ณ อาณาจักรหยุนเตียนระดับสูง
“นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับเมืองเพาะปลูกของเรา?” กงหยางจุนถาม “แล้วจุดพิเศษในคำสัญญาของเฟงที่มีกับเราละ ..”
“ผู้สมัครของเราทุกคนสามารถเข้าถึงอาณาจักรแห่งการเพาะปลูกได้นักบวชทั้งสามประตูจะเป็นผู้ดูแลให้เราแทนที่จะเป็นกลุ่มพันธมิตรวู่เว่ย” กงซูเคากล่าวต่อว่า “ได้ยินมาว่าพวกเขาทำงานกันหนักมา”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ต้องทำในส่วนของเราเช่นกัน” กงหยางจุนยิ้มเย่อหยิ่ง “มิฉะนั้นทางเราจะดูไม่ดี หากเราต้องการความช่วยเหลือ”
กงซูเคาพยักหน้าและคิดว่ามันเป็นทางที่ดีหากวันหนึ่งพวกเขาจะจัดการกับกลุ่มพันธมิตรวู่เว่ย “เจ้าพูดถูก!”
…
ขณะที่จีวูและกองกำลังของเขากำลังค้นหาทางเข้าสู่ห้องโถ่งแห่งซากศพ ฟางฉีเองกำลังหันไปตรวจสอบคิวโซนเช่นกัน
เจียงเสี่ยวหยูเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับการฆ่าสัตว์ประหลาดเพียงอย่างเดียวในเกมเจ้ากระบี่ขั้นเทพ ตอนนี้เธออยู่ในระดับสูงไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเท่าไรนัก เธอจึงเลือกที่จะกลับไปดูละครบางย้อนหลังแทน
ฟางฉีคลิกที่คิวโซนเพื่อเปิดดู เมื่อสังเกตในตัวคิวโซนรอบๆ เป็นเหมือนโลกกว้างใหญ่และที่ที่เขายืนอยู่นั้นมีภูเขาสีเขียวแม่น้ำใสและป่าที่ดูมีชีวิตชีวา มันดูเหมือนเป็นที่อยู่อาศัยที่มีธรรมชาติอันสมบูรณ์แบบคล้ายกับที่พักของฤๅษี
เขามองไปรอบๆ พบว่าดูเหมือนว่าจะมีตัวเลือกอื่นๆ อีกมากมายสำหรับที่วางป่าเช่น ป่าไผ่ ป่าสนหรือแม้แต่ตกแต่งหน้าผาเกาะที่รกร้างรวมไปถึงริมแม่น้ำ ..
ดูเหมือนว่าพื้นที่แห่งนี้เหมาะสำหรับการปลูกผักและทำฟาร์ม ..
ด้วยสถานที่มากมายให้เลือกฟางฉีจึงเกาหัวเล็กน้อยเนื่องจากตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำยังไงดี
“ข้าจะเลือกตรงนี้ละกัน!” ฟางฉีเลือกสถานที่ที่อยู่ข้างภูเขามีแม่น้ำอยู่ใกล้เคียงแถมยังมีสวนพีช “ข้าจะเรียกที่นี่ว่าเกาะดอกไม้พีช!”
(ผู้แปล : ผู้แปลอิ้งกล่าวว่าฤดูใบไม้ผลิของดอกพีชหรือดินแดนดอกพีชเป็นนิทานที่เขียนโดย เถาหยวนหมิง ซึ่งเกาะดอกไม้พีชเป็นชื่อที่ได้รับความนิยมอย่างมากในนิทาน)
เขาลืมไปว่า .. นี่เขาสามบทบาทเป็นแค่ชาวสวน หลังจากเขาเลือกพื้นแล้ว ข้างหน้าเขาปรากฏตัวบ้านพร้อมกับทุ่งหญ้าขึ้น ในขณะนี้มีผักอยู่ห้าชนิดปลูกอยู่ในท้องทุ่งและหนึ่งในนั้นครบกำหนดเก็บเกี่ยวแล้ว
พื้นที่นี้ตอนนี้มีคู่มือสำหรับผู้เริ่มต้นสอนวิธีเล่นตั้งแต่เริ่มต้นวิธีเก็บเกี่ยวผักที่ได้เวลาเก็บเกี่ยวยันไปถึงการขุดย้ายของสร้างบ้านเลี้ยงสัตว์ ..
