วิวาห์ 365วัน 9 ฉันรู้ดีค่ะ ว่าคุณฮั่วไม่เคยจะรอเจอฉันหรอก

มู่เฉี่ยนอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา

เป็นเวลานานมากแล้วที่มู่เฉี่ยนไม่ได้ลิ้มรสความรู้สึกเวลาที่ผู้ชายยอมจำนนต่อเสน่ห์ของเธอ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอรู้ถึงผลลัพธ์ของการที่ต้องเผชิญหน้ากับฮั่วจิ้นซีดีอยู่แล้วตั้งแต่ต้น

“ไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรหรอก” ฮั่วจิ้นซีพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “และไหน ๆ คุณมู่ก็สร่างเมาแล้ว ถ้าอยากกลับก็กลับได้เลยนะ”

ชัดเจนมากว่าเขาจงใจพูดเหมือนไล่เธอไป แต่มู่เฉี่ยนก็ไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนแต่อย่างใด เธอกลับเอนตัวพิงโซฟา แล้วพูดกับเขาต่อว่า “ฉันหากระเป๋าของฉันไม่เจอน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณฮั่วเห็นมันบ้างรึเปล่าคะ?”

“ป้าหลิน ช่วยไปหากระเป๋าของคุณมู่ในรถให้ทีครับ” ฮั่วจิ้นซีหันหน้าไปหาหลินซู

หลินซูชักสีหน้าใส่มู่เฉี่ยนอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่รถ

มู่เฉี่ยนยิ้มให้หลินซู ก่อนจะหันไปมองฮั่วฉีหรานที่กำลังนั่งกินข้าวอย่างเชื่อฟังที่โต๊ะอาหาร จากนั้นเธอก็พูดขึ้นอีกว่า “ไม่เจอกันไม่กี่ปี ลูกชายของคุณฮั่วโตขนาดนี้แล้ว ฉันคงต้องขอแสดงความยินดีกับคุณฮั่วซักหน่อยแล้วล่ะค่ะ!”

ฮั่วจิ้นซีวางของที่อยู่ในมือลง แล้วหันมามองหน้าเธอด้วยแววตาที่สงบนิ่ง “ขอบคุณ”

มู่เฉี่ยนสบตากับเขาแล้วค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมา ก่อนจะถอนสายตาแล้วเปลี่ยนท่านั่งให้นั่งลงอย่างสบาย ๆ บนโซฟา “ช่างมันเถอะค่ะ ฉันรู้ว่าคุณฮั่วไม่ได้รอที่จะเจอฉันอยู่แล้ว ถ้าได้กระเป๋าคืนแล้วฉันก็จะกลับเลย ไม่อยู่รบกวนคุณต่อแล้วล่ะค่ะ”

ในขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้น หลินซูก็ถือกระเป๋าของมู่เฉี่ยนเข้ามาพอดี แล้วก็โยนมาให้มู่เฉี่ยนโดยไม่แยแส้

มู่เฉี่ยนถอนหายใจ ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นและเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา

มีสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับมากกว่า 10 สาย โดยส่วนใหญ่จะเป็นสายเรียกเข้าจากเยี่ยซี และอีก 3 สายที่ไม่ได้รับเป็นสายของหลินซู่

มู่เฉี่ยนจึงรีบส่งข้อความหาเยี่ยซีก่อนเป็นอันดับแรก เพื่อรายงานเพื่อนรักว่าเธอนั้นปลอดภัยดี จากนั้นก็เอนหลังพิงโซฟาแล้วกดโทรกลับหาหลินซู่

ฮั่วจิ้นซีนั่งนิ่งไม่ไหวติงเหมือนภูเขาหิน ราวกับจะดูว่าเธอจะยังอยู่ที่นี่ได้อีกนานแค่ไหน

ซักพักเสียงปลายสายก็ดังขึ้น มู่เฉี่ยนยิ้มแล้วรีบตอบกลับปลายสายทันที “ฉันเองค่ะ”

“อ้อ” เสียงหลินซูที่ฟังดูสงบนิ่ง “คุณมู่โอเครึเปล่า?”

มู่เฉี่ยนไม่ตอบ แต่ถามกลับไปว่า “เมื่อคืน คุณได้ไปรับฉันรึเปล่าคะ?”

“คนขับรถไปถึงก็ไม่พบคุณมู่เลย โทรหาคุณมุ่แล้วแต่ก็ไม่มีคนรับสาย จากนั้นฉันจึงไปที่นั่นด้วยตัวเองเพื่อดูให้แน่ใจ จึงได้รู้ว่าคุณมู่ขึ้นรถของฮั่วจิ้นซีไปแล้ว”

มู่เฉี่ยนได้ยินดังนั้นก็เหลือบไปมองฮั่วจิ้นซีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธออยู่ตอนนี้ แล้วก็ถอนหายใจออกมายาว ๆ “อย่างนั้นเหรอคะ น่าขายหน้าจริง ๆ เลย”

ฮั่วจิ้นซีได้ยินแต่ก็ไม่ได้หันไปมองเธอแม้แต่หางตา

มู่เฉี่ยนยกมือขึ้นแตะหูของเธอพลางพูดกับปลายสายต่อ

“แล้ว…ถ้าเกิดว่าฉันจะขอให้คุณมารับฉันอีกรอบนึง มันจะเป็นคำขอที่มากเกินไปรึเปล่าคะ?”

