ศพ 422 อันตราย

ตอนที่ 422 อันตราย

ในขณะที่ผมและเหล่าเฟิงตะโกนออกมา และพุ่งเข้าใส่กลุ่มผู้ที่อยู่ตรงหน้า

ทาสผีพวกนั้น ก็แยกเขี้ยวกวัดแกว่งกรงเล็บใส่พวกเรา

การเคลื่อนไหวของพวกมันเร็วมาก แถมยังมีพลังหยินที่ทรงพลังอีกด้วย

แต่ครั้งนี้พวกเราแทบจะสู้สุดชีวิต เพิ่งปะทะกัน ผมและเหล่าเฟิงก็ฟันทาสผีสองตนตายคาที่

ด้านข้างยังมีพี่เฟิง นุ่ยเฉิงจิง จิ้งจอกน้อย ทุกคนแยกย้ายลงมือ ทําลายผีที่มาขวางทางอย่างรวดเร็ว

เพราะกระดิ่งที่อยู่ในมือผม ส่งผลกระทบต่อพวกวิญญาณมาก

ดังนั้น ภายใต้การสยบของเสียงกระดิ่ง กลุ่มทาสผีที่ขวางเราอยู่ข้างหน้า ก็กลายเป็นฝ่ายอ่อนแอขึ้นมาทันที

โดนพวกเราจัดการอย่างรวดเร็ว ส่วนพวกเรา ก็รีบวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต

ถึงจะเป็นอย่างงั้น แต่พวกเราก็ไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด

เพราะข้างหลังพวกเรา ยังมีทาสผี ซากศพ สาวกและตัวประหลาดอีกนับไม่ถ้วน

เราไม่กล้าหยุดแม้แต่น้อย เพิ่งออกจากวงล้อมได้ พวกเราก็วิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

“ฮฮฮ” เสียงลมดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผีด้านหลังคํารามและกรีดร้องออกมาไม่หยุด

พวกเราวิ่งหน้าตั้งกันเลยทีนี้ แต่บางครั้งก็ยังเจอกองทหารศพ หรือวิญญาณที่กําลังลาดตระเวนอยู่ แต่พวกเราก็ฆ่าทิ้งลูกเดียว

ถึงอีกฝ่ายจะไม่ตาย พวกเราก็ไม่ได้เจอเรื่องยุ่งตามมา

เพราะมีกระดิ่งอยู่ ถึงผีรอบๆจะเร็วกว่าพวกเรา แต่ก็ยากที่จะสร้างปัญหาหรือภัยคุกคามให้พวกเราในเวลาสั้นๆ

เพราะเมื่อเจ้าพวกนั้นเข้ามาใกล์ ผมก็จะสั่นกระดิ่งทันที

หลังจากที่พวกมันโดนสยบ ท่าทางเสียกําลังในการต่อสู้ พวกเราก็จะลงมือฆ่าทันที

พวกเราใช้วิธีนี้ ฆ่าผีที่อยู่ข้างทางและวิ่งไปพร้อมๆกัน
ส่วนความเร็วของเจ้าพวกศพเดินได้ที่ไม่ได้รับผลกระทบจากกระดิ่งนี่กลับไม่ได้เรื่องพวกมันไล่ตามมาไม่ทัน

สาวกพวกนั้นตามมาทัน แต่ก็ไม่มีหมอผีที่แข็งแกร่งมากนัก แต่ละคนต่างหยุดพวกเราไม่ได้ทั้งนั้น

สาวกพวกนั้นก็กลัวตาย ไม่มีใครยอมเสนอหน้าออกมาคนแรก ผลลัพธ์ก็เหมือนกับทาสผีพวกนั้น

ถ้าไม่ตามพวกเรามาข้างหลัง ก็ลองโจมตีมัวๆ

การกระทําแบบนี้ ไม่ได้สร้างภัยคุกคามให้พวกเราเลยสักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องหยุดพวกเราเลย

หรือจะพูดอีกอย่างคือ ตอนนี้ดูเหมือนพวกทาสผี ซากศพ สาวกและอื่นๆที่ตามมาข้างหลังไม่ได้สร้างปัญหาให้พวกเราเท่าไหร่ หรือแม้แต่ “อันตรายถึงชีวิต”

แน่นอนว่า พวกเราไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย เพราะเจ้าพวกนี้ชอบลอบโจมตี

ถ้าเสียสมาธิไปแม้แต่น้อย ก็อาจพลาดท่าจนถึงชีวิต

หลังจากวิ่งมาได้ประมาณสิบนาทีกว่าๆ พวกเราก็เหนื่อยจนหายใจไม่ทัน แต่ก็ยังต้องวิ่งต่อไปอย่างบ้าคลั่ง
ตอนนี้ พวกเราเข้ามาใกล้หน้าผาที่ปืนขึ้นมาในตอนแรกแล้ว

