I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class 54

ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อยในตอนที่ผมกับอาซานางิกลับไปเจอกับอามามิซัง
 

“…อุมิ เธอจะทำแบบนี้จริงๆหรอ?”
 

“อืม ฉันคิดว่านี่เป็นทางที่ดีที่สุดแล้วล่ะ”
 

การตัดสินใจของอาซานางิก็คือพวกเราจะเว้นระยะห่างและเธอจะไม่ได้มาเล่นที่บ้านของผมในช่วงสุดสัปดาห์ไปสักพัก
 

ตั้งแต่อาซานางิมากล่าวขอโทษกับอามามิซัง อามามิซังก็บอกว่าเธอไม่ได้โกรธอะไรแล้ว และอะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยมันผ่านไป และเธอก็จะไม่ว่าอะไรหากอาซานางิต้องการที่จะมาเล่นที่บ้านผมเหมือนปกติ
 

แต่อย่างไรก็ตาม ความตั้งใจของอาซานางิก็ยังคงแน่วแน่
 

“อุมิ เธอไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้สักหน่อย ครั้งนี้เป็นฉันที่โง่เองเลยเผลอทำร้ายอุมิไปโดยไม่รู้ตัว”
 

“ยูไม่ได้โง่หรอก เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาจากความโง่ของฉันต่างหาก เพราะฉันเอาแต่เก็บเรื่องต่างๆไว้คนเดียว ทั้งปิดบัง ทั้งโกหก ฉันคิดว่าฉันทำทุกอย่างเพื่อยู แต่ความจริงฉันไม่เคยเชื่อใจเธอเลย ทั้งๆที่เรียกตัวเองว่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอแท้ๆ”
 

ถ้าหากในตอนนั้น…ตอนที่อาซานางิพบว่าเพื่อนทั้งสองคนของเธอโกหกเธอ หากอาซานางิตัดสินใจคุยเรื่องนั้นกับอามามิซังทันที ทั้งสี่คนก็อาจจะสามารถแก้ปัญหานี้ร่วมกันได้
 

สำหรับเรื่องความสัมพันธ์ หากมีความบิดเบี้ยวเกิดขึ้นและเราไม่ได้รีบแก้ไขความบิดเบี้ยวนั้น และเมื่อเวลาผ่านไปความบิดเบี้ยวมันก็จะยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงเราจะสามารถแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นได้ ความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวไปแล้วก็จะไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
 

เหมือนกับอดีตเพื่อนทั้งสองคนของอาซานางิ…และบางทีอาจจะรวมถึงอามามิซังด้วย
 

แต่จากที่ผมได้ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น…ผมจึงเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดและคิดว่าครั้งนี้ผลคงไม่ออกมาเป็นแบบนั้น
 

“แบบนี้จะดีเหรอมากิคุง? อุมิเป็นคนจริงจังนะ อุมิบอกว่าจะไม่ไปเล่นกับมากิคุงสักพัก มันอาจจะนานเป็นเดือนหรือสองเดือน…หรือบางทีอาจจะนานกว่านั้นก็ได้นะ”
 

“มันก็อาจจะเป็นแบบนั้น…ถึงจะพึ่งรู้จักกับอาซานางิมาได้ไม่นานแต่ผมเข้าใจถึงความดื้อของเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ”
 

ถึงผมกับอาซานางิจะไม่ได้กำหนดเวลาที่จะไม่มาเล่นด้วยกันว่านานขนาดไหน แต่ถ้าดูจากนิสัยของอาซานางิมันก็คงจะค่อนข้างนานล่ะนะ
 

เพราะว่าผมเคยมีช่วงเวลาที่ดีร่วมกับอาซานางิมาก่อน และแน่นอนว่าหลังจากนี้มันคงจะรู้สึกเหงา
 

“ถ้าเป็นแบบนั้น…มากิคุยก็ยังจะยอมให้อุมิทำแบบนี้อีกงั้นหรอ?”
 

