“ปิด ปิดเดี๋ยวนี้นะ!”
โจ๋เซวียนควบคุมสติไม่ได้ เธอตะโกนโวยวายบนเวทีจนเกือบเป็นลม เพื่อนเจ้าสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้สนใจเธอเลย ยืนดูความตื่นเต้นอย่างเฉยเมย: เป็นไงล่ะ อวดดีนัก
จอขนาดใหญ่ดับลง พิธีกรเริ่มเหน็ดเหนื่อยกับเรื่องนี้ รู้สึกว่าเงินที่ได้รับไม่คุ้มเสียเลย!
“พี่จิ้น รูปพวกนั้นเป็นรูปตัดต่อ คนในรูปไม่ใช่ฉัน มีคนอิจฉาที่ฉันได้แต่งงานกับพี่ ก็เลยจงใจใส่ร้ายฉัน!”
โจ๋เซวียนจับยวี่จิ้นเหวิน ใบหน้าของเธอตื่นตระหนก มงกุฏบนหัวของเธอแกว่งไปแกว่งมา ผมของเธอห้อยลงมายุ่งเหยิง ใบหน้าอันบอบบางของเธอที่มีบลัชออนบิดเบี้ยวด้วยความตกใจ ใบหน้าซีดราวกับไขผึ้ง
รูปพวกนั้นไม่ใช่การตัดต่อ ยวี่จิ้นเหวินดูออก ในใจเขาเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เขายังคงเป็นห่วงสุขภาพของโจ๋เซวียน
“พอแล้ว สุขภาพของเธอไม่ค่อยดี อย่าเพิ่งตื่นตระหนก มีอะไรค่อยคุยกันหลังจบงานแต่งงาน”
เขาดึงสติของโจ๋เซวียน ร่างกายของเธออ่อนลงทันที เธอจับท้องของเธอ กัดริมฝีปากของเธออย่างแรง และล้มไปในอ้อมแขนของเขา ราวกับว่าเธอกำลังจะเป็นลม
“พี่จิ้น ฉันทนไม่ไหวแล้ว รีบจบพิธีได้ไหม?”
ตอนนี้เธอไม่สนใจงานพิธีใดๆทั้งนั้น เพียงหวังว่างานจะจบลงเร็วๆ อย่ามีเรื่องน่าอายโผล่มาอีก!
ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าให้พิธีกร พิธีกรรีบดำเนินการตามขั้นตอนต่อไป และเชิญเจ้าสาวและเจ้าบ่าวสวมแหวนให้กัน
“เดี๋ยว!”
พิธีกำลังจะดำเนินต่อแต่ก็ถูกขัดจังหวะอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่ยวี่เจ๋ออวี่ แต่เป็นยวี่ฟานยินที่ไม่รู้ว่าเก็บข้อมูลที่ตกบนพื้นขึ้นมาอ่านตอนไหน
เธอไม่หวือหวาเหมือนน้องชายของเธอ สวมชุดสีเบจ เดินอย่างสงบบนเวที และถามโจ๋เซวียนว่า “คุณหนูโจ๋ คุณเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารจริงๆเหรอ?”
มีคำถามเช่นนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ราวกับโดนตบหน้า โจ๋เซวียนตกตะลึง
ยวี่ฟานยินไม่ได้ถือไมโครโฟน ดังนั้นเสียงจึงไม่ดัง มีเพียงคนที่ยืนอยู่บนเวทีเท่านั้นที่ได้ยินคำถามของเธอ เพื่อนเจ้าสาวต่างก็ผงะและมองไปที่เพื่อนโจ๋เซวียน ด้วยใบหน้าที่งงงวย
“เซวียนเซวียน เธอเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่? แค่เบื่ออาหารไม่ใช่เหรอ?”
“อาการเบื่ออาหาร?” ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วและมองที่โจ๋เซวียน “ไม่ใช่มะเร็งกระเพาะหรอกเหรอ?”
ความจริงที่เพื่อนสนิทกับสามีในอนาคตได้รับนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง บนเวทีกำลังเกิดความโกลาหล…งานวิวาห์จะดำเนินต่อไปได้ไหม?
ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปกปิดได้ ความลับสักวันหนึ่งก็ต้องถูกเปิดเผย
เมื่อเห็นว่าสิ่งต่างๆกำลังจะถูกเปิดเผย โจ๋เซวียนรู้สึกสับสน เรื่องราวของวันนี้ราวกับถอดเสื้อผ้า ถูกถอดออกทีละชิ้นจนแทบจะเห็นหมดเปลือกต่อหน้าผู้คน
เป็นใครกันแน่ ที่ทำกับเธอเช่นนี้!
“พี่จิ้น…”
โจ๋เซวียนคว้าแขนของยวี่จิ้นเหวินอย่างอ้อนวอน “เราทำพิธีแต่งงานให้เสร็จสมบูรณ์ก่อนได้ไหม แล้วฉันจะอธิบายให้พี่ฟังทีหลัง อย่าปล่อยให้ฉันอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ ขอร้อง”
ยวี่จิ้นเหวินสีหน้าเคร่งขรึม มองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ในใจเป็นเวลาหลายปีด้วยดวงตาที่ซับซ้อน ไม่รู้ทำไมแววตาที่มองเธอตอนนี้กลับแปลกไป
ราวกับว่าหัวใจหยุดเต้น
หนานซ่งดูฉากของคนสองคนที่มองหน้ากันในจอถ่ายทอดสด ลุกขึ้นจากโซฟากะทันหัน ทำให้ไป๋ลู่ยวี๋ตกใจ
“อะไร? ไม่ดูแล้วเหรอ? ความสนุกยังไม่ถึงเลย ที่เหลือตื่นเต้นกว่านี้อีก…”
หนานซ่งเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตู ต่อยหมัดในอากาศ โมโห!
เธอไม่เข้าใจ โจ๋เซวียนเป็นคนน่าขยะแขยง แต่ทำไมยวี่จิ้นเหวินยังยืนยันที่จะแต่งงานกับเธอ! ประตูห้องน้ำถูกเคาะ หนานซ่งตะโกนอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่ดูแล้ว!”
ไป๋ลู่ยวี๋พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เกิดเรื่องแล้ว เพิ่งได้รับข่าวจากที่เกิดเหตุ แม่ยายของเธอขึ้นไปบนดาดฟ้า กำลังจะกระโดดตึก”
“อะไรนะ?”
หนานซ่งตกใจและรีบวิ่งออกมา
ไป๋ลู่ยวี๋ตามไปข้างหลัง “นี่ อย่าบอกนะว่าเธอจะไป พวกเราอยู่เมืองหนาน ต้องขับรถเป็นเวลาสองถึงสามชั่วโมงกว่าจะถึงเมืองเป่ย…”
“ชีวิตสำคัญกว่า ต่อให้ต้องบินไปก็ต้องไป!” *
งานแต่งงานวุ่นวายไปหมด
แขกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นเพียงราวกับว่างานแต่งงานกำลังจะล่ม ทันใดนั้นประตูห้องจัดงานก็เปิดออก ลมแรง พัดกระดาษสีขาวปลิวลงมาราวกับเกล็ดหิมะ
ทุกคนสับสน พวกเขาหยิบกระดาษขึ้นมาดู บนกระดาษมี ‘วีรกรรม’ของโจ๋เซวียนเต็มไปหมด
ความสำส่อน พูดเท็จ ชอบอวด อวดดี หน้าซื่อใจคด ไร้สาระ แกล้งทำเป็นไร้เดียงสา เมียน้อย ใจดำ ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นผู้หญิง แต่ชอบดูถูกผู้หญิงด้วยกัน
“นี่เหรอความภูมิใจของตระกูลโจ๋ แย่จริงๆ”
พ่อโจ๋แม่โจ๋ที่นั่งอยู่ข้างล่างเวทีอายจนอยากมุดดินหนี ไม่สนใจเรื่องมารยาทอะไรทั้งนั้น ถือกระดาษและก้าวขึ้นเวที ถามลูกสาวว่า “เซวียนเซวียน นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
โจ๋เซวียนตัวสั่นด้วยความโกรธขณะที่เธอมองดูวีรกรรมของเธอในกระดาษ
“ใครเป็นคนทำ? ใครกันที่ใส่ร้ายฉัน? ออกมาเดี๋ยวนี้! ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง!”
