อยากกินไหมล่ะ 759

หยวนโจวได้แต่พูดคำถามของตัวเองอยู่ในใจ ขณะที่ภายนอกเขายังคงรักษาสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังเอาไว้

คราวนี้เจ้าระบบตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว เจ้าระบบใช้เวลาเพียงไม่นานระหว่างที่แสดงคำพูดในหัวของหยวนโจว

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ตับแกะดิบ อาหารจานใหม่ได้รับการลงทะเบียนแล้ว”

“พัฒนาสูตรอาหารอีกได้ไหม?” หยวนโจวถามด้วยความอยากรู้

หยวนโจวรู้จักเจ้าระบบดี แต่ละครั้งที่อาหารจานใหม่ได้รับการลงทะเบียนแล้ว เจ้าระบบก็จะทำการเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างจนกลายเป็นอาหารที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ตอนนี้ไม่มีทางพัฒนาสูตรอาหารได้เลย”

“อืม” หยวนโจวพยักหน้า

“แน่นอนอยู่แล้วก็เถ้าแก่หยวนเป็นเชฟที่ยอดเยี่ยมเลยนี่ครับ” อู๋ไห่พยักหน้าให้หยวนโจวซึ่งเป็นตัวจริงที่ได้รับคำชมเสียจนสามารถพูดอะไรก็ได้

“ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว เถ้าแก่หยวนเป็นเชฟที่ยอดเยี่ยมเชียวล่ะ” หลิวจางพยักหน้า

“คุณก็เป็นเชฟที่ยอดเยี่ยมเหมือนกันครับ อันที่จริงแล้วตับแกะดิบจานนี้เป็นอาหารที่สาบสูญไปแล้ว แต่คุณก็ทำให้มันกลับมาอีกครั้งหนึ่ง” หยวนโจวกล่าวอย่างจริงจัง

ควรจดจำไว้ว่าถึงแม้เจ้าระบบจะคิดว่าอาหารจานนี้ไม่มีทางทำขึ้นมาได้ แต่หลิวจางกลับสามารถทำขึ้นมาได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังสมบูรณ์แบบเสียจนไม่สามารถพัฒนาได้อีกแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่หยวนโจวเจอคนที่เอาชนะเจ้าระบบได้

จากนั้นทั้งสามก็คุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่หยวนโจวกับอู๋ไห่จะกลับไป

“อาจารย์หลิวจางครับ คืนนี้อย่าลืมมาที่ร้านนะครับ” หยวนโจวเตือนเมื่อมาถึงประตู

“ผมรู้แล้วน่า ผมยังต้องไปต่อคิวเข้าร้านเหมือนกันนะครับ” หลิวจางทราบกฎของร้านหยวนโจวดี ถึงอย่างไรตอนนี้หยวนโจวก็เป็นถึงคนดังในเสฉวนแล้วนี่นา

“ครับ” หยวนโจวพยักหน้า

“ผมคิดว่าคุณคงเป็นเถ้าแก่เพียงคนเดียวแหละที่ต้องการให้คนมาเข้าคิวถึงแม้ว่าคุณจะเลี้ยงอาหารใครสักคนก็เถอะนะ” หลิวจางกล่าว

“ช่วยไม่ได้นี่ครับ ก็เถ้าแก่หยวนเป็นเจ้าเข็มทิศนี่นา” อู๋ไห่ยักไหล่

“ฮ่าฮ่า เข็มทิศตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ เขาคงจะปฏิบัติตามกฏอย่างเคร่งครัดแน่ๆเลยเชียว” หลิวจางเห็นด้วยพลางพยักหน้า

ขากลับหยวนโจวไม่ได้นับจำนวนย่างก้าวของตัวเองอีกต่อไป ทว่ากลับจับจ้องไปที่อู๋ไห่ในระยะประชิดเพื่อกันมิให้เขาพลัดหลงอีก

