ผู้เล่นและผู้ชมเหมือนเริ่มจะรู้สึกถึงผลรับของเกมไซเลนต์ฮิลล์ หลังจากเดินทางกลับบ้านพวกเขารู้สึกหวาดระแวงและกลัวว่าจะมีอะไรแปลกๆ กระโดดออกมาทำให้ตกใจ เช้าวันนี้บางคนจึงมีสีหน้าคล้ายกับแพนด้าเพิ่งหนีออกจากสวนสัตว์
แน่นอน! ตอนนี้พวกเขายังคงกลัวอยู่ .. แต่น้อยลง!
องค์หญิงพร้อมองค์ชายทั้งสองกำลังยืนมองวิวอยู่บนเรือจิตวิญญาณที่กำลังเดินทางไปยังเมืองจิวหัว
“ไม่มีอะไรต้องกลัว! ข้าจะไม่กลัวอีกต่อไป!” เธอตะโกนขึ้น
“น้องหญิง! ปิรามิดเฮด!”
“ไหนอยู่ไหน!?” เธอตะโกนขึ้นด้วยความตกใจพร้อมหันไปหาองค์ชายทั้งสองที่หายตัวไป
“วิ่งหนีทำไมมมมมม!”
…
ขณะเดียวกันฟางฉี, ซงฉิงเฟิง, นาหลันฮงวูและซูเทียนจิกำลังเพลิดเพลินกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
“ท่าน!” เฟงหัวและยูซินเอ่ยทักขณะถือถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและเดินมุ่งหน้าไปหาซูเทียนจิ วันนี้พวกเธอสองคนมาช้ากว่าปกติซูเทียนจิจึงมาถึงก่อน
ฟางฉีเงยหน้าขึ้น “อ้าวเธอไม่ได้ดูละครอยู่หรอกหรือ” ฟางฉีมองหน้าเฟงหัวด้วยความสับสน
ก่อนหน้านี้เฟงหัวได้เปิดใช้งานโหมดดูละคน .. แต่ตอนนี้เธอกลับเดินมากินบะหมี่กึงสำเร็จรูป
“เจ้าไม่ได้ใช้คอมพิวเตอร์เครื่องที่สิบหกอยู่หรือ?” เขาเดินไปที่คอมหมายเลขสิบหก “เธอยู่ไหน?”
“คอมพิวเตอร์เครื่องที่สิบหกอะไร?” เฟงหัวทำหน้างง “ฉันเพิ่งมาถึงพร้อมยูซินเมื่อกี้”
“ตอนนี้พวกเจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง” ซูเทียนจิเหลือบมองพวกเธอ
“หลังจากได้พักผ่อนพวกเรารู้สึกดีขึ้นมาก” พวกเธอเอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงสดใส
“โอ้ ท่าน!” เฟงหัวเรียกฟางฉี “ท่านหมายถึงอะไรหรอคอมพิวเตอร์เครื่องที่สิบหก?”
– ณ ห้องน้ำของคาเฟ่ –
“เจ้า!” ผู้สอนจากสำนักหลิงหยวน ยูเหลียงเอ่ยเรียกหญิงสาวคนหนึ่งในชุดกระโปร่งสีขาวเดินเข้าไปในห้องน้ำผู้ชาย
ปัง! ปัง! ปัง!
เขาเคาะประตูแล้วเดินเข้าไป แต่.. ก็ไม่เห็นมีใครอยู่ข้างใน
เธอคนนั้นอยู่ที่ไหน?
“นี่มันห้องน้ำผู้ชายนะท่าน!” ยูเหลียงตะโกน
– บริเวณ ลานนั่งเล่นทางเข้าคาเฟ่ –
ฟางฉีอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ท่านเห็นเฟงหัวเดินไปที่คอมพิวเตอร์หมายเลขสิบหก เพื่อดูละคร? เฟงหัวมีสองคน?” ซูเทียนจิและอีกสองคนจ้องหน้าฟางฉีด้วยสายตาตึงเครียด
“ข้าก็เห็นเจ้า!” เจียงเสี่ยวหยูเอ่ยยืนยัน
“ถ้าพูดอย่างนั้น ..” นาหลันฮงวูเองก็มาที่นี่ทุกวันในเวลาเช้า เขาพูดต่อว่า “ดูเหมือนข้าเองก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าคล้ายกับเฟงหัว ..”
