Black Tech Internet Cafe System 494 : จะเล่นมั้ย?

กลุ่มอาณาจักรแห่งการฝึกฝนแต่ละกลุ่มจะมีวัตถุโบราณที่ถูกควบคุมโดยกลุ่มนักบุญสามฝ่าย ซึ่งอยู่ทางตะวันตกของดาจิน ทุกอย่างกลายเป็นซากปรักหักพังและรกร้าง เนื่องด้วยเวลาอันยาวนาน สิ่งก่อสร้างนานพันปีจึงพังทลานลง แนวราบต่างๆ ถูกกัดเซาะจนเกือบเดาไม่ถูกว่ามันเคยเป็นอะไรมาก่อน

ในโลกใบเล็กแต่กว้างใหญ่นี้ไม่มีใครรู้ว่าสถานที่นี้คืออะไรและนอกจากนี้ไม่มีใครรู้ว่าคนที่ได้มาเหยียบที่นี้ก่อนหน้านี้ยังมีชีวิตอยู่ในโลกหรือเปล่า

ท้องฟ้าอันสดใสเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มจนเกือบแดงกล่ําราวกับอาทิตย์ตกดิน มองดูสถานที่รอบๆ ตัดกับแสงอาทิตย์สถานที่นี้คล้ายว่าเคยเป็นสนามรบโบราณขนาดใหญ่มาก่อน อาวุธโบราณสนิทเกาะถูกทิ้งกระจัดกระจายไว้ที่นี่

เสียงระฆังบนช่องสี่เหลี่ยมของนักบุญทั้งสามดังขึ้นสามครั้งเป็นสัญญาณว่าถึงเวลากลับมาของผู้ฝึกฝนที่เดินทางเข้าแดนฝึกหัด

ผู้ฝึกฝนสองคนของหยุนเสียนมองย้อนกลับไปโดยไม่รู้ตัว

“ดู .. นั่นอะไร!?”

พวกเขามองย้อนกลับไปเห็นก้อนหินขนาดใหญ่ ด้านในลึกเข้าไปกําลังลอยขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับว่ามันกําลังตอบรับการเรียกร้อง
…

ติ้ง!

ฟางฉีหยิบนาฬิกาปลุกที่กําลังร้องลั่นขึ้นมาปิดแล้วโยนทิ้ง … เขากลับไปนอนต่อ

หลินเอ๋อตื่นแต่เช้าตรู่ .. เธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จะมีคอมใหม่มา เธอสงสัยว่ามันจะมาถึงเมื่อไรกันในเมื่อเจ้านายยังไม่ได้ออกจากร้าน

เธอเดินลงมาด้วยความตกใจ .. สิ่งแรกที่เธอเห็นคือคนมากมายยืนรออยู่หน้าประ

“เปิดประตูหน่อย!” ถังหยูและชายหนุ่มคนอื่นๆ แทบจะเบียดเสียดกันอยู่หน้าร้าน พวกเขากลัวว่าจะไม่มีที่นั่งพอหากมาสาย

ข้างหลังพวกเขาซุนหยุนตะโกน “ทําไมวันนี้พวกเจ้ามากันเร็วจัง!”

“ข้ามาถึงที่นี่ตอนหกโมงเช้า!”

เขาเหลือบมองคนตรงหน้า “ชายคนนี้มาตั้งแต่กี่โมง!?”

ชายคนที่ยืนตรงหน้าถังหยูสวมเสื้อคลุมสีดํา

“ข้าจะไปรู้ได้ยังไง ..” ผู้คนต่างกระซิบกระซาบ

“ดูเหมือนว่าเมื่อคืนเข้าจะไม่ได้กลับ ..”

“เปิดแล้ว!” ในที่สุดหลินเอ๋อก็ปลดล็อคประตู แน่นอนผู้คนรุมเข้าไปในร้าน

“ทําไมข้างในถึงได้ขยายออกกว้างขวางขนาดนี้” คนที่เข้ามาอุทาน

“มันเป็นคาถาจิตวิญญาณในการขยับขยายพื้นที่ ข้ารู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นมันที่นี่”

“สุดยอด ..”

ดูเหมือนว่าผู้ที่พิจารณาจะเป็นคนจากตระกูลเก่าแก่ที่เคยรู้จักคาถาจิตวิญญาณเหล่านี้มาก่อน

“ซื่อบื้อ!” ผู้นําตระกูลหลายคนเอ่ยแซวพวกเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาเหยียบที่นี่ทุกวัน แต่พวกเขามักจะมาที่นี่เพื่อศึกษเทคนิคและความรู้พื้นฐานต่างๆ ในเซียนกระบี่พิชิตมาร สาวกของตระกูลก็เช่นกันพวกเขามาที่นี่เพื่อเสพความรู้และความสนุก

ชายวัยสามคนอายุราวๆวัยกลางคนมีท่าทางสง่างามเขาสามคนพาชายหนุ่มสวม หูฟังคล้ายนักวิชาการในชุดคลุมสีแดงลวดลายมังกร “พี่ซุนหยวนเชิญทางนี้”

