ตรงบริเวณห้องนั่งเล่นของร้านอินเตอร์เน็ตตอนนี้โมเทียนซิงกำลังกินขนมแท่งรสเผ็ดและนั่งเล่นบนโซฟาขณะที่ผู้ฝึกฝนในเมืองกำลังทะเลาะกันอย่างดุเดือด
ขณะเดียวกันเสียงดังแว่วมาจากข้างนอก “ไหนละ ปีศาจเฒ่าหยูกวนออกมาสิ!”
“ปีศาจเฒ่า?”
“ออกมาสิ!”
ทุกคนต่างมองหน้ากัน
“ปีศาจจะออกมาอย่างไร”
“ผู้ชายคนนี้คลั่งไคล้การดูหนังหรอ?”
หลงจากเดินออกจากร้านพวกเขาหันไปเห็นใบหน้าของปีศาจขนาดใหญ่บนท้องฟ้ามันบิดเบี้ยวและน่ากลัว
“นี่ ..”
“ปีศาจออกมา!?”
“มันคือปีศาจ!”
“ทำไมมันไม่โจมตีกลุ่มหนานหัวหรือกลุ่มเฮารัน? ทำไมมันยังอยู่ที่เมืองครึ่ง!?”
จากรูปลักษณ์ของมันดูแล้วมันคงไม่ใช่ปีศาจที่เกิดใหม่อย่างแน่นอน เพราะมันเป็นปีศาจที่มีพลังมหาศาล พลังของมุษย์ธรรมดาไม่สามารถบล็อกได้
เมื่อเห็นภาพนี้ผู้ฝึกฝนหลายคนในเมืองครึ่งจึงเลือกที่จะหนีไปเพราะพวกเขากลัวที่จะถูกฆ่าตายในภัยพิบัติในครั้งนี้
ผู้ฝึกฝนบางคนในตอนนี้ด้านทานแรงลมกระโชกแทบไม่ไหว เมื่อเห็นฉากที่โหดร้ายเช่นนี้ปีศาจเองรู้สึกพึงพอใจ “ไปตามอาจารย์พวกเจ้าซะ มิฉะนั้นข้าจะฝังพวกเจ้า!”
“อะไร .. พาท่านมาที่นี่กัน!?” การปรากฎตัวขึ้นของชายคนหนึ่งแต่งตัวหรูหราสวมเสื้อคลุมสีม่วงบินลอยวนอยู่บนท้องฟ้า
“นั่น ..”
“ราชาผู้กลัาติมาเกิด!”
ผู้ฝึกฝนในเมืองครึ่งรู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าชายชราเสื้อคลุมสีม่วงคนนี้ได้เดินทางไปถึงช่วงปลายอาณาจักรมหาสมุทรศักดิ์สิทธิ์ ตอนนี้เขาเป็นปรมาจารย์แห่งอาณาจักรสววรค์!
“มันไม่ใช่ข้าหรอกที่เจ้ากำลังมองหา! ออกไปจากที่นี่ซะเถอะ!” ทันใดนั้นเมฆหมอกสีดำก็เริ่มก่อตัวครึ้มขึ้นอีกครั้งเป็นรูปทรงของกรงเล็บปีศาจขนาดใหญ่เท่าตัวคน มันตบเข้าที่ชายชราเสื้อม่วงโดยไร้เวลาตอบโต้กลับ เขากระเด็นออกไปราวกับแมลงวัน
ผู้ฝึกฝนของเมืองครึ่งที่ก่อนหน้านี้รู้สึกโล่งใจพวกเขามีสีหน้าที่ซีดจางและเกิดความเงียบงันในทันที
“วิ่ง!”
เสียงกรีดร้องของเสียงปลุกพร้อมด้วยเสียงกู่ครึกโครมราวกับโกรธเคืองปะทุขึ้นทั่วเมือง
ขณะเดียวกันหน้าร้านอินเตอร์เน็ตตอนนี้กลุ่มผู้ฝึกฝนระดับสูงก็เดินออกมาพวกเขาเงยหน้ามองเห็นท้องฟ้าที่มืดมนชวนขนลุก
ต้วนยื่อที่ยืนอยู่หน้าร้านยังคงถือแผ่นโปร่งแสงไว้ในมือเขาพูดด้วยน้ำเสยีงหวั่นเกรงว่า “ปีศาจตัวนนี้ทรงพลังอย่างไร? แม้แต่ปรมาจารย์ชั้นสูงจากอาณาจักรสวรรค์ยังไม่สามารถบล็อกการโจมตีเพียงครั้งเดียวได้!”
“ไม่!” การแสดงออกของโมเทียนซิงเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง “มันกำลังมองมาทางนี้!”
ฝ่ามือปีศาจขนาดใหญ่กำลังเอื้อมมือมาหาพวกเขาและผู้ฝึกฝนที่ยืนอยู่หน้าร้าน พวกเขาพบว่าสิ่งที่น่ากลัวกว่าฝ่ามือใหญ่นั้นก็คือตอนนี้พวกเขาไม่สามารถขยับตัวได้!
ดูเหมือนว่ามีแรงบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นได้กำลังตรึงพวกเขาลง ขณะเดียวกันแม้แต่ผู้ฝึกฝนจากอาณาจักรมหาสมุทรศักดิ์สิทธิ์เองก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยทำได้เพียงดูในสิ่ีงที่ปีศาจต้องการเพียงเท่านั้น
พวกเขาสูญเสียความสามารถในการต้านทานทั้งหมด!
นี่คือพลังของปีศาจที่เกิดมาพร้อมกับความรู้เกี่ยวกับกฎแห่งธรรมชาติมันมีความสามารถเหนือกว่ามนุษย์ทุกคน! กรงเล็บขนาดใหญ่กวาดและจับผู้ฝึกฝนไว้หลายคนในเงื้อมือ
ดวงตาคู่โตขนาดใหญ่คล้ายกับดวงจันทร์เปื้อนเลือดกำลังจับจ้องมาทางผู้ฝึกฝนในมือมัน “เจ้ามีร่องรอยรัศมีที่น่าสงสัย บอกข้ามาว่าปีศาจเฒ่าของพวกเจ้าซ่อนตัวอยู่ที่ไหน!? ทำไมมันไม่กล้าที่จะออกมาเผชิญหน้ากับข้า!”
ผู้ฝึกฝนที่ถูกจับตัวได้วางแผนและเลือกที่จะอธิบายเพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่ออย่างไรก็ตามพวกเขาตอบไม่ถูกเมื่อได้ยินคำถามนี้พวกเขามองหน้ากันอย่างสงสัยว่าพวกเขาควรจะตอบคำถามนี้อย่างไร
“ปฏเสธที่จะตอบใช่มั้ย?” ใบหน้าที่น่าสยดสยองกดดันอย่างเยือกเย็น “งั้นก็ไปนรก!”
กรงเล็บปีศาจเริ่มกระชับแน่นขึ้น ร่างของผู้ฝึกฝนกำลังถูกบีบเหมือนว่าพวกเขาเป็นแค่ลูกโป่งที่จะระเบิดตอนไหนก็ได้
“ท่านหัวหน้าสมาคม!” โมเทียนซิงไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป
อย่างไรก็ตามแต่ยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากฟางฉี เขายังคงยืนมองผู้ฝึกฝนที่กำลังถูกจับตัวโดยกรงเล็บ
“บ้าเอ้ย!” ผู้ฝึกฝนที่ถูกจับโดยกรงเล็บโวยวาย “เจ้าจะทำกับเราเช่นนี้ได้อย่างไร เราไม่มีปีศาจเฒ่าอะไรทั้งนั้น! แต่ข้ามีกระจกสวรรค์ เจ้าต้องการมันมั้ย!?”
