อยากกินไหมล่ะ 743

ทอมที่แต่งกายในชุดสูทที่กำลังยืนอยู่หน้าร้านหยวนโจวดูมีความเป็นมืออาชีพมาก ส่วนชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างนั้น เขายืนอยู่ข้างหลังทอมด้วยสายตาจับจ้องไปที่บรรดาลูกค้าของร้าน

ผู้คนเริ่มทยอยกันออกจากร้านแล้ว

บรรดาลูกค้าที่คุยกันไประหว่างเดินหากันมุ่งหน้าไปที่ถนน

“ฉันรู้สึกว่ามื้อเที่ยงของเถ้าแก่หยวนสั้นเกินไป ถ้านานกว่านี้สักหน่อยจะดีสักเพียงใดกันนะ”

“ใช่เลย แค่เถ้าแก่หยวนคนเดียว ขนาดเขาไม่มีลูกมือในครัวคอยช่วยก็ยังทำออกมาได้ดีมากถึงขนาดนี้แล้ว”

“ใช่แล้วล่ะ อาหารของเถ้าแก่หยวนอร่อยเกินไปแล้ว ฉันล่ะอยากมีแฟนแบบเขาจัง”

ถ้าหากผู้ที่กล่าวเช่นนั้นเป็นสาวงาม หยวนโจวก็คงจะสุขใจมาก น่าเสียดายที่ผู้ที่กล่าววาจาพวกนั้นกลับเป็นบุรุษ…

“ฉันคิดว่าพรุ่งนี้จะกินหมูสองไฟล่ะ ทั้งเผ็ดร้อนทั้งหอมกรุ่น เสียอย่างเดียวเท่านั้นแหละคือฉันคงต้องทานข้าวเพิ่มอีกสักถ้วย”

“ขืนทานอาหารที่นี่มากเกินไปกระเป๋าสตางค์ของฉันคงไม่รอดแน่เลย ฉันมีความฝันนะ ฝันว่าได้ทานอาหารที่ร้านของเถ้าแก่หยวนฟรีๆบ้างน่ะ”

“งั้นก็จงฝันต่อไปเถอะ”

ทอมบังเอิญได้ยินบทสนทนาทั้งหลายเข้า แต่เขาดูจะไม่ตื่นตระหนกหรือตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินเลยสักนิด

ทอมไม่ใช่คนโง่ เขาเกรงว่าอาจจะเป็นการสร้างจุดสนใจบนหน้าจอทีวีและลูกค้าเป็นจำนวนมากพวกนั้นก็น่าจะมาทานอาหารอร่อยเป็นแน่

เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีคนร้องสรรเสริญร้านแห่งนี้ ถึงอย่างไรอาหารจีนก็คงอยู่มาเนิ่นนานมากแล้ว แน่นอนว่าย่อมเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยมเนื่องจากอาหารของหยวนโจวก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

แน่นอนว่าสิ่งนี้ย่อมไม่มีผลต่อวิธีจัดลำดับอาหารต่างๆของทอม

เมื่อบรรดาลูกค้าออกไปเกือบหมดแล้วจนเหลือเพียงแค่ไม่กี่คน ทอมก็พูดขึ้นมา

“ไปกันเถอะ” ทอมหันหน้ามาบอก

“ทางนี้ครับ มิสเตอร์ทอม” ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างนำทาง

“อืม” ทอมตอบเบาๆแล้วเดินเข้าร้านไป

มีเพียงหยวนโจวกับคุณเฉิงเท่านั้นที่อยู่ในร้าน เมื่อทอมเข้ามา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างในทันที

“สวัสดีครับ เถ้าแก่หยวน ผมเป็นหัวหน้าแผนกโลจิสติกส์ของรายการโรล เดียร์ บีฟ ชื่อว่าทอมนะครับ” ทอมแนะนำตัว

หยวนโจวไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่แสดงท่าทีให้ทอมรออยู่สักครู่ก่อนที่จะเบนสายตาไปทางคุณเฉิงอีกครั้งเพื่อฟังสิ่งที่เขากำลังกล่าวให้จบ

