“ไม่!” ชายชุดคลุมสีดำที่ที่นั่งสังเกตการณ์อยู่กับจีวูยูในร้านค้าเล็กๆ ตกตะลึง
“มีอะไรผิดปกติ?” จีวูยูถาม
“รัศมีรอบตัวนาหลันฮงวูเปล่งแสงอย่างแข็งแกร่งแทนที่จะอ่อนแอลง!” ชายชุมคลุมสีดำขมวดคิ้ว “ต้องมีบางอย่างผิดปกติ!”
“เป็นไปไม่ได้!” จีวูยูมีท่าทางสับสน
แน่นอนเขารู้ดีแก่ใจว่าคาเฟ่ของฟางฉีนั้นสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งในด้านการฝึกฝนของผู้คนได้ แต่มันคงไม่ส่งผลต่อนักรบระดับนาหลันฮงวูเท่าไรหรอก
มันจะเพิ่มความแข็งแกร่งของนักรบอย่างเขารวดเร็วป่านนี้ได้ยังไง!? เขาไม่รู้มาก่อนว่านาหลัยฮงวูได้รับการเยียวยาภาระทางจิตใจมาไม่น้อยและเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าคาเฟ่ของฟางฉรสามารถแก้ไขปัญหาด้านจิตใจได้แถมยังเพิ่มความแข็งแกร่งอีกด้วย
ในขณะเดียวกันเสียงดังขึ้นจากระยะไม่ใกล้ไม่ใกล้พร้อมร่างๆ หนึ่งปรากฏขึ้นในความมืด
“ไปกันเถอะ!” ชายชุดดำคว้าตัวจีวูยูและตบสิ่งประดิษฐ์ที่เก็บจิตวิญญาณที่แขวนอยู่ตรงเข็มขัดของเขา วัตถุทางจิตวิญญาณรูปเรือขยายตัวในอากาศ ชั่วพริบตาเรือจิตวิญญาณปรากฏขึ้นตรงหน้า พวกเขาทั้งสองกระโดดขึ้นเรือและหนีไป
สำหรับเหล่าลูกสมุนถูกทิ้งไว้อย่างไม่ใยดี
นาหลันฮงวูไม่ได้ติดใจลูกสมุนตัวกระจ๊อกเขากระโดดตามขึ้นไปบนเรือจิตวิญญาณในทันที .. นาหลันฮงวูไม่ได้แสดงเทคนิคการต่อสู้ๆ ใดๆ เพื่อให้คู่ต่อสู้แตกตื่นแต่ดูเหมือนว่าดาบสีดำที่เขาถือนั้นปลดปล่อยพลังออกมามากกว่าเทคนิคการต่อสู้ธรรมดาเมื่อมันได้เฉือดเฉือนศัตรู
แกร่ก!
พลังภายในที่ท้วมมท้นรอบตัวเขาทำลายโล่พลังงานของเรือทางจิตวิญญาณพังทันที
นาหลันฮงวูดูน่ากลัวราวกับเทพเจ้าปีศาจเขายืนเหยียบอยู่บนเรือพร้อมกับคว้ามือไปที่คอของจีวูยูราวกับว่าเขาคือลูกไก่ตัวเล็กๆ
“นาหลันฮงวูเจ้าอยากจะแสดงตัวเป็นศัตรูกับตระกูลจีแห่งทะเลตะวันออกใช่มั้ย?” จีวูยูตะโกนร้องด้วยความกลัว
เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนาหลันฮงวูถึงตายยากแถมยังแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม
“ข้ากระเกษียณมาหลายปีแล้วและดูเหมือนว่าตระกูลจีของเจ้าคงจะประเมินความสามารถของข้าต่ำไป เจ้าส่งคนมาโจมตีครอบครัวนาหลันและเริ่มโจมตีข้า ถ้าความสามารถของข้าด้อยกว่านี้ข้าคงจะลงนรกไปนานแล้ว! ข้าคิดบัญชีให้หมด!”
