ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 23 เพราะสงสารหรือ

“ค่ำ ๆ มืด ๆ เอ็งจะไปไหนพลับ”

“ไปหาพี่โตครับป้า กะว่าจะเอาข้าวเย็นไปฝาก”

“อ้อ ถ้างั้นก็เดินระวังล่ะเดี๋ยวจะหกล้มเอา”

“ครับป้า”

สนทนากับป้าปิ่นแล้วลูกพลับก็เดินถือปิ่นโตมุ่งหน้าไปบ้านหลังติดกัน ในช่วงค่ำมืดอากาศเย็นสบายกำลังดี แถมวันนี้พระจันทร์ยังเต็มดวงอีกด้วย เห็นแล้วก็ทำให้ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มประดับ ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่มีวันไหนที่เขาไม่รู้สึกมีความสุข อยากจะให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไป

มาถึงหน้าประตูแล้วร่างเล็กก็คิดอะไรสนุก ๆ นั่นคือการเข้าไปหาอีกฝ่ายโดยไม่ให้รู้ตัว ประจวบเหมาะที่ประตูไม่ได้ล็อก ลูกพลับยิ้มพลางแง้มประตูอย่างช้า ๆ ส่องสายตามองเข้าไปด้านในก็พบเพียงความว่างเปล่า เจ้าตัวขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย แทรกตัวเข้าไปอย่างระแวดระวังก่อนจะทำการปิดประตูอย่างเบาเสียงที่สุด เป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาในบ้านหลังนี้และก็ได้รู้ว่ามันรกมาก แต่ก็ไม่ได้แปลกใจนักเพราะเป็นบ้านของหนุ่มโสดนี่นา เขาเดินไปวางปิ่นโตไว้บนโต๊ะหน้าทีวีก่อนจะได้ยินเสียงเจ้าของบ้านดังจากด้านหลัง

“เออ ๆ เดี๋ยวกูเข้าไปหาพวกมึงละกัน อยากดื่มจะแย่แล้วว่ะ”

แทนไทคุยสายกับเพื่อนในสภาพเปลือยกายล่อนจ้อนเพราะเพิ่งจะอาบน้ำมา เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เอามือข้างหนึ่งมากุมที่กลางกายอย่างลนลาน ตัดสายเพื่อนแล้วหันหลังกลับทันที

“เฮ้ย! พี่โต”

เมื่อเห็นว่าเขายืนหันหลังในสภาพเปลือยเปล่าก็รีบปิดเปลือกตาหันหลังให้เช่นเดียวกัน หัวใจเต้นตึกตักเพราะรูปร่างของโตนั้นช่างกำยำล่ำสันเหลือเกิน ด้วยความตกใจจึงไม่ได้นึกเอะใจอะไร

“ทำไมจะเข้ามาไม่บอกก่อนล่ะ”

“เอ่อ ผมขอโทษครับ ผมตั้งใจจะเอาข้าวเย็นมาฝากพี่โต ผมวางไว้บนโต๊แล้วนะครับ งั้นผมกลับก่อน”

“อย่าเพิ่งสิ เดี๋ยวพี่เข้าไปใส่เสื้อผ้าก่อนละกัน เดี๋ยวออกมาคุยด้วย”

“ก็ได้ครับ”

แทนไทรีบเดินเข้าไปในห้องนอนโดยเร็ว เมื่ออยู่ในห้องเพียงลำพังแล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียง พรูลมออกมาเบา ๆ อย่างรู้สึกโล่งใจ เรื่องอายไม่ได้อายหรอกเพราะเขาและลูกพลับเคยนอนร่วมเตียงกันหลายครั้ง แต่กลัวความลับจะแตกน่ะสิ หน้าก็ไม่ได้พันผ้าเอาไว้ด้วย โชคดีที่ลูกพลับไม่เห็นไม่งั้นคงจะโกรธมากแน่ ๆ

แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินลากขาออกมาจากห้อง เดินตรงมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างแขกผู้มาเยือน ลูกพลับเงยขึ้นมองแวบหนึ่งแล้วหลบตาเพราะยังนึกถึงเรื่องเมื่อครู่

“ขอโทษนะที่ทำให้ตกใจ”

“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่เข้ามาโดยพลการ เมื่อครู่พี่โตคุยสายกับใครเหรอครับ”

“อ๋อ เพื่อนน่ะ เพื่อนสมัยเรียนประถม มันชวนไปเที่ยวบ้านมัน”

