ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 39 สงบศึก

กำลังจะเดินไปนั่งรอที่มุมนั่งเล่นอีกฝั่งทว่าในจังหวะนั้นได้เดินสวนทางกับคุณหมอและพยาบาล ซึ่งกำลังเร่งฝีเท้าไปด้วยความเร่งรีบ สีหน้าแต่ละคนมีความเคร่งขรึม บทสนทนากำลังสื่อว่าตอนนี้คนไข้ห้อง 503 กำลังจะคลอดแล้ว ทำให้ฝีเท้าของแทนไทชะงัก หันขวับกลับไปมองก็พบว่าคุณหมอและพยาบาลได้เข้าไปยังห้องของลูกพลับตามคาด

“ลูกพลับกำลังจะคลอดแล้ว!”

กล่าวจบก็รีบเดินตามหลังไป ทว่ากลับมีใครบางคนมารั้งบ่าหนาไว้เสียก่อน

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมึงมาอยู่ข้างนอกอย่างนี้” เป็นไททันนั่นเองที่ยืนถามน้องชาย

“ลูกพลับกำลังจะคลอดแล้ว รีบเข้าไปกันเถอะ”

“อื้ม”

จากนั้นสองพี่น้องรีบเดินตรงไปยังห้องพักฟื้นผู้ป่วย ปิ่นวดีเดินเข้ามาเจอพอดี ทั้งสามทักทายกันเพียงแค่ไม่กี่คำ ก่อนพบว่าเจ้าหน้าที่ได้เข็นรถพ้นออกมาจากประตูแล้ว จึงต้องเดินตามไปยังห้องผ่าตัดด้วยความตื่นเต้นและเป็นกังวลใจ

เจตน์ผู้อยู่ในเหตุการณ์ได้เดินอยู่ข้างรถเข็นตลอดเวลา เห็นอย่างนั้นแทนไทจึงเอาแต่เงียบ ปล่อยให้ตัวจริงของลูกพลับทำหน้าที่นั้นดีกว่า ทว่าเป็นไททันที่โกรธเคืองเสียเอง เห็นน้องชายยอมแพ้ง่ายดายเช่นนี้ไม่สมกับรีบสึกออกมา ก็พาลโกรธน้องชายไปอีกคนที่ไม่เอาไหน แค่นี้ก็ถอดใจเสียแล้ว ผู้เป็นพี่ชายรีบดึงตัวน้องชายมาอยู่ข้างรถเข็นอีกฝั่ง เพื่อให้ลูกพลับซึ่งกำลังร้องโอดโอยได้เห็นหน้า เพราะรู้ว่านี่คืออีกหนึ่งกำลังใจที่ลูกพลับโหยหามาโดยตลอด

“โอ๊ย! ปวดเหลือเกินครับป้าปิ่น”

“สู้ ๆ นะไอ้พลับ อีกไม่นานก็จะหายปวดแล้ว เอ็งทำใจดี ๆ เข้าไว้”

“น้องพลับต้องสู้นะครับ อีกไม่นานก็จะได้เจอหน้าลูกแล้ว” เจตน์ว่า จับมือเรียวไว้ตลอดเวลา

“ลูกพลับวันนี้ไอ้แทนมันมาให้กำลังใจด้วยนะ รู้ข่าวมันก็รีบสึกออกมาทันทีเลยนะ” ไททันรีบส่งเสียงเชียร์น้องชายสุดใจขาดดิ้น

ชื่อของแทนไทสะดุดหูแม้จะรู้สึกเจ็บปวด คนที่นอนร้องโอดโอยบนเตียงปรายตามองมา เมื่อเป็นแทนไทจริง ๆ ก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาเป็นเท่าตัว คิดว่าเขาจะไม่มาเสียแล้ว แทนไทส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นพร้อมกับหยาดน้ำตาให้ คว้ามือเรียวอีกข้างมากุมไว้ ส่งผ่านพลังงานอันมหาศาลให้คนที่เขารักสุดหัวใจ

“คุณแทนไท”

“กูมาแล้วนะ มึงต้องสู้นะ อีกไม่นานเราก็จะได้เห็นหน้าลูกแล้ว กูจะเป็นกำลังใจให้มึงอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนอีกแล้ว”

คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าที่เคยมีแต่ร่องรอยของความเจ็บปวดปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา ทว่าเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น สีหน้าของลูกพลับเปลี่ยนไป เมื่อความเจ็บปวดแล่นพล่านมาเล่นงานเจียนจะขาดใจ เขากรีดร้องดังลั่นก่อนเจ้าหน้าที่จะเข็นรถเข้าห้องผ่าตัดไป

คนที่ยืนรออยู่ต่างก็ยังไม่มีใครนั่งลงเลย ยืนชะเง้อมองบ่อยครั้งเพื่อรอลุ้นว่าภายในนั้นจะมีความเรียบร้อยดีหรือไม่ เมื่อลูกพลับเข้าไปในห้องผ่าตัดได้ไม่นาน ชายหนุ่มผู้ซึ่งเคยเป็นศัตรูหัวใจกันมานานก็มีโอกาสได้มองหน้า หากเป็นแต่ก่อนแทนไทคงจะถลึงตามองอย่างไม่เป็นมิตร ทว่าตอนนี้เขามองด้วยสายตาที่เรียบนิ่งไม่มีความโกรธเคืองใด ๆ อาจเป็นเพราะในช่วงเวลาที่อยู่ในรั้วพระธรรมทำให้เขากลายเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากขึ้น

“เอ่อ…”

นั่นคือเสียงที่ทั้งสองหนุ่มกล่าวขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน

