ศพ 497 โหดเหี้ยม

ตอนที่ 497 โหดเหี้ยม

ทุกคนมองมู่หลงเหยียนด้วยสายตาเหลือเชื่อแต่ละต่างไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

ท่านเทพแห่งสํานักสื่อเย่ที่แข็งแกร่งแบบนี้ กลับพ่ายแพ้ในวินาทีเดียว

แม่ทุกคนจะไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของมู่หลงเหยียน แต่พวกเขาก็รับรู้การมีตัวตนของเธอได้นานแล้วและเคยเห็นพละกําลังของอีกฝ่ายมาก่อน

แต่จากการแสดงพลังในครั้งก่อน วิญญาณคุ้มครองบ้านที่ไม่อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจนตนนี้น่าจะไม่ได้แข็งแกร่งถึงขนาดนี้

แต่วันนี้ ทําไมเธอถึงกําราบปีศาจเสือดาวได้ภายในฝ่ามือเดียวเองละ

ทุกคนค่อนข้างตกใจแต่มีเพียงผมคนเดียวที่รู้ดีแก่ใจ

นี่เป็นเพราะม่หลงเหยียนทะลุคอขวดแล้ว เธอได้เลื่อนระดับไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว

เพียงแต่พลังของพวกเราน้อยเกินไป ไม่อาจตัดสินได้ว่ามู่หลงเหยียนอยู่ในระดับไหนกันแน่

แต่เท่าที่คาดเดา ระดับของมู่หลงเหยียน บางที่คงใกล้เข้าขั้นเต้าจนแล้ว

ก่อนอื่น ลูกน้องของปีศาจเสือดาวต่างอยู่ในขั้นเต่าจขึ้นแล้ว

หากเป็นแบบนี้ ระดับพลังของปีศาจเสือดาวก็น่าจะอยู่ในขั้นเต้าหวางละมั้ง

ไม่ก็มากกว่าเต้าหวาง หรือก็คือเต้าจง

แต่หากอยู่ในขั้นเต้าจง ก็ไม่อาจเอาชนะเต้าหวางได้ภายในฝ่ามือเดียว

ด้วยเหตุนี้ ผมเลยสงสัยว่าระดับพลังของมู่หลงเหยียนในตอนนี้ น่าจะใกล้ถึงขั้นเต้าจุนหรือไม่ก็ถึงขั้นเต้าจุนแล้ว

หุ่นเชิดรุ่นแรกขององค์กรตาผี น่าจะมีระดับพลังและความสามารถที่ทรงพลังแบบนี้ได้ไม่อย่างงั้นคําว่ารุ่นแรกคงเป็นแค่ลมปาก

ในเวลานี้ โดยเฉพาะซ่งซานเหอ

เขามองมู่หลงเหยียน ด้วยสายตาเหมือนเห็นสัตว์ประหลาด

คิดไม่ถึงว่าข้างกายนักฝึกฝนทั่วไปอย่างผม จะมีวิญญาณผีคุ้มครองที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้

แต่ในขณะที่ทุกคนกําลังตกใจ มู่หลงเหยียนก็ประคองผมให้ลุกขึ้นแล้วในเวลาเดียวกันเธอก็พูดออกมาว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม ?”

“ไม่เป็นไร คราวนี้ เธอช่วยฉันไว้อีกแล้ว !” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ม่หลงเหยียนกลับฉีกยิ้มอย่างสบายๆ “ต่อไปก็ค่อยๆตอบแทนก็แล้วกัน !”

หลังจากพูดจบ มู่หลงเหยียนก็หมุนตัว เดินตรงไปหาปีศาจเสือดาวที่อยู่ข้างพุ่มไม้

ผมเองก็ไม่รอช้า เดินตามหลังมู่หลงเหยียน ตรงไปหาเขาเช่นกัน

คราวนี้มู่หลงเหยียนน่าจะลงมือหนักพอสมควร เจ้าหมอนั้นยังคงไอเป็นเลือดอยู่

ปีศาจหนูที่อยู่ข้างๆ กําลังช่วยตบหลังให้ปีศาจเสือดาวอย่างต่อเนื่อง

ส่วนคนที่เหลือ ก็เดินตามพวกเรามาเช่นกัน

ซึ่งซานเหอมีนิสัยชอบวางอํานาจ ตอนนี้พอเห็นพวกเราเป็นฝ่ายได้เปรียบเจ้าหมอนี่ก็เริ่มออกมาเสนอหน้าอีกครั้ง

“ เมื่อกี้พวกแกไม่ได้เก่งนักเหรอฮะ ? ทําไมตอนนี้หัวหดแล้วละ มาซิ ! มาสู้กับพวกเราซิปีศาจชั่ว