ปรมาจารย์ตระกูลซุนเอ่ย “ดูท่าทางของท่านตกใจไม่น้อย”

“เอ๊ะ ..” ชายชุดคลุมสีแดงเดินก้าวเข้ามาในร้าน

เขาดูเงียบสงบท่ามกลางผู้เล่นที่กําลังตื่นเต้นกับการตกแต่งภายใน

“มันประตูอะไร?” ถึงหยูเอ่ย

ขณะที่พวกเขากําลังเดินไปเคาน์เตอร์เสียงตื่นเต้นในร้านยังคงครึกคัก

ถังหยูที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ําผลักเข้าไปเขาพบว่าเขายืนอยู่จุดเดิมที่เดิมแต่ ทําไมทุกอย่างดูโอ่อ่าแตกต่างไปจากเดิมเพียงแค่คืนเดียว

หลินเอ๋อที่กําลังเฝ้าเคาน์เตอร์กําลังจะพักและเปลี่ยนเวรเป็นหลี่วู่หยาที่เพิ่งเดินลงมามองดูสถานการณ์ในร้าน

ถังหยูยังคงวนเวียนอยู่กับประตูและสิ่งแปลกตา

“!??” เขาไม่เข้าใจ

เขาเดินกลับไปที่ประตูอีกครั้งและเงยหน้าขึ้นมองหน้าพนักงานในร้าน เขาเดินออกไปข้างนอกและเดินกลับเข้ามาก็ยังพบว่า ตัวเองอยู่ในร้านเดิมแต่มันใหม่
“พวกเจ้าลองดูนี่สิ!” ถังหยูเอ่ยชวนให้ดูที่ประตู

“เลิกโวยวายได้แล้ว!” ถังอู๋ปรามาจารย์ประจําตระกูลถังกล่าวด้วยความไม่พอใจ “อย่าเอะอะโวยวาย เจ้าลืมคําสอนของข้าแล้วหรือ”

เขาแสดงกิริยาที่กระโตกกระตากเกินไป

ถังคู่ถอนหายใจ “มันแปลกตรงไหน?” เขาเดินไปจับประตูตามคําชวนของถังหยู

“ฮึ!?”

“พวกเขาอยู่ที่ไหน?” ทันใดนั้นเขาไม่เห็นใครนอกจากผู้เฒ่าหลี่วู่หยา

ทันใดนั้นเขาออกไปข้างนอกแล้วเดินเข้ามาอีกครั้ง

“!?? เป็นไปไม่ได้… ของข้ากําลังเล่นตลกอยู่หรือเปล่า?”

เขาออกไปและเข้ามาอีกครั้ง

ใบหน้าของปรมาจารย์ครอบครัวซุนและครอบครัวหวังกระตุก “นั่นพี่ถังทําอะไร?

น่าอายไม่น้อยที่ทําตัวแปลกแยกต่อหน้าคนมากมาย
“ไม่ …” ถังอู่ชี้ไปที่ประตูข้างหน้าเขาด้วยความงุนงง “ประตูนี้ ..”

“แล้วปรูตูนี้มันมีดีอะไร?” พวกเขาเดินไปด้วยความสงสัย

… สิบวิต่อมา

ซุนหยวนเฝ้ามองเหล่าตระกูลโบราณเดินเข้าเดินออกครั้งแล้วครั้งเล่า

“พวกเจ้าไปทําอะไรอยู่ตรงนั้น?”

สามนาทีต่อมา ฟางฉียึดตัวและเดินลงมาจากข้างบนหลังจากอาบน้ําแต่งตัวเสร็จ

เขาเห็นชายวัยกลางคนสามสี่คนและหนุ่มสาวกลุ่มใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู พวกเขา ผลักมันออกและเดินเข้าไปอย่างเป็นระเบียบ .. แต่แป๊ปๆ พวกเขาก็เดินออกมาจาก นั้นก็ผลักเข้าไปอีกครั้ง

ขณะที่พวกเขากําลังทําเช่นนี้ พวกเขามองขึ้นลงไปที่ประตูด้วยความสนใจ

“พวกบ้า ..” ฟางฉีพึมพํามองดูพวกเขา

“เจ้าของ!” พวกเขามีนงงไปหมดในฐานปรมาจารย์ของครอบครัวใหญ่ พวกเขาไม่เข้าใจความลับของประตูนี้เลย

มันเป็นกลอุบายหลอกลวงหรือเปล่า?

“นี่ ..” พวกเขาเดินไปหาฟางฉีด้วยความข้องใจ “มันอะไร?”

“ทําไม.. ข้าสามารถเดินเข้าไปในร้านสองร้านผ่านประตูเดียวกันได้”

ฟางอธิบายแบบงุ่มง่าม ..

“มันเป็นคล้ายห้วงอากาศ” ฟางฉีตอบ

“หืม ..เจ๋งมาก!”

“ไม่ … ข้าต้องการค้นหาว่ามันทํายังไง?”

พวกเขายังคงเดินเข้าเดินออก

ฟางฉีทนไม่ไหว “พวกท่านจะเล่นหรือไม่เล่น!?”