ศพ 458 ต่างคนต่างหนี

ตอนที่ 458 ต่างคนต่างหนี

เดิมที่สถานการณ์ก็อันตรายมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมีปีศาจจากสํานักชั่วโผล่มาเยอะถึงขนาดนั้น

แล้วลําพังอาจารย์คนเดียวจะรับมือได้ยังไง

ภายใต้ความร้อนรน ผมตะโกนออกมา ออกแรงดันเจ้าอ้วนที่หนักกว่า 170-180 โลขึ้นไปอยู่บนกําแพงทันที

เจ้าหมอนั้นเพิ่งขึ้นถึงกําแพง ผมก็ตะโกนไปทางอาจารย์ทันที “อาจารย์ ไป !”

อาจารย์กวาดตามองมาทางผม เห็นทุกคนหนีออกไปหมดแล้ว หลังตวัดดาบใส่สาวกสองคนนั้นแล้ว

เขาก็รีบวิ่งมาทางผมทันที

ผมเองก็ไม่ลังเลรับปีนขึ้นไปบนกําแพง และยื่นมือลงมา

“เร็วหน่อยอาจารย์……” ผมตะโกนเสียงดัง

เพราะในเวลานี้ ผมเห็นคนสิบกว่าคนที่อยู่ด้านหลัง มีพวกที่กลายร่างเป็นปีศาจแล้ว 5-6 พวกนั้นเปลี่ยนไปไม่เหมือนทั้งคนและสัตว์ ผู้นําคนนั้นมือเท้าติดดิน มีสภาพไม่ต่างจากสัตว์ เขากําลังวิ่งมาทางพวกเรา

อาจารย์เป็นคนแข็งแรง การเคลื่อนไหวเร็วใช้ได้เหมือนกัน

ก่อนที่อีกฝ่ายจะตามอาจารย์ทัน อาจารย์ก็มาถึงตรงก่าแพงแล้ว

เขาออกแรงกระโดด จับมือผมอย่างรวดเร็ว

ผมเองก็ออกแรง ดึงอาจารย์ขึ้นมาทันที

อาจารย์เพิ่งขึ้นมาบนกําแพง ผมและอาจารย์ก็กระโดดลงไปทันที

ในเวลาเดียวกัน ด้านหลังพวกเราก็มีเสียงตะโกนดังลั่น “เร็วเข้า ตามไป !”

“อย่าให้พวกมันหนีไปได้”

“จับพวกมันไว้ !”

“แม่งเอ้ย จะให้รอดกลับไปไม่ได้…..”

ด้านหลังมีเสียงแบบนี้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผมกับอาจารย์เพิ่งกระโดดลงกําแพง เราก็วิ่งต่อทันที

และห่างออกไปไม่ไกลจากตรงหน้าพวกเรา ก็คือเจ้าอ้วนคนนั้น

เจ้าหมอนั้นช้ามาก เวลานี้กาลังหายใจหอบเหนื่อย

“เจ้าอ้วน นายรีบวิ่งหน่อย !” ผมตะโกน

ส่วนด้านหลัง ก็มีสาวกสํานักชั่วหลายคน ปืนกําแพงออกมาแล้ว

แต่เจ้าอ้วนนั่นจะวิ่งเร็วกว่าเดิมได้ยังไง ? เขายังวิ่งได้ไม่เท่าคนธรรมดาเลยด้วยซ้ํา “ผม ผม ผมวิ่งไม่ไหวแล้ว พวกคุณ พวกคุณหนีไปเถอะ !”

“เจ้าอ้วน ถ้านายตกอยู่ในเงื้อมมือพวกมันอีกครั้ง นายจะไม่รอดจริงๆนะ !” ผมรีบพูด และดึงตัวเจ้าอ้วน

เจ้าอ้วนเหนื่อยจนเหงื่อเต็มหน้าแล้ว แต่ก็ยังกัดฟันพยายามทําให้ตัวเองเร็วกว่าเดิม

แต่จากความเร็วในตอนนี้ การโดนไล่ตามทันเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

แต่การปล่อยให้ความอ้วน ทําลายตัวเอง ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างโหดร้ายพอสมควร

ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก อาจารย์กลับถามเจ้าอ้วนสั้นๆ “เจ้าอ้วน ว่ายน้ําเป็นไหนฮี ?”

เจ้าอ้วนหอบหายใจ “เป็น ว่ายเป็น ถึงจะตกลงไปในน้ํา ผม ผมก็ไม่มีทางจม……”

ผมกวาดตามองเจ้าอ้วน นี่คงเป็นเรื่องจริง

อ้วนขนาดนั้น ทั้งตัวเต็มไปด้วยไขมัน คงเหมือนใส่เสื้อชูชีพ

พออาจารย์ได้ยินแบบนั้น ก็ชี้ไปทางด้านข้าง “ ทางลาดตรงนั้น เจ้าวิ่งตรงไป จะมีแม่น้ําอยู่สายหนึ่ง

จากนั้นเจ้าก็ว่ายข้ามไปซะ ”

