ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 41 หนูลูกพีช

หลังจากอาการของลูกพลับดีขึ้นแล้วแทนไทก็เข็นรถพามาหาลูกที่ห้องอภิบาลทารกแรกเกิด ปิ่นวดีเป็นผู้บอกความจริงว่าเด็กมีโอกาสผิดปกติตั้งแต่เมื่อครั้งเกิดอุบัติเหตุ เมื่อรู้อย่างนั้นความรู้สึกผิดก็ประเดประดังเข้ามาจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เจ้าตัวนั่งจ้องมองลูกน้อยที่นอนอยู่ในตู้อบ ร่ำไห้อย่างรู้สึกทรมานใจเมื่อเห็นสภาพลูกชาย

แทนไทได้แต่คอยโอบไหล่ปลอบใจอยู่ข้างกายตลอดเวลา เขาเองก็รู้สึกแย่ไม่น้อยเมื่อเห็นลูกอยู่ในสภาพนี้ หากได้อยู่ดูแลอย่างใกล้ชิดเรื่องก็คงไม่เกิดขึ้น ทว่าไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้ คงทำได้เพียงทำปัจจุบันให้ดีที่สุดเท่านั้น

“ตาหนูลูกแม่ ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย แม่ขอโทษนะลูก ที่ทำให้หนูต้องมาอยู่ในสภาพนี้” คนพูดร่ำไห้อยู่ตลอดเวลา เห็นแล้วก็รู้สึกสงสารจับใจ

“ลูกเราต้องไม่เป็นไร ลูกเราต้องปลอดภัยนะ”

“ผมขอโทษที่ทำให้ลูกต้องเป็นอย่างนี้”

“บอกแล้วไงว่าอย่าโทษตัวเอง ยังไงลูกชายเราก็จะต้องรอดและเป็นเด็กที่ฉลาดกว่าใคร ๆ เราจะสู้ไปพร้อมกับลูกนะ”

ลูกพลับเงยขึ้นมองหน้าเขา ส่งแววตาอันเศร้าสร้อยประสานกับแววตาคมคู่นั้น แม้จะร้องไห้เสียใจแต่กลับฉายรอยยิ้มน้อย ๆ ประดับดวงหน้าหวาน อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนช่วงที่ผ่านมา ไม่ต้องสู้เพียงลำพังเหมือนก่อนหน้า และหวังว่ามันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป

“ขอบคุณนะครับที่กลับมา หากไม่มีคุณตอนนี้ผมคงจะสติแตกไปแล้ว”

“ต้องขอบใจมึงมากกว่าที่ไม่รังเกียจคนอย่างกู ให้อภัยทั้งที่เคยทำไม่ดีหลายต่อหลายครั้ง กูสัญญาว่าจะทำทุกทางเพื่อช่วยลูกของเราให้หายเป็นปกติและกลับบ้านได้ในเร็ววัน หากหมอที่นี่ไม่สามารถช่วยได้กูจะพาไปรักษาที่อื่น”

“ไม่ต้องหรอกครับ ให้หมอที่นี่ดูแลต่อเถอะ การย้ายโรงพยาบาลในตอนนี้คงไม่มีผลดีต่อลูกของเราสักเท่าไหร่ ผมรู้ว่าคุณห่วงลูกแต่เราต้องเชื่อใจหมอนะ”

“กูขอโทษที่ใส่อารมณ์มากไปหน่อย มึงเองก็อย่าคิดมากนะ หากมึงเป็นอะไรไปอีกคนแล้วกูจะทำยังไง เราต้องช่วยกันส่งกำลังใจให้ลูกนะ”

“ครับคุณแทนไท”

“มาถึงขั้นนี้แล้วเรียกกูว่าพี่แทนก็ได้ เราจะได้ดูสนิทสนมกันยังไงล่ะ”

“ก็ได้ครับเอ่อ…พี่แทน ผมอาจจะยังไม่ชินปากแต่จะพยายามเรียกก็แล้วกันครับ ว่าแต่พี่จะบอกผมได้หรือยังว่าตั้งชื่อลูกว่าอะไร”

ที่ถามเช่นนี้เพราะแทนไทไปแจ้งเกิดลูกแล้ว ลูกพลับเองก็ลืมไปว่าก่อนจะแจ้งเกิดต้องตั้งชื่อเสียก่อน เขาตั้งไว้เพียงแค่ชื่อเล่นว่า ‘ลูกพีช’ ไม่ได้มีนัยสำคัญอะไรมากมาย เพียงแค่อยากจะให้คล้องจองกับชื่อของตนเท่านั้น

“วชิรวิทย์ แปลว่า มีความรู้เฉียบคมดุจเพชร เป็นยังไงเพราะและมีความหมายดีใช่ไหม”

“เพราะมากครับ ความหมายก็ดี ไม่นึกเลยว่าคุณเอ่อ…พี่แทนจะเก่งเรื่องตั้งชื่อด้วย”

“เปล่าหรอก กูให้หลวงตาช่วยตั้งให้”

“หลวงตา?”

