Lv1 Skeleton 77

นิยาย Lv1 Skeleton

Lv1 บทที่ 77

ชื่อ: ชอมป์ (โจร่า)

เพศชาย

สถานะ: ปกติ

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

คลาส: นักรบ / นักบวช

อันดับ: H +

ระดับ: 43/99

เลือด: 75/75

มานา: 25/105

โจมตี: 24 (43)

พลังป้องกัน: 12 (+3

ความคล่องตัว: 12

ความฉลาด: 24

– ทักษะเฉพาะ

[สร้างน้ํา เต็ม] [การรักษาขั้นต่ําระดับ3][การร่ายเวทย์ ระดับ 2]

<+ (ซ่อน) ทักษะเฉพาะ [มองกลางคืน ระดับ1] + (ซ่อน) ฉายา (ใช้งานอยู่) [พ่อมดแห่งหลุม] [นายแห่งหอคอยแม็กม่า] [การปกป้องจากความมืด] < (ซ่อน) ฉายา (ไม่ใช้งาน) [นักดักหนู] [ตีหัวเข้าบ้าน] [ผู้กอบกู้เต็ม] [อํามหิตเต็ม] [นักล่ามังกรระดับ1] ผู้กําจัดแมลง ระดับ14] [ความหายนะแห่งแมงมุม ระดับ3] [ผู้ฆ่ายักษ์ระดับ2] [ความเศร้าของประตูโมฆะเต็ม] [นักฆ่าก็อบลิน ระดับ6] [สามีของวาเลนอร์] + (ซ่อน) การปรับเปลี่ยน [อวตาร ระดับ1] [สร้างเวทย์ ระดับ1] [เพลงคืนชีพระดับ1] <»เวทย์สร้าง (ซ่อน) [ซ่อนสถานะ][การแปลงสายพันธุ์ (มนุษย์)] [การสร้างวัตถุดิบ ระดับ4] “สร้างวัสดุ: เหล็ก” ผมใช้ทักษะนี้เพื่อสื่อสารกับลนามากขึ้น “ผมต้องการหาเบาะแสของผู้หญิงที่ทรมานผมเมื่อวานนี้เธอน่าจะอยู่ใน เมือง” “ ขอเวลาฉันสักวินาที...ดูเหมือนว่าฉันจะต้องการพลังงานมากกว่านี้ สร้าง เหล็กประมาณ 5 ครั้งก็น่าจะเพียงพอ “เข้าใจแล้ว” หลังจากรอมานานพอสมควรเพื่อให้มานาของผมสร้างใหม่ผมสามารถร่ายสร้างวัตถุได้ห้าครั้ง “พบเธอแล้ว ฉันสามารถหาผู้หญิงที่ ตรงกับรูปแบบสามารถสร้างเส้นทางได้” อื่นาใช้เวลาเพียง 10 วินาที่ในการตอบกลับมาหาผม “สามารถพบเธอได้ในอาคารทางทิศเหนือ 271 เมตรของตําแหน่งของคุณ เวลา ตอนนี้ 2:12:05” “ขอบคุณลีนา... แต่ทิศเหนืออยู่ทางไหน” ไม่มีคําตอบ สันนิษฐานว่าเธอใช้พลังงานทั้งหมดจนหมดแล้ว “ทิศเหนือเป็นทางนี้หรือเปล่า? ผมไม่สามารถแน่ใจได้บางทีเมื่อผมคุยกับเธออีกครั้งผมควรลองถามลีนาอีกครั้ง” หลังจากเดินไปรอบ ๆ ทิศทางทั่วไปในที่สุดผมก็มาถึงโรงแรมขนาดใหญ่ “นี่คือ โรงแรมโกลเด้น ที่ผมเคยพักมาก่อนใช่ไหมไม่มันอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่?” เมื่อผมพยายามเข้าไปมีคนเฝ้าประตูอายุน้อยที่ห้ามไม่ให้ผมเข้าไป “ขออภัยสถานประกอบการนี้ยังไม่เปิดให้บริการในขณะนี้ ผมดึงกระเป๋าของผมออกมาและส่งเสียงกริง ๆ เพื่อแสดงว่าผมมีเงินจากนั้นผมก็ให้คําแนะนําแก่เขาด้วยท่าทางแห่งความปรารถนาดี “ข้าไม่ได้ขาดเงินดังนั้นโปรดหาห้องให้ข้าด้วย” แม้ว่าเขาจะดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางเหมือนขอทานของผม แต่หลังจากเห็นเงินเขาก็กลายเป็นพนักงานที่มีความรับผิดชอบทันที “ยินดีต้อนรับ นายท่านต้องการห้องแบบไหนและท่านวางแผนจะเข้าพักนานแค่ไหน” “ ห้องเล็ก ๆ ที่มีอ่างอาบน้ําก็ทําได้ดี “เราสามารถจัดหาอ่างอาบน้ําแบบพกพาได้โดยคิดค่าบริการเล็กน้อยเพียงเหรียญเงินหนึ่งเหรียญ “เรียบร้อยแล้ว ข้าจะอยู่ต่ออีกคืนแล้วตัดสินใจว่าจะพักนานแค่ไหนขึ้นอยู่กับประสบการณ์ของข้า” เจ้าหน้าที่นําทางผมไปที่ห้องของผมซึ่งอยู่ประมาณ 162 เมตร “ข้าจะเตรียมน้ําและสามารถอาบน้ําในเวลาประมาณ 30 นาทีเมื่อน้ําอุ่น พนักงานก้าวออกไปข้างนอกแล้วผมก็นอนลงบนเตียง “อาเตียงนอนสบายดี...นานแค่ไหนแล้ว” เป็นเวลาประมาณ 2 ปีแล้วที่ผมนอนบนเตียงในแกมม่าเซียมเกือบจะเหมือนชีวิตที่แตกต่างกัน ก๊อกก๊อก! "ว่าไง?" “อาบน้ําเตรียมไว้แล้วเราเข้าไปได้ไหม” เป็นหญิงสาวและชายสูงอายุที่นําอ่างน้ําแบบพกพาเข้ามาผมเฝ้าดูด้วยความคาดหวังขณะที่พวกเขาเทน้ําอุ่นข้างถังหลังจากเต็มอ่างไปประมาณสองในสามชายคนนั้นก็หันมาทางผม “บางทีตอนนี้อุณหภูมิที่เหมาะสมแล้ว” พนักงานจึงออกจากห้องโดยทิ้งผ้าขนหนูผืนใหญ่ไว้ข้างหลัง ผมถอดเสื้อผ้าและเข้าห้องอาบน้ําอย่างกระตือรือร้นอุณหภูมิที่อบอุ่นเป็นการเปลี่ยนแปลงที่น่ายินดี “รู้สึกเกือบจะดีเกินจริง” ผมไม่ได้อาบน้ํามาหลายปีแล้วดูเหมือนว่าร่างกายของผมกําลังเพลิดเพลินกับโอกาสแห่งความสุขที่หายไปนาน “อืมผมจะเป็นหวัดถ้าผมหลับแบบนี้ ฯ แต่เหตุผลทั้งหมดได้ถูกพัดออกไปนอกหน้าต่างแล้วเพราะผมรู้สึกสบาย เกินไปและในไม่ช้าก็หลับไป “เจ้าเข้าใกล้การทําตามสัญญาของเราแล้วเจ้ารู้สึกอย่างไรหลังจากได้พบกับศัตรู “อืม...งั้น แต่เจ้าอยากให้ข้าทํายังไง” “โปรดลองอีกครั้ง” “เจ้าอยากให้ข้าทําอะไรอีก” ผมตื่นขึ้นมาและจําบทสนทนาจากฝันร้ายของผมได้อย่างคลุมเครือ "นายท่าน? ขออนุญาต..." ถ้าไม่ใช่เพราะพนักงานของโรงแรมผมอาจจมน้ําตาย “อืม..? ข้าหลับไปหรือเปล่า” “ฮี ข้าคิดว่าท่านตายแล้ว!” เขามาเคาะหลายครั้งเพื่อเอาอ่างอาบน้ําแต่ผมไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มกังวลและเข้ามานั่นคือตอนที่เขาเห็นผมจมอยู่ในฟองสบู่ของตัวเอง "ว้าวโชคดีจังที่ผมไม่ตายอย่างน่าสมเพชขนาดนี้ ผมมีความตาย บางที่ครั้งก่อนของผมในฐานะที่ไม่ตายและทําให้ผมรู้สึกไม่สบายใจกับความเปราะบางของมนุษย์ชาติและนี่คือการกระตุ้น "ผมจะต้องระวังให้มากขึ้นการอาบน้ําเป็นสิ่งที่อันตรายผมต้องจําไว้เสมอ หลังจากผู้ดูแลออกจากอ่างอาบน้ําผมใช้มานาทั้งหมดเพื่อสร้าง เหล็กและสื่อสารกับลีนาอีกครั้ง “ลีนาคุณอยู่ที่นั่นไหม? คุณสามารถหาผู้หญิงคนเดิมเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม” “ใช่ ฉันจะเริ่มสํารวจอีกครั้ง” หลังจากเงียบไปประมาณสองวินาที่เธอก็ตอบกลับ “ฉันพบเธอและเธออยู่ห่างออกไปเพียงหกเมตรในอาคารหลังนี้” “ตึกนี้จริงๆหรือ” “ใช่และเนื่องจากระยะทางใกล้มากฉันจึงสามารถเปิดใช้อินฟราเรดได้ ด้วยสายตาของผมตอนนี้ผมสามารถตรวจจับลายเซ็นความร้อนได้และเห็นคาร์ไลน์อยู่ห่างจากชั้นสามเพียงไม่กี่เมตร “โอเคพบเธอแล้ว” “มีเพิ่มเติม ตรวจพบบุคคลสามคนในห้องเดียวกันดังนั้นโปรดใช้ความระมัดระวังมันแย่เกินไปที่ฉันจะไม่สามารถสั่งเกตการต่อสู้ได้เนื่องจากไม่มีพลังงานฉันจะต้องเข้าสู่โหมดไฮเบอร์เนต” ผมจําได้ว่าลื่นามีความสุขกับอาณาจักรแฟนตาซีอย่างแท้จริงแต่การที่เธอต้องอยู่ร่วมกันนั้นต้องทรมานแต่ไม่สามารถสนุกกับมันได้อย่างเต็มที่เนื่องจากข้อจํากัดทั้งหมด "หนึ่งกับสี่ ... ผมทําได้ไหม “สร้างวัสดุ: เหล็ก” ผมปั้นเหล็กให้เป็นกุญแจมือที่เมื่อใช้แล้วจะสามารถปรับขนาดให้เข้ากับข้อมือของนักโทษได้ในที่สุดผมก็ได้พันธนาการที่แข็งแกร่งมากจ๊กก เมื่อประมาณตี 3 ผมได้เตรียมกุญแจมือ 4 คู่แล้วก็ถึงเวลาทํากิจกรรมผมเดินเข้าไปใกล้ชั้นสามที่คาร์ไลน์พักอยู่อย่างเงียบ ๆ “ลีนาฉายภาพภายในห้องไปที่กระจกตาของผม” "รับทราบ!" เธอกระซิบกับผมก่อนที่ผมจะได้เห็นภาพเงาของพวกเขาจากนอกห้องในที่สุด พวกเขาสามคนนอนบนเตียงสองชั้นในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นนอนคนเดียวด้านหนึ่งของห้อง มันจะยากสักหน่อยถ้าผมต้องจัดการกับพวกเขาทั้งหมดในคราวเดียวดังนั้น ผมจะจัดการสามคนนั้นก่อน นน จุลกุก ผมจับและหมุนลูกบิดประตูที่แน่นหนาหลังจากนั้นไม่นานพลังของนักรบระดับ 43 ก็ไม่สามารถมองข้ามได้.. "มันคือใคร?" "อะไร?!" แม้ห้องจะเป็นสีดําสนิท แต่ผมก็สามารถมองเห็นได้ค่อนข้างดีเนื่องจากความช่วยเหลือของลีนา