“ฝ่าบาท! ข้าขอประทานอภัย!” ชายชุดดำสลายตัวกลายเป็นหมอกสีดำและบินหนีออกไปในทิศทางตรงข้าม
มวลของหมอกสีดำเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วจนกลายเป็นจุดดำในพริบตา!
ในขณะนี้ดาบสีดำพุ่งออกจากมือของนาหลันฮงวู .. ดาบลอยออกไปปล่อยสำแสงสีดำทะลุหมอกเมฆ!
“เป็นไปได้ยังไง!?”
ซากศพล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า
เทคนิคการควบคุมดาบของภูเขาชู หากดาบมีวิญญาณร่วมกับพลังภายในที่แข็งแกร่งจะส่งผลให้เทคนิคนี้มีพลังเพิ่มเป็นสองเท่า!
…
“ท่าน …”
ฟางฉีจับฆาตกรด้วยเทคนิคการควบคุมดาบนับไม่ถ้วน แม้ว่านักรบระดับสูงจะใช้พลังป้องกันดาบ แต่จากพลังของดาบที่มีจำนวนมากและสายฟ้ารอบๆ พื้นที่นั่นจึงส่งผลให้พวกเขาตกใจและการป้องกันสลายไป
ซงฉิงเฟิงถูมือของตัวเองแล้วเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้นว่า “นั่นคือเทคนิคที่แท้จริงหรอ? มันควบคุมสายฟ้าได้มั้ย?”
“เทคนิคที่แท้จริงสามารถควบคุมสายฟ้าได้ แถมยังสามมารถกระตุ้นพลังแห่งสวรรค์ด้วยพรของพระเจ้าได้อีกด้วย แต่เทคนิคที่เราเห็นไม่ได้เป็นดั่งเช่นที่เคยรู้มาก่อนเลย” หลินเซียวถามด้วยความประหลาดใจ “นี่ท่าน .. เทคนิคอันทรงพลังคืออะไรเราเคยเห็นมาก่อนมั้ย?”
ผู้ฝึกฝนและนักรบคนอื่นมองไปที่เขาและต่างอุทานว่า “ท่านทำลายเทคนิคการต่อสู้ของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ”
“นั่นคือพลังของเทคนิคการควบคุมดาบใช่มั้ย?” หลันโมและซัวเจ๋ามองหน้ากันด้วยรวยยิ้มอันชมขื่นพลางคิดว่าพลังการฝึกฝนของเจ้าเด็กคนนี้ดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่ในระดับอาณาจักรนักรบธรรมดา แต่ผิดคาดเขาสังหารนักรบระดับสูงถึงสองคนและสองคนนี้ยังอยู่ในระดับอาณาจักรบรรพบุรุษที่ยิ่งใหญ่อีกด้วย .. เจ้าเด็กคนนี้มีพลังที่น่ากลัวจริงๆ!
ถึงอย่างนั้นในอาณาจักรของนักรบเองไม่สามารถข้ามอาณาจักรกันได้
ทุกคนทีี่มองดูเหตุการณ์ต่างรอคอยคำตอบจากฟางฉี
ฟางฉีกล่าวว่า “คาเฟ่ของข้ามีหลายเกมและละครที่มีเทคนิคการต่อสู้มากมาย ไม่มีใครเคยบอกว่ามันไม่สามารถนำมาใช้ร่วมกันได้หรือไม่ได้”
“หืม?” ซงฉิงเฟิงขมวดคิ้ว “ท่านพาลาดินสามารถต่อสู้ในระยะใกล้ได้ใช่มั้ย? พวกเขาใช้ค้อนสายฟ้าจากระยะไกลได้มั้ย?”
“ใครบอกว่าค้อนสายฟ้าไม่สามารถใช้งานในระยะไกลได้ นี่เจ้าต้องใช้สมองในการเล่นเกมด้วยนะ!” ฟางฉีเงยหน้ามองพวกเขา
ทุกคนพูดไม่ออก ทุกคนคิดว่าพาลาดินมีความสามารถต่อสู้ได้แค่ในระยะใกล้เท่านั้น!