“ออกมาคุยกันซึ่งๆหน้า กล้าไหมล่ะ?”
ยวี่เจ๋ออวี่ที่ถูกลากลงไปจากเวที กลับขึ้นมาอีกครั้ง หยิบข้อมูลในมือของยวี่ฟานยิน เหลือบมองที่โจ๋เซวียนและเยาะเย้ย: “ทำไมคุณไม่อธิบายก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นกับอาการป่วยของคุณ? ทั้งๆที่เป็นแค่โรคเบื่ออาหาร กินอาหารไม่ลง แต่กล้าโกหกพี่ใหญ่ว่าเป็นมะเร็งกระเพาะ ตอนนั้นฉันสงสารคุณ ฉันรู้สึกว่าคุณป่วยระยะสุดท้ายไม่อยากทำให้ลำบากใจ ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าจะได้เป็นพี่สะใภ้เราเหรอ? ฝันไปเถอะ!”
เขาอยากโยนข้อมูลใส่หน้าของโจ๋เซวียน แต่ถูกยวี่จิ้นเหวินหยุดไว้
ยวี่จิ้นเหวินเปิดออกและเห็นว่าอาการของโจ๋เซวียนได้รับการบันทึกไว้อย่างชัดเจนทั้งภาษาจีนและภาษาอังกฤษ
เวชระเบียนสำหรับการวินิจฉัย “มะเร็งกระเพาะอาหาร” เป็นการปลอมแปลงเวชระเบียน
ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่แค่ตรวจก็รู้ผล แต่กลับถูกเธอหลอกมาจนถึงทุกวันนี้?
มุมริมฝีปากของยวี่จิ้นเหวินเกิดรอยยิ้มประชดประชัน ไม่รู้ว่าเขากำลังหัวเราะเยาะโจ๋เซวียนหรือตัวเอง
เขาหยิบข้อมูล และมองไปที่โจ๋เซวียน “ไม่แปลกที่เธอไม่ยอมไปตรวจที่โรงพยาบาลกับฉัน ตั้งแต่ที่เธอกลับมา ทุกคำพูดของเธอล้วนเป็นคำโกหก”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่พี่จิ้น ฟังฉันอธิบายก่อน…” ตาของโจ๋เซวียนแดงก่ำ ร้องไห้อย่างกังวล ยกชายกระโปรงขึ้น เดินเข้าไปหายวี่จิ้นเหวิน
ยวี่จิ้นเหวินไม่ยินดีที่จะรับเธอเข้ามาเหมือนเมื่อก่อน แต่เขากลับหลีกตัวออก แววตาที่เย็นชาและสีหน้าขยะแขยง ราวกับว่าเธอเป็นเชื้อโรค และเขาก็กลัวติดเชื้อจากเธอ
หัวใจของโจ๋เซวียนแตกสลาย: จบแล้ว!
ในเวลานี้ เหอจ้าวก็ขึ้นไปที่เวทีและรายงานทันทีว่า “ประธานยวี่ แย่แล้ว คุณหญิงขึ้นไปบนดาดฟ้า กำลังจะ…กระโดดตึก”
การแสดงออกของยวี่จิ้นเหวินเปลี่ยนไป เขารีบก้าวลงบันไดและวิ่งไปที่ดาดฟ้า
…
บนดาดฟ้า ยวี่เฟิ่งเจียวนั่งอยู่บนรถเข็น ติดขอบดาดฟ้า แค่ขยับก็อาจจะตกลงไปได้ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่กลัวเลย นั่งอยู่ที่นั่น ท่าทางของเธอยังคงนิ่งเฉย
ข้างล่างเต็มไปด้วยผู้คน ทีมช่วยเหลือเตรียมตัวช่วยเธอ ผู้เจรจายืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับแตรและพยายามปลอบเธอ “คุณผู้หญิง อย่าหุนหันพลันแล่นคุณมีอะไรในใจสามารถคุยกับเราได้…”
ยวี่จิ้นเหวินกับยวี่เจ๋ออวี่และคนอื่นๆ ต่างก็รีบขึ้นไปบนดาดฟ้า เมื่อเห็นยวี่เฟิ่งเจียวนั่งอยู่บนขอบดาดฟ้า เธออาจจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ จึงไม่กล้าแม้แต่จะตะโกน
แม่ครับ
ยวี่จิ้นเหวินพูดออกมาในลำคอ เขาคิดว่าเขาตะโกนแล้ว แต่ความจริงไม่มีแม้แต่เสียงออกมา
“คุณอา อาจะทำอะไร! มีอะไรค่อยๆคุยกัน ทำไมต้องทำให้พวกเราตกใจแบบนี้!” ยวี่เจ๋ออวี่ตกใจจนร้องไห้ออกมา โน้มน้าวยวี่เฟิ่งเจียว
ยวี่เฟิ่งเจียวนั่งบนรถเข็น หันศีรษะและมองไปที่ยวี่จิ้นเหวินที่กำลังเดินมาหาเธอ “ลูกชาย แกรู้ไหมทำไมแม่ถึงไม่อยากให้แกแต่งงานกับโจ๋เซวียน?”
