ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 31 คู่เดือด

หัวกระไดบ้านเรือนไทยไม่เคยจะแห้งเพราะวันนี้มีแขกอีกหนึ่งคนคุ้นเคยมาเสนอหน้าตั้งแต่เช้านั่นคือเจตน์ ชายหนุ่มมาพร้อมกับของฝากกระเช้าใหญ่มีทั้งผลไม้และเครื่องดื่มบำรุงร่างกายสำหรับคนท้อง เมื่อเห็นปิ่นวดีก็เข้ามายกมือไหว้ทักทาย ยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร เข้าทางผู้ใหญ่หวังทำคะแนน ทว่าลูกพลับไม่ได้ยินดีเลยสักนิดออกจะรำคาญเสียด้วยซ้ำ แต่เคยลั่นวาจาไว้แล้วจึงไม่อยากจะบิดพลิ้ว ยอมมานั่งคุยด้วยตามมารยาท ส่วนปิ่นวดีก็เข้าไปในครัวเพื่อเตรียมผลไม้ใส่จานออกมาให้คนทั้งสอง ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่หน้าระเบียงบ้าน

“วันนี้ทำไมมาแต่เช้าจังครับ หรือกลัวว่าผมจะหลบหน้าหนีไปที่อื่น” ลูกพลับเอ่ยแซวเมื่อได้มีโอกาสนั่งสนทนากันแล้ว เขาพยายามทำตัวให้เป็นปกติ ยิ้มแย้ม เพื่อไม่ให้ตัวเองเครียดจนเกินไปเกรงว่าจะมีผลต่อลูกในท้อง

“เปล่าครับ เฮียแค่อยากจะอยู่กับน้องพลับนาน ๆ น่ะ นานทีจะได้มาไง”

“ไม่ต้องนานมากก็ได้ครับ ผมคงไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอก เอาเวลาของเฮียไปตั้งใจทำงานดีกว่าไหม”

“ก็นี่ไงคืองานของเฮีย ทำให้น้องพลับใจอ่อนให้ได้”

“ไม่มีทางครับบอกไว้เลย ที่ผมมานั่งคุยด้วยก็เห็นเป็นแค่เพื่อนร่วมโลกเท่านั้นล่ะ พูดตรงไปหวังว่าจะไม่โกรธนะ”

“ไม่โกรธเลยครับ ยิ่งโดนด่ายิ่งชอบ นั่นหมายความว่าน้องพลับสนใจเฮีย” คนพูดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เล่นหูเล่นตาเหมือนเมื่อก่อน ความคุ้นเคยเริ่มกลับมาทีละน้อยแล้วเขาจึงกล้าแสดงพฤติกรรมเหล่านี้ออกมา

“เรื่องที่เฮียจะขอเป็นพ่อเด็กในท้อง น้องพลับตัดสินใจว่ายังไง เฮียยังยืนยันคำเดิมนะ”

หากให้ตอบคำถามกลับไป เขาคงตอบว่าไม่อย่างเต็มปากเต็มคำ ทว่าในวินาทีนี้เห็นแทนไทกำลังยืนอยู่ด้านหลังเจตน์พอดี เขาจึงอยากจะเล่นงานแทนไทให้รู้สำนึกเสียบ้าง คงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ยอมถอยทัพกลับไป

“ผมจะลองพิจารณาครับ คิด ๆ ดูแล้วเฮียเองก็เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมกว่าพ่อแท้ ๆ ของเด็กด้วยซ้ำ” ลูกพลับตอบกลับด้วยรอยยิ้มหวาน นั่นทำให้เจตน์ถึงกับฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แม้จะไม่ได้ตอบรับเสียทีเดียว ทว่าคงมีโอกาสมากกว่าครึ่งแล้วเป็นแน่

“ไม่ได้! พ่อแท้ ๆ ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ทำไมต้องไปให้โอกาสคนอื่นด้วยล่ะ”

ได้ยินเสียงผู้มาใหม่เจตน์จึงรีบหันกลับไปมองดูยังต้นเสียง เห็นแทนไทยืนถลึงตามองด้วยความโกรธเคือง มือที่วางอยู่ข้างตัวกำแน่นทั้งสองข้าง เจตน์จึงหันมามองลูกพลับอีกครั้ง ส่งคำถามผ่านทางสายตาว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร

“ทำไมจะไม่ได้ในเมื่ออำนาจในการตัดสินใจเป็นของผม มาก็ดีแล้วผมจะได้แนะนำให้รู้จักกัน เฮียเจตน์ครับนี่คุณแทนไท เป็นพ่อแท้ ๆ ของลูกในท้องผม คนที่เคยปัดความรับผิดชอบไงล่ะครับ”

