Black Tech Internet Cafe System 175

นี่มัน ..

 

โลกนี้มีสัตว์ประหลาดและปีศาจมากมาย แต่ไม่เคยมีใครเห็นสิ่งมีชีวิตชนิดนี้มาก่อน ..

 

สัตว์ประหลาดที่เห็นอยู่ข้างหน้ามีรูปร่างที่น่ากลัวชวนขนลุก ยิ่งมองรายละเอียดยิ่งเห็นความสยดสยองของมัน ซงฉิงเฟิงมองไปที่หน้าอกและท้องของมันด้วยสายตาสะอิดสะเอียน

 

ฟางฉีครุ่นคิดว่านี่ระบบสร้างเกมไซเลนต์ฮิลล์ได้เหมือนจริงขนาดนี้เลยหรอ ในฐานะคนคุ้นเคยกับเกมนี้ฟางฉีรู้ถึงความน่าขนลุกของสถานที่แห่งนี้มากกว่าคนอื่นๆ มันมีกองกำลังพิเศษที่สามารถทำให้ความคิดอันลึกซึ้งของผู้คนเป็นจริง

 

หากใครที่มีความคิดมืดๆ ซ่อนอยู่ภายในจิตใจพวกเขาจะตกอยู่ในโลกแห่งทางเลือกอย่างง่ายดาย

 

เห็นได้ชัดว่าปีศาจตัวนี้เป็นผลผลิตจากความคิดอันมืดมิดของตัวละครหลักร่วมกับอารมณ์ความรู้สึกของผู้เล่น เช่นความเครียดและขมขื่นในหัวใจ

 

เนื่องจากเป็นความเกี่ยวข้องทางอารมณ์ภายใน พวกมันสามารถบังคับควบคุมและให้คำแนะนำอันทรงพลังผ่านทางจิตใจที่อ่อนแอ

 

อย่างไรก็ตามส่วนหนึ่งก็เกิดจากอารมณ์ของผู้เล่นร่วมด้วย หากมีจิตใจดีและแข็งแกร่งก็จะสามารถไปต่อได้ แต่หากมีจิตใจอ่อนแอมืดมนก็จะต้อง ..

 

ภายใต้ความน่ากลัวของสภาพแวดล้อมและบรรยากาศรอบๆ ทำให้ทุกคนที่ต่างรับชมรวมไปถึงนาหลันฮงวูเองที่ยืนชมอยู่รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

 

เจียงเสี่ยวหยูเองกำลังเอามืดปิดตาพร้อมกรีดร้อง “นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!?”

 

เธอไม่ได้กลัวปีศาจหรือสัตว์ประหลาด แต่ .. นี่มันมากเกินไปจริงๆ

 

ที่สำคัญกว่านั้นตัวละครหลักในเกมคือผู้ชายธรรมดาไม่มีความสามารถพิเศษใด!

 

หากเขามีกำลังภายในสักนิดผู้เล่นอาจรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง แต่ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเพราะกลัวว่าจะโดนคว้า!

 

หากพวกเขาไม่หาทางชนะ มันก็ไม่มีทางหลบหนีใดได้เลย

 

โชคดีที่สัตว์ประหลาดในช่วงเริ่มต้นของเกมไซเลนต์ฮิลล์ไม่ได้แข็งแกร่งมากเท่าไรนัก นอกจากนี้ผู้เล่นบางคนทั้งชายและหญิงยังเป็นถึงนักรบผู้ประสบความสำเร็จ พวกเขาจึงค่อนข้างมีความกล้าหาญอยู่เป็นทุน

 

เฉินชิงชิง, ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ วิ่งหนีปีศาจด้วยความเร็วสูง เมื่อตั้งหลักได้พวกเขานึกถึงทักษะการต่อสู้ระยะประชิดจาก Resident Evil จึงนำมันมาใช้ชกต่อยก่อนที่ปีศาจจะล้มพับลง