“ออครับ นี่ปิ่นโตผมทำมาเผื่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวสิ”

แทนไทรีบรั้งข้อมือน้อย ๆ ไว้ให้อยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม ลูกพลับเงยขึ้นสบตาก่อนเปลี่ยนมามองที่มือของตนเอง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร ยังคงจับข้อมือเอาไว้แน่นเหมือนเดิม รอยยิ้มที่อ่อนโยนฉายขึ้นบนใบหน้าอันอัปลักษณ์ ทว่ามันทำให้คนที่เห็นใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

“ขอบใจนะที่ไม่รังเกียจคนอย่างพี่”

“ทำไมผมต้องรังเกียจพี่ด้วยล่ะครับ”

“ก็พี่พิการและอัปลักษณ์อย่างนี้ไง”

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ผมเคยบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้มองคนที่ภายนอก”

“พี่โคตรดีใจเลยที่ได้รู้จักกับลูกพลับ ทำไมผู้ชายคนนั้นมันถึงได้มองข้ามคนดี ๆ อย่างนี้ไปได้นะ จะว่าอะไรไหมหากพี่จะขอจีบลูกพลับ”

“พี่โตพูดจริงหรือครับ” แม้จะรู้สึกอึ้งไม่น้อยแต่ก็ยังคงตีสีหน้าเป็นปกติ โตไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมยังเป็นผู้ชายที่นิสัยดีคอยช่วยเหลือต่าง ๆ นานา ถึงจะเป็นหนุ่มที่มีใบหน้าอัปลักษณ์และพิการนั่นไม่เป็นอุปสรรคหากเขาจะมอบโอกาสให้

“พี่พูดจริง ๆ พี่อยากดูแลลูกพลับ”

“ผมว่าเราเป็นพี่น้องกันไปก่อนดีกว่าไหมครับ ตอนนี้ผมกำลังท้องอยู่ รอให้ผมคลอดลูกไปสักระยะแล้วค่อยว่ากันนะ ถ้าพี่รอได้ผมก็พร้อมจะให้โอกาสพี่”

“พี่รอได้ นานแค่ไหนก็จะรอ แต่พี่ขออย่างหนึ่งได้ไหม”

“ว่ามาสิครับ ถ้าผมให้ได้ผมก็จะให้”

“ถ้าวันหนึ่งพี่ทำผิดกับลูกพลับอย่างไม่น่าให้อภัย ถึงจะโกรธจะเกลียดกันมากแค่ไหน ต่อให้ลูกพลับจะไม่เอาพี่แล้ว แต่ขอให้พี่ได้ดูแลลูกของเราต่อไปได้ไหม ขอให้พี่ได้อยู่ใกล้ ๆ ลูก ได้กอดลูกได้ไหม” เขารู้ว่าหากวันหนึ่งความลับเกิดแดงขึ้นมา ลูกพลับจะต้องโกรธมากแน่ ๆ และจะต้องกีดกันเขากับลูกอย่างที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ เขาไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย อย่างน้อยได้มาอยู่ใกล้ลูกได้ดูแลลูกบ้างก็ยังดี

“ได้สิครับ แต่ผมคิดว่าคงไม่มีวันนั้นหรอกก็พี่โตออกจะนิสัยดีขนาดนี้ แต่ผมรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินพี่บอกว่าลูกของเรา ผมรู้สึกว่าพี่คือพ่อของลูกจริง ๆ ผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ นะครับ”

“ก็พี่เป็นพ่อของลูกจริง ๆ ไง นับจากนี้พี่จะดูแลลูกพลับและลูกของเราเองนะ”

“พูดแล้วก็ต้องทำให้ได้นะ”

“แน่นอนครับ ถ้าลูกพลับให้พี่ได้รับสิทธิ์นั้นพี่ก็จะทำให้ดีที่สุด”

“ผมเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาป้าปิ่นแล้ว ป้าเหมือนไม่เห็นด้วยที่เรา…”

“ไม่เป็นไรสักวันป้าปิ่นจะเข้าใจเราเอง พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ถามอะไรครับ ดูเหมือนพี่โตจะจริงน่าดู” ลูกพลับคลี่ยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของอีกฝ่ายผ่านแววตาคมคู่นั้น

“ลูกพลับรู้สึกดีกับพี่เพราะความสงสารหรือเปล่า”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”