“คุณหยวน ผมกลับก่อนแล้วกัน สู้ต่อไปนะครับ” คุณเฉิงจบการสนทนา

“อืม แล้วเจอกันครับ” หยวนโจวพยักหน้า

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าของคุณเฉิงเริ่มห่างไกลออกไปทุกทีๆ ตอนนี้เหลือคนแค่สามคนอยู่ในร้านแล้วคือ หยวนโจว ทอมและชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างนั่นเอง

“สวัสดีครับ” หยวนโจวทักทายอย่างสุภาพขณะที่หันหน้าไปหาทอมกับชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้าง

“สวัสดีครับ เถ้าแก่หยวน ผมคงไม่ได้มารบกวนหรอกนะ” ทอมรักษารอยยิ้มเอาไว้ขณะที่กล่าวอย่างสุภาพ

แววดูหมิ่นของเขาที่มีต่ออาหารของหยวนโจวตอนที่เปรียบเทียบกับอาหารสไตล์ตะวันตกไม่ปรากฏให้เห็นอีก

“อย่ากังวลเรื่องนั้นเลย มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?” หยวนโจวพูดถึงเรื่องงานแล้วถามขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เถ้าแก่หยวน ไม่มีธุระอะไรหรอก พวกเราแค่อยากมาขอบคุณสำหรับการให้ความร่วมมือของคุณที่ช่วยให้ดำเนินการทุกอย่างได้อย่างราบรื่นน่ะครับ จริงๆแล้วที่ผมมาวันนี้ก็เพื่อมาดูสภาพแวดล้อมบริเวณร้านและการเตรียมการในร้าน แบบนี้จะทำให้เราตั้งกล้องและวางแผนระหว่างการถ่ายทำได้ง่ายขึ้นครับ” ทอมอธิบายพร้อมยิ้มไปด้วย

“ห้ามเข้าไปหลังครัวนะครับ” หยวนโจวแจ้งขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ

“ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอก ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ามีเครื่องซุกซ่อนอยู่ตรงไหนบ้าง แต่หากเที่ยวเปิดตู้ไปทั่วแล้วเจอเข้ากับสัตว์เป็นๆอยู่ในนั้น ฉันก็คงสุดที่จะอธิบายได้แล้ว” หยวนโจวคิดในใจขณะที่สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมจริงจังเมื่อนึกถึงวัตถุดิบชั้นยอดเต็มตู้

“ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องนั้นระบุเอาไว้ในสัญญาแล้ว ผมจะไม่เข้าไปในครัว ยังไงเสียคุณก็ไม่แสดงหน้าตาตัวเองออกรายการอยู่แล้ว พวกเราสามารถจัดไฟหลังครัวเอาทีหลังได้ครับ” ทอมไม่พอใจเรื่องนี้แต่กลับไม่แสดงออกทางสีหน้าให้เห็นยามที่พูด

“อืม” หยวนโจวพยักหน้า

“เอาล่ะ คุณกลับไปทำงานเถอะครับ เถ้าแก่หยวน ผมจะตรวจดูก่อน จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมจะขอถ่ายรูปเอาไว้ด้วยน่ะครับ?” ทอมถามอย่างสุภาพขณะที่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

“เชิญครับ” หยวนโจวตอบพลางพยักหน้า จากนั้นเขาก็ไม่สนใจทั้งสองคนอีกแล้วเริ่มทำความสะอาดครัว

“งั้นเรามาเริ่มกันเลย ขอโทษที่มารบกวนนะครับ เถ้าแก่หยวน เอานี่ไปแล้วก็ถ่ายภาพทั่วทั้งร้านไว้เลยนะ” ทอมกล่าวขอบคุณหยวนโจวก่อนจะยื่นกล้องให้ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้าง