หลินซู่หัวเราะแล้วตอบกลับมาว่า “ด้วยความยินดี”

มู่เฉี่ยนจึงรีบค้นหาโลเคชั่นที่ตั้งของบ้านฮั่วจิ้นซีแล้วส่งให้หลินซู่ทันที จากนั้นก็วางโทรศัพท์แล้วมองไปที่ฮั่วจิ้นซี “คุณฮั่วคะ ฉันขออนุญาตรอเพื่อนอีกสักครู่นึง ถ้าเขามารับแล้วฉันจะไปทันทีค่ะ”

ฮั่วจิ้นซีมองไปที่เธออีกครั้ง

ใบหน้าของเขานั้นไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก แต่ดวงตาที่ล้ำลึกนั่น ดูเหมือนว่ากำลังพยายามมองทะลุเข้ามาถึงข้างในหัวใจของเธอ เป็นแววตาที่ทำให้ผู้พบเห็นเสียสติได้เลยทีเดียว

แต่มู่เฉี่ยนเธอไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายขนาดนั้น เธอยิ้มออกมาอย่างใจเย็น และยิ้มหวานขึ้นเรื่อย ๆ ภายใต้การจ้องมองของเขา

ทันใดนั้นเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น แล้วหลินซูก็รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที

“เพื่อนของเธอมารับแล้ว” ฮั่วจิ้นซีพูดขึ้นโดยไม่ได้หันไปมองที่ประตู

มู่เฉี่ยนสะดุ้งและรีบหันไปมองที่ต้นเสียง

โดยที่หลินซู่แง้มประตูเข้ามาเล็กน้อย และป้าหลินในชุดแม่บ้านก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย

มู่เฉี่ยนหันไปมองฮั่วจิ้นซีก่อนทีนึง จากนั้นจึงลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู แล้วพูดกับหลินซู่ด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “ทำไมคุณถึงมาเร็วได้ขนาดนี้คะ?”

หลินซู่ยิ้มพลางมองหน้าเธอ “ฉันลืมบอกคุณมู่ว่าฉันกับคุณฮั่วเป็นเพื่อนบ้านกัน”

พูดจบ หลินซู่ก็ชะโงกศีรษะเข้าไปในบ้านเล็กน้อยเพื่อมองไปที่ฮั่วจินซีในห้องนั่งเล่น ก่อนจะกล่าวสวัสดี “คุณฮั่ว”

ฮั่วจิ้นซีที่นั่งพิงโซฟาอยู่ หันมาพยักหน้ากับเพื่อนบ้าน

นี่มันบังเอิญเกินไปแล้ว มู่เฉี่ยนไม่มีเวลามานั่งคิดตอนนี้ เธอจึงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “นี่ก็แสดงว่า เมื่อคืนฉันก็อยู่ไม่ห่างจากคุณเลยสินะคะ”

หลินซู่ยิ้มแล้วพยักหน้า ก่อนจะพูดต่อว่า “เราไปกันเลยมั้ย?”

“ไปค่ะ” มู่เฉี่ยนตอบรับแล้วพยักหน้าให้กับหลินซู่ จากนั้นก็เหลือบมองไปที่ฮั่วจิ้นซีที่ยังคงนั่งสงบนิ่งอยู่ ก่อนจะหันหน้ากลับแล้วเดินออกจากบ้านของฮั่วจิ้นซีไปพร้อมกับหลินซู่

หลินซูเฝ้าดูทั้งสองคนเดินออกจากสนามหญ้าหน้าบ้านก่อนจะปิดประตูแล้วหันกลับมา

“ไม่เจอมา 2-3 ปี เจ้ามู่เฉี่ยนโตขึ้นมากจริง ๆ” หลินซูพูดขึ้นพลางเดินไปทางห้องครัว “และดูเหมือนว่าจะเก่งกาจขึ้น ทั้งวาจา สีหน้า แบบนี้สามารถดึงดูดผู้ชายให้มาหลงใหลเธอได้อย่างง่ายดายเลยล่ะ! ”

พูดจบเธอก็เหลือบมองฮั่วจิ้นซีก่อนทีนึง แต่กลับเห็นแค่ฮั่วฉีหรานที่นั่งหน้านิ่งอยู่บนโซฟาเพียงคนเดียว