“คุณพูดก่อนเถอะ” เจตน์ว่า

แทนไทพรูลมออกมาเบา ๆ เพื่อเรียกความกล้า เขาไม่อยากจะเอ่ยประโยคนี้ออกมาเลย นั่นหมายความว่าได้ยอมแพ้อย่างราบคาบไม่สมกับเป็นเขาเลยสักนิด แต่ก็อยากจะยอมรับการตัดสินใจของลูกพลับ ไม่อยากจะสร้างเรื่องให้อีกฝ่ายต้องเดือดเนื้อร้อนใจไปมากกว่านี้แล้ว พบหน้ากันด้วยความเข้าใจน่าจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องและสบายใจที่สุดแล้ว

“ไม่ต้องห่วงว่าผมจะมาทำให้คุณกับลูกพลับต้องผิดใจกัน ผมกลับมาคิดดูแล้วว่าควรให้ลูกพลับมีความสุขกับคนที่เขารัก แค่เห็นลูกพลับกับลูกมีความสุขผมก็ดีใจแล้วล่ะ ยังไงก็ฝากลูกพลับกับลูกของผมด้วยนะ”

“คุณรู้ได้ยังไงว่าลูกพลับรักผม” เจตน์แค่นยิ้มเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาเข้าใจแล้วว่าการบวชทำให้แทนไทเปลี่ยนไปได้จริง ๆ หากเป็นแต่ก่อนคงจะเอาแต่หาเรื่องตั้งแต่แรกเจอ

“ก็…ก่อนหน้านี้ผมได้ยินคุณกับลูกพลับคุยกันในห้อง ลูกพลับบอกว่ารักคุณ” น้ำเสียงคนพูดเศร้าลงทันทีเมื่อต้องนึกถึงเรื่องก่อนหน้านั้นอีกครั้ง

“คุณได้ยินแล้วก็เดินออกไปเลยใช่ไหม”

“ใช่ หรือว่ามันไม่จริงอย่างที่ผมพูด”

“ก็จริงครับ น้องพลับบอกรักผม”

ได้ยินอย่างนั้นก็ก้มหน้าลงทันที ทำไมมันเจ็บปวดขนาดนี้ทั้งที่คิดว่าทำใจได้บ้างแล้วนี่นา

“ยินดีด้วยนะ ในที่สุดผมก็แพ้คุณจนได้ ฝากลูกพลับด้วยละกัน” คนพูดฝืนยิ้มให้ทั้งที่ภายในใจเจ็บปวดเหลือเกิน กำลังจะเดินไปนั่งรอแต่เจตน์ได้ส่งเสียงเรียกเสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนคุณแทนไท”

“ว่าไงครับ”

“ผมยังพูดไม่จบเลยว่าลูกพลับพูดอะไรต่อหลังจากนั้น”

“พอเถอะ คุณอย่าซ้ำเติมให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้เลย”

“ผมไม่ได้จะพูดเพื่อซ้ำเติม แต่ต้องพูดเพื่อให้คุณตาสว่างสักที รู้ไหมว่าคนที่น้องพลับรักไม่ใช่ผมแต่เป็นคุณต่างหาก”

“ว่ายังไงนะ ผมได้ยินกับหูว่าลูกพลับบอกรักคุณ”

“ใช่ครับ แต่น้องพลับบอกรักผมแบบพี่ชาย มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดเลย เราทั้งสองจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเท่านั้น”

ได้ยินอย่างนั้นหัวใจก็พองโตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าที่เคยเศร้าหมองมีรอยยิ้มมาประดับ นี่เขาฝันไปหรือเปล่า มันเกิดขึ้นจริงแล้วใช่ไหม ลูกพลับมีใจให้เขาแล้วอย่างนั้นหรือ ได้แต่คิดแล้วยิ้มอยู่อย่างนั้นจนลืมสนใจสิ่งรอบตัว

“คุณแทนไทครับ ยังฟังอยู่ไหม”

“เอ่อ…ครับ ฟังอยู่”

“ผมต่างหากที่ต้องฝากน้องพลับให้คุณดูแลในฐานะคู่ชีวิต หวังว่าคุณจะดูแลน้องชายและหลานชายผมให้ดีที่สุดนะ” เมื่อได้ทำสิ่งที่ถูกต้องเจตน์ก็รู้สึกมีความสุข แม้ภายในใจจะเจ็บปวดไม่น้อยกับการถูกปฏิเสธอย่างอ่อนโยนที่สุดจากลูกพลับ

“ผมได้ลูกชายอย่างนั้นเหรอเนี่ย” เมื่อรู้ว่าได้ลูกชายเจ้าตัวก็ฉีกยิ้มด้วยความดีใจเป็นที่สุด

“ใช่ครับ ผมนึกว่าคุณทราบอยู่แล้วเสียอีก”

“ผมไม่เคยรู้ข่าวคราวของลูกพลับเลยครับ หากวันนี้พี่ชายไม่มาบอกข่าวผมคงจะอยู่ที่วัดเหมือนเดิม ผมมันไม่เอาไหนเลย”

“อย่าโทษตัวเองเลยครับ การที่คุณบวชแล้วไม่ยุ่งกับทางโลกนั่นถือเป็นเรื่องที่ดีแล้ว ลูกพลับภูมิใจในตัวคุณนะ”

“ผมสัญญาด้วยชีวิตว่าจะดูแลลูกกับเมียให้ดีที่สุด คุณไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ ผมอาจจะเคยเลวแต่คนเลวคนนี้ได้กลับตัวกลับใจเป็นคนใหม่แล้ว ไม่มีทางทำให้ลูกพลับเจ็บปวดอย่างแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นเรามาสงบศึกกันอย่างถาวรดีกว่าครับ” เจตน์ยื่นมือมารอตรงหน้าเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองให้ดียิ่งขึ้น