“ก็หลวงตาที่เป็นเจ้าอาวาสวัดที่กูไปบวชไง ท่านเป็นผู้มีศีลมีธรรมหากให้ท่านตั้งชื่อให้ลูกของเราจะต้องเป็นเด็กที่โชคดีและแคล้วคลาดจากภยันตรายทั้งปวง มึงรู้ไหมว่าท่านเป็นผู้มีญาณวิเศษ สามารถถอดจิตได้ด้วยนะ ท่านเล่าให้กูฟังตลอดว่าท่านไปเยือนสถานที่ต่าง ๆ ทั้งที่ยังนั่งสมาธิ”

ได้ยินอย่างนั้นลูกพลับก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแทนไทจะเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย

“การบวชครั้งนี้ทำให้พี่แทนเปลี่ยนไปเยอะจริง ๆ ปกติแล้วเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอครับ”

“เปล่า กูเพิ่งจะเชื่อตอนไปบวชนั่นล่ะ มึงไม่เชื่อก็แล้วแต่นะ แต่หลวงตาบอกว่าอีกไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ลูกชายเราจะหายเป็นปกติแล้วได้กลับบ้าน ท่านยังบอกอีกด้วยว่าลูกชายคนนี้จะเป็นคนที่เก่งและฉลาดเหนือใคร เป็นผู้มีความพิเศษกว่าเด็กคนอื่น ๆ”

“ถึงผมจะไม่ค่อยเชื่อ แต่คิดว่ามันเป็นอีกหนึ่งเรื่องราวดี ๆ สำหรับลูกเรา หากเป็นอย่างที่ท่านว่าจริง ๆ ผมจะพาลูกไปกราบท่านถึงที่เลยครับ”

“กูมั่นใจว่าอีกไม่นานเราสามคนพ่อแม่ลูก จะต้องได้กลับไปกราบท่านอย่างพร้อมหน้าแน่นอน”

คนทั้งสองส่งรอยยิ้มแห่งความหวังให้แก่กัน ก่อนหันไปสนใจมองทารกตัวน้อยที่นอนอยู่ในตู้อบ แม้ว่าจะไม่มีความผิดปกติภายนอกทว่าเจ้าหนูนั้นน้ำหนักตัวต่ำกว่าเกณฑ์ การตอบสนองต่อสิ่งรอบตัวค่อนข้างจะมีปัญหา ผิดแปลกจากเด็กที่เพิ่งจะคลอดโดยทั่วไป

*-*-*-*-*-*-*-*

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา…

เป็นเรื่องน่ายินดีที่เจ้าหนูน้อยลูกพีชอาการดีขึ้นมากจนคุณหมออนุญาตให้กลับบ้าน ส่วนอาการที่คุณหมอเป็นกังวลว่าจะเกิดขึ้นเพราะอุบัติเหตุในครานั้นไม่ปรากฏแต่อย่างใด ทำให้ทุกคนต่างก็โล่งใจไปตาม ๆ กัน แทนไทพาลูกกับเมียมาพักฟื้นที่บ้านสวนตามความต้องการของลูกพลับ แต่ก็ไม่วายหว่านล้อมให้กลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน เพราะผู้เป็นพ่อและแม่เห็นว่าอยู่ใกล้หมอมากกว่า หากเกิดอะไรขึ้นจะได้ไปพบหมอได้ทันท่วงที อีกอย่างคนเป็นปู่เป็นย่าก็อยากอยู่ใกล้หลานด้วยนั่นล่ะ

ทีปกรและศรัยฉัตรหลงหลานชายคนนี้มาก ยิ่งเป็นหลานชายคนโตของตระกูลด้วยแล้วยิ่งเห่อเข้าไปใหญ่ แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้กดดันอะไรมาก ถึงอย่างไรก็เคารพการตัดสินใจของลูกพลับอยู่ดี

“ในที่สุดหลานยายก็ได้กลับมาบ้านสักที”

คนที่กำลังอุ้มเจ้าหนูลูกพีชไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากปิ่นวดี เธอตั้งตารอวันนี้อย่างใจจดใจจ่อ ยิ้มหน้าบานไม่ต่างจากคนที่กำลังนั่งรายล้อม ไม่ว่าจะเป็นทีปกร ศรัยฉัตร ไททัน นับดาว ฮ่องเต้ กาย และเจตน์ ทุกคนมากันอย่างพร้อมหน้า เพื่อต้อนรับการกลับบ้านของเจ้าหนูลูกพีชโดยเฉพาะ แต่ละคนมีของติดไม้ติดมือมาด้วยทำเอาแทบไม่มีที่เก็บ