“ใช่ ผมเคารพการตัดสินใจของอาซานางิ”

“งั้นเหรอ…”

หลังจากยืนยันว่าความตั้งใจของผมและอาซานางิจะไม่เปลี่ยนแปลง อามามิซังก็พูดต่อ
 

“ทั้งมากิคุง ทั้งอุมิ…พวกเธอสองคนนี่โง่จริงๆ”
 

ผมไม่สามรถที่จะแย้งอะไรได้เพราะตัวผมเองก็คิดเหมือนกัน ทั้งๆที่อามามิซังบอกว่า「ให้อภัย」พวกเราแล้ว แต่พวกเรากลับบอกเธอว่า「อย่าให้อภัย」พวกเรานะ
 

“ขอโทษนะยู แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ฉันคิดว่าตัวเองคงไม่สามารถก้าวเดินต่อไปได้ ฉันจะไม่ยอมเป็น「เพื่อนสนิท」แต่ปากอีกต่อไปแล้ว…แต่จะเป็น「เพื่อนที่เท่าเทียม」กับยูจริงๆ”
 

“อุมิ….”
 

ต่างจากอามามิซัง ผมคิดว่าบางทีอาซานางิอาจจะยังไม่ได้เชื่อใจอามามิซังอย่างสนิทใจจริงๆ เพราะแบบนั้นเธอถึงไม่ยอมหยิบยกปัญหาเรื่องของโฮโจซังกับนิโทริซังขึ้นมาพูดเลย
 

“นี่ยู”

“อะไรเหรอ?”
 

“ฉันนี่มันแย่จริงๆ ทั้งดื้อรั้น แถมยังโง่ มีปมด้อย แล้วก็ดูถูกยูมาตลอด…ตัวฉันที่เป็นแบบนี้ เธอยังอยากเป็นเพื่อนกับฉันอยู่ไหม?”

อาซานางิพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อที่จะได้กลายมาเป็น「เพื่อนสนิท」ที่แท้จริงของอามามิซัง ดังนั้นเธอจึงเปิดเผยถึงนิสัยที่ไม่ดีของตัวเองออกมา

“เพื่อน?…ไม่ใช่เพื่อนสนิทงั้นหรอ?”

“ใช่แล้ว หลังจากนั้นก็ค่อยกลายมาเป็น「เพื่อนสนิท」ที่มีความเท่าเทียมกัน…แต่ถ้าจู่ๆก็กลายเป็น「เพื่อนสนิท」ทันทีเลยโดยไม่ได้เป็นเพื่อนธรรมดากันมาก่อนมันจะไม่แปลกหรอ?”

เพื่อการนั้น เวลาที่อาซานางิใช้กับผมในช่วงเย็นจะถูกนำไปให้กับอามามิซังทั้งหมด เพื่อที่จะได้แก้ไขความสัมพันธ์ของทั้งสองคน และนั่นก็เป็นเหตุผลที่อาซานางิจะไม่มาเที่ยวเล่นที่บ้านของผมในช่วงนี้
 

“…อุมิ นี่เธอเอาจริงใช่ไหม?”

“อือ ครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องโกหก…อย่างแน่นอน”

อาซานางิตอบโดยไม่ละสายตาไปจากอามามิซัง ในที่สุดอามามิก็ถอนหายใจออกมาก ดูเหมือนว่าความมุ่งมั่นของอาซานางิจะไม่สั่นคลอนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“เข้าใจแล้ว ถ้าอุมิพูดอย่างนั้น ฉันเองก็จะจริงจังเหมือนกัน…อุมิจะเป็นเพื่อนแท้ของฉันตั้งแต่นี้ไป”

“ยู…ขอบคุณนะที่ยอมฟังความเห็นแก่ตัวของฉัน”

“อือ จากนี้ไปอุมิก็สามารถพึ่งพาฉันได้มากเท่าที่เธอต้องการเลยนะ ส่วนฉันที่พึ่งพาอุมิมาจนถึงตอนนี้ ฉันเองก็จะตอบแทนให้อุมิด้วย”

ทั้งสองคนหันหน้าเข้าหากันแล้วจับมือกันแน่น

นี่ก็คงเป็นการเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ต้นสินะ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่นานความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่สิ…ผมมั่นใจว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะต้องดีขึ้นกว่าเดิมแน่นอน

ไม่ว่าจะเป็นอาซานางิหรือว่าอามามิซัง สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนแปลงก็คือความห่วงใยซึ่งกันและกัน

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆
 

ผลจากการตกลงกันของทั้งสามคนได้ตกลงกันว่า อาซานางิกับอามามิซังจะพากันออกไปเที่ยวเล่นในทุกๆสุดสัปดาห์

“นี่อุมิ วันนี้ไปไหนกันดี? เธอมีที่ที่อยากไปไหม?”

