I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class 49

ตอนที่ 49

ตัวฉัน…อาซานางิ อุมิ ได้พบกับ อามามิ ยู ครั้งแรกเมื่อประมาณ 7 ปีที่แล้ว

 

เมื่อบทเรียนที่น่าเบื่อในห้องเรียนได้สิ้นสุดลง ฉันเดินทางกลับบ้านพร้อมเพื่อนๆเหมือนกับปกติทุกวัน ก่อนที่ฉันจะได้เห็นแผ่นหลังเล็กๆที่กำลังรีบเดินกลับบ้านเพียงลำพัง

 

เพียงแค่มองผ่านๆในครั้งแรก ฉันก็คิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักมาก ผมยาวสีทองเป็นประกายและผิวที่ขาวจนน่าประหลาดใจ

 

ฉันเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนในทันทีก่อนที่จะเดินเข้าไปทักเด็กคนนั้น

 

“สวัสดี”

 

“สึ…”

 

เด็กสาวตัวเล็กๆแสดงท่าทางแปลกใจ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อยพร้อมกับย่อหลังเล็กๆของเธอลงไปอีก

 

ท่าทางเหมือนกับกระรอกหรือไม่ก็กระต่ายที่กำลังตื่นกลัว

 

“มะ-มีอะไรหรอ…?”

 

เด็กสาวที่กำลังมองมาที่ฉัน ใบหน้าของเธอดูราวกับว่าเธอเป็นตุ๊กตา ดวงตาสีฟ้าใส่นั้นกลมสวยงามส่องประกายราวกับหินอ่อน

 

เด็กชาวต่างชาติงั้นเหรอ? แต่ว่าเธอพูดภาษาญี่ปุ่นได้นี่นา?

 

ช่างมันเถอะ เอาไว้ถามทีหลังก็ได้

 

“ฉันชื่อว่าอาซานางิ อาซานางิ อุมิ แล้วเธอล่ะ?”

 

“เอ๊ะ? เอ่อ…ฉันชื่อยู อามามิ ยู…ค่ะ”

 

“ยูจังสินะ เธอเรียนอยู่ชั้นไหนหรอ?”

 

“ป.สาม…พึ่งย้ายมา”

 

เธอดูเตี้ยกว่าฉันมาก ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะอายุน้อยกว่า แต่ปรากฏว่าพวกเราอายุเท่ากัน

 

อีกอย่างเหมือนจะเคยได้ยินเพื่อนห้องอื่นบอกว่ามีนักเรียนย้ายมาใหม่อยู่เหมือนกัน

 

หมายความว่า เธอคนนี้คือเด็กที่ย้ายมาใหม่ใช่ไหมนะ?

 

“ทำไมถึงเดินกลับบ้านคนเดียวล่ะ? แล้วเพื่อนๆที่อยู่ห้องเดียวกันล่ะ?”

 

“เพื่อน…ไม่มี…ค่ะ”

 

“ไม่มีเพื่อนเลยหรอ?”

 

ถ้าเป็นนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่และยังเป็นเด็กสาวที่น่ารักมาก โดยปกติจะต้องมีคนพยายามเข้ามาหาเยอะไม่ใช่หรอ?

 

“ก่อนที่ฉันจะย้ายมาที่นี่ คนอื่นๆพยายามหลีกเลี่ยงฉันตลอดเลย…เพราะสีผมกับสีตาของฉันแตกต่างจากคนอื่น…ฉันกลัวว่าที่นี่ก็อาจจะเป็นเหมือนกัน…”  

 

“แบบนี้เองสินะ…”

 

จากที่ยูเล่าเรื่องโรงเรียนเก่าของเธอให้ฟัง แต่ความประทับใจของฉันที่มีต่อเพื่อนเก่าของเธอนั้นเลวร้ายมาก แค่ได้ฟังฉันยังรู้สึกโกรธเลย

 

แน่นอนว่าเด็กที่มีสีผมสีอื่นที่ไม่ใช่สีดำจะเป็นจุดเด่นและมีความแตกต่างอย่างมากจากเด็กส่วนใหญ่ที่โดยปกติจะมีผมสีดำ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเด็กคนอื่นๆจะได้รับอนุญาตให้มารังแกหรือกีดกันเด็กคนนั้นออกจากลุ่ม

 

และยิ่งเป็นถึงเด็กที่น่ารักขนาดนี้ด้วยแล้ว ยิ่งไม่อยากพูดถึง

 

ถ้าฉันอยู่ที่นั่น ฉันจะเป็นคนแรกที่ยื่นมือเข้าไปช่วยเธอก่อนที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นแน่นอน

 

“เธอนี่โชคร้ายจริงๆนะ เอาล่ะ…ถ้าอย่างนั้น ต่อจากนี้ไปเธอมากลับบ้านพร้อมกันกับฉันไหม?”

