Bringing Culture to a Different World 111 ขัดแย้ง

Bringing Culture to a Different World

ตอนที่ 111 ขัดแย้ง

เช้าวันรุ่งขึ้น. โจชั่วนั่งรถม้าเดินทางไปถนนกระรอก

เมื่อโจชัวลงจากรถม้าและเดินไปที่โรงแรมนกพิราบดําก็มีปัญหาเล็กน้อยเกิดขึ้น

“ยักษ์ถ้ํา

ข้าเดาได้ว่าทําไมพวกเขาถึงไม่ชอบถนนกระรอก”

 

ซิริผู้ช่วยของโจชัวเตรียมพร้อมสําหรับการต่อสู้มีมนุษย์สองคนและยักษ์ที่แข็งแกร่งก่อนถึงโรงแรมนกพิราบดํา

 

ยักษ์ตัวนั้นสูงเกือบ 2.2 เมตร สูงกว่าปีศาจบาปซีนาร์ทร่างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยผิวหนังเหมือนหิน

 

น่าขบขันที่ยักษ์ผิวหยาบคนนี้สวมเสื้อผ้าพอดีตัวมนุษย์สองคนที่อยู่ข้างยักษ์นั้นก็สวมชุดเป็นทางการเช่นกัน

กลุ่มที่ดูแปลก ๆ นี้กําลังขวางทางเข้าโรงแรมนกพิราบดําผู้หลอกลวงพริกผู้จัดการโรงแรมนกพิราบดําอยู่ที่หน้าประตูและพูดคุยกับมนุษย์ทั้งสอง

 

แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับยักษ์ตัวหนึ่ง แต่ผู้หลอกลวงพริกยังคงไร้ความรู้สึกเขาโยนเหรียญทองหนึ่งถุงให้คนสองคนและพูดเสียงดังกับพวกเขาว่า “ข้าจ่ายหนี้เสร็จแล้ว ได้โปรดออกไปเถอะ”

 

โจชัวจําได้ว่าถุงเหรียญทองเป็นเงินจ่ายล่วงหน้าที่เขาใช้เช่าทั้งโรงแรมเมื่อวานนี้

“ไม่ ไม่ ไม่ นี่แค่หนี้ที่เจ้าเป็น ยังเหลือดอกเบี้ยนับตั้งแต่เจ้าตัดสินใจให้ที่พักพิงแก่เด็กไร้ประโยชน์เหล่านั้น เจ้าก็เป็นหนี้เงินจํานวนนี้กับเรามาตลอดสองปี”

 

มนุษย์คนหนึ่งแบมือราวกับว่าต้องการเงินเพิ่ม คนที่ไม่ใช่มนุษย์ที่อาศัยอยู่ในถนนกระรอกมักยากจน ด้วยเหตุนี้พ่อค้าที่เป็นมนุษย์จึงมองเห็นโอกาสที่จะไถเงินจากพวกเขา

 

“เจ้าไม่เคยพูดถึงเรื่องดอกเบี้ยเลยตอนนั้นที่เจ้าให้ข้ายืมเงิน” ผู้หลอกลวงพริกตระหนักว่าเขาถูกหลอก

 

“จริง ข้าไม่ได้พูดถึงมัน แต่มันเขียนไว้อย่างชัดเจนในสัญญาที่เจ้าลงนามหากเจ้าไม่สามารถจ่ายเงินคืนได้ เราจะต้องยึดโรงแรมของเจ้าเป็นหลักประกัน ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นนกพิราบดําหรือเป็ดดํานี่เป็นทําเลที่ยอดเยี่ยม ไม่ควรเป็นสถานที่ที่มีเพียงโรงแรมเล็กๆที่เสื่อมโทรมเท่านั้น นําเด็กไร้ประโยชน์ที่เจ้าปกป้องไว้ออก ไปจากที่นี่ซะ”

พ่อค้ามนุษย์ไม่ได้วางแผนที่จะมีส่วนร่วมในการสนทนาเรื่องเงินหลังจากได้รับสัญญาณจากเขา ยักษ์ถ้ําก็ยกหมัดขึ้น คิดที่จะทุบโรงแรมให้แตก

 

แต่พริกเอาร่างไปขวางไว้ตรงหน้าหมัดของยักษ์ถ้ํา

 

เห็นได้ชัดว่าพริกไม่ใช่คนที่เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้เขาไม่สามารถต้านทานหมัดของยักษ์ถ้ําได้แน่

“เราควรกําจัดพี่ใหญ่คนนั้นไหม?”

