Black Tech Internet Cafe System 242

“แล้วไง? ทำไมต้องทำเรื่องง่ายให้มันยาก?” ก่อนจะสิ้นประโยคผู้ฝึกฝนใช้มือของเขาซุ่มโจมตีด้วยความเงียบ

หมอกสีดำเคลื่อนไหวอยู่รอบตัวของฟางฉีด้วยความเงียบและพุ่งตัวไปหาซูโมอยู่ยืนอยู่ข้างเคาน์เตอร์! ซูโมรู้สึกกลัวจนแทบอยากร้องไห้ แต่ก่อนที่หมอกสีดำจะทำอะไรไปมากกว่านี้ จู่ๆ ก็เกิดสายฟ้าแลบ!

โชคดีที่ฟางฉีระงับได้ทัน .. เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเทคนิคที่มีประสิทธิภาพสูงแม้ว่านี่จะเป็นการแอบซุ่มโจมตีก็ตาม นับตั้งแต่ฟางฉีเคยถูกลอบโจมตีเขาจึงเปิดการโจมตีด้วยสายฟ้าไว้ตลอดเวลา เมือใดที่เกิดการขัดแย้ง สิ่งที่เขาต้องคือการจัดการและควบคุมพลังของมันเพื่อไม่ให้คนอื่นโดนลูกหลง

ตั้งแต่สายฟ้าที่ฟางฉีได้เปิดไว้ป้องกันผ่าเข้าที่หมอกสีดำแอบซุ่มโจมตี หมอกดำนั้นไม่สามารถพลางตัวได้อีกสามารถเห็นมันได้จากประกายไฟของพลังงานสายฟ้า มันส่งผลต่อการพลางตัวอย่างรุนแรง

จากนั้นหมอกดำก็ถูกเปิดเผยในทันทีส่งผลให้เห็นผ้าคลุมสีดำ ในเวลาเดียวกันมันถูกตรึงที่กำแพงด้วยพลังดาบของฟางฉี

ผ้าคลุมของหมอกดำค่อยข้างมีคุณภาพมันไม่ถูกเจาะด้วยดาบ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงเสียเปรียบให้แก่สายฟ้าอยู่ดี เพราะพลังสายฟ้าทำให้ถูกเปิดเผยตัวตน หลังจากหมอกดำคิดจะหนีมันถูกกดให้ยอมจำนนอีกครั้งด้วยสายฟ้าอันศักดิ์สิทธิ์!

ฟางฉีชูสองนิ้ว นิ้วชี้และกลางของเขาไปที่หมอกดำ ..​ ฉึก! ปลายดาบวิ่งเข้าพุ่งลงกระแทกกับแกนกระดูกสันหลังของหมอกดำ

ขณะเดียวกันดูกั้นที่ยืนมองอยู่ตรงทางเข้าหน้าร้าน เขาดูไม่สนใจอะไรแล้วในเวลานี้ ฟางฉีจึงหันหน้าไปมองแล้วเอ่ยทักว่า “ทำไมคนในเมืองนี้ถึงได้บ้าคลั่งแบบเจ้า? ทุกคนโจมตีทุกครั้งเมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการ”

“เจ้าทำลายผีหมอกดำของเรา!” ซือซิเอ้อพูดด้วยสีหน้าดุดัน

“แต่ถึงอย่างไรผีแก่แบบนั้นก็คงจะอ่อนแอมากแล้ว” เขาหยิบลูกปัดสีแดงเลือดออกมาและพูดขึ้น “ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสลูกปัดกระหายเลือดของข้า!”

“ออกไปจากที่นี่! มันคืออะไรวะ!?” ฟางฉีเริ่มหัวร้อนเขาบิดมือชูสองนิ้ว พลังงานดาบพุ่งออกมาทันที

“เจ้าจะทำลายลูกปัดกระหายเลือดของข้าหรือ!?” หน้าของซือซิเอ้อตอนนี้กำลังผิดหวังเล็กน้อย แต่ถึงอย่างงั้นตอนนี้พลังงานดาบนับไม่ถ้วนเองก็รุมล้อมรอบตัวเขาราวกับพวกเป็นสัตว์เลื้อยคลาน

“แกร๊ก!” เสียงแตกดังขึ้น ดาบเล่มหนึ่งทำให้ลูกปัดกระหายเลือดของเขาแตก!

