ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 33 คนรักกันไม่ทำอย่างนี้

เช้าวันใหม่ที่สดใสของลูกพลับได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง วันนี้เขาลุกขึ้นมาใส่บาตรตั้งแต่เช้า กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวร เสร็จแล้วก็เดินเข้าบ้านพร้อมกับป้าปิ่นแถมยังมีเจ้าโชคดีวิ่งตามหลังมาติด ๆ เหมือนเช่นทุกวัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะปรายตาไปมองบ้านหลังติดกัน ตอนนี้มีเพียงความเงียบสงบ ไม่มีเขาคนนั้นให้รำคาญใจอีกแล้ว ปกติจะยืนโบกมือแล้วยิ้มให้อยู่ตรงรั้ว เมื่อไม่มีเขาแล้วทำไมหัวใจดวงนี้รู้สึกหวิวอย่างบอกไม่ถูก จู่ ๆ ตาก็กระตุกข้างซ้ายเมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้น

“ไม่มีคุณแทนไทก็เหงาเหมือนกันนะว่าไหม”

ปิ่นวดีเปรยออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่พอหันมามองหลานชายก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าพูดประโยคต้องห้ามเสียแล้ว เธอจึงทำหน้ารู้สึกผิดทันที

“อย่าพูดถึงชื่อนี้ให้ผมได้ยินอีกนะครับป้า”

“ป้าขอโทษพอดีมันลืมตัวไปหน่อย”

“ช่างมันเถอะครับเข้าบ้านกันดีกว่า ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ตาถึงกระตุกข้างซ้าย สงสัยวันนี้จะมีโชคละมั้ง” คนพูดรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างที่มันเป็นข้างซ้าย หากเป็นข้างขวาคงจะนั่งร้อนใจทั้งวันเป็นแน่ ที่เชื่อเพราะเขาเป็นคนที่มีเซ้นส์เรื่องแบบนี้ จึงมั่นใจว่าวันนี้จะต้องมีแต่เรื่องดี ๆ เป็นแน่

“สาธุ ขอให้มันเป็นอย่างนั้นทีเถอะ อ้อ วันนี้หวยออกที่นาหรือว่าป้าจะถูกหวยวะ”

“แต่ตาผมกระตุกนะป้า คนที่ถูกจะต้องเป็นผมสิ”

“แล้วเอ็งซื้อไหมล่ะ”

“เปล่า”

“นั่งไงล่ะ ป้าซื้อมันก็ต้องเป็นป้าสิวะ ถ้าวันนี้ถูกหวยจริง ๆ ป้าจะไปจ่ายตลาดซื้อของมาเลี้ยงชุดใหญ่เลยดีไหม”

“ดีครับป้า ขอให้ถูกจริง ๆ เถอะ”

สองป้าหลานหัวเราะชอบใจขณะสาวเท้าเดินเข้าบ้าน ทว่าในจังหวะนั้นมีเสียงรถยนต์ดังมาจากฝั่งหน้าบ้าน ทั้งสองจึงชะงักฝีเท้าแล้วหันหลังกลับไปมอง พบว่าเป็นรถยนต์จากบ้านดิษยาวรโชตินั่นเอง ลูกพลับขมวดคิ้วแล้วหันมามองหน้าป้าปิ่นอย่างนึกประหลาดใจ

“คนบ้านโน้นมากันทำไมครับป้า”

“สงสัยมาเยี่ยมเอ็งกระมัง คุณท่านกับคุณนายยังไม่เคยมาที่นี่เลย คงอยากเห็นว่าเราอยู่กันยังไง”

“ขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เถอะครับป้า สงสัยวันนี้คงไม่ใช่เรื่องโชคดีแล้วล่ะมั้ง ดูสิว่าใครตามลงมาด้วย” เขากล่าวเมื่อเห็นแทนไทเดินตามหลังบิดามารดาลงมาจากรถด้วย

ทั้งสามเดินตรงเข้ามาหาเจ้าบ้าน พลางกวาดสายตาสำรวจไปโดยรอบเนื่องจากมาที่นี่เป็นครั้งแรก

“สวัสดีค่ะคุณท่านคุณนาย จะมาทำไมไม่บอกกล่าวก่อนอิฉันจะได้เตรียมต้อนรับ”

“ไม่เป็นไรหรอกป้าปิ่น พวกเราแค่มาเยี่ยมไม่นานก็จะกลับแล้วล่ะ” ทีปกรกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีครับคุณท่าน คุณนาย” เป็นลูกพลับที่เอ่ยพลางยกมือไหว้หลังจากนั้น ทำเป็นเมินคนที่อยู่ด้านหลังผู้ใหญ่ทั้งสองท่านอีกด้วย แทนไทพยายามจะส่งสายตาทักทายแต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์

“สบายดีนะลูกพลับ แล้วเป็นยังไงบ้างแพ้ท้องหนักไหม”

“ไม่ค่อยเท่าไหร่ครับ”

“ดีแล้วล่ะ ฉันซื้อของมาฝากด้วย เอาไว้บำรุงร่างกายให้แข็งแรง หลานฉันจะได้แข็งแรงตามไปด้วย” ศรัยฉัตรกล่าวแล้วหันไปมองหน้าลูกชายตัวดี “ตาแทนยกของมาให้น้องสิลูก”

“ครับคุณแม่”

รับคำแล้วรีบเดินไปยกของที่หลังรถ เดินตรงขึ้นไปบนเรือนไทยอย่างถือวิสาสะราวกับบ้านของตน หากไม่มีผู้ใหญ่ทั้งสองท่านอยู่ด้วยลูกพลับคงจะตะโกนด่าไปแล้ว

“ขึ้นบ้านก่อนดีกว่าค่ะคุณท่านคุณนาย เชิญทางนี้ค่ะ”

