ใช่แล้วสัตว์ประหลาดหลายตัวมีเลือดแดง มันจะต้องเป็นหนึ่งในนั้นด้วย

“ ……….”

สมมติว่าผมน่าจะเพิ่งกลับเข้าคุก

แต่ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ผมก็เอื้อมมือไปใกล้หน้ากากของมันโดยมีเลือดไหลออกมาจากอก

“………ไม่มีทาง.”

ถอดหน้ากากออกสิ่งที่ปรากฏคือผมสีดำและตาสีดำคล้ายกับผมผู้ชายญี่ปุ่น

“ ไม่ !!!”

ฉันฆ่าเขา? มนุษย์? จากบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง?

ไม่มีทางนั้นไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำ

หลังจากทั้งหมดนี้เป็นสัตว์ประหลาดถ้าผมไม่เอาชนะเขาผมจะต้องถูกฆ่า ผมไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้ของผมเป็นมนุษย์

…… .. แต่ถ้าผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สิ่งนี้ไม่ได้อยู่ในความคาดหวังของผมหรือ?

ถ้าผมถูกเรียกว่าหมายเลข 49 ก็ควรมีอีก 48 คนที่เหมือนฉัน แต่นั้นแหละผู้ชายคนนี้ก็ถูกพามาที่นี่อย่างกระทันหัน ถูกดัดแปลงและถูก “สร้าง” เหมือนผมเพื่อใช้มนต์ดำ

“ ขอโทษ…….”

ไม่ว่าผมจะเจ็บปวดแค่ไหนน้ำตาที่เคยหยุดไหลก็กลับมาอีกครั้ง

ผมร้องไห้หมอบลงที่นั่น

อย่างที่ผมพูดขอโทษคำเดียวก่อนที่ผมจะรู้ตัวสติของผมก็เริ่มหายไป

วันนั้นสติของผมก็ไม่กลับมาแม้แต่ครั้งเดียว

ผมปฏิเสธที่จะกลายเป็น”ฆาตกร” คุโรโนะ มาโอะ และกลายเป็นตัวทดลองหมายเลข 49 อย่างสมบูรณ์

Favorite