ลูกปัดกระหายเลือดระเบิดและกลายเป็นสายหมอกคล้ายเลือดก้อนโต! เมื่อมองไปที่เศษลูกปัดแล้วมันแตกกระจายตัวเต็มไปหมด ฟางฉียืนมองด้วยสายตาเฉยชา “เศษขยะชิ้นนี้ของเจ้าน่ะหรอที่เรียกว่าลูกปัดกระหายเลือด”

“เจ้า ..​ เจ้า” ซือซิเอ้อตกใจอย่างมากสมบัติทางจิตวิญญาณของเขาถูกทำลายอย่างง่ายดาย

ลูกปัดกระหายเลือดนี้เป็นสมบัติที่เขาได้กลั่นกลองออกมาจากเลือดของเขา เนื่องด้วยขุมทรัพย์ทางวิญญาณชิ้นนี้ของเขาถูกทำลายนั้นส่งผลทำให้ซื่อซิเอ้อกระอักเลือดออกมา หน้าของเขาตอนนี้ซีดเผือดราวกับผี!

รวนหนิงอ้าปากค้าง ..​เด็กคนนี้ทำไมเข้าถึงแข็งแกร่งจัง!

“แรงดี” ซากุกระซิบ “แต่ข้าไม่รู้ว่าเข้าใช้เวทย์มนตร์เพื่อทำลายลูกปัดหรือเปล่า มันช่างง่ายดายเหลือกิน”

“ดูเหมือนว่าเขาเก็บซ่อนเร้นพลังของเขาไว้” หวังชานกระซิบ “เขามีพละกำลังที่ดี แต่คงไม่เพียงพอที่เราจะใช้ปกป้องขุมทรัพย์เหล่านี้ได้ เขาต้องมีลูกเล่นเพิ่มอีก” หวังชานเองหวังว่าจะมีผู้มาเยือนร้านนี้น้อยเพื่อที่เขาจะได้อยู่ที่นี่เพื่อฝึกฝนอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องมีคนมาแย่ง

“มาเลย จัดการเจ้าเด็กนี่กัน!” ดูกั้นตะโกนขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า ตอนนี้มีแต่พวกปัญหาอ่อนเท่านั้นแหละที่จะบอกว่าความแข็งแกร่งในการเพาะปลูกของฟางฉีนั่นต่ำ!

พลังงานดาบพุ่งออกมาหลังจากเสียงผิวปากดังขึ้น ฝ่ายตรงข้ามของฟางฉีไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากปกป้องตัวเองจากดาบที่น่ากลัว!

เทคนิคดาบนับไม่ถ้วนนั้นทรงพลังอย่างมา ฟางฉีใช้มันด้วยความเชี่ยวชาญราวกับสายน้ำที่พุ่งพล่าน ตอนนี้ ซือซิเอ้อและดูกั้นเองรู้สึกเหมือนว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับคลื่นซึนามิ

คนที่ต้องการโจมตีในเวลานี้ถูกทำลายด้วยพลังดาบ พวกเขาถูกส่งตัวออกไปนอกร้านและถูกตรึงไว้ที่กำแพงฝั่งตรงข้าม

รวนหนิงรู้สึกตาแตกเมื่อเห็นฟางฉีควบคุมเทคนิคดาบอันทรงพลังอย่างง่ายดายหวังชานเองก็เช่นกัน “เทคนิคดาบนี้สุดยอดจริงๆ เจ้าของร้านเป็นฝ่ายไหนกันนะ!?”