ได้ยินอย่างนั้นเจตน์ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ ยิ้มมุมปากน้อย ๆ แล้วเอ่ยบางอย่างออกมา

“อ้อ! ที่แท้ก็คนที่ไม่มีความรับผิดชอบนี่เอง”

“มึงว่ายังไงนะ!” ได้ยินอย่างนั้นก็เดือดจนเลือดขึ้นหน้า พุ่งตัวเข้ามายืนค้ำศีรษะ เห็นท่าไม่ดีลูกพลับจึงส่งเสียงห้ามไว้เสียก่อน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! คุณอย่ามาทำพฤติกรรมต่ำ ๆ ต่อหน้าแขกของผม”

“เห็นมันดีกว่ากูหรือไง กูต่างหากที่รักมึงมากกว่าใคร ถ้าไม่มีไอ้นี่กูคงไม่ระแวงและไม่ทำร้ายจิตใจมึง”

“อย่ามาโทษคนอื่นเลย แค่เริ่มต้นมันก็ผิดแล้ว คุณขืนใจลูกพลับจนท้องอย่างนี้จะเรียกว่ารักได้ยังไงกัน ผมต่างหากที่รักเริ่มต้นมาจากความรักจริง ๆ รักตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้” เจตน์ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าอย่างไม่เกรงกลัว พร้อมปะทะกับศัตรูหัวใจได้ทุกเมื่อ

“มึงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ใครบอกว่ากูขืนใจ วันนั้นกูเมาต่างหาก”

“จะเมาหรือไม่เมามันก็เหมือนกันนั่นล่ะ เพราะถึงยังไงมึงก็ทำลายลูกพลับแถมยังไม่รับผิดชอบ ผู้ชายแบบนี้ไม่ควรเป็นพ่อใคร”

“ไอ้สัดดด!!”

ผั๊วะ!

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! กลับไปทั้งสองคนเลย”

เมื่อมีการใช้กำลังเกิดขึ้นลูกพลับจึงตะโกนห้ามเสียงดัง ทว่าคนทั้งสองไม่ยอมฟังเพราะโทสะกำลังพลุ่งพล่าน กอดรัดฟัดเหวี่ยงแลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ลูกพลับได้แต่ยืนร้อนใจมองดูอย่างทำอะไรไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น ว้าย! จะต่อยกันทำไมหยุดเดี๋ยวนี้นะ” ปิ่นวดีเดินเข้ามาเห็นจึงตะโกนห้ามอีกเสียง แต่คนทั้งสองไม่ยอมหยุดเช่นเดิม

“ป้าไปเอาน้ำมาสาดใส่เดี๋ยวนี้เลยครับ ต้องใช้วิธีแยกเหมือนหมาถึงจะยอมหยุด”

ผู้เป็นป้ารีบวิ่งเข้าไปในครัวมาพร้อมกับถังน้ำ ทำการสาดเข้าไปที่คนทั้งสองจนเปียกปอนไปทั้งตัว ทำให้การทะเลาะวิวาทยุติลงอย่างได้ผล ทั้งสองหนุ่มยืนกำหมัด จ้องเขม็งมองกันพร้อมทั้งหายใจเหนื่อยหอบ ใบหน้ามีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด

“ทำไมไม่ต่อยกันต่อล่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าใครจะเก่งกว่ากัน”

“มึงกลับไปเลยแล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก” แทนไทตะโกนไล่ศัตรูหัวใจ

“มึงนั่นล่ะกลับไปเลย นี่บ้านน้องพลับมึงไม่มีสิทธิ์ไล่ใครทั้งนั้น”

“มึงนั่นล่ะกลับ”

“พอได้แล้ว! กลับไปทั้งสองคนนั่นล่ะ ผมรำคาญเข้าใจไหม แล้วก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกเลยนะ” คนกลางอย่างลูกพลับต้องยุติเรื่องไว้เพียงเท่านี้ ตั้งใจจะทำให้แทนไทรู้สึกสำนึกเสียบ้างแต่กลับเป็นเรื่องใหญ่โตเกินคาด

“กูกลับก็ได้ แต่ต้องเห็นว่ามันกลับก่อนถึงจะไป”

“หุบปาก! คุณนั่นล่ะกลับก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับเฮียเจตน์ต่อ”

ได้ยินอย่างนั้นเจตน์ก็ยกยิ้มเย้ยหยัน ยืนกอดอกอย่างเป็นต่อ ทำเอาแทนไทเดือดพล่านยิ่งขึ้น หันไปถลึงตามองลูกพลับอย่างเอาเรื่องที่ให้โอกาสไอ้คนนี้มากกว่าตน

“มึงเห็นมันดีกว่ากู”