ดวงกุด……” ซึ่งซานเหอพูดไม่หยุด ดูเหมือนอาการบาดเจ็บของตัวเองจะดีขึ้นมาในทันที

ปีศาจเสือดาวตัวนั้นกําลังนั่งอยู่บนพื้น หลังพิงพุ่มไม้ ดวงตาเต็มไปด้วยไฟแค้น “ อย่าได้ใจให้มันเร็วนัก

ข้าข้ามน้ำข้ามทะเลมานับสิบปี ได้รับการสั่งสอนจากท่านประมุข และยังเป็นนายแห่งสํานักสื่อเย่เฉิน

แค่เด็กอมมืออย่างพวกแกไม่กี่คน ก็คิดจะฆ่าข้าได้งั้นเหรอ ?”

“ความตายมาถึงแล้ว ยังจะกล้าปากดีอีกนะ” พี่เฟิงพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาเขาเองก็คิดจะลงมือกับเจ้าหมอน

ส่วนปีศาจหนูตนนั้นกลับลุกขึ้น แล้วเข้ามายืนขวางด้านหน้าปีศาจเสือดาว “ท่านเทพรึบหนีไปก่อนศิษย์จะสกัดพวกมันให้เอง !”

หลังจากพูดจบ เจ้าปีศาจตนนี้ก็ระเบิดพลังปีศาจที่เข้มข้นออกมาทันทีเขาเตรียมจะสู้สุดตัวกับพวกเรา

เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนก็เลิกคิ้ว เตรียมเข้าไปล้อมเจ้าหมอนเอาไว้ แล้วจัดการมันให้สิ้นซาก

แต่สิ่งที่ทําให้พวกเราคาดไม่ถึงเลยคือ ยังไม่รอให้พวกเราลงมือ เจ้าปีศาจเสือดาวที่นั่งพิงพุ่มไม้

กลับลุกขึ้นมาดื้อๆ มันเล็งมาที่คอของลูกน้อง จากนั้นก็เข้าไปกัดคอลูกน้องจากทางด้านหลังทันที

จู่ๆก็เห็นเหตุการณ์แบบนี้ พวกเราทุกคนเลยตกใจทันที

นี่มันกําาลังทําอะไร ตอนนี้มันจะลงมือกับลูกน้องอย่างงี้เหรอ มันจะกัดอีกฝ่ายให้ตายเลยเหรอเจ้านี่บ้าไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย

ปีศาจหนูที่โดนกัด ร่างกายเริ่มผอมแห้งลงอย่างรวดเร็ว เหมือนกับพลังชีวิตกําลังถูกดูดออกไปจนหมดอาการซูบผอมลงของเขาเกิดขึ้นเร็วมากมันเป็นเพียงเวลาแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น

ผิวหนังที่เคยมีกล้ามเนื้อ ในเวลานี้กลับเปลี่ยนเหมือนผิวของคนแก่ที่ซ้อนทับกันชั้นแล้วชั้นเล่า

“ท่าน ท่านเทพ ทํา ทําไมท่าน…..” ปีศาจหนูทําหน้าหวาดกลัว ในใจมีแต่คําถามเต็มไปหมด

เขาภักดีต่อเจ้านาย แต่สุดท้ายกลับโดนเจ้านายกัดคอ

ส่วนปีศาจเสือดาวกลับไม่พูดอะไร เขากัดลงไปแรงๆอีกครั้ง

ปีศาจหนูแหกปากร้องเสียงดังตามสัญชาตญาณ “อ้า” หลังจากนั้นเราก็เห็นร่างของเจ้าลูกนองปีศาจตนนี้โดนดูดจนแห้งดวงตาคู่นั้นยังเหี่ยวแห้งและเขาก็ตายในทันที

จนกระทั่งถึงตอนนี้ ปีศาจเสือดาวถึงยอมเปิดปาก เจ้าหมอนโยนร่างไปบนพื้น

ปีศาจหนู กลายเป็นศพแห้งๆไร้ชีวิตชีวาเรียบร้อย

“เพื่องานใหญ่ของสํานัก เจ้าเลยจําเป็นต้องสละชีวิต……” ปีศาจเสือดาวพูดกับศพแห้งๆตรงหน้าเบาๆ

ทุกอย่างนี้ เกิดขึ้นในเวลาแค่สองสามวินาที

ภายนระยะเวลาสั้นๆแบบนี้ ลูกน้องปีศาจตนนี้ ก็โดนเจ้าหมอนสบพลังจนเกลี้ยงเป็นอะไรที่น่ากลัวจริงๆ

ไม่รอให้พวกเราได้เคลื่อนไหว เจ้าปีศาจเสือดาวตนนั้นก็พูดกับพวกเราอีกครั้ง“ข้าจําพวกเจ้าเอาไว้แล้ว

วันหน้าจะต้องไปเยี่ยมถึงที่แน่นอน !”