 

“เอ๊ะ?”

 

หลังจากที่ฉันพูดไป ยูก็มองหน้าฉันเหมือนกับสงสัยอะไรบางอย่าง

 

…ทำไมต้องระแวงขนาดนั้นด้วยล่ะ? หากมีเด็กที่ต้องการความช่วยเหลือแล้วล่ะก็ ฉันนี่แหละจะเป็นคนช่วยเอง นั่นคือนิสัยของฉัน

 

“เดินกลับบ้านคนเดียวไม่รู้สึกเหงาหรอ? หรือว่าเธอเกลียดฉันงั้นเหรอ?”

 

“ระ-เรื่องแบบนั้น…แต่ว่า…ไม่เป็นไรจริงๆหรอ?”

 

“เธอหมายถึงอะไรน่ะ?”

 

“..เพราะถ้าอาซานางิซังเดินกับคนอย่างฉัน บางที…”

 

“…ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นอะไรหรอก”

 

เมื่อพูดอย่างนั้น ฉันก็จับมิอของยูไว้แน่น ยูมีท่าทางขัดขืนเล็กน้อย แต่ฉันก็ไม่ยอมปล่อยมือของเธอ

 

“ถ้าฉันจะโดนกีดกันไปด้วยก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวสักหน่อย…ยังไงฉันก็ยังมีเพื่อนอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้อยู่ทั้งคน”

 

“! อาซานางิซัง…”

 

“เรียกฉันว่า อุมิ ฉันเองก็จะเรียกเธอว่ายูด้วยเหมือนกัน”

 

ฉันได้ตัดสินใจไปแล้วตั้งแต่ตอนที่เดินเข้ามาทักทายและได้พูดคุยกับเด็กคนนี้

 

ฉันจะไม่ปล่อยให้เด็กคนนี้ต้องอยู่เพียงลำพังอย่างแน่นอน

 

“นี่ ยู”

 

“มีอะไรเหรอ? อุมิจัง”

 

“เธอช่วยยิ้มให้ดูหน่อยได้ไหม?”

 

“เอ๋~…!? จู่ๆก็ให้ทำแบบนั้น…มันน่าอายนะ”

 

“ได้โปรดน้า แค่ฉันคนเดียวก็ได้ ขอฉันดูหน่อยน้า ฉันอยากเห็นรอยยิ้มน่ารักของยูจริงๆนะ”

 

“อะ อือ~…งั้น แค่นิดเดียวนะ?”

 

หลังจากนั่นเราก็เดินไปที่ถนนแคบๆ ตรงหลังตรอกที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน ยูค่อยๆยิ้มขึ้นมาอย่างช้าๆ

 

“..น่ารัก”

 

ตอนที่ฉันได้เห็นรอยยิ้มของยู ความรู้สึกของฉันก็หลุดออกมาจากปากโดยไม่รู้ตัว

 

และในตอนนั้นฉันก็รู้สึกตัวขึ้นมาว่า…

 

เด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กที่จะมาทำตัวมืดมนเดินอยู่บนถนนเพียงลำพังแบบนั้น

 

เธอควรที่จะทำให้ทุกคนได้เห็นรอยยิ้มน่ารักและแวววาวสว่างไสวเหมือนกับสีผมของเธอต่างหาก

 

“งั้น ยู กลับบ้านกันเถอะ”

 

“อืม อุมิจัง”

 

“ยู ห้ามเติมคำว่า จัง นะ”

 

“เอ๋~..ถะ ถ้างั้น อะ-อุมิ”

 

“โอเคร~ ดีมาก แบบนั้นแหละ เยี่ยม”

 

“งั้นเหรอ? เอะเฮะเฮะ”

 

ยู กับ ฉันได้กลายมาเป็นเพื่อนกัน พวกเราจับมือกันและเดินออกจากโรงเรียนไปด้วยกัน

 

…นั่นคือ 「จุดเริ่มต้น」 ของเรื่องนี้

 

 

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

 

วันรุ่งขึ้น ฉันตัดสินใจที่จะแนะนำยูให้กับเพื่อนคนอื่นๆได้รู้จัก

 

ฉันว่าจะแนะนำให้ยูรู้จักกับ นิโทริ ซานาเอะ และ โฮโจ มานากะ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทด้วยเป็นพิเศษตั้งแต่สมัยเข้ามาเรียนที่โรงเรียนประถม และส่วนใหญ่พวกเราสามคนมักจะออกจากโรงเรียน และเดินกล้บบ้านด้วยกัน

 

“พร้อมนะ ยู”

 

“อะ อืม แต่ว่า…”

 

“ไม่เป็นไรนะ ทั้งสองคนเป็นเด็กดีเหมือนกับฉันนี่แหละ”

 

“…ถ้าอุมิบอกแบบนั้น”

 

ความจริงแล้วฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่าที่จะแนะนำยูให้กับเพื่อนๆของฉันได้รู้จักตั้งแต่เมื่อวานนี้ แทนที่จะเป็นวันนี้ สำหรับฉันมองว่าโดยธรรมชาติแล้วยูเป็นเด็กที่ค่อนข้างเป็นคนขี้กลัว ดังนั้นหากปล่อยให้เวลาผ่านไปนานมากเกินไป ยูอาจจะไม่สามารถหาเพื่อนคนอื่นได้นอกจากตัวฉันเนื่องจากนิสัยขี้กลัวของเธอ

 

ถ้าฉันสามารถที่จะอยู่กับยูได้ตลอดเวลา การช่วยเธอมันคงจะง่ายขึ้นมาก แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้

 

ดังนั้นฉันจึงคิดว่าฉันควรจะต้องมีพันธมิตรที่คอยช่วยเหลือยูให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

 

“อามามิ ยู อยู่ป.สามค่ะ เอ่อ…ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

 

“อือ ยินดีที่ได้รู้จักนะยูจัง”

 

“ยูจังสวยจริงๆ น่ารักมากเลย”

 

แน่นอนว่ามานากะกับซานาเอะยอมรับยูอย่างง่ายดาย…ถึงจะเป็นเพราะว่าฉันได้มาคุยกับทั้งสองคนไว้ล่วงหน้าแล้วก็เถอะนะ…ดังนั้นผลมันก็ต้องออกมาแบบนี้อยู่แล้ว

 

“ยู ดีจังเลยนะ”

 

“อือ ขอบคุณนะอุมิ เพราะเธอฉันถึงได้เพื่อนใหม่ตั้งสองคน”

 

“น่า แค่นี้สบายมาก”

 

ฉันไม่อยากจะอวดหรอกนะ แต่ฉันน่ะเป็นคนที่มีเพื่อนอยู่เยอะเลยล่ะ ถึงฉันมักจะมาอยู่กับซานาเอะและมานากะก็จริง แต่ฉันก็ยังมีเพื่อนอยู่ห้องเรียนอื่นด้วยนะ

 

ถ้าฉันจับยูให้เข้ามาอยู่ในกลุ่มเพื่อนของฉันได้ มันจะไม่ใช่แค่สองคน แต่ยูจะสามารถใช้เวลาทั้งวันอยู่กับเพื่อนได้มากขึ้น

 

ฉันมั่นใจแบบนั้น และผลของมันก็ออกมาตามที่คาดไว้

 

“เอะเฮะเฮะ อุมิ มานะจัง ซานะจัง ทางนี้ ทางนี้~”

 

ยูเริ่มหัวเราะอย่างสดใสต่อหน้าทุกคนมากขึ้นเรื่อยๆ บางทีนี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของการฟื้นความมั่นใจในตัวเองของยูหลังจากที่เธอโดนกีดกันและรังแกมาจากโรงเรียนเก่า

 

และก็เป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ตอนที่ได้พบกับยูครั้งแรก ทุกคนดูสดใสขึ้นด้วยรอยยิ้มอันแสนสดใสของยู

 

จนถึงจุดที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่ฉันวางเอาไว้ ฉัน…ผู้ที่ยืนอยู่ข้างๆยู…รู้สึกภูมิใจที่ได้เห็นเธอสดใสและน่ารักมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเวลาผ่านไป

 

จนถึงจุดที่ทุกอย่างยังผ่านไปได้อย่างราบรื่น…

 

…ทั้งๆที่มัน…ควรจะเป็นแบบนั้น…

 

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

 

ปล. ตอนสุดท้ายของวันนี้ครับ

ปล2. ทุกท่านเห็น (1) หลังชื่อตอนนั่นไหม แน่นอนว่าต้องมี (2) แต่ผมว่าคงไม่ค่อยค้างกันเท่าไหร่นะครับ

ปล3. จินตนาการอุมิจัง กับยูจังตัวเล็กๆแล้วฟินเหมือนเห็นลูกสาว น่ารักเกิ๊นนนน

 

ขอบคุณที่ติดตามครับ

Durimtok Channel 

 

I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class

I Became Friends with the Second Cutest Girl in My Class

Score 10
Status: Completed
ผมชื่อ มาเอะฮาระ มากิ คนที่ไม่เพื่อน หรือคนรู้จักในโรงเรียนม.ปลาย แต่ในที่สุดก็มีคนที่ผมสามารถออกไปเที่ยวด้วยกัน ภายนอกรั้วโรงเรียนด้วยได้ เธอคือเด็กสาวคนหนึ่ง เธอชื่อ อะสะนางิซัง เด็กสาวที่พวกนักเรียนชายในชั้นเรียนต่างเรียกเธอว่า 'สาวน่ารักอันดับสองของชั้นเรียน'

Options

not work with dark mode
Reset