“ดูเหมือนเขายังออกแรงไม่เต็มที่เลย” ซากุพึมพำ

ฟางฉีปัดฝุ่นออกจากมือ “รู้สึกดีเหมือนได้ออกกำลังกาย”

“หัวหน้า!” ซูโมชี้นิ้วไปที่หน้าจอ “ตัวละครในเกมของท่านกำลังถูกฆ่า! เด็กน้อยคนนั้นก็เช่นกัน!

“ชิบ!” ฟางฉีสบถ “มีอะไรตกหรือไม่? ไม่มีใครได้ดาบไม้สีดำของข้าไปใช่มั้ย?” เขาเอ่ยถามเนื่องจากได้รับดาบที่มีแรงโจมตีมากเมื่อเทียบกับเวลในเวลานั้น เขาเพิ่งได้มันมา ถ้ามันตกคงมีคนหยิบไปแน่ .. นอกจากดาบแล้วเขายังมีวัสดุและยามากมายในเป้

หวังชานยืนนิ่งเขายังคงสตั้นกับเหตุการณ์ ..

“บ้าเอ้ย! พวกเจ้ากำลังเดินหาที่ตาย” ฟางฉีชูสองนิ้วและชี้ไปที่พวกมันอีกครั้ง เสียงกรีดร้องพร้อมเสียงกระดูกแตกดังขึ้น

จุดแข็งของพวกเขาถูกสะกัดและทำลาย ขาของพวกเขาหัก!

“ออกไปซะ!” ฟางฉีเดินกลับเข้าร้านโดยไม่เหลียวหลัง “โมน้อยทำความสะอาดเลือดที่ประตูด้วย ข้าต้องกลับไปเก็บของของข้า!”

“รับทราบ!”

หวังชานและรวนหนิงยังคงตาแตกกับเสียงและภาพที่เห็น เขาทั้งสองพูดไม่ออก

“ไปกันเถอะ!” หวังชานมองที่ฟางฉีด้วยความระมัดระวัง “อย่ายุ่งกับร้านนี้ถ้าไม่จำเป็น” เขาเอ่ย

รวนหนิงเดินเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าสงสัย “ทำไมเจ้าไม่บอกข้าว่าเจ้าแข็งแกร่งเช่นนี้”

“เจ้าไม่ได้ถาม” ฟางฉีตอบอย่างว้าวุ่น ข้างๆ เขาคือซูโมที่กำลังยิ้ม

รวนหนิงกลืนคำพูดของเธอแล้วหันไปหาซูโม “เจ้าขำอะไร? เจ้าจะมายิ้มในเวลาแบบนี้ไม่ได้!”

ซูโมเกาหัวเล็กน้อย “ชายคนนั้นอยู่ในอาณาจักรแม่น้ำจริงใจ ก่อนหน้านี้กลุ่มปีศาจดำก็อยู่ แต่พวกเขาไม่สามารถป้องกันการโจมตีจากหัวหน้าของข้าได้ นี่จึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมข้าถึงดูไม่กังวลเท่าไร”

“ผู้ที่อยู่ในอาณาจักรแม่น้ำจริงใจในระยะแรกไม่สามารถป้องกันการโจมตีที่แข็งแกร่งแบบนั้นได้”

“อาณาจักรแม่น้ำจริงใจ?” รวนหนิงดูเหมือนกำลังคิดถึงจุดแข็งของฟางฉี “ปีศาจดำคนไหนที่เจ้าฆ่า!?”

“การพูดพล่ามของเจ้าทำให้ข้าสับสน” ฟางฉีบ่นเพราะเขากำลังตั้งใจฆ่าแมงมุม “ข้าโจมตีเขาเพียงครั้งเดียว .. เจ้าจะให้ข้าจำชื่อคนอ่อนแอเช่นนั้นได้อย่างไร”

รวนหนิงขมวดคิ้ว แต่แล้วเธอก็ตระหนักว่าเธอกำลังกังวลกับบางสิ่งที่ซึ่งมันไม่เกี่ยวข้องกับเธอ!