 

ซูเทียนจิเองรู้สึกจิตตกจนลืมไปว่าตัวเองไม่มีความสามารถในการต่อสู้ ..​เธอรู้สึกกลัวอย่างบ้าคลั่ง

 

โชคดีที่จิตใจของเธอมีความแข็งแกร่งกว่าคนอื่นอยู่มาก เมื่อถูกฉุดให้ได้สติเธอก็พยายามที่จะต่อยเตะเพื่อป้องกันตัวเอง

 

บางคนเลือกที่จะวิ่งต่อไปจนแน่ใจแล้วว่าปีศาจตัวนั้นไม่ตามมา พวกเขาตัวสั่นเทิ่มและรีบออกจากโหมดเสมือนจริงทันที

 

ซูเทียนจิเองรีบถอดหูฟังวีอาร์ออก ก่อนจะหันไปจ้องมองฟางฉี เขาเป็นคนเดียวที่ยืนสงบนิ่ง หลายคนเมื่อได้ออกมาจากความน่ากลัวพวกเขาแทบอยากจะโยนชุดหูฟังใส่เจ้าของร้านทันที

 

ซูเทียนจิรู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก .. ก่อนหน้านี้เธอมั่นใจอย่ายิ่งว่าเธอจะต้องออกมาพร้อมชัยชนะที่ได้โอ้ไว้กับเหล่าสาวก แต่อย่างไรก็ตามเมื่อได้เล่นไปเพียงครึ่งชั่วโมง เธอรู้สึกกลัวจนหัวหก

 

เธอรู้สึกอับอายที่จดจำการต่อสู้ไม่ได้แถมยังมีท่าทางที่เงอะงะอีกด้วย

 

หลันยัน, เจียงเสี่ยวหยูและนาหลันหมิงสื่อพิงหลังหากัน พวกเธอรู้สึกตัวสั่นในขณะเดียวกันตัวของนาหลันหมิงสื่อนั้นเย็นกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

 

ตงชิงลี่, จางวันยู, เฟงหัวและยูซินเองก็ซุกตัวอยู่ในกลุ่ม

 

นาหลันฮงวูที่ยืนดูด้วยความหวั่นใจ “นี่เจ้าหนุ่ม นี่เรียกว่าการฝึกจิตให้แข็งแกร่งหรือ?” เขาเอ่ยถาม

 

“ท่าน!” ซงฉิงเฟิงเรียก “ข้าจะเอาชนะได้อย่างไร ข้าว่าข้าคงจะกลัวจนตายซะก่อน!”

 

“ใช่!” เฉินชิงชิงตบหน้าอกตัวเองเพื่อไม่ให้ใจเต้นแรง “ฉันโชคดีมากที่ไม่ถูกจับได้”

 

พวกเขาไม่ได้กลัวปีศาจหรือซอมบี้ แต่พวกเขากลัวสภาพแวดล้อมทั้งจดหมายจากคนตายและยังรวมไปถึงเมืองที่เงียบ .. ไร้ผู้คน!

 

เห็นได้ชัดว่าสัตว์ประหลาดไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถจัดการได้ด้วยความง่ายดาย!

 

“ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าของไม่เล่น!” เจียงเสี่ยวหยูทำหน้าหลาดกลัว เธอไม่ได้เป็นผู้เล่นแต่เมื่อได้ดูก็รู้สึกกลัวราวกับเล่นเอง “ฉันรู้แล้วแหละว่าท่านไม่กล้าเล่น!”