“งั้นก็ไปที่อาร์เคดกันเถอะ มีเกมที่อยากเล่นพอดีเลย”

เมื่อแอบฟังการสนทนาระหว่างทั้งสองคนตอนที่อยู่ในห้องเรียน ดูเหมือนว่าวันนี้พวกเธอตกลงกันว่าจะไปเที่ยวเล่นกันที่เกมเซนเตอร์ อามามิซังที่ปกติจะมีคนจำนวนมากต้องการชวนเธอออกไปเที่ยวเล่น แต่ดูเหมือนว่าเธอจะทำการยกเลิกนัด และปฏิเสธคำเชิญทั้งหมดไปเพราะต้องการให้ความสำคัญกับอาซานางิในวันนี้

“เห~ หายากนะเนี่ย มันเป็นเกมแบบไหนหรอ?”

“เกมเพิ่มเหรียญน่ะ”

“เพิ่ม? ปกติถ้าเล่นเกมเหรียญมันต้องลดลงไม่ใช่หรอ??”
 

อามามิซังเอียงศีรษะอย่างสงสัย ดูเหมือนว่าอาซานางิกำลังวางแผนที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอทีละเล็กทีละน้อย แต่เกมแข่งม้าอาจจะเกินไปหน่อยนะ

[ มาเอะฮาระ ] : อาซานางิ

[ อาซานางิ ] : ฉันรู้แล้วน่า

[ อามามิ ] : อะไรอะไร? กำลังพูดเรื่องอะไรกันน่ะ?

[ มาเอะฮาระ ] : อามามิซัง มีเพียงคุณเท่านั้นที่ผมไว้ใจ ถ้าอาซานางิไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ผมขอให้คุณยึดเหรียญของเธอมาซะ

[ อามามิ ] : ? อือ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ถ้าฉันเห็นว่ามันอันตรายฉันจะทำตามที่บอกแล้วกันนะ

[ อาซานางิ ] : นี่พวกเธอสองคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไรน่ะ? ฉันควบคุมตัวเองได้อยู่แล้ว

[ มาเอะฮาระ ] : พวกผีพนันทุกคนก็พูดแบบนี้แหละ

[ อามามิ ] : ?? นี่พวกเธอสองคนกำลังพูดถึงอะไรกันแน่เนี่ย~!

หลักจากเรื่องนั้นผ่านไป อามามิซังก็ได้เข้าร่วมกลุ่มแชทที่ปกติจะมีเพียงสองคนมาจนถึงตอนนี้ และเวลามีเรื่องอะไรที่พวกเราต้องคุยกันก็จะใช้แชทกลุ่มนี้ในการสื่อสาร

แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ว่าห้ามมีการคุยกันแบบส่วนตัว ดังนั้นผมก็ยังสามารถพิมพ์ตอบโต้กับอาซานางิเพียงสองคนได้เหมือนเดิม แต่ในตอนนี้ส่วนมากเราจะใช้กลุ่มนี้ในการพูดคุยกันเป็นส่วนใหญ่

[ มาเอะฮาระ ] : ถ้างั้นผมกลับบ้านก่อนนะ

[ อามามิ ] : อือ ขอบคุณที่เหนื่อยนะ มากิคุง

[ อาซานางิ ] : โอซึคาเร (ขอบคุณที่เหนื่อยนะ)

ผมแอบอ่านข้อความ ก่อนจะเดินทางกลับบ้านคนเดียวเหมือนปกติ

นี่เป็นจุดเริ่มต้นของวันหยุดสุดสัปดาห์ที่โดดเดี่ยวหลังจากที่ห่างหายไปนาน

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

“…นะ หนาวสุดๆ เครื่องทำความร้อนก็มาพังซะหมดเลย”