ขอแค่พวกเราลงจากหน้าผาได้ หลังจากนั้นก็หนีออกไปตามทางสายเล็กเส้นนั้นพวกเราก็น่าจะรอดชีวิตแล้ว

ในใจรู้สึกดีใจนิดๆ รู้สึกว่าทางรอดอยู่ตรงหน้านี้เอง

แต่คนกําหนดไม่เหมือนกับสวรรค์ลิขิต ในขณะที่พวกเรากําลังเข้ามาใกล้หน้าผาออกจากป่า

มาถึงพื้นที่เปิดโล่งเล็กๆ พวกเราก็ต้องหยุดฝีเท้าอย่างรวดเร็ว

เพราะวินาทีที่พวกเราก้าวขาออกจากป่า เราก็เห็นตรงหน้าอย่างชัดเจน

พื้นที่โล่งโจ้งตรงหน้า ตอนนี้มีทาสผี ศพ สัตว์ประหลาดยืนขวางทางหนีของพวกเรากันอย่างหน้าตา

และผู้นําของเจ้าพวกนั้น ก็มีชื่อเสียงกระฉ่อน เป็นหมอผีที่โดนคนทุกสํานักตามล่าปรมาจารย์

ปุยซานหยวน

ทางด้านซ้ายและขวาของเขา มีเจ้าจางจีเทาที่ไร้กายเนื้อ และผียัยแก่ใส่ชุดคลุมสีดํายัยป้าคนสวยยืนประกบข้างอยู่

พอเห็นภาพตรงหน้า พวกเราทุกคนก็ตกใจกันสุดขีด หรือจะพูดให้ชัดเจนกว่านั้นคือหัวใจหยุดเต้นกันเลยทีเดียว

แล้วแบบนี้จะหนีหรือจัดการพวกมันได้ยังไง

กองกําลังมหึมาตรงหน้า เป็นหมอผีและบริวาณทั้งนั้น แค่กําลังของพวกเราไม่กี่คนจะมีปัญญาหนีออกไปได้งั้นเหรอ

เลิกล้อเล่นได้แล้ว นี่มันเป็นเรื่องไร้สาระทั้งเพ

ในขณะที่พวกเราหยุดยืนอยู่ที่เดิม มองทุกอย่างตรงหน้าด้วยท่าทางนิ่งอึ้ง

จู่ๆก่ยซานหยวนที่เป็นผู้นําก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว “ฮ่าๆๆ ! คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าพวกเราจะได้มาเจอกันอีกเร็วขนาดนี้”

เสียงของปุยซานหยวนเพิ่งเงียบลง ยัยป้าคนสวยก็พูดต่อด้วยน้ําเสียงแปลกๆ “สวรรค์มีทางให้เดินแกกลับไม่เลือกนรกไม่มีประตูแกกลับมาเยือนถึงที่ดูซิวันนี้ใครจะกล่ามาช่วยพวกแกอีก”

“ใช่ ติงผ่านคืนนี้ฉันจะฆ่าแกให้ได้ เอาวิญญาณของแกมาทําเป็นทาส ทุกข์ทรมานอยู่กับฉันตลอดไป !” จางจีเทาพูดเสียงเข้ม

วินาทีนี้ ใจของผมก็ล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มเรียบร้อย
เหตุการณ์ในตอนนี้ยังจะมีใครมาแก้ไขมันได้

แต่ ถ้าอยากให้ผมยกมือยอมแพ้ ผมไม่มีทางทําได้แน่ๆ

ด้วยเหตุนี้ ผมเลยสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พูดกับพวกเพื่อนๆว่า “ทุกคน วันนี้ฉันทําให้ทุกคนต้องล่าบากไปด้วยแล้ว แต่ ฉันไม่มีทางก้มหัวให้ไอ้พวกชั่วนี่เด็ดขาด !”

หลังจากพูดจบ ผมก็เคลื่อนพลังอีกครั้ง นําพลังเต้าฉือขั้นสุดของตัวเองเคลื่อนไปถึงจุดสูงสุดกะจะสู้จนตัวตาย

ในเวลานี้เหล่าเฟิง จี่ยเฉิงจัง พี่เฟิง และจิ้งจอกน้อยหันหน้ามามองผม

จู่ๆเหล่าเฟิงก็ฉีกยิ้มออกมา “ ตายแล้วยังไง ? ชีวิตในทะเลพวกนั้นฉันก็เคยผ่านมาแล้วเรื่องในวันนี้

จะมีอะไรน่ากลัวกันเชียว ”

เสียงของเหล่าเฟิงเพิ่งเงียบลง พี่เฟิงกลับเค้นเสียงดัง ฮี “เจ้าขยะ นั่นเป็นเพราะฉันทรมานแทนแกต่างหาก ในเมื่อวันนี้มีเรื่องน่าตื่นเต้นถึงขนาดนี้ งั้นก็ได้เวลายืดเส้นยืดสายสักหน่