ทันทีที่พวกเขามาถึงที่ไหนสักแห่งก็จะสามารถขึ้นรถแท็กซี่กลับร้านได้

แน่นอนว่าหยวนโจวยังคงเป็นคนจ่ายค่าบริการ ถึงอย่างไรพวกเขาก็ตกลงเรื่องนั้นกันแล้ว

“ไว้เจอกันมื้อค่ำนะ” อู๋ไห่โบกไม้โบกมือให้หยวนโจว

“อืม ลาก่อนนะ” หยวนโจวพยักหน้า

ทันทีที่หยวนโจวเข้าร้านผ่านทางประตูหลัง เจ้าระบบก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “มีภารกิจสำหรับเจ้านายอยู่นะ”

“แกหมายถึงภารกิจยึดครองอินเตอร์เน็ตใช่ไหมล่ะ?” หยวนโจวถามขึ้นมา

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ใช่แล้ว”

“ในฐานที่เป็นสุดยอดเชฟในอนาคต ฉันจะต้องรอบคอบเข้าไว้” หยวนโจวตอบ

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “เนื่องจากเจ้านายเสร็จสิ้นภารกิจขั้นแรกเรียบร้อยแล้ว เจ้านายน่าจะแลกรางวัลอาหารที่สาบสูญไปแล้วในขั้นแรกเสียเลยนะ”

“ช้าก่อนนะ อาหารที่สาบสูญไปแล้วงั้นเหรอ?” หยวนโจวถูกกระตุ้นความสนใจขึ้นมาเสียแล้ว

ถึงแม้จำนวนอาหารที่หยวนโจวรู้จักจะไม่มากนัก ทว่าแต่ละอย่างก็เป็นของชั้นยอดทั้งนั้น ในฐานที่เป็นเชฟ เขาก็ต้องมีระดับความเข้าใจประวัติความเป็นมาที่แน่นอนเช่นเดียวกัน

และผู้ที่รู้ประวัติความเป็นมาก็มักจะเกรงว่าอาหารมากมายหลายชนิดจะไม่มีเหลืออยู่อีกจนกลายเป็นอาหารที่สาบสูญไปแล้ว แน่นอนว่าหยวนโจวย่อมเคยสงสัยว่าในภายภาคหน้าเจ้าระบบจะตกรางวัลเขาด้วยอาหารที่สาบสูญไปแล้วหรือไม่กัน

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “มีรางวัลที่สามารถรับได้”

เจ้าระบบไม่ตอบเขา แต่เจ้าระบบกลับแสดงข้อความซ้ำ

“ฉันจะรับ” หยวนโจวแลกรางวัลทันทีโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ภารกิจและรางวัลออกมาแล้ว เจ้านายลองตรวจดูสิ”

“แสดงให้ฉันดูหน่อยสิ” หยวนโจวกล่าว

[ขั้นแรกของการยึดครองอินเตอร์เน็ต] มีอาหารจานหนึ่งที่แพร่หลายไปทั่วอินเตอร์เน็ตและเป็นที่ยอมรับของผู้คนจนกลายเป็นอาหารชื่อดังทางอินเตอร์เน็ต

(เคล็ดลับในการทำภารกิจ: ในฐานที่เป็นสุดยอดเชฟในอนาคต เจ้านายต้องยึดอินเตอร์เน็ตมาให้ได้เพื่อให้อาหารเป็นที่รู้จักไปทุกหนทุกแห่งบนอินเตอร์เน็ต ไปเถอะเจ้าหนุ่ม ไปครองโลกกันเถอะ)

[รางวัลภารกิจ] อาหารที่สาบสูญไปแล้ว: หางไก่ย่างเห็ด

(เคล็ดลับในการได้รางวัล: นี่คืออาหารอร่อยที่เคยเอาชนะจิตรกรเลื่องชื่ออย่างจางต้าเฉียนมาแล้ว เจ้านายน่าจะถือโอกาสเข้าสู่ขั้นแรกในการเอาชนะเขาเสียตอนนี้เลยนะ)

“หางไก่ย่างเห็ดงั้นเหรอ? ฉันไม่เห็นเคยได้ยินชื่ออาหารจานนั้นมาก่อนเลย” หยวนโจวกล่าวขณะที่เขาศึกษาภารกิจอยู่

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “นี่คือสูตรอาหารฉบับฟื้นฟูแทนที่จะเป็นสูตรอาหารดั้งเดิม”

“ถึงแม้ว่าการมีสูตรอาหารฉบับฟื้นฟูจะเป็นเรื่องดี แต่ยุคสมัยของจางต้าเฉียนก็ใช่ว่าจะห่างจากยุคสมัยของฉันสักเท่าไหร่นัก ก็แค่ 118 ปีนับตั้งแต่เขาถือกำเนิดมาเท่านั้นแหละน่า” หยวนโจวกล่าวขณะที่เขานึกถึงวันเกิดของจางต้าเฉียนขึ้นมาได้

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ตอนที่จิตรกรผู้ยิ่งใหญ่จางต้าเฉียนจากไป เจ้านายยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำไปนะ”

“แค่ก แค่ก แกกำลังประชดฉันอยู่ใช่ไหมเนี่ย?” หยวนโจวรู้สึกตะลึงงันกับสิ่งที่เจ้าระบบกล่าว

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดนะ เจ้านายจงอย่าได้ละเลยการฝึกเสียเล่า”

“โฮ่โฮ่ ฉันก็เป็นคนมีกล้ามเนื้อหน้าท้องนะจะบอกให้” หยวนโจวดึงเสื้อผ้าขึ้นทันทีเพื่อตอบโต้สิ่งที่เจ้าระบบกล่าว

กล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาสามารถเห็นได้ชัดเจนเชียวล่ะ

หลังจากการพิสูจน์ตัวเองแล้ว เจ้าระบบก็เงียบไป ดังนั้นหยวนโจวจึงหันกลับไปให้ความสนใจกับอาหารอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากทราบประวัติความเป็นมาของอาหารจานนี้แล้ว หยวนโจวก็เบนความสนใจของตัวเองไปยังคำอธิบายภารกิจ

“ขั้นแรกงั้นเหรอ? เจ้าระบบ นี่คือภารกิจที่มีหลายขั้นตอนใช่ไหม?” หยวนโจวถามขึ้นโดยไม่คาดหวังว่าจะได้รับคำตอบแต่อย่างใด ถึงจะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังรอคอยคำตอบด้วยความผ่อนคลายสบายใจอยู่ดี

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ใช่แล้วล่ะ นี่คือภารกิจที่มีหลายขั้นตอน ในขั้นต่อไป เจ้านายต้องสร้างสรรค์อาหารชื่อดังทางอินเตอร์เน็ตขึ้นมา”

“เวรเอ้ย เจ้าระบบมีวิญญาณมาเข้าสิงแกหรือถูกสับเปลี่ยนวิญญาณไปแล้ว? หรือว่าแกถึงขั้นรู้แจ้งไปแล้ว?” หยวนโจวร้องออกมาด้วยความตกใจ

ควรรู้ว่าเมื่อก่อนนั้น แต่ละครั้งที่หยวนโจวถามอะไรก็ตามเกี่ยวกับภารกิจต่อไป เจ้าระบบก็มักจะพูดเหมือนเดิมว่า: ระดับของเจ้านายยังไม่เพียงพอ ต้องพยายามให้หนักหรืออะไรทำนองนั้นแหละนะ

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เจ้าระบบยอมบอกเรื่องภารกิจต่อไปให้เขารู้มาตามตรง ถึงจะไม่ได้เอ่ยถึงรางวัลก็เถอะ

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “ตอนนี้เจ้านายเป็นเชฟขั้นกลางแล้ว”

“ดูเหมือนการเลื่อนระดับขั้นก็มีประโยชน์เหมือนกันนะเนี่ย” หยวนโจวกล่าวเมื่อเริ่มเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาแล้ว