“ว่ายน้ํา ? ผมจะ ผมจะหนาวตายนะครับ” เจ้าอ้วนขมวดคิว ท่าทางไม่ค่อยเต็มใจ

อาจารย์ไม่พูดต่อ ยื่นเท้าไปถีบกันเจ้าอ้วนทันที

เจ้าอ้วนยังไม่ได้ตอบโต้ ก็โดนอาจารย์ถีบไปตรงทางลาดนั้นแล้ว

เจ้าอ้วนเหมือนลูกบอล กลิ้งลงไปอย่างต่อเนื่อง

แต่ทันใดนั้นเองอาจารย์กลับพูดกับผมว่า “ จะหนีได้หรือเปล่า ก็อยู่ที่ชะตาชีวิตเจ้าหมอนั้นแล้ว

พวกเรารีบหนีกันเถอะ !”

ขณะพูด อาจารย์ก็ออกตัววิ่งไปข้างหน้าทันที

หลังมองเจ้าอ้วนที่กลิ้งตัวออกไปแล้ว ผมก็อดสูดหายใจเข้าไม่ได้

เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว นี่ถือเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว

หากวิ่งหนีไปพร้อมพวกเรา เจ้าอ้วนต้องโดนตามทันแน่ๆ หลังจากโดนจับกลับไป จุดจบก็มีเพียงถูกหลอมกลายเป็นโอสถ โลหิตศพอะไรนั่น

ถ้าเขาวิ่งไปทางแม่น้ํา ก็อาจกระโดดหนีไปตามแม่น้ําได้

พอคิดได้แบบนี้ ผมก็ไม่ได้หยุดพัก เริ่มวิ่งต่อไปข้างหน้าทันที

ด้านหน้าของพวกเรา สามารถมองเห็นร่างของใครหลายคนได้ลางๆ

พวกเขากําลังติดเกียร์หมาวิ่งหนี มีวัยรุ่นสองสามคน ที่วิ่งหนีไปจนไม่เห็นเงาแล้ว

ผมและอาจารย์รีบวิ่งไปข้างหน้า อย่างไม่คิดชีวิต และด้านหลังกลับมีปีศาจกลุ่มใหญ่กําลังไล่ตามมา

ฉากนี้ ทําให้ผมคิดถึงตอนที่โดนพวกทาสผีไล่ตาม

แต่ถ้าเอามาเทียบกันแล้ว ทาสผู้เร็วกว่าเยอะ

ส่วนพวกคนที่ไล่ตามพวกเรามา เป็นพวกที่เพิ่งกลายร่างเป็นปีศาจได้ครึ่งหนึ่ง การเคลื่อนไหวก็ไม่ได้จัดว่าเร็วขนาดนั้น

ระยะห่างระหว่างพวกเรากับพวกเขา ถือว่าปลอดภัยพอสมควร

ขอแค่พวกเราวิ่งไปถึงที่ที่จอดรถเอาไว้ ก่อนที่พวกเขาจะตามมาทัน เราจะหนีออกไปจากที่นี้ได้เร็วยิ่งกว่าเดิม

ตอนนี้ดูเหมือน ความเป็นไปได้จะมีมากเลยทีเดียว

เพียงแต่ปีศาจบางตัวที่วิ่งออกมาทางประตูหน้า กลับเริ่มวางตัวเป็นแนวทแยง เจ้าพวกนั้นคิดจะปิดกั้นทางหนีของผมกับอาจารย์

คนมีไม่เยอะ เพียงแค่หกคนเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ ผมและอาจารย์เลยไม่ได้คิดจะหลบ เราเตรียมพุ่งเข้าชนปีศาจทั้งหกตนที่ขวางทางอยู่

ผ่านไปไม่นาน พวกเราก็เข้ามาปะทะกับพวกปีศาจที่ขวางทางอยู่

ผู้นําของเจ้าพวกนั้น คือปีศาจแมวตัวหนึ่ง

หน้าของเขา กลายสภาพเหมือนหน้าแมว

เพียงแต่แขนขาของเจ้าหมอนี่ กลับยังไม่เปลี่ยนเป็นเหมือนอุ้งเท้าแมวอย่างสมบูรณ์

ตามการแบ่งระดับของสํานักสื่อเย่เฉิน สภาพแบบนี้น่าจะอยู่ในขั้นสอง หรือไม่ก็ขั้นสาม

ผ่านร่างปีศาจร่างนั้นเขาปลดปล่อยไอปีศาจออกมาตลอดเวลา เจ้าหมอนี่ไม่ได้มีพลังอะไรมากนัก
เพียงแค่ร่างกายเปลี่ยนไปบ้างเท่านั้น

และในตอนนี้ ปีศาจตนนั้นกลับกําลังจ้องผมและอาจารย์

เขายกกรงเล็บขึ้นมาชี้พวกเรา พร้อมพูดอย่างเย็นชา “พวแกเป็นใครฮะ ? ถึงกล้าบุกรุกสํานักลื่อเย่เฉินของพวกเรา”
เราไม่มีอะไรจะพูดกับคนชั่วพวกนี้ พูดไปก็เสียเวลาเปล่าๆ

ผมดึงหน้าลง แล้วดึงดาบไม้ออกมาทันที “ลงไปถามยมบาลเถอะ !”