คราวนี้หยวนโจวเพียงแค่ส่ายหน้าแล้วไม่พูดอะไรและเช็ดเคาน์เตอร์หินอะซูเร่ต่อไป

เมื่อทอมเห็นว่าหยวนโจวหันหลังให้เขาแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นดูถูกดูแคลนขึ้นมาทันที

“ในร้านมีพื้นที่ไม่เพียงพอแถมยังไม่มีแม้แต่เมนูที่พอจะนำเสนอได้อีกต่างหาก” ทอมขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นเมนูบนโต๊ะ

ร้านหยวนโจวมีขนาดเล็กกว่า 500 ตารางฟุตและมีเฟอร์นิเจอร์เต็มไปหมด แม้ว่าจะพรั่งพร้อมไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกและการออกแบบร้านก็ค่อนข้างประณีต แต่ร้านแห่งนี้ก็ยังเล็กเกินไปสำหรับทอมอยู่ดี ทอมคิดว่าทางที่ดีควรจะพื้นที่มากกว่านี้

การจัดวางในร้านแห่งนี้ก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่เขาไม่สามารถทำได้แม้แต่จะเหยียดแขนโดยไม่ขนกับโต๊ะตัวถัดไป สิ่งนี้ช่างแตกต่างไปจากการออกแบบอันโอ่โถงของร้านอาหารสไตล์ตะวันตกโดยสิ้นเชิง

“รสนิยมของผู้กำกับแปลกชะมัดที่เสาะหาร้านเล็กๆแบบนี้มาได้ ดูเหมือนหลังจากนี้ฉันต้องกลับไปวางแผนก่อนเสียแล้ว” ทอมเริ่มพูดถึงเรื่องงาน

“เรียบร้อยครับ มิสเตอร์ทอม” ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างส่งกล้องกลับไปให้ทอม

“อืม” ทอมพยักหน้าก่อนที่จะบอกหยวนโจวว่า “เถ้าแก่หยวน พวกเราจัดการตรงนี้เรียบร้อยแล้วคงไม่รบกวนคุณอีกเพราะพวกเรายังต้องไปคุยกับเจ้าของร้านค้าแถวนี้อีก”

“โอเคครับ ลาก่อน” หยวนโจวพยักหน้าแล้วเดินออกจากครัวพร้อมถือตะกร้าไปด้วย

“คุณก็จะออกไปข้างนอกเหมือนกันเหรอครับ เถ้าแก่หยวน?” ทอมถามเขาขณะที่เดินออกมานอกร้าน

“เปล่าหรอกครับ ผมจะมาฝึกการแกะสลักน่ะ” หยวนโจวตอบง่ายๆ

เมื่อเขาได้ยินคำตอบของหยวนโจว ทอมก็รู้สึกค่อนข้างไม่พอใจนัก ในความคิดของเขานั้น มีแต่คนที่ไม่มีฝีมือเท่านั้นแหละที่ต้องมาฝึกฝนอะไรแบบนี้ หยวนโจวคงจะเป็นคนที่ไร้ฝีมือมากที่สุดคนหนึ่งเลยสินะ

“เถ้าแก่หยวนฝึกหนักมากเลยนะครับ ในเมื่อฝึกหนักขนาดนี้ ฝีมือของคุณจะต้องพัฒนาขึ้นแน่” ทอมกล่าวหลังจากหยวนโจวนั่งลงหน้าร้าน

“ใช่ครับ ฝีมือของผมจะต้องพัฒนาขึ้นให้ได้” หยวนโจวพยักหน้า

“งั้นพวกเราไม่รบกวนการฝึกของคุณแล้วล่ะ เถ้าแก่หยวน ไว้เจอกันนะ” ทอมกล่าว

หยวนโจวพยักหน้าแล้วเริ่มเตรียมฝึกการแกะสลักของตัวเอง

หลังจากเดินห่างจากร้านมาได้ 20 หรือ 30 เมตร ทอมก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วเริ่มบริภาษขึ้นมาว่า “เขายังจะฝึกยันนาทีสุดท้ายเลยหรือไงกัน? พวกเรากำลังจะไปถ่ายทำการแกะสลักของเขาใช่ไหม? เขาเชื่อได้จริงๆหรือเปล่าน่ะ?”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ มิสเตอร์ทอม ทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี” ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างกล่าว