“ท่าน ..” ซงฉิงเฟิงทำหน้าตากังวล “ท่านว่าไซเลนต์ฮิลล์มีอยู่จริงบนโลก ..”
ซงฉิงเฟิงเอ่ยขึ้นพลางทำให้คนอื่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่มีตัวละครหลักสองตัวในเวลาเดียวกัน!
“อ๊ากก!” เฟงหัวเกือบกระโดดขี่คอยูซินด้วยความกลัว เธอจำได้ว่าศพที่นอนอยู่นั้นคล้ายกับตัวละครหลักมาก “หมายความว่ายังไง เฟงหัวอีกคนมาจากไซเลนต์ฮิลล์งั้นหรอ!?”
“ท่าน!” ยูเหลียงเอ่ยเรียกเจ้าของร้านด้วยท่าทางรีบร้อน “ข้าเพิ่งเห็นหญิงคนหนึ่งสาวมกระโปรงเดินเข้าไปในห้องน้ำชาย .. ตอนนี้ยังไม่เห็นเธอออกมา”
พวกเขาหันมองหน้าดันด้วยความประหลาดใจ หญิงสาวเข้าห้องน้ำชาย?
“ตัวปลอม!” นาหลันฮงวูตะโกน “รีบไปจับมันสิ!”
พวกเขารีบเข้าห้องน้ำชายด้วยความรวดเร็ว
ขณะเดียวกันเซียวหยูก็ย่องออกมาจากมุมลับด้วยเหงื่อกที่เปียกชุ่มตัวไปหมด
ไม่มีใครเห็นฉัน เขาคิดในใจ เซียวหยูยืนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำชาย โชคดีที่เขาไม่ได้ถูกจบ มิเช่นนั้นตอนจบคงจะเลวร้ายกว่าการถูกเตะออกนอกร้านเป็นแน่!
เวลาเดียวกันซูเทียนจิที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังปลอบสาวกทั้งสองด้วยพลางคิดถึงรองเท้าบู๊ตสีขาวในวังที่หายไปคู่หนึ่งมันไปไหนปกติก็เห็นทุกวัน
เธอเงยหน้าขึ้นปะทะกับเซียวหยูที่ยิ้มหวานและเอ่ยทักทาย
“สวัสดีท่านป้า!”
ซูเทียนจิทำหน้านิ่ง
“อ๊ากกกกก!” เสียงกรีดร้องของเซียวหยูดังขึ้น เขาถูกเตะออกนอกร้านอีกครั้ง!
“กลับไปเปลี่ยนร้องเท้าเดี๋ยวนี้!” ซูเทียนจิทำหน้ายักษ์ใส่เขา
บ้าเอ้ย!
…
“ไม่เห็นมีใครอยู่ ..”
“อะไรกัน!?”
พวกเขาค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำชายทีละคน
“ท่าน! จะทำการถ่ายทอดสดอีกหรือเปล่า?” ซูฉีซินเอ่ยถาม
แม้ว่าเธอจะแอบกลัว แต่หลังจากผ่านเมื่อคืนไปได้เธอก็ไม่รู้สึกกลัวเท่าเก่าอีกแล้ว หลังจากได้พักผ่อนตอนนี้จิตใจของเธอเริ่มแข็งแกร่งขึ้น
“ถ่ายทอดสดตอนกลางวันไม่ได้หรอ?” ซูเทียนจิถามขณะที่กำลังกินบะหมี่
มันน่ากลัวเกินกว่าจะดูในตอนกลางคืน จะดีมากถ้าเล่นตอนกลางวัน!