ปัก, ปัก, แอชอัก! ปัก, พูแอคค! ทั้งสามคนไม่สามารถป้องกันตัวเองได้อย่างเหมาะสมเนื่องจากความมืดและในไม่ช้าก็หมดสติไปด้วยหมัดที่รวดเร็วและแม่นยําของผมไปที่คางของพวกเขา หุหุมมม ในขณะที่ผมได้ทําให้ทั้งสามคนหมดสติไปแล้วไฟก็เปิดขึ้นในห้อง นี่เป็นหนึ่งในห้องสวีทของโรงแรมดังนั้นจึงมีอัญมณีวิเศษซึ่งทําหน้าที่เป็นหลอดไฟห้องที่ยุ่งเหยิงกลายเป็นไฟนําไปสู่สถานการณ์ที่น่าอึดอัด “อ๊ะ ทําไมนอนเปลือย “คาคาคาคาคา! ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าหนีออกมาได้อย่างไรแต่ที่รักเจ้าไม่มีโอกาสชนะข้าเลยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจ้าอายที่เห็นข้าเปลือย!” แขกคนอื่น ๆ กระแทกกําแพงเพื่อร้องเรียนเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของคาร์ไลน์ “มาเลย! ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี!” “เฮ้อย่างน้อยก็ใส่ชุด!” “ไม่จําเป็นดูเหมือนว่า ข้าจะได้ผล!” คาร์ไลน์กําลังเข้ามาหาผมอย่างระมัดระวังพร้อมกับมีดสั้นในมือ แต่ผมอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบากเพราะผมเอามือบังตา “แย่แล้ว ผมเดาว่าผมต้องหันไปหา มัน!” เพื่อที่จะต่อสู้กับคาร์ไลน์ที่ไร้ยางอายผมต้องใช้ทักษะลับของผม “โอ้? เจ้ากําลังหลับตา? แต่แบบนั้นเจ้ามองไม่เห็นข้าใช่ไหม” เธอเดินเข้ามาหาผมอย่างเงียบ ๆไม่อยากให้ตําแหน่งของเธอไปเพราะผมหลับตาอยู่ดูเหมือนจะโวยวาย "ตาย!" คาคักกะ! เธอกลั้นหายใจจนถึงวินาทีสุดท้ายเมื่อเธอพุ่งออกไปและแทงเข้าที่หัวใจของผม ตาก! อ้วก! เอ่อฮา ผมเขียกริชของเธอทิ้งแล้วฟาดเข้าที่คางของเธอผมสามารถมองเห็นเธอได้ตลอดเนื่องจากได้รับความช่วยเหลือจากลีนาแต่เนื่องจากมันอยู่ในอินฟราเรดเธอจึงไม่ได้ดูอนาจารผมเพียงแค่ ปิดตาและแสร้งทําเป็นทําอะไรไม่ถูกโดยใช้มือปิดมันไว้แม้ว่าเธอจะคิดว่าเธ อสามารถโจมตีด้วยความประหลาดใจโดยไม่สร้างเสียงรบกวนใด ๆแต่ผมก็มีไม้ตายที่แท้จริงในมือของผมโดยใช้ชื่อ ของลีนาหมัดของผมพุ่งเข้าสู่ความจริงและเขย่าสมองของเธอถ้าเราต่อสู้อย่างถูกต้องเธอจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง “โจร่า เจ๋งมาก!” “ประหยัดพลังงานคุณ...” “คุณเก่งที่สุด!” หลังจากดูแลสถานการณ์ได้แล้วผมก็เอากุญแจมือทั้งสี่คนที่เตรียมไว้ตอนนี้คาร์ไลน์เปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าผม ครึ่งหนึ่งมีเพียงเสื้อผ้าเก่า ๆ ขาดรุ่งริ่งที่ผมพบอยู่ใกล้ ๆ ก๊อกก๊อก! เนื่องจากการรบกวนเราทําให้พนักงานต้องได้รับการแจ้งเตือน ผมรีบโทรหาลีนาโดยหวังว่าเธอจะยังมีพลังงานเหลืออยู่ “ผมรู้สึกไม่สบายใจคุณสามารถเลียนแบบเสียงของคาร์ไลน์และบอกเขาออกไปได้ไหม” ผมเดินไปที่ประตูและลีนาก็ทําส่วนที่เหลือ “ครับสวัสดีมีอะไร” “เราได้รับการร้องเรียนจากแขกที่พูดว่าเสียงดังไปหน่อย” “อ่าเห็นแล้วเราจะพยายามรอบคอบมากขึ้น” “ครับผมขอโทษที่รบกวนนายท่าน” เราสามารถเอาชนะวิกฤตได้ด้วยทักษะของลีนา "แล้วผมจะทํายังไงกับพวกนี้ดี" ผมจับคนได้ 4 คนที่น่าจะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลหมาป่าแต่คงยากที่จะซักถามพวกเขาอย่างถูกต้องที่นี่โดยไม่ถึงดูดความสนใจที่ไม่ต้องการ "ผมจะต้องย้ายพวกเขาไปยังพื้นที่ที่เงียบสงบกว่านี้ ... แต่ที่ไหนล่ะ สิ่งที่อยู่ในใจคือวิหารว่างเปล่าที่ผมถูกกักขังและทรมานผมรู้สึกว่ามันเป็นจุดที่ ดีมากเพราะพวกเขาไม่เคยคิดที่จะมองหาคนที่หายไปในที่ซ่อนของตัวเอง "ใช่แล้วยังมียามที่ผมทําหมดสติอยู่ตรงนั้น ผมตัดสินใจที่จะพาพวกเขาออกไปจากที่นี่โดยโยนพวกเขาออกไปนอกห น้าต่างถ้าผมเพียงแค่โยนพวกเขาออกไปพวกเขาน่าจะตายมากกว่าเพราะนี่คือชั้นสามและพวกเขาหมดสติด้วยเหตุนี้ผมจึงทิ้งฟูกนอนก่อนเพื่อใช้เป็นเบาะมันจะเป็นปัญหาถ้าผมถูกเพื่อนบ้านเห็น แต่มันก็ยังเช้าเกินไปและทุกคนก็หลับสนิทตาก! หลังจากโยนทั้งสี่ออกจากหน้าต่างผมก็กระโดดลงมาตามพวกเขา แม้ว่ามันจะมาจากชั้นสามแต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรับนักรบในระดับของผม "พวกเขาไม่ควรตายใช่ไหม โชคดีที่จุดมุ่งหมายของผมเป็นจริงและพวกเขาทั้งหมดก็เด้งจากที่นอนที่กันกระแทกแม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ได้สติและต้องทนทุกข์ทรมานจากกระดูกหักแต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยังหายใจ เอาล่ะผมจะรักษาพวกเขาในภายหลัง หน้าต่างหันไปทางตรอกด้านหลังที่ค่อนข้างห่างไกลและจากที่นั่นไปยังวิหารร้างผมใช้เวลาประมาณ 20 นาทีในการแบกทั้งสี่คน ตอนที่ผมไปถึงก็เกือบ 5 โมงแล้วและยามที่สลบก็เริ่มปั่นป่วน "ดีผมกังวลว่าเขาจะกลายเป็นผัก “สร้างวัสดุ: เหล็ก” ผมร่ายเวทย์ซ้ําไปเรื่อย ๆ จนมีเหล็กห้าชิ้นที่มัดเข้าด้วยกันเพื่อสร้างวงแหวนโลหะติดกับผนัง “อามันดูดี!” “โจร่า เหล็กบริสุทธิ์ นั้นอ่อนแอมากและอ่อนตัวเกินไปฉันขอแนะนําให้คุณทําเหล็กกล้าคาร์บอนแทน” "เหล็ก?" “ใช่มันเป็นโลหะผสมที่สร้างจากเหล็กบริสุทธิ์เป็นหลักและ 0.5 %เป็นคาร์บอน” "ความคิดที่ดี" “สร้างวัสดุ: คาร์บอน ผมต้องการให้คาร์บอนที่ผลิตได้ปรากฏขึ้นภายในวงแหวนเหล็กที่สร้างขึ้นแล้วหลังจากโฟกัสไปสักพักผมก็สามารถบรรลุสัดส่วนที่จําเป็นได้ “ดีตอนนี้ควรเป็นเหล็กกล้าคาร์บอนคุณภาพสูง กุญแจมือที่สร้างขึ้นด้วยความช่วยเหลือของลีนานั้นแข็งแกร่งกว่ามากแม้แต่ผมจะไม่สามารถทําลายมันได้โดยใช้กําลังของผมเอง “ผมต้องแน่ใจว่าพวกเขาไม่ตาย!” “รักษาขั้นต่ํา!” ผมใช้ความสามารถของนักบวชเพื่อฟื้นฟูสมาชิกตระกูลหมาป่า ทั้ง 5 คนให้กลับมามีสุขภาพสมบูรณ์ “พวกเขาควรจะสบายดีในเรื่องนี้ใช่ไหม” จากนั้นผมก็ออกจากห้องและล็อคประตูตามหลังผมทรุดตัวลงพิงกําแพงเพื่อ พักหายใจมานาของผมได้กระแทกกันหลุมแล้วและผมต้องการเวลาพักฟื้นสักครู่ “พระอาทิตย์กําลังจะมาถึงแล้ว?” ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้วและผมได้ยินเสียงของคาร์ไลน์ดังมาจากชั้นใต้ดิน “อะไรเป็นไปได้? ที่นี่? ที่เดียวกับที่ข้าขังคนอื่น?! แหวนเหล่านี้บนข้อมือของข้าคืออะไร? ข้าออกไปไม่ได้” เธอเป็นนักฆ่าระดับ 26 และสามารถหลบหนีจากพันธนาการเชื่อกธรรมดาได้อย่างง่ายดายอย่างไรก็ตามแหวนเหล็กของผมถูกสร้างขึ้นเพื่อคํานวณความหนาของแขนของเธอดังนั้นเธอจึงไม่มี โอกาสที่จะลื่นผ่านพวกเขา ความหนาของห่วงเหล็กที่ผมสร้างมีเส้นผ่านศูนย์กลาง 1 ซม. สําหรับเหล็กกล้าคาร์บอนจุดแตกหักจะอยู่ที่ 2,000 KSI (กิโลกรัมต่อตารางนิ้ว) ดังนั้นเราจึงต้องออกแรงสองตันต่อตารางนิ้วเพื่อคิด เกี่ยวกับการทําลายอิสระโดยธรรมชาติแล้วความแข็งแกร่งแบบนี้จะเกิดขึ้นได้จนกว่าพวกเขาจะเข้าสู่ระดับ 60 เป็นอย่างน้อย ความทรงจําสุดท้ายของคาร์ไลน์คือการขว้างมีดไปที่โจร่าแต่เขาตอบโต้ การโจมตีได้อย่างง่ายดายและทําให้เธอ “เฮ้ โจร่า! เจ้าอยู่ที่นั่นไหมเจ้าคิดว่าเราจะปล่อยเจ้าไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ?เจ้านายของเราจะมาหาเราแน่นอนและแยกร่างที่น่าสมเพชของเจ้าออกจากศีรษะของเจ้า” ผมโต้กลับเธอจากหลังประตู “หยุดเสียงดังและบอกข้าว่าเด็กที่เจ้าลักพาตัวไปอยู่ที่ไหน” “เจ้านายขายนางให้กับพ่อค้าทาสเรายังได้ราคาที่เหมาะสมสําหรับไอ้ตัวเล็ กนั่น.. " ไม่สนใจคําพูดที่เหลือของเธอผมตัดสินใจกลับไปที่โรงแรม