“เจ้าของร้าน ..” เจียงเสี่ยวหยูคว้าแขนของฟางฉี “ข้าต้องการ .. ข้าต้องการเรียนรู้เทคนิคการควบคุมดาบด้วย ..”
เธอเฝ้ามองคนอื่นฝึกฝนเทคนิคการควบคุมดาบ เธอรู้สึกอดทนรอไม่ได้อีกต่อไป
แม้ว่าจะมีการปราบปรามความชั่วร้ายให้หายไปแล้ว แต่เธอเองได้ตัดสินใจแล้วว่าเธอจะขอเรียนรู้เทคนิคการควบคุมดาบด้วย เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน!
“ได้” ฟางฉีนึกถึงการเพิ่มผลประโยชน์ของพนักงานของเขาแล้ว นับว่านี่คือหนึ่งผลประโยชน์ที่เธอควรได้รับ
…
หลังจากปัญหาผ่านพ้นไปฟางฉีกลับเข้าห้องบ่มเพาะอีกครั้ง .. และหลังจากปิดคาเฟ่เขาพาเจียงเสี่ยวหนูออกไปที่หน้าถนนด้านนอกแล้วขว้างดาบไม้ส่งให้เธอ
“นี่ท่าน! ทำไมข้าได้แค่ดาบไม้ละ!?” เจียงเสี่ยวหยูทำหน้ามุ่ย
“ทำไมละ?” ฟางฉีเอ่ย “อาจารย์ตัวจริงสามารถสร้างความเสียหายให้กับสิ่งต่างๆ ได้อย่างง่ายดาย ข้าให้ดาบไม้แก่เจ้าเพราะข้ามองว่าเจ้ามีความสามารถจริงๆ!”
“โอ้ จริงหรอ!?” ดวงตาของเจียงเสี่ยวหยูส่องสว่างเธอพูดอย่างมีความสุข “ในที่สุดท่านก็รับรู้สักทีว่าข้ามีพรสวรรค์ ท่านจะสอนเทคนิคการควบคุมดาบให้ข้าใช่มั้ย!?”
“ทุกคืนหลังจากปิดร้าน ข้าจะใช้เวลาสองชั่วโมงในการฝึกฝนและสอนเทคนิคการควบคุมดาบให้เจ้า!” ฟางฉีกล่าวเสริม “นี่ถือเป็นผลพลอยได้ของพนักงาน!”
“จากนั้นข้าจะได้เรียนรู้การบินด้วยดาบแถมทักษะการใช้ค้อนสายฟ้า เทคนิคดาบนับไม่ถ้วน ..” เจียงเสี่ยวหยูแสดงรายการเกี่ยวกับเทคนิคในหัวที่เคยจินตนาการไว้ก่อนหน้านี้
ฟางฉีดีดหน้าผากเธอแล้วตอบว่า “เรียรู้เทคนิคการควบคุมดาบให้ได้ก่อน ..”
จากนั้นเขาเริ่มถ่ายทอดเทคนิครายละเอียดต่างๆ คำแนะนำที่สำคัญในการควบคุมดาบ
“หลักสำคัญของเทคนิคการควบคุมดาบของกลุ่มภูเขาชูคือ ..”
สองชั่วโมงต่อมาเจียงเสี่ยวหยูเริ่มขยับมือ ดาบไม้ที่เท้าของเธอสั่นเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลอยขึ้น
“ดี!” ฟางฉีพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “เจ้ามีความสามารถพอๆ กับนาหลันหมิงสื่อ เจ้าต้องใช้เวลาฝึกฝนมันทุกวันเพื่อให้คุ้นเคยและเชี่ยวชาญ”
“เข้าใจแล้ว!” ใบหน้าเล็กๆ ของเจียงเสี่ยวหยูเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
ตึก!
ทันใดนั้นดาบไม้ก็ล่วงหล่นลงพื้น
…
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
