ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 36 กูรักมึงนะ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแทนไทป้าจะดูแลให้ ตอนนี้คุณต้องตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีก่อน ทำใจให้ว่างและสงบเข้าไว้ เพื่อเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์อย่างไม่ต้องมีความกังวลใด ๆ” ปิ่นวดีกล่าว

“ครับป้าปิ่น ในเมื่อมาพร้อมหน้ากันแล้ว ผมอยากจะขออโหสิกรรมจากทุกคน”

หลังจากนั้นแทนไทก็เริ่มขออโหสิกรรมจากบิดามารดาก่อนใคร มาถึงตอนนี้ทำให้เขาได้รู้ว่าตัวเองเคยทำไม่ดีเอาไว้มากมายเพียงใด พูดจาไม่ดีต่อหน้าบิดามารดา ต่อล้อต่อเถียงท่านหลายต่อหลายครั้ง เป็นลูกที่ไม่เอาไหน แต่หลังจากนี้เขาจะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ เพื่อทำให้ท่านทั้งสองสบายใจบ้าง

คนที่แทนไทแทบไม่กล้ามองหน้านั่นคือพี่ชาย คนที่เขาเคยตั้งแง่มาตั้งแต่เด็กจนโต จากเหตุการณ์ฝังใจในวันนั้น วันที่เขาจมน้ำเกือบจะตายแต่พี่ชายกลับยืนหัวเราะและไม่รีบลงมาช่วย เขาคิดว่าพี่ชายอยากให้ตัวเองตายจึงเกลียดมาตั้งแต่นั้น และกลายเป็นพี่น้องที่เหมือนเส้นขนานมาโดยตลอด

“ก่อนที่กูจะขออโหสิกรรมจากมึง กูมีเรื่องจะถาม”

“ว่ามาสิ” ไททันยืนจ้องหน้าน้องชายรอฟังคำตอบ อยากรู้เหมือนกันว่าคำถามจะเกี่ยวข้องกับสาเหตุที่ทำให้แทนไทจงเกลียดจงชังเขาไหม

“วันนั้นที่กูจะจมน้ำ ทำไมมึงถึงยืนหัวเราะชอบใจ ไม่คิดจะลงมาช่วยกูเลย มึงรู้ไหมว่าตั้งแต่วันนั้นกูเกลียดมึงมาก เพราะคิดว่ามึงอยากจะให้กูตาย”

ได้ยินคำถามก็ทำให้ไททันหลุดพ้นจากห้วงแห่งความสงสัยมาตลอดทั้งชีวิต เขาคิดหาสาเหตุมาโดยตลอดแต่ก็คิดไม่ออกสักที วันนี้ได้รู้สิ่งที่อยู่ในใจน้องชายคนนี้แล้ว ก่อนจะตอบคำถามเจ้าตัวได้ส่งยิ้ม แล้วยื่นมือไปวางบนบ่าน้องชายแล้วเอ่ยว่า

“กูรู้แล้วว่าทำไมมึงถึงเกลียดกูนักหนา หากรู้ตั้งแต่แรกเราสองพี่น้องคงไม่ต้องมาทะเลาะกันอย่างนี้ วันนั้นเราเล่นน้ำด้วยกันเหมือนทุกครั้ง มึงแกล้งทำเป็นจะจมน้ำก็หลายครั้ง พอถึงคราวที่มึงจะจมน้ำจริง ๆ กูเลยหัวเราะชอบใจเพราะคิดว่ามึงแกล้ง แต่พอมึงจมน้ำลงไปแล้วกูถึงได้รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง กูตกใจจนทำอะไรไม่ถูก กำลังจะลงไปช่วยแต่สะดุดจนหกล้มหัวกระแทกพื้นสลบไป พอฟื้นขึ้นมาอีกทีก็พบว่ามึงนอนอยู่ในโรงพยาบาลยังไม่ฟื้น กูไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยให้มึงจมน้ำเลยนะ แต่กูช่วยมึงไม่ได้จริง ๆ”

