ศพ 110 พัฒนาขึ้น

ตอนที่ 110 พัฒนาขึ้น

เมื่อได้ยินอาจารย์พูดแบบนั้น ผมก็ดีใจมาก

จนถึงตอนนี้ ผมยังพัฒนาฝีมือได้ค่อนข้างน้อย

นอกจากยันต์ทั้งสามแล้ว วิชาอื่นๆ ผมก็ยังไม่ได้เรียนแบบเป็นโล้เป็นพาย

“ ครับ ” จากนั้นก็เดินกลับไปนอนในห้องด้วยความดีใจ

เมื่อนอนลงบนเตียง ผมก็ตอบกลับข้อความสั้นๆของหยางเฉ่ว

เพียงแค่สองคำ โอเค จากนั้นก็หลับตานอนทันที

ผลลัพธ์ผมพึ่งหลับตา ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงมึนๆของมู่หลงเหยียน “ ไอ้ผู้ชายห่วย ”

 

ผมเองก็ไม่รู้ว่าประสาทหลอนไปเองหรือเป็นอะไรกันแน่ มักรู้สึกว่ามู่หลงเหยียนไม่ค่อยพอใจกับผู้หญิงคนอื่นนัก แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม……

แต่ตอนนี้ผมง่วงจนไม่ไหวแล้ว จึงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ดังนั้นหลังจากนอนไปพักหนึ่งผมก็นอนหลับไปทันที

ในความฝัน ผมฝันเห็นเรื่องแปลกๆ

ผมฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนสะพานหิน และด้านล่างสะพานหินมีผีร้ายนับร้อยตัว พวกมันเลื้อยวนกัน เป็นชั้นๆ พร้อมกับอ้าปากและเอื้อมมือไปที่ผู้หญิงคนนั้น

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับมองพวกมันอย่างเงียบๆ เมื่อผมเห็นว่ามันอันตรายมาก จึงคิดจะเข้าไปเตือนเธอ

บอกให้เธอเลิกนั่งตรงนั้น มันอันตรายมาก

 

แต่เมื่อผมไปถึงตรงหน้าของเธอ กลับพบว่าเสียงพูดของผมนั้นไม่มีเสียงออกมา

ผมจึงคิดจะเข้าไปลากตัวเธอ แต่มือของตัวเองกลับทะลุผ่านไปซะอย่างนั้น

ผมยังตะโกน และเตือนเธออย่างต่อเนื่อง

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับโค้งคำนับ ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

จู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็เงยหน้าขึ้น ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น

ผมก็ตัวแข็งทื่อทันที เพราะผู้หญิงคนนั้นก็คือมู่หลงเหยียน

ตอนนั้นมู่หลงเหยียนดูเศร้ามาก มีน้ำตาเป็นสีเลือดไหลออกมาจากดวงตา

 

เธอมองวิญญาณชั่วร้ายที่อยู่ใต้สะพานหินอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทันใดนั้นก็พูดว่า “ รอฉันก่อน ! ”

หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป กระโดดลงจากสะพานหินทันที

เมื่อเห็นฉากนี้ ผมก็ตกใจ

หลังจากมู่หลงเหยียนกระโดดลงไปหาผีร้าย ตัวของเธอก็จมหายไปในชั่วพริบตา หลังจากนั้นผมก็มองไม่เห็นตัวเธออีกเลย

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผมก็รู้สึกกลัวสุดๆ จึงตะโกนเรียกชื่อเธอทันที

ครั้งนี้ ผมพบว่าเสียงตะโกนของตัวเองดังขึ้นแล้ว

แต่มันสายไปแล้ว เพราะมู่หลงเหยียนหายไปแล้ว

 

ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนั้นใจของผมเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ราวกับตัวเองกำลังจมดิ่งอยู่ในความมืดมิด……

แต่ต่อมา ผมก็ตื่นจากฝัน

พบว่าตอนนี้ ตัวผมได้นั่งอยู่บนเตียงตัวเอง

ร่างกายของตัวเองชุ่มไปด้วยเหงื่อ และพบว่าท้องฟ้ากลายเป็นสีดำแล้ว

ที่แท้ตัวเอง ก็ฝันไป

แต่มันแปลกมาก อยู่ดีๆทำไมฝันแปลกๆแบบนั้นได้ละ

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ มองดูเวลา พบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว

 

ผมนอนไปแล้ว 10 ชั่วโมง ท้องก็หิวแล้ว ผมจึงเดินออกไปหาของกินข้างนอก

จากนั้นก็กลับเข้ามาในห้อง หลังจากดูทีวีไปสักพัก ผมก็รู้สึกเบื่อมาก

ตอนนี้ก็ดันไม่อยากนอนอีก ผมจึงขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนเตียงและทำตามที่อาจารย์สอน เริ่มฝึกเดินลมปราณ