ยวี่จิ้นเหวินใช้เวลานานกว่าจะเปล่งเสียงออกมา “ผมรู้ เพราะโจ๋เย่ว”
ยวี่เฟิ่งเจียวถอนหายใจอย่างเย็นชา “เพราะโจ๋เย่ว หลายปีก่อนต่อให้ต้องตายพ่อแกก็จะหย่ากับแม่ให้ได้ ในเวลานั้นแกอายุแค่สิบขวบ การรักษาความสัมพันธ์นี้กินเวลามาเกือบสิบปี แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว พ่อของแกทิ้งเมียแก่อย่างแม่ แล้วไปอยู่กับสาวสวยในใจ ส่วนแก ลูกชายของแม่ ถ้าวันนี้แกแต่งงานกับหลานสาวของโจ๋เย่ว มันช่างน่าตลกจริงๆ”
ยวี่จิ้นเหวินกลืนน้ำลายลงคอ พูดอะไรไม่ออก
“แม่เข้มแข็งมาตลอดทั้งชีวิต เคยตรอมใจมาแล้วครั้งหนึ่ง แม่ไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกครั้งที่สอง แม่กับโจ๋เซวียนไม่มีทางเป็นแม่ยายลูกสะใภ้ได้ แต่แม่ไม่อยากให้ลูกลำบากใจ แม่จะเป็นคนไปเอง”
ยวี่เฟิ่งเจียวหมุนรถเข็นไปข้างหน้า แต่จู่ๆรถเข็นก็ขยับไม่ได้ เธอตกตะลึง เห็นคนสวมเสื้อสีดำไม่รู้มาจากไหน อยู่บนขอบดาดฟ้า รั้งล้อรถเข็นเธอไว้
ฟู่ยวี่ปีนขึ้นไปจากด้านล่าง สิ่งสกปรกติดทั่วร่างกาย ทักทายยวี่เฟิ่งเจียวด้วยรอยยิ้ม “คุณป้า นี่คือสิ่งที่เหล่ายวี่บังคับให้ผมทำ อย่าโกรธผมเลยนะ”
ยวี่จิ้นเหวินดึงแม่กลับเข้ามาด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าซึ่งอยู่ไม่ไกล กำลังเตรียมที่จะลงจอด
ไม่นาน ผู้คนบนดาดฟ้าก็แยกย้ายออก และมองดูเฮลิคอปเตอร์ร่อนลงอย่างช้าๆ
ร่างเพรียวบางลงมาจากที่นั่งคนขับ เธอสวมชุดสีขาวเรียบง่ายและกางเกงขายาวสีดำ ผมสั้นเรียบร้อยดูมีเสน่ห์ เธอถอดอุปกรณ์ออกอย่างรวดเร็ว และทุกคนก็พบว่านักบินของเฮลิคอปเตอร์เป็นผู้หญิง!
และยังเป็นผู้หญิงที่สวยมาก!
เมื่อยวี่จิ้นเหวินเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน เขาก็ตกตะลึง ทุกย่างก้าวของหนานซ่ง ราวกับกำลังเหยียบย่ำอยู่บนหัวใจของเขา ตุ่ม! ตุ่ม! ตุ่ม!
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