ได้ยินอย่างนั้นแทนไทก็น้ำตาคลอ รู้สึกผิดที่เข้าใจพี่ชายผิดมาโดยตลอด จนถึงขั้นทำทุกอย่างเพื่อให้ไททันไม่มีความสุข ตั้งใจแย่งทุกอย่างมาเป็นของตัวเอง โดยที่ไททันก็เข้าใจว่าน้องชายเปลี่ยนไปเพราะการรักษาตัวเป็นเวลานานกว่าจะฟื้น จึงไม่ได้สงสัยกับพฤติกรรมเหล่านี้สักเท่าไหร่

“ป้ายืนยันอีกเสียงว่ามันเป็นอย่างที่คุณไททันพูดจริง ๆ ค่ะ วันนั้นป้าเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี และเป็นคนตะโกนเรียกให้คนมาช่วยคุณทั้งสอง” ปิ่นวดียืนยันอีกเสียง เมื่อนึกภาพย้อนกลับไปในวันนั้น

“กู…ขอโทษนะที่เข้าใจมึงผิดมาโดยตลอด กูแม่งเลวเองที่ไม่ยอมถาม เอาแต่ตั้งแง่คิดไปเองฝ่ายเดียว มึงอโหสิกรรมให้กูด้วยนะ” เป็นเช่นนี้แล้วจึงไม่อาจห้ามน้ำตาของตัวเองได้ แทนไทโผเข้ากอดพี่ชายเป็นครั้งแรกในชีวิตก็ว่าได้ ทำเอาไททันถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก คนเป็นพ่อเป็นแม่เห็นอย่างนั้นต่างก็ยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจ

“กูอโหสิกรรมให้ทุกอย่าง มึงไม่ต้องเป็นกังวลอะไร เพราะกูไม่เคยเกลียดน้องชายตัวเองเลยสักครั้ง อาจจะเคยโกรธบ้างแต่เราก็มีสายเลือดเดียวกัน ไม่มีทางทิ้งกันได้ลงหรอกจริงไหม”

“จริงว่ะไอ้พี่ชาย” แทนไทยิ้มทั้งน้ำตา รู้สึกโล่งอกราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก ความขัดแย้งได้สิ้นสุดลงแล้ว บัดนี้จะเป็นพี่น้องที่คอยดูแลเอาใจใส่กันเหมือนพี่น้องคนอื่น ๆ เสียที

หลังจากขออโหสิกรรมพี่ชายแล้วก็หันไปมองอีกหนึ่งคน ที่เขาเคยคิดจะทำเลว ๆ จนกลายเป็นลูกพลับที่ต้องรับกรรมแทน

“นับดาว ผมขออโหสิกรรมสิ่งที่เคยคิดไม่ดีกับคุณมาโดยตลอด ผมเลวเกินกว่าจะให้อภัย หากวันนั้นไม่ใช่ลูกพลับผมคงจะรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ที่ต้องมาทำลายคนรักของพี่ชาย”

“ฉันอโหสิกรรมให้คุณค่ะ ตอนแรกยอมรับว่าโกรธเกลียดคุณมากที่ทำร้ายลูกพลับ แต่คุณได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าพยายามจะเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น ถึงแม้ว่าตอนนี้ลูกพลับจะยังไม่ยอมใจอ่อน แต่ฉันก็อยากให้หลานเกิดมามีพ่อที่ชื่อแทนไทนะคะ” นับดาวกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งความมีอคติใด ๆ เธอยอมมาที่นี่วันนี้ก็เพราะอยากจะให้เรื่องราวทุกอย่างมันจบสิ้นลง และหวังว่าหลังจากวันนี้ไปทุกชีวิตจะเริ่มต้นใหม่ และเดินหน้าต่อไปอย่างมีความสุขเสียที

“ขอบคุณนะที่ยังยอมให้อภัยผม ผมสัญญาว่าจะดูแลลูกพลับกับลูกให้ดีที่สุดหากว่า…ลูกพลับยังอยากจะให้ผมทำหน้าที่นั้น” คนพูดทำหน้าเศร้าลงทันทีเมื่อเอ่ยชื่อคนคนนั้น

