ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 38 จัดการให้จบ

“อ้าวฟื้นแล้วเหรอ อย่าเพิ่งลุกขึ้นนะ”

“ผมหลับไปนานแค่ไหนแล้วครับป้า” ลูกพลับยังคงนอนสะลึมสะลืออยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่อิดโรย ปรายตามองมายังผู้เป็นป้าที่ยืนอยู่ข้างเตียง

“เกือบวันนึง คุณหมออยากให้เอ็งพักผ่อนให้มาก ๆ เพราะพรุ่งนี้ก็จะถึงกำหนดคลอดแล้ว ยังดีที่เอ็งกับลูกไม่เป็นอะไร ไม่ต้องห่วงนะ”

“โล่งใจจังลูกแม่ปลอดภัยแล้ว” เจ้าตัวเอ่ยอย่างเบาเสียงแล้วยิ้มน้อย ๆ ออกมาให้เห็น ยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมใจลูกชายที่อยู่ในท้อง ใช่แล้ว เด็กในท้องคือเพศชาย

“เอ็งอยากกินอะไรไหมเดี๋ยวป้าจะไปบอกคุณพยาบาลให้ ตอนนี้ต้องกินของโรงพยาบาลก่อนนะ”

“ผมหิวน้ำครับป้า”

“ได้ ๆ เดี๋ยวป้าเอามาให้”

ปิ่นวดีเดินไปหยิบขวดน้ำดื่มมารินใส่แก้วก่อนเสียบหลอดสีขาวนำมาให้หลานชาย เมื่อมีน้ำกลั้วคอแล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง เขาส่งแก้วคืนให้ผู้เป็นป้าแล้ววางมือบนหน้าท้องเช่นเดิม หันมาอีกทีป้าปิ่นก็ยกมือขึ้นมาลูบที่เรือนผมเบา ๆ อย่างเอ็นดู สองป้าหลานส่งยิ้มให้กัน ปิ่นวดีอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา มันจุกที่อกไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ เห็นรอยยิ้มหลานชายก็ยิ่งรู้สึกแย่ หากลูกพลับรู้เรื่องลูกคงจะเสียใจมากแน่ ๆ

“ป้าร้องไห้ทำไมครับ”

“เปล่า ป้าแค่ดีใจที่เอ็งกับลูกปลอดภัย”

“ผมรู้ว่าป้ารักผมมาก ผมก็รักป้าเหมือนกันครับ ป้าเป็นเหมือนแม่ของผม เป็นทุกอย่างในชีวิตผม คอยดูแลผม อย่างนี้จะไม่ให้รักมากได้ยังไงกัน”

“แหม ปากหวานเชียวนะหลานคนนี้”

“ก็ปากหวานเฉพาะกับป้านี่ล่ะครับ”

สองป้าหวานสวมกอดกันอย่างแนบแน่น ต่างก็หลั่งน้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจออกมาอวดอ้างกัน ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์คนทั้งสองก็ไม่เคยทิ้งกันไปไหน สายสัมพันธ์แน่นแฟ้นยิ่งกว่าแม่กับลูกเสียอีก ในระหว่างนั้นก็มีใครบางคนถือกระเช้าเข้ามาเยี่ยม

“สวัสดีครับ”

“อ้าวคุณเจตน์”

“ผมเอาของมาเยี่ยมลูกพลับครับ” ผู้มาใหม่เอ่ยกับปิ่นวดีด้วยรอยยิ้มพร้อมทั้งยื่นกระเช้าให้ แล้วหันไปเอ่ยกับคนที่อยากจะเห็นหน้าที่สุด “ฟื้นแล้วเหรอเรา” เจตน์เดินยิ้มเข้ามาหา

“เฮียมากับใครครับ”

“มาคนเดียว ฮ่องเต้กับกายยังไม่ว่างเดี๋ยวคงจะตามมา แล้วเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนบ้างไหม”

“ไม่เลยครับ”

“ดีแล้วล่ะ เห็นอย่างนี้เฮียค่อยสบายใจ”

เมื่อคิดว่าคนทั้งสองมีเรื่องบางอย่างที่ต้องพูดกันเพียงลำพังปิ่นวดีจึงขอตัวออกไปก่อน เธอฝากฝังให้เจตน์ดูแลลูกพลับในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่อยู่ในห้องแห่งนี้ ได้แต่หวังว่าลูกพลับจะทำสิ่งที่ถูกต้องก่อนจะให้กำเนิดลูกน้อยในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า

“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะคลอดแล้วน้องพลับอย่าลืมสัญญานะ ให้เฮียเป็นพ่อของลูก เฮียอยากจะดูแลน้องพลับกับลูกจริง ๆ เฮียรักน้องพลับนะครับ” เจตน์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สัมพันธ์กับสายตาที่อบอุ่นสื่อความต้องการถึงคนที่นอนอยู่บนเตียงได้อย่างชัดเจน

ลูกพลับยิ้มน้อย ๆ ภายในใจยังคงนึกถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นนับจากวินาทีนี้ไป เป็นเรื่องสำคัญในชีวิต ที่จะต้องคิดและพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วน ถึงแม้ว่าหลายเดือนที่ผ่านมาแทนไทจะหายไปจากชีวิต ไม่มาให้เห็นหน้าเลยสักครั้ง ไม่มีแม้แต่ข่าวคราว แต่เขาเองก็ไม่ได้น้อยใจเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ในรั้วพระธรรม ถือเป็นเรื่องราวดี ๆ ที่เกิดขึ้น