“เอากระจกของข้าไป!” ต้วนยื่อใส่สาระทางจิตวิญญาณทั้งหมดของเขาลงไปในกระจกกลมโปร่งแสงนี้โดยที่เขาเองไม่ได้สนใจถึงพละกำลังในการฝึกฝนของตัวเองว่ามีเพียงพอหรือไม่
เมฆทองคำไหลผ่านพื้นผิวของกระจกด้วยแสงสลัวมันค่อยๆ เปลี่ยนฉากลมเมฆน้ำและไฟลำแสงที่ชัดเจนยิงออกมาจากกระจก!
เพียงชั่วพริบตาเดียวร่างกายของต้วนยื่อก็พลันแปรเปลี่ยน “เร็วเข้า! ส่งมือของเจ้ามาให้ข้าเราต้องรวมพลัง!”
ทันใดนั้นผู้ฝึกฝนคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างๆ เขาได้แบ่งถ่ายจิตวิญญาณไปยังร่างกายของต้วนยื่อ
ก่อนที่แสงจะส่องไปยังมือของปีศาจ จากระยะของลำแสงที่ชัดเจนมันได้ขยายออกครอบคลุมแขนและในที่สุดก็ลามไปถึงใบหน้าที่อยู่บนท้องฟ้าเช่นกัน
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!?”
ใบหน้าที่บิดเบี้ยวหันมาพบสำแสงที่สาดส่องเข้ามา
ตอนแรกมันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อโดนแสงที่ชัดเจนมันเพียงแต่ต้องการที่จะหันหน้าหนีไป แต่มันพบว่าวิญญาณของมันติดเข้ากับลำแสงและสูญเสียความสามารถไหนกันหันหนี
ในท้องฟ้าใบหน้าปีศาจยังคงโดนแสงส่องประกายด้วยแสงใส เสียงคำรามของมันดังขึ้นด้วยความโกรธแค้น มันไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาหลายพันปีที่ผ่านมา!
ปีศาจมันเกิดมาพร้อมกับการเรียนรู้กฎแห่งธรรมชาติและสามารถก่อให้เกิดหายนะในโลกแห่งการฝึกฝนได้ทุกครั้ง แต่ตอนนี้มันกลับต้องมาถูกขังอยู่ในสิ่งประัดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่ดูธรรมดาและที่สำคัญ .. มันไม่สามารถหลุดออกไปได้!
ความน่ากลัวยังคงเพิ่มขึ้นกว่าเดิมเมื่อมันรู้สึกถึงความเจ็บปวดต่างๆ เมื่อร่างกายของมันได้รับผลกระทบจากแสงที่ส่องผ่าน ให้ความรู้สึกราวกับว่าแขนและขาพร้อมด้วยหัวของมันกำลังถูกฉีกแยกออกจากกันโดยที่มองไม่เห็นกล้มเนื้อ ในความเป็นจริงมันให้ความรู้สึกราวกับว่าวิญญาณของมันกำลังจะถูกฉีดขาด!
ความเจ็บปวดระทมทุกข์เช่นนี้เริ่มเห่าหอน!
“ขอคนเพิ่มช่วยเราด้วย!” ผู้ฝึกฝนที่ถ่ายโอนพลังงานของพวกเขาไปยังต้วนยื่อรู้สึกว่าพลังที่ถ่ายทอดกันต่อกันนั้นส่งผลให้พลังของกระจกนั้นแสดงประสิทธิ์ภาพออกมามาขึ้นอย่างมาก
ผู้เชี่ยวชาญด้านสิ่งศักดิ์สิทธิ์แห่งมหาสมุทรที่มาพร้อมกับต้วนยื่อได้ใส่ความสำคัญทางจิตวิญญาณลงไปในทันที แสงที่ชัดเจนเริ่มจะหายไปในตอนแรก ตอนนี้มันกลับมาแข็งแกร่งและส่องสว่างอีกครั้ง!
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!?” เสียงคำรามที่ฟังดูหวาดกลัวดังขึ้น ตอนีน้ปีศาจที่มีใบหน้าใหญ่กำลังสลายตัวกลายเป็นเลือดเนื้อภายใต้แสงสว่างนี้
เสียงยังคงดังขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดมันเป็นเสียงร้องที่ตื่นตนกและทรมาน เห็นได้ชัดว่ามันเป็นความรู้สึกที่เขาน่าจะเคยสัมผัสเป็นครั้งแรกของชีวิต!