แต่ผมพึ่งเริ่มหายใจ ก็รู้สึกแปลกๆ

ผมพบว่าที่จุดตานเถียนของตัวเองบวมขึ้น เหมือนกับมันขยายออก

เมื่อรู้สึกถึงสิ่งนี้ ผมก็ตกใจทันที ผมเผยสีหน้าตกตะลึงออกมา

นี่ นี่เห็นได้ชัดว่ามันคือตัวเชื่อมโยงสำคัญที่ขัดขวางการพัฒนาของสิ่งต่างๆ นี่เป็นลางบอกเหตุของการพัฒนาในขั้นต่อไป และเป็นเส้นทางที่ไม่สามารถก้าวผ่านไปได้ง่ายๆ

 

ผมดีใจ เริ่มหลับตาอีกครั้ง

ตอนนี้ผมเป็นนักพรตฝึกหัดที่มีพลังน้อยที่สุด การจะทำให้ถึงขั้นนักพรตผมก็ไม่ต้องผ่านเงื่อนไขที่ป่าเถื่อน

แค่ทำให้ลมปราณที่อยู่ในร่างมั่นคง เพียงเท่านี้ผมก็จะได้ตำแหน่งนั้นมาครองโดยอัตโนมัติ

ผมหายใจเข้าออกอย่างต่อเนื่อง รับรู้ถึงลมปราณที่อยู่ในร่าง

อาชีพของพวกเรา การฝึกที่แท้จริงก็คือการฝึกลมปราณ

ถ้ามีพลังลมปราณมากพอ ก็จะใช้การเสกคาถา หรือวิชาอื่นๆก็จะมีผลตามไปด้วย

หลังจากหายใจเข้าออกประมาณสองสามครั้ง การไหลเวียนของอากาศที่เข้าไปในร่างโดยตรงถึงจะถูกต้อง

 

ตอนอาจารย์ถ่ายทอดวิธีนี้ให้กับผม บอกว่ามันง่ายมาก แต่เมื่อลองทำดู มันกลับยากมาก

หลังจากเริ่มทำมา 10 กว่าครั้ง จนกระทั่งถึงรุ่งเช้า ผมพึ่งจะทำการเคลื่อนพลังตามที่เขาบอกสำเร็จ ผมก้าวข้ามอุปสรรคไปอีกขั้น

หลังจากผ่านจุดเปลี่ยนนั้นมาได้ ผมก็รู้สึกว่าอาการบวมที่จุดตานเถียนหายไป ลมปราณไหลไปทั่วร่างทันที จากนั้นผมก็รู้สึกสบายไปทั้งตัว

ดูเหมือนร่างกายจะแข็งแรงมากขึ้น ทั้งร่างมีพลังเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย

ยึดตามชื่อที่อาชีพเราเรียก ตอนนี้ผมมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเรียกว่า “ ผู้มีปัญญา ” และก็คือ “ นักพรต ” นั้นเอง

ผมดีใจมาก ในฐานะที่เป็นคนปราบสิ่งชั่วร้าย การมีพลังแข็งแกร่งขึ้น เป็นสิ่งที่คนปราบสิ่งชั่วร้ายทุกคนต้องการและปรารถนา

 

ไม่อย่างนั้นถ้าแม้แต่ผีเร่ร่อนทั่วไปก็สู้ไม่ไหว แล้วจะเรียกคนปราบสิ่งชั่วร้ายได้ยังไง แถมยังเหมือนออกไปให้ผีไล่ฆ่าซะมากกว่า

เพราะความตื่นเต้นหลังจากพัฒนาได้ ทำให้ผมนอนไม่หลับ

จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น หลังจากเปิดดูข้อความ ทันใดนั้นผมก็พบว่าแชทกลุ่มประถม มีข้อความคุยกันมากกว่า 99 ข้อความ

มันแปลกมาก ผมจึงเปิดดู

พบว่าด้านในคึกคักมาก ปกติเพื่อนร่วมชั้นที่เงียบกริบกลับเคลื่อนไหว พวกเขาดูสนุกสนานกันมาก

เมื่อผมเลื่อนขึ้นไปด้านบนสุด ก็พบว่าพวกเขานัดรวมตัวกัน เวลาที่กำหนดก็คือวันเสาร์นี้

 

และพบว่าในกลุ่มมีคนส่งข้อความที่มีรูปอั่งเปาแนบไว้สิบกว่าอัน เมื่อเปิดดูข้อความ ก็พบว่าเพื่อนส่วนใหญ่ชอบมันมาก

เมื่อคิดถึงเพื่อนในสมัยประถม ผมก็พบว่าตัวเองลืมไปซะส่วนใหญ่แล้ว นี่มันก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว เนื่องจากมิตรภาพระหว่างเพื่อน ทำให้ผมคิดว่าน่าจะไปร่วมได้

จึงพิมพ์ตอบตกลง จากนั้นก็มองมันอยู่พักหนึ่ง แล้วก็กลับไปนอนต่อ

ผลลัพธ์เช้าวันรุ่งขึ้น ผมยังไม่ทันตื่นนอน เสียงโทรศัพท์ก็ทำให้ผมตื่น

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พบว่าเป็นเบอร์แปลก แต่ก็กดรับอย่างไม่แยแส “ ใครครับ ! ”

เสียงพึ่งเงียบลง เสียงสดใสจากฝั่งนั้นก็ดังขึ้น “ ติงฝานใช่ไหม ! ฉันจางจึเทา เพื่อนตอนเรียนประถม ! ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ผมก็ตื่นตัวทันที

 

เมื่อวานในกลุ่มเพื่อนประถม คนที่เริ่มนัดมาเจอกันก็คือเขา

“ เอ่อ ! ใช่ใช่ฉันเอง ไม่ได้คุยกันนานเลย ! ” ผมพูดด้วยความตื่นเต้น

“ อือใช่ ! นายเห็นข้อความในกลุ่มแชทแล้วใช่ไหม ! เพื่อนนัดเจอกันวันเสาร์นี้ ที่โรงแรมไดนาสตี้ ! นายต้องมานะ เป็นเพื่อนเก่ากันทั้งนั้น ” จางจึเทาพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ

เป็นธรรมดาที่ผมจะไม่ปฏิเสธ จึงตอบตกลงทันที จากนั้นพวกเราก็ยังคุยกันต่ออีกนิดหน่อย แล้วก็วางสายไป

หลังจากนั้นผมก็ลุกจากเตียงไปแต่งตัว เห็นอาจารย์วางข้าวเช้าเอาไว้บนโต๊ะแล้ว และตอนนี้ก็กำลังทำตุ๊กตากระดาษอยู่

ผมไม่เกรงใจ ยกน้ำเต้าหู้มาดื่มสองสามอึก จากนั้นก็พูดกับอาจารย์ว่า “ อาจารย์ เมื่อคืนผมพัฒนาขึ้นแล้ว ! ”

 

“ พัฒนาขึ้นแล้ว ” อาจารย์เงียบไปพักหนึ่ง

“ ใช่ ! ตอนนี้ผมเลื่อนขั้นเป็นนักพรตแล้ว ! ” ผมพูดด้วยความดีใจ

เมื่ออาจารย์ได้ยิน เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ “ เร็วขนาดนี้เลยเหรอ แกพูดจริงรึเปล่า ”

เมื่อผมเห็นอาจารย์ตกใจ จึงรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย

แต่ก็พยักหน้าให้ อาจารย์ยังเดินเข้ามาสำรวจตัวผมอีกแป๊บนึง

หลังจากพบว่าตัวผมพัฒนาขึ้นแล้วจริงๆ ก็พยักหน้าให้รัวๆและพูดว่าใช่จริงๆ

และยังบอกว่าเมื่อก่อนตอนที่เขาเข้ามาทำงานในสายนี้ ยังต้องใช้เวลาครึ่งปีเต็มๆถึงจะพัฒนาขึ้นได้

 

คิดไม่ถึงว่าผมจะใช้เวลาเพียงสองเดือนกว่าๆก็จะพัฒนาได้แล้ว แถมยังบอกว่าผมมีพรสวรรค์ไม่เลวอะไรประมาณนั้น

นอกจากเรื่องนี้แล้ว อาจารย์ยังถ่ายทอดวิชาอีกบางส่วนให้กับผม

แต่พวกมันล้วนเป็นคาถาเล็กๆน้อยๆ ผมจึงไม่ค่อยชอบมัน แต่เมื่ออาจารย์สอนแล้ว ผมก็ต้องเรียน

ผ่านไปสองสามวัน ผมก็ใจเย็นลง

ปกติผมเอาแต่ฝึกวิชาอยู่ในบ้าน ฝึกเดินลมปราณ และออกไปสูบบุหรี่กับเฟิงเฉ่วหานบ้างบางครั้ง

ตามที่อาจารย์พูด เขาบอกว่าผมพึ่งจะเลื่อนขั้นขึ้นมา จำเป็นต้องฝึกพื้นฐานให้มั่นคง ดังนั้นผมจึงใช้เวลาส่วนใหญ่หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน

 

ถ้าทำพื้นฐานให้แน่นแล้ว ต่อไปผมถึงจะสามารถพัฒนาในเส้นทางนี้ได้ไกลขึ้นอีก และสามารถต่อสู้กับวิญญาณชั่วที่ร้ายกาจได้มากกว่าเดิม

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วในที่สุดวันเสาร์ก็มาถึง หลังจากได้พักมาสองสามวัน บาดแผลบนตัวของผมก็ดีขึ้นมาก

วันนี้เป็นวันที่เพื่อนนัดรวมตัวกัน ผมจึงตื่นเช้าเป็นพิเศษ

หลังจากแต่งตัวเสร็จ ผมก็จัดทรงผมของตัวเอง และเมื่อวานยังออกไปซื้อรองเท้าหนังเสริมส้นมาเป็นพิเศษหนึ่งคู่

ทำตัวเองให้ดูสะอาดเรียบร้อย จากนั้นก็ออกเดินทางไปยังสถานที่ที่เพื่อนนัดรวมตัวกันอย่างมีความสุข

แต่ใครจะไปรู้ว่าการไปอย่างมีความสุขของผม จะต้องกลับมาอย่างผิดหวังสุดๆ และยังต้องเจอกับปัญหา……

Favorite