แม่น่าจะแจ้งซ่อมไปแล้ว แต่อย่างไวช่างก็น่าจะมาภายในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นก็แสดงว่าอย่างน้อยก็ต้องทนหนาวไปก่อนในคืนนี้

ผมทำการเตรียมกาแฟร้อนๆ และนำผ้าห่มออกมาจากห้องนอน หากผมทำการเปลี่ยนชุดเป็นชุดสเวตเตอร์และห่มทับด้วยผ้าห่มก็คงจะไม่ต้องกลายเป็นน้ำแข็งตอนที่นั่งเล่นอยู่ในห้อง

“ซุซุ…ฟู~”

ในขณะที่ห่อตัวอยู่ในผ้าห่มพร้อมกับจิบกาแฟร้อนๆ ผมก็รู้สึกผ่อนคลายลง ดูเหมือนว่าจะสามารถอยู่แบบนี้ได้จนกว่าจะถึงเวลาอาบน้ำล่ะนะ

ที่เหลือก็แค่ข้าวเย็น ผมจึงตัดสินใจว่าจะสั่งซุปร้อนที่ปกติไม่เคยสั่งมาก่อน
 

“สวัสดีครับ มาเอะฮาระเองครับ”

“อ๊ะ สวัสดีค่า~ วันนี้รับเหมือนเดิมใช่ไหมค่ะ?”

“ใช่ครับ เอ่อ…แล้วก็ขอซุปข้าวโพดเพิ่มด้วยครับ”

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ~ อ๊ะ วันนี้ทางร้านพนักงานคนไม่ค่อยพอ ดังนั้นอาจจะต้องใช้เวลาในจัดส่งนานสักหน่อยนะคะ”

“อา ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมรอได้ครับ”

“ขอบคุณมากค่า~ ถ้าอย่างนั้นทางร้านจะให้พนักงานที่ไปส่งประจำเป็นคนจัดส่งให้นะคะ”

หลังจากสั่งเรียบร้อย สิ่งที่ผมต้องทำก็คือรอให้พิซซ่ามาส่ง

“เอาล่ะ คราวนี้ก็…”

ผมคิดอยู่สักพักว่าจะทำอะไรต่อดี ก่อนจะตัดสินใจเล่นเกมเหมือนทุกที ก่อนหน้านี้ผมเอาแต่เล่นกับอาซานางิที่กำลังหัดเล่น ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเล่นแบบออนไลน์เป็นครั้งแรกหลังจากไม่ได้เข้ามานาน

“ซึ แย่แล้วสิ ทำพลาดซะได้…อ๊ะ ตายแล้ว”

ทักษะในการต่อสู้ของผมลดลง อาจจะเป็นเพราะผมอยู่ห่างจากสนามรบมานานเกินไป เพราะตลอดสามเดือนที่ผ่านมาผมเอาแต่แกล้งอาซานางิดังนั้นมันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ฝีมือจะตกลงไป

“…เลิกเล่นดีไหมนะ”

โดยปกติผมจะเล่นจนลืมเวลาไปเลย แต่ตอนนี้หลังจากที่แพ้ติดต่อกันสิบตารวดผมก็ปิดเครื่องเล่นเกม ก่อนจะเดินเข้าห้องไปหยิบมังงะมาอ่าน

นี่เป็นมังงะเรื่องโปรดของผม ปกติผมสามารถอ่านมันในเวลาว่างๆซ้ำไปซ้ำมาได้ไม่มีเบื่อ
 

“อื~ม…รู้สึกแปลกๆแฮะ”

แต่หลังจากผมเปิดอ่านไปได้สองสามหน้า ผมก็ปิดหนังสือ

หลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจทำอย่างอื่น แต่ไม่ว่าผมจะทำอะไร ผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิม และสุดท้ายผมก็เลือกลงไปนอนบนโซฟาพร้อมกับฟังเพลงบนทีวีไปด้วย

สิ่งที่ผมทำก็เหมือนปกติที่เคยทำมาตลอด และผมก็ควรจะสนุกไปกับมันสิ

แน่นอนว่าสาเหตุนั้นผมรู้อยู่แล้วล่ะ

“…นี่มันแตกต่างจากปกติเพราะไม่มีอาซานางิอยู่ด้วยใช่ไหม?”