ทุกคนรอบตัวมักจะติติงเขาในเรื่องพ่อที่ถูกต้องตามกฎหมายของลูกชาย รับฟังมาโดยตลอดแต่ยังไม่ได้ปริปากยอมรับคำแนะนำเหล่านั้น ทว่าวันนี้คงถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เพราะหลังจากคลอดคงไม่มีแรงจะเอื้อนเอ่ยหรือตัดสินใจอะไรได้อย่างเต็มกำลัง

“ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ผ่านมา เฮียคอยช่วยเหลือและดูแลผมเป็นอย่างดี สมกับที่เฮียเคยสัญญาเอาไว้ ผมเคยเกลียดเฮียมากที่เคยทำเรื่องในวันนั้น แต่ตอนนี้ผมลืมความโกรธเกลียดเหล่านั้นไปแล้ว เฮียได้พิสูจน์แล้วว่าเฮียรักผมจริง ๆ ผมเองก็รักเฮียนะครับ”

คนที่นอนอยู่บนเตียงระบายความรู้สึกภายในใจออกมาด้วยรอยยิ้ม คำว่ารักทำให้เจตน์ยิ้มแก้มแทบปริ เขารู้สึกมีพลกำลังขึ้นเป็นเท่าตัว รู้สึกว่าความทุ่มเทในช่วงที่ผ่านมามันไม่สูญเปล่าเลย

ในขณะคนทั้งสองกำลังส่งยิ้มให้กันอยู่นั้น มีใครบางคนยืนมองด้วยแววตาเศร้า เป็นแทนไทนั่นเองที่เดินทางมาถึงและตรงดิ่งเข้ามาในห้องก่อนพี่ชาย เขาได้ยินคำว่ารักออกจากปากลูกพลับ นั่นทำให้มั่นใจว่าช่วงเวลาที่เขาบวชอยู่ในวัด ทั้งสองคงมีโอกาสได้สานสัมพันธ์กันจนถึงขั้นนี้แล้ว เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงยอมเดินถอยกลับไป เพื่อให้ทั้งสองมีโอกาสอยู่กันเพียงลำพัง รอให้เจตน์กลับไปแล้วเขาถึงจะเข้ามาอีกครั้ง

“เฮียดีใจมากที่ได้ยินคำว่ารักจากปากน้องพลับ ในที่สุดก็มีวันนี้จนได้”

“เฮียครับ เป็นพี่ชายที่แสนดีของผมตลอดไปได้ไหม”

รอยยิ้มของเจตน์เจื่อนลงทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางใจอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกชาไปทั้งตัว หูอื้อจนไม่ได้ยินอะไร นอกจากคำว่าพี่ชายดังก้องในหูเท่านั้น

“ทำไมล่ะครับ”

“ผมคิดไตร่ตรองดีแล้ว คนที่ควรจะเป็นพ่อของลูกควรเป็นคนที่ทำให้เขาเกิดมา ถึงแม้จะเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจก็เถอะ แต่ถึงยังไงความจริงก็คือความจริง ผมโกหกตัวเองได้แต่โกหกลูกไม่ได้ เฮียเจตน์เข้าใจผมใช่ไหมครับ ผมขอโทษที่ให้ความหวังเฮียมาโดยตลอด” ในขณะพูดยังคงรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทว่าอีกส่วนก็มีความโล่งใจเช่นเดียวกัน เมื่อได้ทำสิ่งที่ถูกต้องเสียที

“เฮียเข้าใจครับ อย่างน้อยลูกพลับก็ไม่โกหกใจตัวเอง เฮียรู้ว่าน้องพลับมีใจให้ไอ้นั่น แต่ก็อย่างว่าล่ะคนไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็เป็นได้แค่พี่ชาย”

“เฮียอย่าโกรธผมเลยนะครับ”

“เฮียไม่โกรธหรอก แค่พูดให้ตัวเองรีบตัดใจได้เร็ว ๆ เท่านั้นเอง ไม่ต้องห่วงนะหลังจากนี้เฮียจะยังเป็นเฮียเจตน์คนเดิม จะคอยดูแลและช่วยเหลือน้องพลับเหมือนเดิมนะครับ”

“ขอบคุณนะครับเฮีย”

ลูกพลับเอื้อมไปจับมือเขาไว้ พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มแห่งความปรารถนาดีให้ ทว่าในจังหวะนั้นกลับต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อรู้สึกปวดท้องขึ้นมากะทันหัน

“น้องพลับเป็นอะไรครับ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”

“เฮีย ผมปวดท้องครับ โอ๊ย ทำไมปวดอย่างนี้นะ”

“เดี๋ยวเฮียเรียกพยาบาลให้นะ”

เจตน์ไม่รอช้าที่จะกดกริ่งเรียกพยาบาล ยืนรออยู่ข้างเตียงด้วยความกังวลใจ พยายามจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ให้คลาดสายตาด้วยกลัวว่าจะเป็นอะไรไป ลูกพลับเองก็ได้แต่นอนกุมท้องร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดและทรมานเหลือเกิน