วิวาห์ 365วัน 7 ฮั่วจิ้นซีมีลูกแล้วเหรอเนี่ย？

เมื่อมู่เฉี่ยนจัดระเบียบความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมของเธอเสร็จ เธอก็ดึงคอเสื้อลงเล็กน้อยก่อนจะออกจากห้องน้ำ

ห้องที่เธอเดินออกมานั้นอยู่บนชั้นสองของบ้าน และบรรยากาศชั้นบนเงียบสงบสุด ๆ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงจากชั้นล่างแว่วขึ้นมา

มู่เฉี่ยนเดินลงบันไดไปอย่างช้า ๆ และค่อย ๆ มองเห็นโครงสร้างลักษณะการตกแต่งภายในของชั้นล่าง

ท่ามกลางห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ มีเด็กชายตัวน้อย อายุน่าจะซักประมาณ 6 ขวบ นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา โดยมีหนังสือเล่มใหญ่กว่าตัวว่างอยู่หน้าตัก และเด็กน้อยคนนั้นก็กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจ

แต่เมื่อเด็กชายตัวน้อยได้ยินเสียงฝีเท้าของมู่เฉี่ยน เขาก็เงยหน้าขึ้นสบตาเธอทันที ด้วยสายตาที่เงียบสงบ

มู่เฉี่ยนเห็นอย่างนั้นจึงค่อย ๆ ดึงคอเสื้อของตัวเองกลับขึ้นมาให้ดูสุภาพเรียบร้อยดังเดิม

เมื่อพิจารณาจากข้อมูลของหลินซู่ เท่าที่เธอรู้นั้น หลินซู่กับภรรยาของเขาที่เสียชีวิตไปแล้ว ไม่มีลูกแม้แต่คนเดียว แต่ว่าเด็กชายที่อยู่เบื้องหน้าของเธอตอนนี้ คือใครกันล่ะ? ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านของหลินซู่ได้

“ฮัลโหล!” เธอก้าวไปข้างหน้า แล้วเดินไปนั่งข้าง ๆ เด็กชายคนนั้น พร้อมกับยิ้มให้เขาก่อนจะถามขึ้นว่า “เธอเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันจ้ะเนี่ย?”

เด็กชายคนนั้นมองหน้าเธอ และไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กชายคนนี้จะคิ้วสวยคมได้รูปเหมือนมีการตัดแต่ง แต่เสียดายที่ใบหน้าของเขานั้นดูเฉยชาและไม่มีทีท่าว่าจะตอบคำถามเธอกลับมาเลย

เด็กตัวเล็กแค่นี้เอง หล่อเท่ห์ได้ขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย

มู่เฉี่ยนกอดอกตัวเองแล้วเลิกคิ้วขึ้น “ทำไมล่ะ? ไม่เคยเห็นพี่สาวที่สวยขนาดนี้มาก่อนเลยเหรอ กลัวเลยล่ะสิ?

คราวนี้ไม่เพียงแต่นิ่งเฉยต่อคำถามของเธอ แต่เด็กชายกลับขมวดคิ้วใส่มู่เฉี่ยนแทน และดูเหมือนว่าเธอจะไปรบกวนช่วงเวลาอ่านหนังสือของเขาเข้าแล้วละสิ เด็กชายตัวน้อยปิดหนังสือเล่มใหญ่นั่นลง แล้วแบกหนังสือเล่มหนักเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

มู่เฉี่ยนเห็นดังนั้นจึงเลิกสนใจเด็กชายตัวน้อย แล้วหันศีรษะมองรอบ ๆ บ้านแทน

บ้านหลังนี้ถูกตกแต่งด้วยสไตล์ที่เรียบง่าย และไม่มีภาพตกแต่งหรือสิ่งของที่แสดงถึงบุคลิกของเจ้าของบ้านเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

มู่เฉี่ยนจึงหันไปจ้องมองเด็กชายตัวน้อยอีกครั้ง แล้ว จู่ ๆ ประตูห้องครัวก็ถูกเปิดออก โดยมีใครคนหนึ่งเดินออกมา พร้อมกับทักทายเธอด้วย “ตื่นแล้วเหรอ?”

มู่เฉี่ยนหันไปมองตามเสียงทักทาย ก็เจอเข้ากับบุคคลที่เธอคาดไม่ถึงว่าจะได้พบ

หลินซู คนเก่าคนแก่ที่คอยรับใช้ตระกูลฮั่วมานานกว่า 20 ปี เธอมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับตระกูลฮั่ว จนคนตระกูลฮั่วนับว่าเธอเป็นป้าคนนึงของฮั่วจิ้นซีเลยทีเดียว

“ป้าหลิน?” มู่เฉี่ยนประหลาดใจอย่างมากเมื่อได้พบกับเธอ

ใบหน้าของหลินซูไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกอื่นใด เธอเพียงแต่นำถ้วยซุปมาจัดวางลงบนโต๊ะด้วยท่าทางใจเย็น จากนั้นจึงจะหันไปหามู่เฉี่ยน “เมื่อคืนที่จิ้นซีพาเธอมาที่นี่ ฉันก็รู้สึกว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงหน้าตาละม้ายคล้ายกับเธอจัง พอได้มองดูใกล้ ๆ อีกที ก็คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเธอ”

แล้วมู่เฉี่ยนก็รู้สึกมึนงงขึ้นมาทันทีกับคำพูดของป้าหลิน

เธอมองไปที่หลินซู แล้วหันไปมองเด็กชายด้านหลังที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ “ที่นี่คือบ้านของใครคะ?”

“ที่นี่ก็คือบ้านของจิ้นซีไงล่ะ” หลินซูตอบกลับมา “เมื่อวานเธอก็กลับมากับเขา แต่ไม่รู้เลยเหรอว่านี่เป็นบ้านของจิ้นซี?”

พูดจบหลินซูก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในครัว

มู่เฉี่ยนรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง จนรีบเอามือกุมขมับ

ที่นี่คือบ้านของจิ้นซีงั้นเหรอ เมื่อคืนเธอก็ขึ้นรถของหลินซู่มาแล้วหนิ ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านของฮั่วจิ้นซีได้ล่ะ?

อีกอย่าง ทำไมเด็กชายคนนี้ถึงมาอยู่ในบ้านของจิ้นซี?

มู่เฉี่ยนมองไปที่เด็กชายคนนั้น แล้วทันใดนั้นสมองของเธอก็ค้างเติ่งไปด้วยอาการเมาค้าง

หลินซูยังคงยกอาหาร2-3 อย่างออกมาจากครัวแล้วเรียกมู่เฉี่ยนมาทานข้าว โดยที่ไม่ได้หันไปมองมู่เฉี่ยนเลย “กับข้าวทำเสร็จหมดแล้ว มากินข้าวก่อนสิ”

มู่เฉี่ยนหยุดชะงักลงและเดินมายังโต๊ะอาหารโดยดี ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเด็กชายตัวน้อย แล้วเท้าคางมองเขา

จากท่าทางการพลิกหน้ากระดาษของเด็กชายที่เริ่มผิดปกติ ทำให้เห็นได้ชัดเลยว่าเด็กชายรับรู้ได้ถึงการถูกใครบางคนจ้องมอง แต่เด็กชายก็ไม่ได้เงยหน้าสบตามู่เฉี่ยนเลยแม้แต่น้อย

หลินซูที่กำลังเดินถือถ้วยซุปอีกใบเดินออกมาจากห้องครัว เมื่อเหลือบไปเห็นสถานการณ์บนโต๊ะอาหาร ก็ดุมู่เฉี่ยนขึ้นมาทันที “มองอะไรอยู่อีกล่ะ? อย่าทำให้เขากลัวสิ!”

มู่เฉี่ยนได้ยินดังนั้น ก็หน้ามุ่ยน้อยใจ “ป้าหลิน หนูน่ากลัวเหมือนที่ป้าดุหนูเมื่อกี้รึเปล่าล่ะคะ?”

เมื่อเห็นมู่เฉี่ยนพูดเช่นนั้น หลินซูก็ชะงักไปครู่นึง จากนั้นก็ชักสีหน้าใส่เธอก่อนจะเดินกลับเข้าครัวไป

มู่เฉี่ยนรู้ดีอยู่เต็มอกว่าหลินซูไม่ค่อยจะชอบเธอนัก

ผู้หญิงตระกูลฮั่วไม่มีใครชอบมู่เฉี่ยนเลยซักคน หรือตามที่พวกเธอกล่าวกันมาก็คือ หน้าตาอย่างมู่เฉี่ยน ก็คือภัยธรรมชาติดี ๆ นี่เอง

และที่แย่ไปกว่านั้น เคยเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกี่ยวกับความงามของมู่เฉี่ยนขึ้นแล้วจริง ๆ …

แล้วมู่เฉี่ยนก็ต้องหยุดความคิดของเธอลงทันที เมื่อป้าหลินยกชามข้าว 3 ถ้วยออกมาจากครัวพอดี แล้วพูดกับเด็กชายว่า “ฉีหราน ไม่ดูหนังสือแล้วนะ กินข้าวก่อน”

มู่เฉี่ยนยื่นมือไปรับชามข้าวที่หลินซูยื่นมาให้ ก่อนจะถามว่า “ป้าหลินคะ เขาเป็นลูกของใครเหรอคะ?”

“จะเป็นลูกของใครได้อีกล่ะ?” หลินซูตอบกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อยู่ในบ้านของจิ้นซี ก็ต้องเป็นลูกของจิ้นซีสิ”

“พ่าม” มู่เฉี่ยนตกใจจนทำชามข้าวในมือพลิกคว่ำลงบนโต๊ะ