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “รางวัลสำหรับขั้นที่สองของการยึดครองอินเตอร์เน็ตก็คืออาหารที่สาบสูญไปแล้ว”

“จึ๊ จึ๊ นี่เป็นรางวัลชั้นยอดเชียวล่ะ ฉันพอใจมากเลย” หยวนโจวพยักหน้า

“แต่ว่านะอาหารจานนี้มันคืออะไรกันล่ะ?” หยวนโจวถามขึ้นมา

เจ้าระบบแสดงผลออกมาว่า “เจ้านาย ระดับของคุณยังไม่สูงพอที่จะล่วงรู้สิ่งนี้ได้ พยายามเลื่อนระดับเข้านะ”

“โฮ่โฮ่ ฉันแค่ชมนายไปครั้งเดียวนายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเสียแล้ว งั้นคำชมนั้นก็คงเสียเปล่าซะแล้วล่ะ” หยวนโจวกล่าว

เจ้าระบบไม่ตอบเขาแต่อย่างใด หยวนโจวรออยู่สักครู่และเมื่อเขาเห็นว่าเจ้าระบบไม่คิดจะตอบเลยสักนิดเดียว เขาจึงเริ่มศึกษาสูตรอาหารใหม่ๆแทน

“วัตถุดิบสำคัญที่ใช้ในอาหารจานนี้ส่วนใหญ่จะเป็นของแปลกๆทั้งนั้นเลย ไม่สงสัยเลยว่าทำไมอาหารจานนี้ถึงได้หายสาบสูญไปน่ะ” หยวนโจวรำพึงหลังจากที่เขาได้ศึกษาสูตรอาหารดูแล้ว

ถูกต้องแล้ว อันที่จริงแล้วหางไก่ก็คือหางไก่นั่นแหละ ในยุคใหม่ผู้คนมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นจึงไม่มีใครเต็มใจที่จะกินตูดเป็ดและตูดไก่ที่พวกเขาซื้อมาอีกต่อไปแล้ว

ถึงแม้ว่าหลังจากนั้นจะมีการจัดการและเตรียมเนื้อไก่ที่เหมาะสมแล้วก็ตามที แต่สิ่งที่จะกินก็มักจะเป็นส่วนตูดแทนที่จะเป็นหาง อีกทั้งผู้คนก็ยังไม่เต็มใจที่จะกินส่วนนั้นของไก่ด้วย

แต่นี่กลับเป็นสิ่งที่จางต้าเฉียนชอบกิน

“ตอนที่ฉันนึกถึงมันขึ้นมา ฉันก็กินส่วนนั้นของไก่ไม่ลงเหมือนกันแหละ” หยวนโจวพึมพำพลางขมวดคิ้วนิ่วหน้าหลังจากนึกถึงมันขึ้นมาได้

“แต่ก็อีกนั่นแหละ หางไก่จะให้รสชาติที่ดีจริงๆหลังจากการเตรียมอย่างเหมาะสม ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของไก่ที่ได้รับการออกกำลังกายมาเยอะ ดังนั้นเนื้อจึงมีความแข็งและอร่อยมากเลยทีเดียว” หยวนโจวไม่กลัวว่าอาหารจะรสชาติไม่อร่อยเลยสักนิดเดียว

สิ่งเดียวที่เขากลัวก็คือไม่มีใครยอมรับมันได้ต่างหาก ถึงอย่างไรไม่ว่าใครที่รู้ว่าส่วนนั้นเป็นหางไก่มากกว่าหางไก่

“คืนนี้ฉันจะลองทำดูก็แล้วกัน มันคงเข้ากันได้ดีกับเหล้าเชียวล่ะ” หยวนโจวตัดสินใจที่จะลองทำอาหารที่สาบสูญไปแล้วจานนี้ขณะที่ดื่มเหล้าในคืนนี้ไปด้วย

“จวนได้เวลาแล้วสินะ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็ต้องเริ่มเตรียมมื้อค่ำเสียแล้วล่ะ” หยวนโจวตรวจสอบเวลาก่อนขึ้นไปชั้นบน