หลังจากพูดจบ ผมก็พุ่งออกไปคนแรก

อาจารย์เองก็ไม่ลังเล ปลดปล่อยพลังออกมาทั้งหมดทันที

พลังเต่าชื่อขั้นกลาง สามารถพูดได้ว่ามันสยบครึ่งคนครึ่งปีศาจพวกนี้ได้อย่างสมบูรณ์

ทันใดนั้น ผมก็เข้าปะทะกับเจ้าหมอนั้น

พอดาบในมือของผมพุ่งเข้าไป เจ้าหมอนั้นก็กางกรงเล็บเข้ามารับ ผมไม่มีท่าทีจะถอยเลยสักนิด ผมคิดจะสู้สุดชีวิตกับอีกฝ่าย

ส่วนปีศาจอีกห้าตน ก็แยกย้ายเข้ามาโจมตีผมและอาจารย์…..

เพียงชั่วพริบตา “ปัง” ผมก็ปะทะกับเจ้าปีศาจตนนั้นแล้ว

เพราะผมมีพลังเยอะกว่าเจ้าหมอนั้น

ดังนั้นด้วยพละกําลังทั้งหมดของผม เลยทําให้เจ้าหมอนั้นโดนแรงกระแทกถอยไปหลายก้าว

อาจารย์อยู่ข้างหลังผม เมื่อเห็นช่องโหว่นี้ เขาก็ไม่ลังเลเลยสักนิด

เวลาสู้กับเจ้าปีศาจพวกนี้ เขาไม่ออมมือเลยสักนิด ตวัดดาบออกไป ฟาดฟันอย่างเยือกเย็น

“บิ๊ก” เลือดสาดกระเซ็น

อาจารย์แทงทะลุคอของปีศาจตนนั้น แต่เจ้าปีศาจตนนั้นไม่ได้ตายในทันที เขายกมือขึ้นจับคอตามสัญชาตญาณ

ปากดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มันกลับส่งเสียงออกมาไม่ได้แล้ว มีเพียงเลือดที่ไหลออกมาเท่านั้น

ผ่านไปไม่นาน แขนขาเขาก็ไม่มีแรง ร่างกายทรุดลง

“ปีก” เสียงล้มลงพื้น เขาไม่หายใจแล้ว

หลังอาจารย์จัดการปีศาจตัวนี้แล้ว ผมสองคนก็ไม่ได้หยุดแค่นั้น เราเริ่มโจมตีใส่ปีศาจที่เหลืออีกห้าตนทันที

ถึงอีกฝ่ายจะมีคนเยอะ แต่ด้านกําลังรบ ดูเหมือนจะไม่เท่าไหร่

หลังหนึ่งในนั้น เห็นผู้นําโดนฆ่า ก็ตกใจจนร้อง “อ้า” ออกมา แล้วหมุนตัววิ่งหนีออกไปทันที

ส่วนอีกสี่ตนที่เหลือ ระดับการกลายร่างยังไม่สูงเท่าปีศาจที่ตาย

ด้านพลังต่อสู้และพลังโจมตี อาจเรียกได้ว่าไม่ต่างอะไรจากผีร้ายชุดขาวธรรมดา

พลังระดับนี้ ถึงจะมีเยอะก็ไม่อาจทนต่อการโจมตีที่บ้าคลั่งของผมกับอาจารย์ได้

สู้ได้แค่ไม่กี่กระบวนท่า ก็มีปีศาจสองตนได้รับบาดเจ็บหนัก และกําลังจะตายอีกตัว

นอกจากคนที่หนีไปแล้ว อีกคนก็กลัวจนไม่กล้าเข้ามา ขาสันทั้งสองข้าง ขณะเดียวกันก็ถอยไปข้างหลังอย่างต่อเนื่อง

ผมและอาจารย์ไม่อยากเสียเวลาต่อ เลยไม่สนใจเจ้าพวกนั้นอีก

เพราะพวกเรารู้ว่า ตอนนี้มีแค่พวกลูกกระจ๊อก

พวกที่ร้ายกาจจริงๆ น่าจะเป็นพวกชายชุดดําที่เห็นในวันนี้ และพวกคนที่กลายเป็นปีศาจถึงขั้นสามแล้ว สาวกที่สามารถเปลี่ยนร่างเป็นปีศาจได้ตามใจชอบ และยังมีคนกลุ่มใหญ่ที่ไล่ตามมาข้างหลัง

ถ้าไม่หนีตอนนี้ แล้วมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่

ถึงตอนนั้นคนชุดดําพวกนั้นหรือไม่ก็คนกลุ่มใหญ่ไล่ตามมาทัน พวกเราก็จะหนีได้ยากแล้ว

ดังนั้น ผมกับอาจารย์เลยไม่ลังเลที่จะอยู่ต่อ เราพุ่งออกไปจากวงล้อม ถือดาบตรงไปที่จอดรถเอาไว้ทันที…

Favorite