“คุณมีอะไรอยากจะพูดกับลูกพลับระบายออกมาให้หมดเลยค่ะ ฉันเชื่อว่าลูกพลับกำลังดูอยู่แน่นอน” นับดาวใช้โอกาสนี้ไลฟ์สดในเฟซบุ๊ก แท็กหาน้องชายสุดที่รักให้มาร่วมรับชมไปด้วย เมื่อเห็นอย่างนั้นแทนไทก็ฉายรอยยิ้มน้อย ๆ ให้ทุกคนได้เห็น ต่างก็ยืนให้กำลังใจอย่างพร้อมหน้า รอฟังไปพร้อม ๆ กับคนที่อยู่บ้านสวนเรือนไทยหลังนั้น

แทนไทนั่งจ้องมองกล้องโทรศัพท์มือถือของนับดาวอย่างตั้งใจ ราวกับว่าตรงหน้านั้นคือคนที่กำลังจะเอ่ยความในใจด้วย เขายกมือขึ้นโบกทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตาคมยังมีหยาดน้ำตาคลอเคล้า

“หวัดดีลูกพลับ มึงเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นับดาวบอกกูแล้วว่ามึงยอมอโหสิกรรมให้แล้ว ขอบใจมากนะที่ทำให้กูหมดห่วงก่อนจะเข้าพิธีบวชในวันนี้แล้ว ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาไม่มีวันไหนที่กูไม่คิดถึงมึงเลย กูไม่ไปให้มึงเห็นหน้าตามสัญญาเพราะไม่อยากให้มึงเครียดกับเรื่องของกู กูเป็นห่วงสุขภาพมึงกับลูก กูจะไม่ทำอะไรให้มึงโกรธอีกแล้ว มึงสั่งให้ทำอะไรกูก็จะทำ ถ้ามึงสั่งให้กูไปตายกูก็จะไป ทุกอย่างที่ทำเพราะอยากทำให้มึงรู้ว่ากูจริงใจกับมึงจริง ๆ แม้ว่าเรื่องของเราจะเริ่มต้นไม่ดี แต่กูอยากจะทำให้อนาคตของเรามันมีแต่สิ่งดี ๆ เกิดขึ้น แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นได้เพียงความฝันหรือเปล่า ไม่มีอะไรแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีนะ สุดท้ายนี้กูอยากจะบอกมึงว่า…กูรักมึงนะ และจะรักตลอดไป”

ประโยคที่กล่าวออกมานั้น ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก เพราะเขาทั้งพูดทั้งร้องไห้ไปด้วย ทำเอาคนที่ยืนมองต่างก็น้ำตาซึมไปตาม ๆ กัน เมื่อแทนไทพูดความในใจออกมาจนหมดสิ้นแล้ว นับดาวก็จบไลฟ์แล้วเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ แทนไทนั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ระบายความอัดอั้นออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์อย่างเต็มตัวแล้ว

อีกฟากหนึ่ง…เมื่อฟังความในใจของแทนไทผ่านไลฟ์สดจบลงแล้วก็หลั่งน้ำตาออกมาอย่างหนักหน่วง มันเป็นช่วงเวลาที่บีบรัดหัวใจเหลือเกิน ช่วงเวลานี้เขาควรจะไปอโหสิกรรมให้เขาด้วยตัวเองแท้ ๆ แต่กลับเอาแต่ตั้งแง่ จนทำให้เรื่องทุกอย่างมันดูแย่ลงไปอีก เขายังคงสับสนกับหัวใจดวงนี้ที่มันแบ่งฝักแบ่งฝ่าย แต่ก็ช่างเถอะ ต่างคนต่างอยู่มาได้สักพักแล้วก็อยู่ได้นี่นา เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่างเอง แทนไทเข้าอุปสมบทเป็นพระภิกษุอยู่ในศีลในธรรมแล้ว หวังว่าเขาจะทำใจได้ ไม่เพ้อฝันกับความรักบ้าบอนี้ได้ในเร็ววัน ส่วนเขาเองก็จะทำใจยอมรับชะตากรรม หากเกิดมาเป็นเนื้อคู่กันแล้ว คงมีสักวันที่จะได้กลับมาอยู่เคียงข้างกันอีกครั้ง เขาจะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติ โดยไม่ฝืนอะไรอีกต่อไปแล้ว