ปีศาจเสือดาวในตอนนี้ ไม่เหมือนกับคนที่ไอเป็นเลือดและมีสภาพร่างกายที่อ่อนแออีกต่อไปแล้วหลังได้ดูดพลังจากพวกเดียวกันแล้วร่างกายของเขาก็ฟื้นตัวขึ้นมาเยอะมาก

พอทุกคนได้ยินถึงตรงนี้ ก็ได้สติกลับมาทันที

ในใจรู้สึกหดหู เจ้าปีศาจตนนี้โหดเหี้ยมจริงๆ

เพราะความอยู่รอด ถึงจะเป็นพวกเดียวกัน เจ้าหมอนี่ก็สามารถสังหารได้ทุกเมื่อนําลูกน้องมาเป็นแหล่งพลังงานของตัวเอง

ตอนนี้จะเห็นได้ว่า เจ้าหมอนี่เป็นพวกที่โหดเหี้ยมและไร้หัวใจขนาดไหน

มู่หลงเหยียนเองก็ค่อยๆเลิกคิ้วขึ้น “แกคิดว่าจะหนีรอดไปได้งั้นเหรอ ?”

“ฮ่าๆๆ ! หากข้าคิดจะหนี ก็ไม่มีใครมาขวางข้าได้ทั้งนั้น อย่าลืมละ ข้าคือปีศาจเสือดาวทมิฬภายใต้ความมืดในยามค่ําคืนไม่มีใครสามารถหยุดข้าได้” เจ้าปีศาจพูดอย่างเยือกเย็น

และหลังพูดจบ เจ้าปีศาจตนนั้นก็ปลดปล่อยหมอกดําหนาทึบออกมา

หมอกดําพวกนั้นเพิ่งปรากฏขึ้น มันก็ห่อหุ้มร่างปีศาจตนนั้นเอาไว้ด้านใน พร้อมกันนั้นเสียงคำรามสั้นๆก็ดังขึ้น

“โฮก !”

พอมู่หลงเหยียนเห็นแบบนั้น ก็ตกใจในทันที “แย่แล้ว มันคิดจะหนี !”

เสียงเพิ่งเงียบลง มู่หลงเหยียนก็ลงมือเรียบร้อยแล้ว

ส่วนทางพวกเราไม่กี่คน ต่างก็เริ่มเคลื่อนไหวพร้อมกัน แต่ละคนไม่สนอะไรทั้งนั้นรีบพุ่งเข้าไปในหมอกดํากะจะหยุดปีศาจเสือดาวเอาไว้ทันที

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น หลังพุ่งเข้าไปในหมอกดํา เรากลับไม่เห็นร่างของเจ้าปีศาจตนนั้นอีกต่อไป

ไม่รู้เจ้าปีศาจตนนั้นใช้วิธีอะไร ในระหว่างที่หมอกดําปรากฏขึ้น เจ้าหมอนั้นก็ใช้หมอกดําเป็นตัวช่วยในการหลบหนี

เมื่อเจอกับความว่างเปล่า ทุกคนก็ไม่พอใจในทันที

ส่วนหมอกดําพวกนั้น ก็จางหายไปตามเวลา

ทุกคนกวาดสายตามองรอบๆ แต่แล้วเราก็ไม่เห็นเงาใครสักคน แม้จะอยากตามหาแต่เราก็ไม่รู้จะไล่ตามไปจากทางไหนมีเพียงบนพื้นเท่านั้นที่ทิ้งรอยรูปปากั่วเอาไว้

“สมควรตาย เจ้าหมอนั้นหนีไปได้ยังไง ?” ฉยเฉิงจึงพูดด้วยความโมโห

“วิธีหนีนี่ใช้ได้จริงๆ” เหล่าเฟิงก็พูดเหมือนกัน เขาเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหนีไปได้ยังไง

ผมทําหน้าจริงจัง มองมู่หลงเหยียนที่อยู่ข้างๆ “น้องศพ เธอดูออกไหมว่ามันหนีไปได้ยังไง ?”

พอโดนผมถามแบบนั้น มู่หลงเหยียนก็ส่ายหัวเบาๆ เธอกําลังก้มมองรูปปาก๋วที่พื้นขณะเดียวกันก็พูดด้วยน้ำเสียงท้อใจ“ไม่รู้!นี่น่าจะเป็นวิชาฉีเหมินตันเจี้ยบางอย่างหากไม่เข้าใจหลักการของฉีเหมิน ก็ไม่อาจรู้วิธีหนีและทิศทางที่เขาหนีไปได้ง่ายๆ……”