ฟางฉีนับจอบออกมาจากบ้านและขุดหัวผักกาดขึ้นมา มันสามารถขายได้ในราคาสองร้อยเจ็ดสิบสองเหรียญหรือจะเก็บไว้กินเองเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งในการเพาะปลูกก็ได้
ฟางฉียังคงอุ้มหัวผักกาดไว้ในอ้อมแขนพลางคิดว่ามันทำอะไรได้? จะกินหรือชายไปดี? .. เขาเลือกที่จะขายมันและซื้อเมล็ดมันในราคา 125 สองเมล็ดและนำไปปลูกใหม่อีกครั้ง
บ้านที่ปรากฏขึ้นเป็นบ้านไม้ที่ดูสะอาดสะอ้านตาพร้อมห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่มีทั้งโต๊ะและเก้าอี้ไม้ เขาเปิดหน้าต่าง แสงแดดสาดส่องเขามาในห้องทำให้ดูอบอุ่นในขณะที่พักผ่อนนั่งเล่นอยู่ที่นี่
ฟางฉีมองดูรอบๆ และพบว่าร้านค้ามีเมล็ดพันธุ์มากมายยิ่งไปกว่านั้นมันสามารถเลี้ยงหมาแมวและปลาได้! มีแม้กระทั่งยาอายุวัฒนะและสูตรน้ำอมฤต! แถมผู้เล่นยังสามารถสร้างน้ำยาอมฤตด้วยตัวเองได้อีก!?
ฟางฉียังคงเลื่อนดูในร้านค้าต่อและพบรายการต่างๆ เขาอุทานขึ้น “ข้าสามารถซื้อคอมพิวเธอที่นี่ได้หรอ!?”
ฟางฉีรู้สึกสับสน เขาสามารถเพลิดเพลินกับเกมเจ้ากระบี่ขั้นเทพในโลกแห่งความจริงได้ แต่ที่นี่มีการใช้คอมพิวเตอร์ด้วยหรือ? เขาเกือบจะเซลมกับพื้นอีกครั้งเมื่อเห็นไพ่โป๊กเกอร์ในร้านค้า!?
เฮ้! นี่มันเกมปลูกผักจริงใช่มั้ย? ในหัวของฟางฉีตอนนี้สับสนไปหมด เขาเดินออกจากบ้านและพบว่าหัวผักกาดที่ปลูกไว้ตอนนี้ได้เวลาเก็บเกี่ยวอีกครั้ง
เขากระพริบตาเพราะคิดว่าตัวเองตาฟาด .. เจ้าผักกาดที่เขาเพิ่งปลูกไปทำไมสามารถเก็บเกี่ยวได้แล้วเพียงไม่กี่นาที เมื่อมองดูใกล้ๆ เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่าจะมีคนปลุกไว้ก่อนหน้านี่ นี่ไม่ใช่แปลงที่เขาเพิ่งปลูกไว้
อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าผักกาดขาวที่เขาปลูกจะมีระยะการเติบโตไม่กี่ชั่วโมงมันสั้นกว่าที่เขาคาดการไว้ เขายังคงรู้สึกตื่นหนกอยู่ที่เพราะท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้ผักกาดขาวแปลงที่เขาปลูกสามารถเก็บเกี่ยวได้แล้ว แถมมันยังเป็นผักที่เพิ่มความแข็งแกร่งทางจิตวิญญาณอีกด้วย
แม้ว่าจะยังรู้สึกประหลาดใจไม่หาย แต่เมื่อมองไปรอบๆ พื้นที่เพราะปลูกที่สวยงามเขาจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขายังคงศึกษาหน้าอื่นๆ ของคิวโซนต่อไป