 

“ใช่!” หลันยันเสริม “ใครกันสร้างเกมที่น่ากลัวขนาดนี้”

 

“เจ้าของร้านบอกว่าเขาจะเล่นพร้อมถ่ายทอดสดคืนนี้” นาหลันหมิงสื่อหันไปจ้องหน้าฟางฉีด้วยสายตาดุเดือด เธอขาดหวังว่าเขาจะทำตามคำพูดที่เขาเคยเอ่ย

 

“ข้าจะถ่ายทอดสดคืนนี้” ฟางฉีเอ่ยอย่างไม่เต็มเสียง

 

ซูเทียนจิเองที่เคยอยากปะลองฝีมือกับฟางฉีเป็นการส่วนตัว เธอกลืนความท้าทายลงคือเมื่อได้ยินคำตอบจากปากฟางฉี

 

“คืนนี้เจ้าจะถ่ายทอดสดจริงหรือ?”

 

“ข้าเคยกลับคำพูดหรอ!?” ฟางฉีตอบ

 

“เจ้าไม่กลัวรึ?” ซูเทียนจิเย้ยและทำหน้าไม่เชื่อเขาสักเท่าไร

 

ฟางฉีชี้นิ้วไปที่หน้าจอ “ดูสิ! ตัวละครหลักเป็นแค่เพียงคนธรรมดายังไม่กลัวเลย ทำไมข้าต้องกลัว” เขาหันมองหน้าซูเทียนจิ “ท่านไม่เล่นต่อหรอ? หรือว่ากลัว?”

 

ทุกคนเงียบ ..

 

เวลาเดียวกันนาหลันฮงวูพูดขึ้น “จากความเห็นฉัน ฉันว่าเกมนี้ทำให้จิตใจของคนแข็งแกร่งขึ้นนะเพราะสภาพแวดล้อมที่ดูน่ากลัว มีคำใบ้ในการผ่านมันไปมั้ย?”

 

ฟางฉียักไหล่

 

นาหลันฮงวูกล่าวต่อว่า “ก่อนหน้านี้พวกเจ้าทุกคนสามารถหลบหนีสัตว์ประหลาดได้แม้ว่าจะเป็นแค่คนธรรมดาในเกม นั่นหมายความว่าสัตว์ประหลาดพวกนี้ไม่ได้แข็งแกร่งเท่าจิตนาการที่สร้างขึ้นเอง”

 

เมื่อได้ยินคำพูดจากเขานั้นหลายคนรู้สึกเห็นทางสว่าง “ผู้อาวุโส ท่านกำลังหมายความว่าแม้แต่คนธรรมดาเองก็มีโอกาสที่จะสามารถเอาชีวิตรอดจากเกมนี้งั้นหรือ?”

 

“แน่สิ” นาหลันฮงวูตอบ “ไม่เช่นนั้นจะสร้างเกมและมีข้อกำหนดแบบนี้ได้อย่างไร”

 

“ข้าเข้าใจแล้ว!” ซูเทียนจิพยักหน้าเงียบๆ “ในสภาพแวดล้อมนี้จิตใจที่ไม่มั่นคงจะทำให้เราเคลิ้มตามไปได้ เราต้องมีสติและสงบจิตใจเพื่อความอยู่รอด”

 

“เกมนี้มีความหมายลึกซึ้งมาก”

 

“หืม? เช่นนั้นหรอ” ซูฉีซินและเฉินชิงชิงทำหน้าสับสน พวกเธอมองหน้าฟางฉีอย่างสงาัยว่าเกมนี้มีวัตถุประสงค์แบบใดกันนะ เกมต้องการให้ผู้เล่นกลัวก่อนจะกระทำการอื่นใดหรอ

 

“ท่าน! แน่ใจหรือว่าท่านจะเล่นมันคืนนี้?” เฉินชิงชิงปรายตามองด้วยความไม่มั่นใจจึงเอ่ยถามเพื่อยืนยัน

 

“แน่นอน!”

 

“ฉันจะลองอีกสักตั้ง!” ซูเทียนจิพูดด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งเพื่อเรียกกำลังใจ เธอไม่ยอมรับว่าจิตใจของเธออ่อนแอ หากเจ้าเด็กฟางฉีกล้าเล่น เธอเดาว่ามันคงไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

Favorite