ร่างกายของมันดิ้นทุรนทุรายเพื่อต่อสู้ด้วยความสิ้นหวัง พลังอันน่ากลัวนั้นสร้างพายุทอร์นาโดทำให้ทั่วพื้นที่ได้รับแรงสั่นสะเทือนราวกับท้องฟ้ากำลังจะแตกทุกเวลา แสงที่ชัดเจนไม่สามารถระงับปีศาจได้อีกต่อไป
“พวกเจ้ามาช่วยกัน อย่าปล่อยให้มันหนีไป!” ต้วนยื่อตะโกนด้วยความโกรธ
เห็นได้ชัดว่าผู้ฝึกฝนส่วนใหญ่เองไม่ต้องการเห็นปีศาจตัวนี้บ้าคลั่งเพราะรู้ว่าหากเป็นเช่นนั้นพวกเขาเองก็จำต้องถูกทำลายเช่นกัน
ในไม่ช้าผู้ฝึกฝนราวพันคนได้เข้าร่วมกลุ่มกองที่อยู่หน้าร้านอินเตอร์เน็ตและเริ่มถ่ายโอนพลังสาระทางจิตวิญญาณถายในเพื่อไปยังกระจก
แสงที่เปล่งออกมามันชัดเจนและแจ่มแจ้งแถมยังทวีความรุนแรงมากขึ้น คราวนี้แสงได้ปกคลุมไปทั้งร่างปีศาจ!
ท่ามกลางแสงจ้าปีศาจดิ้นอย่างทุรนทุรายและดุเดือด
“เป็นไปไม่ได้! เจ้าปีศาจเฒ่านั่นให้พลังอะไรแก่ผู้ฝึกฝนเหล่านี้!” มันตะโกนต่ออีกว่า “พวกเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อด้วยตัวเองหรือ!?”
“เจ้าปีศาจเฒ่าอะไรนั่นไมาได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!” ต้วนยื่อตะโกน “แม้แต่ปีศาจเฒ่าก็ไม่สามารถเทียบได้กับกระจกสวรรค์นี้ เจ้าปีศาจแก่หยุดตะโกน!”
“อะไร!?”
“เป็นไปไม่ได้! พวกมนุษย์อย่างเจ้าจะคุกคามพลังของข้าได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้!” มันยังคงตะโกนด้วยความหวาดกลัว
“ปีศาจเฒ่าเจ้าซ่อนตัวเป็นเวลานานกว่าพันปีและตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เจ้าจะได้สัมผัสโลก!” หนิงไป่ดูฉากตรงหน้าและหัวเราะขณะจิบโค้ก “ฮ่าๆๆๆๆ เอิกกก”
“อืม ..” เธอปิดปากทันทีด้วยความอับอาย
แกร๊ก!
ขณะเดียวกันรอยร้าวเล็กๆ ก็ปรากฎขึ้นบนกระจก
เสียงกรีดร้องของมันดังขึ้น .. โอกาสของมันได้เกิดขึ้นแล้วมันชนหัวเข้ากับกระจกด้วยแรงฮึดสุดท้าย!
ตู้ม! กระจกแตกละเอียด
ผู้ฝึกฝนหลายคนกระจัดกระจายพลางพ่นเลือดที่กระอักออกมา
“ฮ่าๆๆ” ในเมฆหมอกร่างร่างหนึ่งหัวเราะอย่างดุเดือด “ข้าหนีก่อนละ พวกเจ้าตายหมดแน่!”
“เจ้าพูดอะไร!?” ผู้ฝึกฝนจำนวนมากล้อมรอบมันทันที มันหดตัวเหลือเท่าฝ่ามือ
“มีอะไรผิดปกติ!?”
ดูเหมือนว่ามันกำลังจะรู้สึกตัว
“ร่างปีศาจของข้าอยู่ไหน!?” เสียงกรีดร้องแห่งความหวาดกลัวดังขึ้นมาในทันที
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