เหล่าเพิ่งหันไปมองพี่ชายตัวเอง หานเฉ่วเฟิง ทันใดนั้นมุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

แม้แววตาของฉยเฉิงจึงจะเผยให้เห็นความหวาดกลัว และไม่ได้เยือกเย็นเหมือนเหล่าเพิ่งและพี่เฟิง

แต่เธอก็ตัดสินใจเหมือนผม

เธอยังก้าวขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วตวัดดาบออกไปหนึ่งครั้ง “ ฉันศิษย์เขาเหมาซานสามารถ

สามารถสละชีวิตได้ ถือ ถือ ถือเป็นเกียรติของฉัน ถึงฉันจะตาย อาจารย์ของฉันท่านเลี้ยฮัวก็ต้องมาแก้แค้นให้ฉันแน่ๆ”

กว่าจุ่ยเฉิงจึงจะพูดออกมาได้ แต่มันก็แสดงถึงความในใจของเธอ

สําหรับจิ้งจอกน้อย ตอนนี้มันกวาดสายตามองพวกเราแวบหนึ่ง จากนั้นก็ตัวสั่นไปทั้งตัวทันใดนั้นมันก็กลายเป็นจิ้งจอกยักษ์ เห็นได้ชัดว่ามันคิดจะสู้สุดกําลัง เลยกลายร่างเป็นสัตว์อย่างเต็มตัว

ตัวมันสูงกว่าพวกเราประมาณเท่าตัว มุมปากเผยให้เห็นคมเขี้ยว ไอปีศาจแพร่ซ่านหางใหญ่ๆส่ายไปมาไม่หยุด

ในเวลาเดียวกัน เราได้ยินเสียงจิ้งจอกน้อยพูดกับพวกปุยซานหยวนว่า “ฮี! ถ้าพวกฉันเป็นอะไรไปแม้แต่น้อย เผ่าจิ้งจอกแห่งเขาฉินของฉันจะต้องมาบดขยี้วิญญาณแกและพวกแกทั้งหมดแน่”

คําพูดของเสี่ยวเหมยุดยิ่งใหญ่และทรงอํานาจ แต่พวกเรารู้ดีแก่ใจ ว่านั่นเป็นเรื่องหลังจากนี้

และในสายตาของพวกหมอผี ปีศาจชั่วที่ฆ่าคนจนชินชาพวกนั้น คําพูดประเภทนี้มันไม่ได้ดูน่าหวั่นเกรงเลยสักนิด

ทันใดนั้นปุยซานหยวนก็หัวเราะขึ้นมา “ฮ่าๆๆ” “ท่านเลี่ยชั่ว ก็ไม่ใช่แค่คนที่ทําดาบเลือนปีศาจเลี่ยกวงหรือไง ? ปีนั้น ข้าโดนแทงไปสิบดาบ แต่ตอนนี้ก็ยังอยู่ดีไม่ใช่หรือไง ? ส่วนเผ่าจิ้งจอกแห่งเขาฉัน นอกจากนางพญาที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ของเจ้ากลายร่างเป็นจิ้งจอกเก้าหางแล้วเผ่าจิ้งจอกของพวกเจ้าจะยังมีใครสู้กับองค์กรศักดิ์สิทธิ์ของเราได้อีกฮะ ?”

ตอนปุยซานหยวนพูดคําพูดพวกนี้เสร็จ เขาก็ทําท่าทางหยิ่งผยอง ดูท่าไม่เห็นส่านักเหมาซานและเผ่าจิ้งจอกอยู่ในสายตาเลยสักนิด

แม้ฉัยเฉิงจึงจะกลัว แต่เธอก็ยังกล้าพูดต่อ “ ถ้ามีอาจารย์ฉันอยู่ แกต้องตายอย่างอนาถแน่”

“งั้นเหรอแต่ตอนนี้ ข้าจะทําให้พวกแกตายอย่างอนาถยิ่งกว่า”

พอพูดมาถึงประโยคสุดท้าย น้ําเสียงของปุยซานหยวนก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาจนผิดปกติ

เขาสะบัดแขนเสื้อ ทันใดนั้นนั้นพวกศพและทาสผีที่อยู่ข้างๆ ก็ครามออกมาทันที

เสียงคํารามที่ไม่มีที่สิ้นสุดดังก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ําคืน และสะท้อนก้องไปทั้งหุบเขาเขียวหมาป่า

เสี้ยววินาทีต่อมา เราก็เห็นกองกําลังผมหึมานั้น พุ่งเข้ามาหาพวกเราอย่างบ้าคลั่ง

จํานวนขนาดนี้ ถึงผมจะสั่นกระดิ่ง ก็คงไม่มีทางลงความเร็วของพวกมันลงได้…..