 

ซิริไม่สามารถทนต่อฉากนี้ได้อีกต่อไป ที่สําคัญมีเด็กอยู่ในโรง แรม

 

“ข้าเชื่อว่าเราไม่จําเป็นต้องทําอะไร” โจชัวดึงพลังเวทย์มนตร์สีเทากลับมา

 

อัศวินหญิงในชุดเกราะสีขาวเงินยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงแรม

 

ในฐานะนักรบผู้ยิ่งใหญ่ ความแข็งแกร่งของเมสซานั้นเหนือกว่ายักษ์ถ้ํามากนางใช้มือข้างหนึ่งขวางหมัดของยักษ์ถ้ําอย่างง่ายดาย

”เจ้า…”

 

การมาถึงของอัศวินทําให้มนุษย์คนนั้นตื่นตระหนกแต่ในไม่ช้ามนุษย์อีกคนที่ยืนอยู่ข้างเขาก็ได้รวบรวมเวทมนตร์จากไม้เท้าของเขา

 

อุณหภูมิโดยรอบเริ่มสูงขึ้นในทันใด เขาท่องเวทย์ไฟที่อันตรายอย่างมาก

แต่ก่อนที่ชายคนนั้นจะร่ายเวทมนตร์ทั้งหมดจบถังไม้ก็ตกลงมาจากฟ้าและกระแทกกับหัวเขา ถังกระแทกผู้วิเศษจนหมดสติในเวลาเดียวกันผักและผลไม้ในถังก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้นดิน

เมสซามองไปที่ซิริ

สิ่งที่ซิริใช้ก่อนหน้านี้คือทักษะ “มือเวทย์” ที่ง่ายที่สุดแต่การใช้เวทย์มนตร์ของนางในการต่อสู้นั้นมีประสิทธิภาพมากกว่าผู้วิเศษที่พยายามท่องเวทย์ไฟ

ด้วยความช่วยเหลือของซิริ เมสซาจึงควบคุมสถานการณ์ได้อีกครั้งโจชัวเดินไปที่โรงแรมอย่างรวดเร็ว

การเข้าหาอย่างกะทันหันของโจชั่วทําให้เมสซาตื่นตัวสําหรับนางโจชั่วอันตรายกว่ายักษ์ถ้ํามาก!

แต่โจชัวลงกลับมายืนข้างเมสซาอย่างเป็นธรรมชาติจากนั้นเขาก็กระแอมและชี้ไปที่อัศวินหญิงผู้สง่างาม

“คนนี้คือว่าที่ผู้บัญชาการของเหล่านักรบเทมพลาร์แห่งศาสนจักร หากพวกเจ้ากล้าที่จะยั่วยุนาง ข้าพนันได้เลยว่าเจ้าจะถูกแสงศักดิ์สิทธิ์เผาจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก”

 

การคุกคามของโจชัวมีประสิทธิภาพมาก พ่อค้ามนุษย์เคยได้ยินเกี่ยวกับชื่อเสียงอันเลวร้ายของเหล่านักรบเทมพลาร์ ยิ่งไปกว่านั้นยักษ์ถ้ําอันธพาลที่ถูกจ้างมาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสม มกับอัศวินหญิงคนนี้เลยเขาไม่กล้าแม้แต่จะขู่นาง เขารีบสั่งให้ยักษ์ ถ้ําอุ้มผู้วิเศษที่หมดสติและไปจากที่นี่ทันทียกบมนุษยทงสอง

 

แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับยักษ์ตัวหนึ่ง แต่ผู้หลอกลวงพริกยังคงไร้ความรู้สึกเขาโยนเหรียญทองหนึ่งถุงให้คนสองคนและพูดเสียงดังกับพวกเขาว่า “ข้าจ่ายหนี้เสร็จแล้ว ได้โปรดออกไปเถอะ”

 

โจชัวจําได้ว่าถุงเหรียญทองเป็นเงินจ่ายล่วงหน้าที่เขาใช้เช่าทั้งโรงแรมเมื่อวานนี้

น่าเสียดายที่อัศวินหญิงไร้เดียงสาไม่ตระหนักถึงการเยาะเย้ยของโจชั่วในน้ําเสียงของเขานางเชื่อว่านั่นเป็นคําชมที่แท้จริง