“พวกท่านเล่นด้วยตัวเองไม่ได้หรอ?” ฟางฉีเงยหน้าขึ้น เขาตัดสินใจว่าวันนี้เขาจะพักผ่อน!
“นั่นสิ! งั้นวันนี้เราจะเล่นตอนกลางวันนี้ละแล้วรีบกลับดีกว่า” ซูเทียนจิกล่าว
“อ๊ะ .. ท่านจะเล่นหรอ?” ซูฉีซินและคนอื่นๆ อ้าปากค้างเมื่อได้ยิน
แม้จะเริ่มกลัวน้อยลง แต่พวกเขาค้นพบว่าการดูคนอื่นเล่นมันดีกว่าแน่นอน .. มันช่างน่ากลัวเกินกว่าจะเล่นด้วยตัวเอง
“พวกเจ้ากำลังพูดถึงเกมใหม่เมื่อวานกันอยู่หรือเปล่า?” อันหูเว้ยและคนอื่นๆ เดินเข้ามาทักทาย
ในที่สุดฟางฉีก็เอาชื่อเกมใหม่ขึ้นกระดานดำเสียที นั่นทำให้หลายคนเริ่มรู้ว่ามีเกมใหม่เพิ่งมาเร็วๆ นี้
บางคนพูดถึงเกมหลังจากได้ยินบทสนทนา แต่พวกเขายังไม่ได้ลองมันด้วยตัวเอง
ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเล่น .. บางคนยังคงลังเลใจอยู่เลยแม้ว่าจะออกมาสองถึงสามวันแล้ว
อันหูเว้ยและอันเชงเองยังไม่ได้ตัดสินใจเช่นกัน “แลดูน่ากลัวใช่มั้ย?”
นาหลันฮงวูพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยเยาะ “คนที่มีจิตใจอ่อนแอเท่านั้นแหละที่จะกลัวเกมนี้ ดูข้าสิ! ข้าสบายดี .. เด็กๆ อ่อนหัดอย่างพวกเจ้าคงขวัญอ่อน”
อันหูเว้ยหัวเราะเบาๆ “ใครจะแข็งแกร่งเท่าท่านละศิษย์พี่ใหญ่”
“แน่นอน!” นาหลันฮงวูยิ้มเยาะ “ข้าจะไปลุย”
“ข้าเริ่มเข้าใจเกมนี้แล้ว มันพยายามที่จะโจมตีจิตใจของเรา ชี้นำไปในทางที่ชวนขนลุกทำให้เรากลัว ทั้งๆ ที่จริงแล้วสัตว์ประหลาดนั้นไม่ได้มีพลังมาก ตราบใดที่เรามีสมาธิก็จะสามารถรับมือกับลุกเล่นเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย”
“หืมม” ผู้คนหลายคนที่ได้ยินเริ่มฉุดคิด “รุ่นพี่พูดถูก ท่านจะเล่นแล้วหรอ?”
“ใช่สิ” นาหลันฮงวูหัวเราะ “ข้าจะแสดงวิธีการเล่นให้ดู คนหนุ่มสาวจะต้องได้เห็นฉากอันน่าสะพึง”
“เยี่ยม!”
“ไปกันเถอะผู้อาวุโสแสดงให้พวกเขาดูว่ามันเล่นยังไง” นาหลันฮงวูนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมคนกลุ่มใหญ่ข้างหลังที่รอดู
ซูเทียนจิก็รีบตามเขาไป ผู้ว่าความแข็งแกร่งด้านทักษะการต่อสู้ของเธอจะแข็งแกร่งแต่เมื่อเทียบกับด้านจิตใจเธอยังด้อยกว่านาหลันฮงวูอย่างมาก
“เจ้านาย!” เจียงเสี่ยวหยูมองไปที่ผู้คนเบื้องหลังนาหลันฮงวู “เราควรไปดูกันมั้ย?”
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