หลังจากนั้นทั้งหมดก็เคลื่อนทัพขึ้นไปบนเรือนไทยหลังเล็ก ๆ ผู้มาใหม่ทั้งสองได้เอ่ยปากชมว่าที่นี่เงียบสงบน่าอยู่ เป็นเรื่องดีที่ลูกพลับได้มาอยู่ที่นี่เพราะไม่มีมลภาวะเยอะเหมือนในเมืองใหญ่ อากาศก็ปลอดโปร่งกว่าตั้งเยอะ เหมาะสำหรับคนท้องที่สุดแล้ว

เมื่อจัดที่นั่งให้ผู้มาใหม่เรียบร้อยแล้วลูกพลับก็เดินเข้าครัว ส่วนปิ่นวดีทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านอยู่สนทนากับอดีตเจ้านายทั้งสอง ในขณะกำลังรินน้ำใส่แก้วอยู่นั้นก็มีใครบางคนเดินเข้ามาหา เขามองค้อนใส่เชิงตั้งคำถามว่าเข้ามาทำไม

“กูมาช่วยยก”

“เสร่อ คุณไม่ใช่คนในบ้านนี้ไม่ควรทำตัวเหมือนบ้านตัวเอง”

“ก็กูเคยเทียวมาหามึงจนคิดว่าเป็นบ้านตัวเองไปแล้ว”

“หน้าด้าน ผมถามจริง ๆ คุณพาคุณท่านกับคุณนายมาที่นี่ต้องการอะไรกันแน่”

“ออกไปเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ มากูช่วยถือ” แทนไทยิ้มกริ่มอย่างน่าหมั่นไส้ ยื่นมือไปจะช่วยยกถาดแก้วน้ำเย็น แต่มีหรือที่ลูกพลับจะยอม ชักสีหน้าใส่แล้วเดินเลี่ยงออกมาจนสำเร็จ

ข้างนอกผู้ใหญ่กำลังสนทนากันด้วยสีหน้าจริงจัง เห็นอย่างนั้นลูกพลับก็คาดการณ์เอาไว้ว่าจะต้องมีเรื่องแน่ ๆ เขานำแก้วน้ำไปเสิร์ฟให้แขกแล้วนั่งลงข้างผู้เป็นป้า ส่วนแทนไทเดินตามเข้ามานั่งลงข้างมารดาเช่นเดียวกัน

“เข้าเรื่องเลยละกันนะจะได้ไม่ต้องเสียเวลา เมื่อครู่ฉันปรึกษากับป้าปิ่นแล้ว แต่คนที่จะให้คำตอบได้ดีที่สุดคงเป็นลูกพลับ” ทีปกรเอ่ยอย่างเป็นทางการ

ลูกพลับขมวดคิ้วแล้วหันไปมองป้าปิ่น “เรื่องอะไรเหรอครับ”

“พวกเราสองคนมาเพื่อสู่ขอหนูให้กับไอ้เจ้าแทน แล้วหนูพลับจะว่ายังไงล่ะ”

“สู่ของั้นเหรอครับ! มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลยนะครับ”

“ก็ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ยังไงล่ะพวกเราถึงได้มาด้วยตัวเอง เห็นแก่ลูกในท้องเถอะนะ แต่งงานกับไอ้เจ้าแทนมัน ลูกเกิดมาจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ทายาทคนแรกของดิษยาวรโชติจะได้รับสิ่งที่คู่ควรอย่างแน่นอนฉันรับรอง”

ลูกพลับโกรธจนเลือดขึ้นหน้า หันไปมองตัวต้นเหตุที่จ้องมองมาอยู่แล้ว สีหน้าของแทนไทจริงจังจนดูออกชัดเจน แววตาที่มีแต่ความคาดหวังไม่ทำให้ลูกพลับเกิดความสงสารเลยสักนิด เขาโกรธมากกว่าที่แทนไทเอาผู้ใหญ่มากดดัน นั่นยิ่งจะทำให้โกรธหนักยิ่งขึ้น จะไม่มีทางยอมตกหลุมพรางของผู้ชายคนนี้เด็ดขาด หลายต่อหลายครั้งที่โกหกหลอกลวงและใช้วิธีสกปรกเพื่อเข้ามาใกล้ มันไม่ใช่วิถีของสุภาพบุรุษนักหรอก

“กูรักมึงจริง ๆ นะลูกพลับ เรื่องที่ผ่านมากูขอโทษจริง ๆ กูสำนึกผิดแล้ว กูสัญญาจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีกแล้ว”

“หุบปาก! แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว คุณไม่เคยรักและจริงใจกับผมหรอก คุณแค่ทำเพื่อตัวเองเท่านั้น คนรักกันเขาไม่ทำกันอย่างนี้หรอก ตอนแรกก็พอคุยกันได้แต่ตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ผมจะไม่ให้คุณเข้ามายุ่มย่ามกับชีวิตผมอีกแล้วรวมถึงลูกในท้องด้วย ผมจะไม่มีทางแต่งงานกับคุณแทนไทเด็ดขาดครับ ไม่ว่าคุณท่านกับคุณนายจะขอร้องอ้อนวอนมากแค่ไหนก็ไม่ยอม”

ลูกพลับประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคนอย่างไม่เกรงใจใด ๆ ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองต่างก็นั่งเงียบมองหน้ากัน พูดอะไรไม่ออก รวมถึงปิ่นวดีด้วย เธอไม่เคยเห็นหลานชายโกรธจัดขนาดนี้มาก่อน ใจจริงก็อยากให้ลูกพลับยอมตอบตกลง เพราะเธอเองก็ทำงานกับครอบครัวนี้มานานรู้สึกเกรงใจไม่น้อย แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในสถานะลูกจ้างแล้วก็ตาม