เนื่องจากช่วงนี้จะไม่มีอาซานางิมาอยู่ข้างๆ ตอนแรกผมคิดว่าจะได้ผ่อนคลายและสนุกกับการได้อยู่คนเดียวบ้างสักพัก แต่ผมกลับไม่รู้สึกสนุกเลยสักนิดไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

อาซานางิที่ทำหน้าเสียเวลาโดนยิงพรุนเป็นรังผึ้ง อาซานางิที่หัวเราะไปกับหน้งเกรด B และอาซานางิที่ไม่ยอมรัพฟังอะไรเวลาที่พูดถึงตัวละครตัวโปรดของเธอ

ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ในช่วงเวลานี้…ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ตาม ผมมักจะมีผู้หญิงที่ชื่อว่าอาซานางิอยู่เคียงข้างเสมอ 「เพื่อน」คนนี้ของผมที่ปกติจะแสดงให้คนอื่นเห็นถึงความเก่งกาจของเธออยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นการเรียนที่ยอดเยี่ยม ความจริงใจ บุคลิกที่สุดแสนจะคูล…แต่เวลาที่เธออยู่ต่อหน้าผม เธอทั้งหน้าด้าน ขี้อาย ขี้ขลาด แถมยังนิสัยเสีย…แต่ว่า…เธอก็มีรอยยิ้มที่น่ารักมาก

หากไม่มีอาซานางิอยู่ข้างๆ สุดท้าย…คนที่รู้สึกไม่สบายใจก็คือผมเอง

แต่ว่า…นี่คือเรื่องที่พวกเราตัดสินใจร่วมกัน

อาซานางิกำลังพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะเติมเต็มช่องว่างที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับอามามิซัง ชดเชยเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นและจะได้กลายมาเป็นเพื่อนที่แท้จริงของอามามิซัง

แบบนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับผมเช่นกัน ถึงตอนนี้จะต้องอยู่คนเดียว แต่มันก็ไม่ใช่ว่าผมต้องอยู่คนเดียวตลอดไป

เพราะผมกับอาซานางิก็จะได้กลับมาเล่นด้วยกันอีกครั้งอย่างแน่นอน

เราแค่หยุดเจอกันช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น
 

…ปิ๊งป่อง

“! เอ๊ะ มาส่งแล้วงั้นเหรอ? เงินๆอยู่ไหนนะ”

ยังไงก็กินข้าวให้อิ่มท้องก่อนแล้วกัน แล้วค่อยคิดอีกทีว่าหลังจากนี้จะทำอะไรดี

“ครับๆ เปิดประตูให้เรียบร้อยแล้ว…”

“ยะโฮ~ มากิคุง”

“! เอ๊ะ อามามิซัง?”

ภาพของคนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอไม่ใช่พี่คนที่มาส่งพิซซ่าเป็นประจำ แต่คืออามามิซังที่สมควรจะอยู่ที่เกมเซนเตอร์ ณ เวลานี้

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมอามามิซังถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”
 

“อือ พอดีมีของมาส่งให้มากิคุงน่ะ…เอาล่ะ ฉันเปิดให้แล้วนะ ไม่ต้องอายหรอกน่า มานี่เลยนะ”
 

“ดะ-เดี๋ยวสิยู เข้าใจแล้วๆ หยุดดึงได้แล้ว…”

“! เสียงนั่น…”

อามามิซังที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าดึงอีกคนให้เข้ามาปรากฏตัวอยู่บนหน้าจอ

“สะ-สวัสดี พิซซ่าร็อคเก็ตค่ะ”
 

“…ปลอมตัวได้แย่มาก อาซานางิ”

“นะ-หนวกหูน่า ไอบ้ามาเอะฮาระ ฉันเกลียดนาย”

ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าภาพของอาซานางิที่หันหน้าหลบสายตาของผมในตอนนี้นั้นดูน่ารักมากจริงๆ

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

ปล. แว๊บๆ หายตัว~~~