เมื่อเห็นว่าเมสซาไม่ได้ตั้งใจจะพูดกับเขาต่อ โจชัวจึงหันไปมองผู้หลอกลวงคนนั้น

 

“ได้เวลาที่เราจะเข้าไปพูดคุยกันเกี่ยวกับธุรกิจของเรากันแล้ว”

 

“หนึ่งพันเหรียญทอง นี่คือครึ่งหนึ่งของเงินจ่ายล่วงหน้าเมื่อการถ่ายทําเสร็จสิ้น ข้าจะจ่ายให้เจ้าอีกครึ่งหนึ่ง”

โจชั่วนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้โทรมๆเขามอบเหรียญทองถุงใหญ่ให้กับผู้จัดการโรงแรมเล็กๆ แห่งนี้ผู้หลอกลวงพริก

 

บางทีเหรียญทองจํานวนนี้อาจเล็กน้อยสําหรับสมาชิกคณะละครห่านดําแต่มันเป็นความมั่งคั่งที่เกินจินตนาการสําหรับพริกซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมขนาดเล็กและทรุดโทรมในนอร์แลนด์

 

จํานวนเงินจ่ายล่วงหน้าที่โจชัวมอบให้เมื่อวานนี้ก็เพียงพอแล้วสําหรับเขาที่จะไม่ต้องกังวลเรื่องเงินไปอีกเป็นเวลาหนึ่งปีหรือสองปี

“ท่าน ข้าไม่รู้ว่าภาพยนตร์คืออะไร?”

 

แม้ว่าจะมีเหรียญทองมากมายวางอยู่ตรงหน้าเขา แต่สีหน้าของพริกยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแต่ในบางครั้งเขาจะหลบสายตาโจชั่ว

ถ้าเป็นไปได้ เขาไม่ต้องการที่จะโต้ตอบกับโจชัวมากเกินไป เหตุผลหลักก็คือเพราะว่าตัวตนของโจชั่วจะดึงดูดความสนใจจากศาสนจักร

 

สถานการณ์ที่เขากังวลมากที่สุดหลังจากยอมให้โจชัวพักในโรงแรมของเขาเกิดขึ้นทันทีในวันรุ่งขึ้นนักรบเทมพลาร์ปรากฏตัวหน้าโรงแรมของเขา

 

เหล่านักรบเทมพลาร์คนนั้นอยู่ข้างหลังโจชั่ว พูดคุยกับลูกครึ่งมังกรและลูกอสูรแมวเทาที่เขารับเลี้ยงไว้ในขณะที่การสนทนาข้ามเผ่าพันธุ์ดูจะร่าเริงมากแต่ผู้หลอกลวงพริกรู้สึกเครียดมาก

ไม่ใช่ว่านักรบเทมพลาร์ทุกคนจะเป็นมิตรแบบนี้

 

“พูดง่ายๆ ภาพยนตร์คือคนที่แสดงบทบาทเพื่อหลอกลวงผู้อื่นนั่นไม่ใช่พรสวรรค์ของเผ่าพันธุ์ของเจ้าหรอกหรือ? มันไม่ต่างจากสิ่ง ที่เจ้ากําลังทําอยู่ตอนนี้” โจชัวกล่าว

 

ผู้หลอกลวงเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจที่มีทักษะในการทําหน้าที่เป็นซัคคิวบิคเหนือสิ่งอื่นใดผู้หลอกลวงคนนี้ให้บรรยากาศที่คล้ายคลึงกับลีอองในลีอองเพชฌฆาตมหากาฬ” โจชัวต้องการให้เขาพยายามเล่นเป็นตัวละครลื่ออง

“ข้าจะพูดตรงๆ กับเจ้า คุณชายไร้หน้า” โจชั่วลดเสียง “บางทีเจ้าอาจจะได้รับความปลอดภัยชั่วคราวภายใต้การคุ้มครองของนกพิราบดําแต่สิ่งที่ขากําลังทําคือให้โอกาสเจ้าได้รับสิ่งที่เจ้าไม่มีวันทําได้เมื่ออยู่ภายใต้นกพิราบดํา… โอกาสที่จะได้รับสถานะพื้นฐานและ ศักดิ์ศรีที่จําเป็นต่อการอยู่ในเมืองนี้ ข้าให้โอกาสที่เจ้าจะไม่ถูกมนุษย์ดูถูกอีกต่อไปในขณะที่เดินไปตามท้องถนน!”

 

Favorite