“ร้านอาหารจีนแห่งนี้เล็กมากๆซ้ำยังเป็นครัวแบบเปิดอีกต่างหาก ตอนที่เขาทำอาหาร ร้านย่อมต้องเต็มไปด้วยควันแหงๆเลย แบบนี้จะดูดีตอนออกรายการได้อย่างไรกันเล่า? นี่ออกจะเป็นวิธีการที่ขาดคุณค่าทางศิลปะเกินไปแล้วไม่เหมือนกับร้านอาหารสไตล์ตะวันตกเอาเสียเลยจริงๆ” ทอมบ่นอีกครั้ง

“แล้วในอาหารจีนนั้น ไม่ว่าจะทำอาหารอะไรก็จะใช้มีดอีโต้เหมือนกันไปเสียหมด นี่ช่างไม่เหมือนกับมีดอันประณีตอ่อนช้อยที่ใช้กันในอาหารสไตล์ตะวันตกเอาเสียเลย คงจะจัดวางตำแหน่งกล้องลำบากเอาการทีเดียว” ทอมเริ่มกังวลใจ

ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างหันกลับไปมองร้านหยวนโยวก่อนที่จะจ้องมองทอมที่ยังคงบ่นต่อไป เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

“ใช่ครับ คุณพูดถูก แต่ผู้กำกับตัดสินใจเลือกร้านนี้แล้ว ไม่งั้นเราก็ต้องเปลี่ยนสถานที่ แน่นอนว่าเราน่าจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้” จู่ๆเขาก็กล่าวขึ้นมาในทันที

“คุณมีความคิดอะไรงั้นเหรอ?” ทอมถามด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

“ไม่ครับ มันขึ้นอยู่กับว่าคุณจะมีความเข้าใจในอาหารสไตล์ตะวันตกที่ลึกซึ้งขนาดไหนและอาหารสไตล์ตะวันตกมีวิธีการจัดตกแต่งจานที่ประณีตขนาดไหนมากกว่า ในเมื่ออีกไม่นานเถ้าแก่หยวนก็จะเริ่มการแกะสลักแล้ว พวกเราน่าจะไปดูสักหน่อยนะ ถ้าหากคุณสังเกตพบปัญหาอะไรจะได้ให้คำแนะนำเขาได้อย่างไรล่ะครับ” ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างเสนอแนะ

สายตาของทอมวอกแวกขณะที่เขากล่าวด้วยความลังเลว่า “จะไม่เป็นไรงั้นเหรอ?”

“ใช่ครับ ไม่เป็นไรหรอก คุณแค่ต้องบอกสิ่งที่เขาต้องทำเพื่อให้ดูดีตอนอยู่หน้ากล้องและวิธีการถือมีดยังไงก็ได้ให้ออกมาดูดี คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้อยู่แล้วนี่นา” ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้างกล่าว

“อืม ยังไงก็ได้แหละ งั้นก็ไปดูกันเถอะ ฉันจะได้ถือโอกาสคิดเรื่องการจัดวางตำแหน่งกล้องระหว่างการถ่ายทำไปด้วยเสียเลย” ทอมรู้สึกราวกับว่านี่เป็นความคิดที่ดี ถึงอย่างไรเขาก็ไม่สนใจเรื่องรสชาติอาหารอยู่แล้ว เขาเพียงแค่ต้องทำให้มั่นใจเสียก่อนว่าหยวนโจวที่กำลังแกะสลักจะออกมาดูดีตอนอยู่หน้ากล้อง

ถึงอย่างไรก็การมีความเชี่ยวชาญสักทางเป็นเรื่องดี ทอมพยักหน้าเห็นด้วยให้ชายที่ไว้ผมทรงเปิดข้าง นี่คือวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดแล้ว