บนอินเทอร์เฟชไอคอนของคิวโซนมีคำว่า ชวนเพื่อนเข้าสู่คิวโซน, ป้อนเพื่อนในคิวโซน …
“เฮ้! เจ้าตรวจสอบเสร็จสิ้นหรือยัง?” ซูเทียนจิส่งข้อความถึงเขาใน QQ
“เสร็จแล้ว!” ฟางฉีตอบกลับ
[ฟางฉีเชิญให้เจ้าเข้าสู่คิวโซนของเขา เจ้าจะยอมรับหรือไม่?] ซูเทียนจิมองข้อความแจ้งเตือน
เธอคลิกทันที [ใช่]
บนหน้าจอของเธอปรากฏป่าพีชที่อุดมสมบูรณ์ทันทีพร้อมบ้านไร่อยู่ลึกเข้าไปด้านหลังแถมมีแม่น้ำที่คดเคี้ยวพร้อมทุ่งหญ้าและผักที่กำลังเติบโต
เมืองมองไปที่ฟางฉี เขาอยู่ในชุดผ้าฝ้ายเรียบง่ายซูเทียนจิเบิกตาโพลง “นี่เจ้ากำลังทำฟาร์มจริงๆหรือ!?”
จากนั้นเธอหันมองดูตัวเองและพบว่าเธอเองก็อยู่ในชุดผ้าฝ้ายที่ดูเรียบง่ายเหมือนช่วงแรกของเกมเจ้ากระบี่ขั้นเทพเช่นกัน
เธอคิดว่ามันดูแปลกตาไปหน่อย! ซูเทียนจิมักให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ของตัวเองเป็นอย่างมาก!
ฟางฉีหยิบหัวผักกาดออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า “ท่านอยากกินมัยมั้ย? ได้ยินว่าการกินมันหนึ่งครั้งสามารถยืดอายุได้หนึ่งปี หากกินมันทั้งหมดจะมีชีวิตอยู่ตราบเท่าชั่วฟ้าดินสลาย!”
“ฟู่ว!” เธอพ่นลมออกมา ใครจะไปเชื่อเรื่องไร้สาระของเขา!
“ช่างมันเถอะ!” ฟางฉีเก็บมันคืนมันมีค่าตั้งสองร้อยเหรียญ เจ้าคิดว่าข้าจะให้ฟรีๆ หรอฝันไปเถอะ! เขาขายมันในร้านค้าทันทีและซื้อเมล็ดพืชเพิ่ม
เมื่อเห็นว่าฟางฉีนั้นกำลังขุดดินเพื่อทำการปลูก ซูเทียนจิก็รู้สึกพูดไม่ออก “ทำยังไงให้มันโต?”
“มันไม่มีอะไรมาก ท่านไปเถอะ!” ฟางฉีเอ่ย
“.. บอกข้าหน่อย!”
“ท่านลองมองไปรอบๆ มีของมากมายในร้านค้า” ฟางฉีบอกเธอ “อย่าถามข้าเลย ท่านต้องลองดูด้วยตัวเอง!”
“เจ้าเป็นเจ้าของร้านและมีเวลาเล่นตั้งมากมาย” เธอตอบด้วยความเย็นชา “เราสามารถเล่นได้แค่แปดชั่วโมงต่อวันเอง!”
“มีตั้งหลายอย่าง ทั้งเมล็ดพืชจิตวิญญาณ .. หรือต้นไม้ที่สามารถเติบโตในพื้นที่เสมือนจริง ..”
“ดูต่อไปอีก ..”
ซูเทียนจิอ่านทีละรายการและอุทานเสียงดัง “สูตรชามังกร? สูตรยาอายุวัฒนะ!?”
“อืม ..” เธอรู้สึกตัวแข็ง “รายการสุดท้ายนั้นมันอะไร? ทำไมมันเป็นอย่างนั้น?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