ยังคงเป็นเวลาเช้าและคนงานกําลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าสําหรับแขก “อรุณสวัสดิ์ครับวันนี้ท่านจะเช็คเอาท์หรือไม่ “โอ้ข้าคิดว่าข้าจะอยู่อย่างน้อยอีกวันหรือสองวัน” หลังจากแลกเปลี่ยนของที่ถูกใจแล้วผมก็ทําให้ดูเหมือนว่าผมกําลังมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องของผมก่อนที่จะหลบหลีกทางอ้อมและเข้าไปในห้องคาร์ไลน์ “ผมต้องการหลักฐานบางอย่าง” ผมเอาเอกสารและหนังสือทั้งหมดที่พบในห้องของเธอและขนไปที่อื่นผมล็อคห้องของเธอจากด้านในและออกผ่านเพดานโดยไม่มีใครสังเกตเห็น "นั่นจะช่วยให้ผมซื้อเวลาได้บ้าง เมื่อกลับมาที่ห้องของผม ผมก็เริ่มคัดกรองสิ่งของทั้งหมดของเธอ แต่มันไม่ง่ายเลยเพราะส่วนใหญ่เป็นการบันทึกบัญชีและไม่ใช่สิ่งที่ผมถนัด “ลีนา?” “ว่ายังไง โจร่า?” “คุณช่วยวิเคราะห์เอกสารเหล่านี้ให้ผมหน่อยได้ไหม” “ฮิคุณไม่รู้ข้อ จํากัด ของฉันในโลกนี้หรือ?ฉันจําเป็นต้องรักษาการใช้พลังงานให้ต่ําและต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะดําเนินการได้ทั้งหมด “คุณช่วยค้นหาผู้หญิงที่ผมช่วยไว้เมื่อสองสามวันก่อนแทนได้ไหม” "เดี๋ยว..." หลังจากนั้นประมาณ 20 วินาที ลีนาตอบกลับด้วยน้ําเสียงที่อ่อนแอ “ฉันไม่พบรูปแบบเสียงใด ๆ ที่ตรงกับเธอในรัศมี 500 เมตร ฉันต้องการพลังเพิ่มเติมเพื่อขยายระยะการค้นหาของฉัน” “ผมเดาว่าไม่มีอะไรช่วยได้บอกผมว่าคุณต้องการวัสดุอะไรเพื่อแก้ปัญหาการใช้พลังงานในปัจจุบันของคุณ” “เยี่ยมมากโปรดจดไว้” ผมใช้เวลาค่อนข้างนานในการสร้างวัสดุบางอย่างซึ่งลีนา ต้องการอย่างเร่งด่วน “น่าเสียดายที่คุณมีนาโนบอทที่ใช้งานได้เพียง 100,000 ตัวในตัวซึ่งยังห่างไกลจากจํานวนที่จําเป็นสําหรับฉันที่จะทํางานได้เต็มประสิทธิภาพฉันกําลังมุ่งเน้นไปที่การสร้างระบบพลังงานใหม่ใน ร่างกายของคุณที่จะมีประสิทธิภาพมากขึ้นแต่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนในระหว่างนี้คุณจะต้องให้พลังงานจากการสร้างวัสดุเพื่อให้ฉันทํางานต่อไปได้ “โอเคผมจะทําอย่างนั้น” ผมปล่อยให้ ลีนา มุ่งความสนใจไปที่ระบบไฟใหม่ในขณะที่ผมกลับไปที่เอกสารต่อหน้าผมอีกครั้ง ถ้าผมรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นผมจะได้ศึกษาภาษาของโลกนี้ในเชิงลึกมากขึ้นบ้าเอ้ย!เดี๋ยวก่อนลุงดาร์ริลอ่านหนังสือเก่งไม่ใช่หรือ? ผมเคยเห็นเขาอ่านและเขียนรายการส่วนผสมสําหรับเบเกอรี่ของเขา